Ik ben de oudste van de drie kinderen, ik heb nog een broer Joël (19) en Joren (28). Onze Joren is juist papa geworden van een dochtertje Louise, waar ik meter van ben Sinds de geboorte van Louise was hij hees, eerst dachten we vermoeidheid dan zou het een infectie geweest zijn. Hij was naar een specialist geweest en die zei dat hij een verlamming had aan één van zijn stembanden, hij had gisteren een NMR-scan laten doen. Gisterenavond had de Dokter nog om 22u gebeld dat hij vandaag verdere onderzoeken moest laten doen. Mijn schoonzus belde, ik kon er niet van slapen maar dacht dan dit kan niet hé. Ik probeerde mezelf te sussen dat het wel zo erg niet zou zijn...
Ik moest vandaag zelf de poortkatheter laten plaatsen, mijn nichtje Lies ging met mij mee. Mijn broer moest naar een ander ziekenhuis, we hadden wat berichtjes zitten sturen en grappige foto's. Na lang wachten was het eindelijk aan mijn beurt, ik mocht zo'n schoon kleedje aan doen en de verpleegster kwam mij halen in een rolstoel. Ik dacht moet da nu echt, ik kan nog wel stappen hoor! Ik was gewoon super zenuwachtig, ik heb nog nooit een operatie gehad. De Dokter die de operatie ging doen kwam me eerst plaatselijk verdoven. Ze zei dat de operatie zo ging zijn als bij de tandarts, achteraf gezien vond ik toch dat mijn tandarts iets zachtaardiger was Ze mochten ook wel op voorhand zeggen dat je makkelijke kledij moest aandoen want je kan je arm, waar de katheter geplaatst is, moeilijk bewegen. Amai dat deed toch pijn Lies is direct met mij naar de apotheek gereden voor pijnstillers en spuiten tegen een trombose. Toen we thuis waren had ik mij in mijn zetelke genesteld met mijn fleece dekentje.... Oh... dat voelde toch al iets comfortabeler
Ik had mij nog geen half uurtje neergelegd toen Chris belde, mijn stiefvader (die ik als mijne papa beschouw ) Hij was bij mijn broer en schoonzus en ze hadden geen goed nieuws gekregen. Alle onderzoeken wijzen uit naar Lymfone kanker...Dit kon toch niet waar zijn??? Ik zit zo hard in met mijn mama, ze is zelf haar mama verloren aan kanker toen ze 16 was. Ik heb er gewoon geen woorden meer voor...
Woensdag moest ik weer naar het ziekenhuis, voor een hartonderzoek. Weer nucleaire vloeistof ingespoten maar nu mocht ik direct onder de scanner. Ja het stomme is dat ik dan op één meter van de kindjes moet blijven, nu dat we juist zoveel knuffels kunnen gebruiken. Onze Cas heeft het daar echt moeilijk mee, soms vergat hij dat en dan kwam met zijn armen open naar mij gelopen en dan... ah ja... op één meter afstand blijven.
Nadien moest ik een clips in het gezwel laten plaatsen, omdat na de chemo het gezwel zo klein of helemaal weg is en met die clips kunnen ze het slecht weefsel terug vinden en weg snijden. Terwijl ze dat plaatsten, keken ze nog eens met een echo al mijn klieren na, ook onder mijn oksel. Daar was een lymfeklier die heel erg pijn deed als de dokter met dat apparaat er op drukte. Ze zei; "daar gaan we ook een biopsie van doen" Allé... dat wordt weeral bang afwachten...
Vandaag is het de grote dag... Ons mama kwam de kindjes halen om naar school te doen want we moesten al om 08.30u in het ziekenhuis zijn. Vol zenuwen reden wesley en ik naar het ziekenhuis, daar zaten we al op de verkeerde afdeling, dat was onze schuld niet maar er was een beetje verwarring omdat de huisdokter gezegd had dat ik een dagopname had maar eigenlijk moest ik gewoon de onderzoeken doen. Ik kreeg een schema waar alle uren en onderzoeken opstonden. Die moesten we dan mooi volgen, net of ik was de taken op mijn werk aan het afvinken (afgewerkt)
Eerst een longonderzoek dan direct echo, bij de echo zeiden ze dat alles er goed uit zag. Okay, ik was al minder zenuwachtig en voelde mij iets meer op mijn gemak. Dan moest ik bloed laten nemen en daarna moest ik naar de nucleaire afdeling, nummertje 165 (ondertussen ken ik die al van buiten)
Eerst moest ik een nucleaire vloeistof laten inspuiten en na 3 uurtjes mocht ik onder de scan. We zijn in afwachting naar Mechelen gereden, effe gedachten verzetten, iets gezelligs gaan eten, nog wat winkeltjes doen en hop terug naar het ziekenhuis. Pffff... mijn moed zakte weer in mijn schoenen toen ik binnenkwam, de geur alléén al.
Toen de scan gedaan kwam de verpleegster van radiologie zeggen dat er niets speciaals te zien was. Goh... wat een opluchting, er viel precies 100 kg van mij af. Nadien moesten we wachten op de borstverpleegkundige, die ons meenam naar een bureautje en ons uitlegde wat er allemaal ging gebeuren. Er zijn geen uitzaaiingen maar de kanker is triple negatief een agressieve, snelgroeiende kanker. Ik moet eerst chemo krijgen omdat er anders teveel tijd tussen de operatie en de chemo is. Daardoor zou de kans groter zijn dat "slechte" cellen zich gaan nestelen en over het hoofd worden gezien. De chemo zorgt ervoor dat die slechte cellen afsterven en dat het gezwelletje nog meer krimpt of zelfs gewoon verdwijnt. Ze verzekerden me dat ik er vlug bij was. Ja op dat moment moet je je aan de goede dingen optrekken. We moesten dan ook direct naar de oncoloog want ze willen volgende week starten. Die gaf een ganse uitleg waar ik nadien de helft nog van wist... ik weet wel nog dat hij vroeg of we nog een kinderwens hadden want dan passen ze de chemo aan, hoe kan je dat nu op die moment beslissen? Ik ben thuis gekomen en heb een goei glas wijn gedronken nog alle telefoontjes beantwoord en nadien heb ik naar Cindy gebeld. Zij is mijn vroeger buurmeisje en heeft enkele jaren geleden ook borstkanker gekregen. Ze heeft mij echt goede raad en tips gegeven, het deed mij deugd om met haar te praten.
Hier zijn we dan... ik had nooit gedacht dat ik ooit in mijn leven een blog zou maken, laat staan over mezelf. Maar zoals het spreekwoord zegt "ieder nadeel heeft zijn voordeel" wie weet heb ik ergens nog een verborgen talent ??
Ik weet niet eens hoe ik er aan moet beginnen... misschien best bij het begin...
Ik slaap altijd op mijn buik, ik voelde ineens iets raar aan mijn rechterborst. Het deed geen pijn maar er was iets dat daar niet thuis hoorde. Ik ben dan beginnen voelen en voelde een knobbeltje. Ik was niet direct in paniek maar dacht het wel een klier zou zijn ofzo. De volgende avonden, heb ik er steeds aan gevoeld en het bleef daar maar zitten. Ik heb toen een afspraak gemaakt bij mijn huisarts, zij voelde er aan dacht ook eerder aan iets goedaardig. Ze stuurde mij voor alle zekerheid door voor een echo en misschien een bijkomende mammografie. Enkele dagen later kon ik al voor de echo gaan, de dokter was heel stil en vroeg hoelang het geleden was dat ik het knobbeltje gevoeld had. Ik kreeg een kleine paniekaanval en begon te wenen, ik vroeg of het kwaadaardig was? Ze stelde mij gerust dat het er eerder goedaardig uitzag maar dat ik naar het ziekenhuis moest voor NMR-scan.
Een week later mocht ik voor de scan gaan, Wesley ging met me mee.
Ik was heel bang en vertelde de twee verpleegsters dat ik zo snel mogelijk de uitslag wou weten. Ze zeiden dat er waarschijnlijk nog een mammografie ging volgen, één van de dagen... ik heb er nog eens op aangedrongen dat ik echt wel zo snel mogelijk de waarheid wou weten want bij mijn zoontje Cas is vier jaar geleden ook kanker vastgesteld. Toen de scan gedaan was kwamen de verpleegsters vertellen dat ze de dokter gebeld hadden, die ging direct eens langskomen. Zij heeft dan direct voorgesteld om een biopsie te doen dezelfde dag, de biopsie deed geen pijn, ze verdoofden mijn borst en dan werd er met een naald kleine stukjes weefsel uit mijn borst gehaald. Zij verzekerde nog eens dat het er eerder goedaardig uitzag.Twee dagen later had ik een afspraak bij de huisdokter voor de uitslag, ik zag direct aan haar gezicht dat het geen goed nieuws was.
Het is cliché maar mijn wereld stortte in...
Ik was bang en zat met zoveel vragen, hoe moet ik dit aan de kinderen vertellen???
Ga ik dood??
De dokter had met het ziekenhuis direct allerlei onderzoeken gepland maar het was nog maar donderdag en dinsdag mocht ik pas gaan.
Die dagen waren verschrikkelijk, ik dacht direct dat ik overal uitzaaiingen had ofzo. Ik weet wel dat je niet het slechtste mag denken maar automatisch doe je dat toch. Ik heb de kinderen ook direct verteld dat er een slecht bolletje in mama haar borst zit en ik heb direct voorbeelden gegeven van iedereen dat er wel is doorgekomen. Nu is het bang afwachten naar dinsdag....
Klavertje 4
Sinds de geboorte van Louise was hij hees, eerst dachten we vermoeidheid dan zou het een infectie geweest zijn. Hij was naar een specialist geweest en die zei dat hij een verlamming had aan één van zijn stembanden, hij had gisteren een NMR-scan laten doen. Gisterenavond had de Dokter nog om 22u gebeld dat hij vandaag verdere onderzoeken moest laten doen. Mijn schoonzus belde, ik kon er niet van slapen maar dacht dan dit kan niet hé. Ik probeerde mezelf te sussen dat het wel zo erg niet zou zijn...
Ze mochten ook wel op voorhand zeggen dat je makkelijke kledij moest aandoen want je kan je arm, waar de katheter geplaatst is, moeilijk bewegen. Amai dat deed toch pijn
Lies is direct met mij naar de apotheek gereden voor pijnstillers en spuiten tegen een trombose. Toen we thuis waren had ik mij in mijn zetelke genesteld met mijn fleece dekentje.... Oh... dat voelde toch al iets comfortabeler
Ons mama kwam de kindjes halen om naar school te doen want we moesten al om 08.30u in het ziekenhuis zijn. Vol zenuwen reden wesley en ik naar het ziekenhuis, daar zaten we al op de verkeerde afdeling, dat was onze schuld niet maar er was een beetje verwarring omdat de huisdokter gezegd had dat ik een dagopname had maar eigenlijk moest ik gewoon de onderzoeken doen. Ik kreeg een schema waar alle uren en onderzoeken opstonden. Die moesten we dan mooi volgen, net of ik was de taken op mijn werk aan het afvinken (afgewerkt
nog alle telefoontjes beantwoord en nadien heb ik naar Cindy gebeld. Zij is mijn vroeger buurmeisje en heeft enkele jaren geleden ook borstkanker gekregen. Ze heeft mij echt goede raad en tips gegeven, het deed mij deugd om met haar te praten.
