Het is niet meer normaal, ik hunker naar het circuitrijden, maar aan de andere kant ben ik er bang voor. Ik mocht morgen gaan rijden, maar een ruzie was de aanleiding om niet te gaan. Nu heb ik er vaneigens spijt van dat ik geannuleerd heb. Het was nochtans het ideale concept: nog niet betaald, mooi weer , moto staat gereed. Maar ik voelde iets tegenwerking en heb dan in een boze vlaag alles van de tafel gevaagd. Waarom? Omdat ik wsl bang geworden ben om te rijden. Bang om weeral een mooie moto neer te leggen. Terug weer moet vechten om toch nog maar verder te mogen rijden. Weeral geld moeten oppompen om toch maar te kunnen rijden. Niemand die dat niet doet weet hoe dat gevoel is om aan de kant te staan. Toch gaat mijn leven door en heb ik toch altijd zo'n voldaan gevoel als ik op de moto gezeten heb. Héél m'n leven heb ik al moeten vechten om met een moto te mogen rijden en blijkbaar gaat de geschiedenis zich herhalen en zal het weer moeilijk worden om regelmatig te kunnen rijden. Maar het gevecht is niet met iemand anders alléén, maar nu ook met mezelf: het moet voor mij al mooi, droog weer zijn om met iets van vertrouwen de baan op te gaan. Terwijl ik eigenlijk in ieder weertype zou moeten kunnen rijden. Ik kan het nochtans, maar één of ander stemmetje in m'n hoofd houd me dan tegen en als er dan maar één iemand zegt van: "doe het niet" is dat genoeg om aan de kant te blijven staan, alhoewel ik me beter voel als ik wel gereden heb. Morgen zal ik weer niet eraan toe komen (of er moet nog iets gebeuren)... Hoe kan je nu zoiets missen en tegelijkertijd zo bang van zijn?
