HET VERHAAL: ------------------------------- Lang wisten de makers van deze overdonderende rampenfilm zon beetje alles over de inhoud geheim te houden. Op basis van korte trailers die in de bioscopen en op internet te zien waren werd duidelijk dat het ging om een aanval op New York. Maar wie of wat valt New York aan? En waarom? Dat blijkt dus een gigantisch en héél erg boos monster te zijn dat het gemunt heeft op de Amerikaanse metropool en niets ontziend alles om zich heen verwoest. En dit onheil vindt plaats juist op de avond dat Rob Hawkins (Michael Stahl-David) samen met zijn beste vrienden een afscheidsfeestje viert. Hij staat op het punt om naar Japan (het land van Godzilla!) te verhuizen, maar gezien de ramp die zich die avond voltrekt had hij beter een dagje eerder kunnen gaan. Samen met drie vrienden baant hij zich vervolgens met gevaar voor eigen leven een weg door de belegerde stad om bij zijn beste vriendin Beth (Odette Yustman) te komen die in haar appartement vastzit.
BESPREKING: ------------------------ Met 85 minuten is Cloverfield wel érg kort. Alhoewel, het zéér onrustige camerawerk is niet veel langer te verdragen dan de relatief korte tijd dat de film duurt. De makers hebben namelijk de gewaagde keuze genomen om de gehele film te tonen door de lens van een digitale homevideo camera van een van de personages. Dus geen nette kaders, rustige camerabewegingen of kalme steadicam shots. Nee, we bevinden ons midden in de actie en maken alles van dichtbij mee wat onmiskenbaar bijdraagt aan de spanning en onrust en enkele nu al klassieke scènes oplevert. Zo is een scène waarin de vier hoofdpersonages in het donker worden aangevallen door een groepje akelige gedrochten onvervalst huiveringwekkend! Maar wie al moeite had met het beweeglijke camerawerk in bijvoorbeeld The Bourne Ultimatum zal de 85 minuten van Cloverfield wellicht niet volhouden. Pas op voor zeeziekte! Het is producent J.J. Abrams, de geestelijk vader van dit project, na de populaire tv-serie Lost weer gelukt een baanbrekend project op poten te zetten. Want hoewel hij goed heeft gekeken naar The Blair Witch Project zagen we niet eerder een ramp op deze manier getoond, door de ogen van de personages. Bovendien heeft hij een monster in het leven geroepen dat zich qua ongemotiveerde brute agressie kan meten met zijn Japanse evenknie. Deze combinatie heeft geleid tot een film die de eerste twintig minuten waarin de personages worden geïntroduceerd vrij gezapig is, maar daarna in alle hevigheid losbarst en het publiek bij het nekvel grijpt en pas op het einde loslaat. Eenmaal rustig terug in je bioscoopstoel heb je ongetwijfeld een heftige filmervaring achter de rug. Deze bestaat echter wel uit meer (explosieve!) vorm dan inhoud en een emotionele band met de personages blijft ook achterwege.