Sir Derek Jules Gaspard Ulric Niven van den Bogaerde , beter bekend onder zijn artiestennaam Dirk Bogarde, was een Brits acteur en schrijver.

GEBOREN:
--------------------
 28 maart 1921

OVERLEDEN:
--------------------
 8 mei 1999

Dirk Bogarde werd geboren in de Londense buitenwijk Hampstead. Zijn vader, Ulric van den Bogaerde, was kunstredacteur van The Times en half-Nederlands. Zijn moeder Margaret Niven was een voormalig actrice. Bogarde had een oudere zus, Elizabeth, en een jongere broer, Gareth. Zijn jeugd bracht hij door in Sussex, waar hij werd opgevoed door zijn zus en door zijn nanny, Lally.

Bogarde werd onderwezen aan Allen Glen's School te Glasgow. Na zijn studie aan de University College van Londen ging hij reclamekunst studeren aan Chelsea Polytechnic. Tijdens zijn studie ging hij acteren. Gedurende de jaren dertig verdiende hij zijn geld als reclamemaker en toneelontwerper om een acteerstudie te bekostigen. Zijn toneeldebuut maakte hij in een klein theatertje bij de Amersham Repertory Company in 1939. Datzelfde jaar maakte hij tevens zijn filmdebuut in een tekstloze figurantenrol in de komedie Come On George van George Formby.

Bogarde ging in 1940 bij het Britse leger, waar hij diende in de Tweede Wereldoorlog. Hij kreeg hier de bijnaam "Pip". Tijdens de oorlog schreef hij een gedicht, Steel Cathedrals, welke werd gepubliceerd in 1943. In 1945 nam hij deel aan de bevrijding van het concentratiekamp Bergen-Belsen. Uiteindelijk keerde hij na vijf jaar terug uit de oorlog met zeven medailles en de rang van majoor.

Al snel na zijn terugkeer zette Bogarde de acteercarrière voort die hij in 1939 was begonnen. In 1947 speelde hij in Londen in het toneelstuk Power Without Glory, waarbij hij onder andere werd opgemerkt door een talentscout voor de Rank Organisation. Bogarde tekende een filmcontract bij deze maatschappij en al in 1947 had hij zijn eerste filmrol met tekst, Dancing With Crime. In 1948 speelde hij zijn eerste hoofdrol in de film Esther Waters van Wessex Films, nadat Stewart Granger, de beoogde hoofdrolspeler, zich terugtrok uit de film. Het succes van deze film leverde hem een contract van veertien jaar op bij Wessex.

In 1950 werd Bogarde bij het grote publiek bekend als talentvol acteur in zijn rol van de jonge copkiller Tom Riley in de misdaadthriller The Blue Lamp. In 1954 werkte hij voor het eerst samen met de uit de Verenigde Staten gevluchte regisseur Joseph Losey in de film The Sleeping Tiger. Hij werd een groot ster in 1954 met zijn rol van dokter Simon Sparrow in de komedie Doctor in the House, een zeer succesvolle film waarop twee vervolgen kwamen, Doctor at Sea (1955) en Doctor at Large (1957). Dokter Simon Sparrow maakte van Bogarde een vrouwenidool en een van de populairste en succesvolste Britse acteurs van de jaren vijftig. In 1960 maakte hij zijn enige Hollywoodfilm, Song Without End van George Cukor, waarin hij componist Franz Liszt speelde.

Latere rollen waren meer gewaagd, zoals Basil Deardens controversiële Victim uit 1961, de eerste Britse film die sympathiek met het onderwerp homoseksualiteit omging. Bogarde speelde hierin een getrouwde advocaat die werd gechanteerd voor zijn geheime homoseksualiteit. Het onderwerp lag, in een tijd waarin homoseksualiteit nog verboden was in het Verenigd Koninkrijk, zeer gevoelig bij het publiek, en hij verloor veel fans uit zijn "Dokter Simon Sparrow"-tijd. Het opende wel de weg voor hem naar meer uitdagende rollen in arthouse-films.

In de jaren zestig werkte hij weer enkele malen samen met Losey, wat resulteerde in de films The Servant (1963), King and Country (1964) en Accident (1967). Ook maakte hij met regisseur John Schlesinger de film Darling (1965). Mede door deze films en Victim kreeg Bogarde ook meer waardering bij filmcritici. Tweemaal kreeg hij de BAFTA voor Beste Acteur, voor zijn rollen als decadente bediende in The Servant en als televisieverslaggever in Darling.

Bogarde was samen met Julie Christie, zijn tegenspeelster in Darling, twee van de belangrijkste gegadigden voor de hoofdrollen in Dr. Zhivago (1965). Tijdens de opnames van Darling kregen ze te horen dat Bogarde de rol niet had gekregen, maar Christie wel. De hoofdrol ging uiteindelijk naar Omar Sharif.

In latere jaren was hij in minder films te zien. Bogarde speelde in twee films van Luchino Visconti The Damned (1969) en Death in Venice (1971). Zijn rol als de stervende componist Gustav von Aschenbach in Death in Venice is tegenwoordig waarschijnlijk Bogardes bekendste filmrol. In 1974 speelde hij in het controversiële The Night Porter van Liliana Cavani. In deze film was hij te zien als een ex-Nazi-officier die na jaren de vrouw tegenkomt die tijdens de oorlog in een concentratiekamp zijn seksslavin was. In de groots opgezette oorlogsfilm A Bridge Too Far (1977) was hij te zien als Luitenant-Generaal Frederick "Boy" Browning. Bogarde was overigens de enige van alle acteurs in de film die daadwerkelijk heeft gevochten in de Slag om Arnhem. Andere films waren Providence van Alain Resnais (1977), waarin hij tegenover Sir John Gielgud speelde, en Despair van Rainer Werner Fassbinder (1978). Na een afwezigheid van twaalf jaar maakte hij in 1990 zijn laatste film, Daddy Nostalgie met Jane Birkin.

In 1984 werd Bogarde gevraagd om de jury-voorzitter te zijn op het Filmfestival van Cannes. Dit was een grote eer, aangezien hij de eerste Brit was die werd gevraagd voor deze positie.

In de jaren zeventig speelde Bogarde in minder films, waardoor hij zich kon richten op een tweede carrière, als schrijver. Hij schreef een reeks van autobiografieën, te beginnen met A Postillion Struck by Lightning uit 1977, en meerdere romans.

Dirk Bogarde is nooit getrouwd. Alhoewel vaak gedacht werd dat hij homoseksueel was, heeft Bogarde dit nooit toegegeven. Zijn meest serieuze relatie met een vrouw was met de Franse actrice Capucine, met wie hij zelfs wilde trouwen. Hij heeft wel meerdere jaren samengewoond met zijn manager en goede vriend Anthony (Tony) Forwood in een vijftiende-eeuwse boerderij in Zuid-Frankrijk, maar volgens Bogarde was hun relatie puur vriendschappelijk. Forwood was de ex-man van actrice Glynis Johns en de vader van haar enige kind. Bogarde en Forwood woonden samen van begin jaren zeventig tot in de jaren tachtig, toen bij Forwood kanker werd geconstateerd, waarna de twee verhuisden naar Engeland. Bogarde bleef voor Forwood zorgen tot zijn dood in 1988.

In 1982 werd Bogarde ridder in de Franse Orde van Kunst en Letteren en in 1992 werd hij door de Koningin tot ridder geslagen als Knight Bachelor, voor zijn bijdragen aan het acteren. Ook heeft hij een eredoctoraat van onder andere de University of St Andrews.

Na Forwoods dood werd Bogarde een fervent voorstander van euthanasie, en werd zelfs vicevoorzitter van de Voluntary Euthanasia Society.

In 1996 werd hij getroffen door een beroerte, waardoor hij gedeeltelijk verlamd raakte. Ondanks zijn verlamming wist hij echter nog het laatste deel van zijn autobiografie te voltooien, over de beroerte en zijn gevolgen. Zijn laatste levensjaar werd hij 24 uur per dag verzorgd. Dirk Bogarde stierf in 1999 op 78-jarige leeftijd aan een hartaanval.

DISCOGRAFIE:
-------------------------
They Who Dare 1953 Lt. Graham
The Sea Shall Not Have Them 1954 Flight Sgt. MacKay
For Better, for Worse 1954 Tony Howard
Doctor in the House 1954 Dr Simon Sparrow
The Sleeping Tiger 1954 Frank Clemmons
Simba 1955 Alan Howard
Doctor at Sea 1955 Dr. Simon Sparrow
The Spanish Gardener 1956 Jose
Cast a Dark Shadow 1957 Edward "Teddy" Bare
Ill Met by Moonlight 1957 Maj. Patrick Leigh Fermor aka Philedem
Doctor at Large 1957 Dr. Simon Sparrow
Campbell's Kingdom 1957 Bruce Campbell
A Tale of Two Cities 1958 Sydney Carton
The Wind Cannot Read 1958 Flight Lt. Michael Quinn
The Doctor's Dilemma 1958 Louis Dubedat
Libel 1959 Sir Mark Sebastian Loddon/Frank Welney/Number Fifteen
Song Without End 1960 Franz Liszt
The Angel Wore Red 1960 Arturo Carrera
Victim 1961 Melville Farr
We Joined the Navy 1962 Cameo appearance (Dr. Simon Sparrow)
The Singer Not the Song 1961 Anacleto
H.M.S. Defiant 1962 1st Lt. Scott-Padget
The Password is Courage 1962 Sgt. Maj. Charles Coward
The Mind Benders 1963 Dr. Henry Longman
I Could Go On Singing 1963 David Donne
The Servant 1963 Hugo Barrett
Doctor in Distress 1963 Dr. Simon Sparrow
King & Country 1964 Capt. Hargreaves
Hot Enough for June 1964 Nicholas Whistler
The High Bright Sun 1964 Maj. McGuire
Darling 1965 Robert Gold
Modesty Blaise 1966 Gabriel
*Blithe Spirit 1966 Charles Condomine
Accident 1967 Stephen
Our Mother's House 1967 Charlie Hook
Sebastian 1968 Sebastian
The Fixer 1968 Bibikov
La Caduta degli dei (The Damned) 1969 Frederick Bruckmann
Oh! What a Lovely War 1969 Stephen
Justine 1969 Pursewarden
*Upon This Rock 1970 Bonnie Prince Charlie
Morte a Venezia (Death in Venice) 1971 Gustav von Aschenbach
Night Flight from Moscow 1973 Philip Boyle
Il Portiere di notte (The Night Porter) 1974 Maximilian Theo Aldorfer
Permission to Kill 1975 Alan Curtis
A Bridge Too Far 1977 Lt. Gen. Frederick 'Boy' Browning
Providence 1977 Claude Langham
Despair 1978 Hermann Hermann
*The Patricia Neal Story 1981 Roald Dahl
*May We Borrow Your Husband? 1986 William Harris
The Vision 1988 James Marriner
Daddy Nostalgie 1990 Daddy