The Jazz Singer is een film die op 6 oktober 1927 door Warner Music werd uitgebracht, en is bijzonder omdat hij herinnerd wordt als de eerste geluidsfilm die in meerdere theaters in Amerika draaide. Dit is niet geheel waar, er bestaan oudere films met geluid, maar die werden geen enorm succes als The Jazz Singer. Al Jolson had de hoofdrol, en het was de eerste van een serie zogenaamde sprekende films met hem.

Feitelijk is er maar een paar minuten echt gezang in deze film. Jolson zingt het nummer "Mammy" twee keer, en heeft een paar regels tekst. De rest van de soundtrack van de film is muziek, en er wordt veel gewerkt met de standaard kaarten met tekst uit de stomme film, in plaats van met gesproken opnames.

De film was een grote hit, en bewees aan Hollywood dat sprekende films veel geld konden opleveren. Hij opende de deur naar de evolutie van de film met geluid, en dit was het begin van het einde van de stomme film.

Er zijn twee remakes van de film, in 1953 door Michael Curtiz en in 1980 door Richard Fleischer, met Neil Diamond in de hoofdrol.

De bekendste citaat uit deze film en de eerste zin die ooit in film is uitgesproken: Wait a minute, wait a minute, you ain't heard nothin' yet! Wait a minute, I tell ya! You ain't heard nothin'! You wanna hear "Toot, Toot, Tootsie"? All right, hold on, hold on....






Het ‘historische belang’ schuilt hem niet alleen in het feit dat dit een van de eerste talkies is. Al Jolson was destijds al een bekende broadwayster, en na hem zouden vele anderen hun weg naar Hollywood vinden. In Hollywood-musicals uit de jaren dertig, veertig en vijftig wordt Broadway vaak vol lof bezongen, maar de ironie wil dat de echte Broadwaymusicals zeker te lijden hadden onder de opkomst van de geluidsfilm. Deze film was daar het eerste symptoom van.