Gefilmd in zwart wit presenteerde regisseur Martin Scorsese één van de iconen van de filmgeschiedenis. Robert DeNiro speelde één van de beste rollen uit zijn carrière en transformeerde zich voor de rol van een getrainde bokser tot een wanstaltige dikzak.
Bokser Jake LaMotta was bijzonder agressief en dat kwam hem goed van pas in de boksring maar daarbuiten werkte het vernietigend op zijn privé leven. Hij sloeg zijn vrouw en broer en werd meer en meer een man voortgedreven door persoonlijke demonen met een sterke neiging tot zelfdestructie die in de ring levensgevaarlijk was maar daarbuiten een ramp voor zichzelf en zijn omgeving. Opkomst en ondergang werden nog nooit op zo’n indrukwekkende wijze in beeld gebracht als in Scorsese’s grimmige Raging Bull.

Robert De Niro las in 1973 al de autobiografie van Jake La Motta toen hij werkte aan de opnames voor Godfather II. Hij raakte direct gefascineerd door de persoon LaMotta en legde het plan voor een film voor aan Scorsese met wie hij net Mean Streets had gemaakt. Maar Scorsese stond er sceptisch tegenover en liet weten helemaal niets met boksen te hebben. DeNiro hield vol en in 1978 begon hij met Scorsese toch aan de film. De rest is geschiedenis…
Raging Bull werd ook het begin van een zeer vruchtbare samenwerking tussen Scorsese, De Niro en Joe Pesci, die met beide heren ook GoodFellas zou maken en in 1995 Casino.
Met zijn fysiek letterlijk zware rol in Raging Bull onderstreepte Robert DeNiro zijn status van acteergodheid nog eens en het beeld van de in zwart wit gefilmde, dichtgeslagen en bebloede kop van DeNiro als LaMotta staat voor altijd in het geheugen gegrift.

HET VERHAAL:
-------------------------
‘Raging Bull’ werd gebaseerd op de memoires van Jake La Motta, een bokser uit de Bronx die tijdens de jaren veertig en de vroege jaren vijftig z’n glorieperiode beleefde en tweemaal wereldkampioen bij de middelgewichten werd. De film toont ons hoe hij z’n tweede vrouw, Vickie (Cathy Moriarty) ontmoet, zijn constante strijd om gewicht te verliezen en vooral zijn mentale problemen: Jake is een ziekelijk jaloerse echtgenoot, die geen enkele andere man in de buurt van zijn vrouw kan verdragen, ook al is dat dan zijn eigen broer. Naarmate de jaren verstrijken, wordt hij steeds meer onmogelijk om mee te leven en langzaam maar zeker raakt hij iedereen kwijt: Vickie laat hem zitten, zijn broer wil niets meer met ‘m te maken hebben en ook zijn bokscarrière loopt op z’n laatste benen. Uiteindelijk opent hij een nachtclub in Florida waar hij op een podium de flauwe plezante uithangt, terend op zijn reputatie van vroeger.



Wat Scorsese hier visueel doet, vooral met de gevechten, is fenomenaal. Voor ‘Raging Bull’ werden bokswedstrijden vrijwel uitsluitend gefilmd van buiten de ring – Scorsese brengt niet alleen zijn camera de ring binnen, maar hij geeft elk gevecht ook nog eens de air van een ballet door zijn subtiel gebruik van slow motion en de onwaarschijnlijk knappe montage van Thelma Schoonmaker. Let op scènes waarin we de stoom van La Motta’s lichaam zien opstijgen – een ‘Raging Bull’, inderdaad. Keer op keer zien we, vertraagd weergegeven, de bokshandschoenen contact maken met het lichaam van de tegenstander – en we zien het resultaat: bloed en zweet spettert alle kanten op. Tijdens de laatste vechtscène in de film, zien we een enorme straal op het publiek spatten. Vervolgens krijgen we een shot waarin Scorsese de camera naar boven beweegt vanaf de voeten van La Motta, tot we z’n gezicht in beeld krijgen. Zelfs zijn benen hangen vol bloed, één oog zit dicht. Het fysieke aspect van het boksen, de simpele pijn, het bloedvergieten waarmee het allemaal gepaard gaat, werd nooit eerder zo goed weergegeven, ook niet in films als ‘Rocky’. In latere jaren kan ik me alleen Michael Manns ‘Ali’ herinneren als boksfilm die de intensiteit van de gevechten in ‘Raging Bull’ benadert, maar daar misten we dan weer de haast poëtische schoonheid van Michael Chapmans zwart-wit cinematografie.

De Niro kreeg een oscar voor zijn rol als La Motta, waarvoor hij 25 kilo aankwam (een record dat in 1987 gebroken werd door Vincent D’Onofrio, die er 30 bijkwam voor ‘Full Metal Jacket’). Dit is de De Niro die ik me wil herinneren, niet de paljas die in ‘Analyze That’ ‘Maria’ stond te zingen: een krachtige acteur, die helemaal in z’n personage verdwijnt en niet de minste ijdelheid heeft om een lelijk personage te spelen. Naast hem staan een uitstekende Cathy Moriarty (slechts 19 op dat moment, maar wàt een beheersing in die rol) en Joe Pesci, die ditmaal zowaar de kunst van het understatement beoefent, in plaats van de overacting waar hij later bekend voor zou worden.



‘Raging Bull’ is filmkunst in de zuiverste zin van het woord: het ziet er prachtig uit, het gaat ergens over, de acteurs zijn uitstekend en de regisseur is Martin Scorsese: een tijdloos meesterwerk.