Regie: John Cameron Mitchell
Cast: Nicole Kidman (Becca), Aaron Eckhart (Howie), Dianne Wiest (Nat), Miles Teller (Jason), e.a.
Het ging de laatste jaren niet heel erg goed met de carrière van Nicole Kidman. De Australische actrice maakte een reeks flops achter elkaar en was de laatste drie jaar alleen te zien in de matig ontvangen films Australia en Nine. Het contrast tussen die twee epische films en het bijzonder ingetogen Rabbit Hole, de eerste film die Kidman zelf produceerde, kon haast niet groter zijn. Het is dan ook niet toevallig dat Kidman in haar rol in dit laatste drama eindelijk weer eens laat zien waarom ze tot de beste actrices van deze tijd behoort.
Rabbit Hole is gebaseerd op een toneelstuk van David Lindsay-Abaire, die er de Pulitzer Prize voor won en het stuk zelf bewerkte tot een scenario. De film draait om het echtpaar Becca en Howie Corbett, die acht maanden geleden hun zoontje verloren nadat hij werd aangereden door een auto. Becca en Howie proberen zo goed als het kan hun leven weer op te pikken, maar dat is een moeilijke opgave die niet alleen een zware wissel trekt op henzelf en hun omgeving, maar vooral ook op hun huwelijk.
In alles is merkbaar dat Howie en Becca, die elkaar al kennen sinds hun studententijd, zielsveel van elkaar houden. Ooit waren ze gelukkig, zoveel is duidelijk, maar die tijd is voorbij. De dood van Danny heeft ervoor gezorgd dat beiden zich hebben teruggetrokken in een eigen cocon waarin ze de ander weigeren toe te laten. Howie probeert het verlies van zijn zoon te verwerken door elk moment van de dag aan hem te denken, naar videos van hem te kijken en zijn originele kamer intact te laten. Becca heeft een andere aanpak; ze probeert de herinnering van haar zoon zo veel mogelijk uit te wissen zodat de pijn misschien wordt verlicht.
Natuurlijk hebben we die verschillende stadia van rouw al in talloze andere films langs zien komen, maar toch lukt het Rabbit Hole, opmerkelijk ingetogen geregisseerd door provocateur John Cameron Mitchell, de genreclichés te vermijden en een diepe indruk achter te laten. Dat heeft voor een belangrijk deel te maken met de verrassend aanwezige humor. Het overlijden van je kind is voor een ouder het ergste wat er kan gebeuren, daar laat de film geen misverstand over bestaan, maar het betekent niet dat de wereld stopt met draaien. Het leven gaat door, of Howie en Becca dat nou willen of niet. Daar speelt humor een belangrijke rol bij, en misschien kan het zelfs een beetje helpen om het allergrootste verlies een plekje te geven. In een film die gaat over de dood, ademt Rabbit Hole door die humor opmerkelijk veel leven.
Toch is het een ander aspect van de film dat de meeste indruk achterlaat. Door een toevallig incident komt Becca namelijk in contact met Jason, de zeventienjarige jongen die haar zoontje aanreed. De twee knopen een gesprek aan en worden, zo goed en kwaad als het kan, vrienden. Becca weet niet goed wat ze zoekt in haar relatie met Jason, en de verlegen, onschuldige student probeert op zijn beurt onder woorden te brengen hoeveel het hem spijt, hoewel hij niets aan de dood van Danny kon doen. Prachtige scènes zijn het, die op schrijnende wijze laten zien dat er in zon situatie alleen maar verliezers zijn.
Toch zijn het juist de momenten met Jason die Becca stukje bij beetje uit het dal trekken waar ze acht maanden geleden in is beland. Gaat het ooit over, vraagt ze tegen het einde van de film aan haar moeder die ook ooit een kind verloor. Het antwoord luidt: Nee, maar ooit wordt het draaglijk.
bron: http://www.filmtotaal.nl/recensie.php?id=21373
|
