is the name, biking is the game

3 Oktober 2010, Waasmunster.

Blijkbaar wil iedereen nog eens genieten van een zonnige najaarsrit, want we verzamelen met meer dan 30 op het kerkplein.  Annemie maakt van de gelegenheid gebruik om enkele foto’s te nemen, kwestie van die lelijke portretten van den blog eens te vervangen.  Hopelijk zijn ze een beetje geslaagd, anders zal er weer veel fotoshop aan te pas komen.De grootste bende gaat met de fiets, de rest met de wagen.  Blijkbaar hebben de koprijders er een erezaak van gemaakt om voor de auto’s in Waasmunster aan te komen, want het gaat meteen goe vooruit, de snelheid niet onder de 35Km/u.  Als een van de nieuwelingen ook eens zijn kunstjes wil tonen, gaat het zelfs over de 40.  Teveel van het goede, en Rudy roept de troepen terug tot de orde, zich afvragend waarvoor dit nodig is.  Groot gelijk broere.  Als ik de onruststoker voorbij rij, zeg ik hem dat hij er rekening moet mee houden dat sommigen nog maar net uit hun bed zijn.  Rudy DC voegt er aan toe, dat hij het ne keer mag gaan uitleggen op den bureau.  Enfin, we zijn inderdaad al ingeschreven als dames en heren met de wagen aankomen.  Terwijl nog even gewacht word om te verzamelen voor het vertrek, en Patje zijn traditionele kakske afwerkt, stel ik voor om met de B-kes al te vertrekken.  Zelden zoveel B-kes aan de start gezien.  Mijn plan om een beetje voorsprong uit te bouwen valt als snel in het water, want in de eerste bocht na de start voel ik mijn achterwiel wegglijden door te weinig druk in de band.  Blijkbaar ben ik op een leeglopende achterband naar ginder gereden.  Geen wonder dat ik op het laatste serieus op mijn tanden moest bijten.  Om zo weinig mogelijk tijd te verliezen, besluit ik bij te pompen, en te zien hoever ik hiermee raak.  Niet ver genoeg dus, want nog geen 10Km verder stak ik opnieuw aan kant.  Ik besluit nog eens te pompen en van band te wisselen op de bevoorrading.  Waarschijnlijk was mijn afwezigheid nog niet opgevallen, want pas nu krijg ik telefoon van Geert om te vragen waar ik zit.  Ik leg de situatie uit, en zeg dat ik mijn plan wel zal trekken, waar wanneer ik net weer vertrokken ben, zie ik hen toch staan.  Blijkbaar hebben ze zich misreden, door een slecht geplaatst pijltje, waardoor ik terug bij de bende kan aansluiten.  Ondertussen had ik wel al een plaatsje gereserveerd in een van de wagens, want nog eens met de fiets terug naar Kalken zag in na zoveel miserie niet meer zitten.  Het parcours van Waasmunster, dat normaal gezien meestal goed berijdbaar is, ligt er na de regen van de voorbije dagen zeer modderig bij.  Aan een glibberig stuk gaat Stefaan mooi onderuit, en valt tussen de brandnetels.  Hij ligt als een schildpad met armen en benen te spartelen om toch maar rechtop te raken. Als we hem terug op zijn buik gerold hebben kunnen we opnieuw verder.  Niet veel later is Pascal de volgende die prijs heeft.  Hij zit met zijn been geklemd  tussen zijn stuur ,dat vastzit onder zijn kader.  Als een voorbijganger hem vraagt of het lukt, antwoord ik dat hij ervaring heeft als valler.  Mijn leute is van korte duur, want even verder lig ik ook in de modder.  Zo nat en vuil,zie ik het niet zitten om in iemands auto te kruipen, dus besluit ik om de rit in te korten en toch maar met de fiets naar huis te rijden.  Rudy DC, die zichzelf beloofd had niet te laat terug te zijn, kwestie van tijd te hebben voor een aperitiefke  volgt mijn voorbeeld.  Ook Patje rijdt mee.  Niet voor een aperitiefke, maar wegens ziekte.  Hij had na zijn traditioneel kakse, ook al een paar noodkaskes afgewerkt, en ziet er echt niet goed uit.  Gelukkig had hij wat modderspatten in zijn gezicht, zo had hij toch nog een beetje kleur.  Pascal volgt ook, uit sympathie.  Op de terugweg moet ik nog een paar keer pompen en Patje nog een paar keer drukken, maar we raken toch op een deftig uur in De Beize.  Een tijdje later gevolgd door de rest van de bende en nog enkele plaatselijke rijders.

 Ivan.