is the name, biking is the game

Om 8 uur met de fiets, en 8.30 met de wagen.  Zo stond het op den blog, maar zo’n vroege en verre verplaatsing naar het lastige Zottegem zie ik niet echt zitten. Rudy DC, die ik zaterdag nog zag op een etentje bij vrienden, deelde mijn mening. Ook Geert S liet weten liever om 8.30 te verzamelen, en dan te kiezen tussen de wagen of een plaatselijk ritje.  Mijn verbazing ik dan ook groot als ik bij het oprijden van het kerkplein de ganse bende nog zie staan.  Voor ik goed en wel bekomen ben van ’t verschieten, zit mijne velo al in de camionette, en zijn we op weg.  Vluchten kan niet meer. Het belooft een pittig ritje te worden. 70km, met meer dan 600 hoogtemeters, passages over de Berendries, de paddestraat, en meer van dat moois.  Gelukkig hebben we het verstand om meteen op te splitsen.  Rudy R, Rudy V, Luc K, Dirk DB en Danny F kiezen meteen het hazenpad.  Ikzelf krijg het gezelschap van Geert S, Rudy DC, Pascal L, Ronny VH en Jurgen V.  Johan VH besluit het op zijn eigen tempo te doen.  De dames, Nadine en Karine kiezen voor de 45. Al van bij het begin is het serieus lastig en na een tiental km wordt Jurgens’ strijd tegen de zwaartekracht in zijn nadeel beslecht.  Hij zegt ons niet meer te moeten wachten en dat hij het iets rustiger aan gaat doen. Ik zie de bui al hangen en denk dat ik de volgende zal zijn, maar tot mijn grote verbazing ben ik het niet die in de problemen kom.  Pascal raakt achterop door zijn gebruikelijke ‘tuimelperte’ en Rudy DC heeft een off-day zoals zelden meegemaakt.  Ik zou hem zelf af en toe een duwtje willen geven, zoals hij mij al zo vaak heeft bijgestaan in moeilijke tijden, maar zoveel heb ik nu ook niet over.  Geert heeft, zoals de laatste tijd wel vaker ,weer een goede dag en komt op alle klimmetjes vlotjes als eerste boven. Misschien moet hij toch maar eens solliciteren bij de A-kes.  Van de A-kes gesproken.  Als we aan de eerste bevoorrading aankomen  zegt een van de andere deelnemers dat wij hen daarjuist toch al voorbij gereden waren.  We vertellen hem dat het onze clubgenoten waren die een beetje rapper rijden.  “Wat”, zegt hij, “een beetje rapper rijden, dat was vliegen dat die gasten deden.  ’t Was gelijk nen straaljager die ons voorbij vloog”.  Ja, zeggen we, dat zullen die van ons geweest zijn.  Het beloofde een lastige rit te worden, en de verwachtingen worden volledig ingelost. Steile klimmetjes op spekgladde keien, een stevige wind en gevaarlijke afdalingen. Als het dan al eens bergaf gaat, moet je nog zitten remmen ook.  Ik ben er dan ook niet rouwig om als we een tiental minuutjes na de A-kes aan de sporthal arriveren.  Daar had ik eigenlijk ook Johan al verwacht, van wie ik vermoedde dat hij de 45 zou rijden, maar blijkbaar had hij zich ergens misreden, en was op het parcours van de 90 km gesukkeld.  Ik heb hem niet meer gezien, maar naar het schijnt is hij toch nog voor donker in Kalken gearriveerd.   Annemie en Linda reden ter plaatse, en waren al goe aan den aperitief als wij, rond 13u15 in de Beize aankwamen.

Ivan.

(nvdr) Johan heeft inderdaad als enige de 90 km gereden en is een ‘beetje’ later in de beize aangekomen !