is the name, biking is the game

Zondag 11 juli 2010. Grote prijs Rudy De Clerck. Moerbeke. De avond voordien Bulgaarse wijnproefavond geweest bij Axel Troch, in zijn nieuwe wijnzaak in de Gaverstraat (kwestie van wat reclame te maken! Echt superwijnen voor een prijske, man, man, man, ge gelooft het niet), waar er toch een deel modderfokkers gaan proeven waren. Op het eind van de avond konden ze al een aardig woordje Bulgaars. Ik was niet geweest, want mijn Bulgaars is altijd al even goed geweest als mijn Tsjechisch en mijn Tjetjeens. Maar ondanks de wijn, toch een massa volk: Alletwee de Dirken (De Boever en Hanselaer), alledrie de Rudies (Rogiers, Vergeylen en De Clerck), alledrie de Roelsen (Guy, Jo en Pat) – al zou het ook zonder Roelsen kunnen hoor, alletwee de Rogiersen, want Ivan was er ook, Geert B (nog steeds in grote doen: zeg nooit zomaar een B-ke tegen een B-ke, en al begint zijn naam met een B-ke, het is en blijft een Bracke), Luk Krick, Ronny Van Hecke (sorry Ronny maar deze keer heb ik mijn nieuwe velo bij de concurrentie gekocht. Het is niet makkelijk met 2 mountainbike-verdelers aan je achterdeur die dan nog alletwee meerijden ook), Danny what the Fack!, Axel Troch himself, Jan Willems, die ik pas na 20 km rijden voor de eerste keer zie, ge moet niet vragen hoe scherp die weer staat, en als nieuwkomers (weeral nieuwkomers): Jo Van Hulle, broer van Gerda en verder zijn we nog niets te weten gekomen, en Gert Vergult (spijtig genoeg niet Verhulst, anders was onze club nu nog rijker dan ze al is), een inwijkeling (!) uit Schellebelle die in de Bieststraat woont. Ge ziet, ge moogt ons niets vertellen of het staat in de gazet of op het net.

Een plaatselijk ritje, mailde Rudy. Dat betekent dan dat we tot tegen de hollandse grens rijen. Ik zie zelfs een wegwijzer naar Axel. Even verder gebeurt wat ik vreesde: Axel niet meer te zien. Die had genoeg afgezien en wou een kortere weg naar huis. Als hij dan plots een wegwijzer met zijn naam op ziet, denkt hij: ha, dat is vriendelijk, en gemakkelijk. Guy R had zich gelijk ook wat overdaan en was mee met Axel naar Axel. In alle geval, we hebben ze sindsdien nog niet gezien. Rudy DC kent die bossen daar op zijn duim. Rudy, als ge daar toch elke dag gaat rijden, zoudt ge de volgende keer eerst de bramen wat kunnen bijknippen. Op den duur rijdt er een bebloede bende rond. Maar liever wat doornen in mijn armen en benen dan in mijn band. Weeral geen platte banden en geen valpartijen. Terug in Wachtebeke is mijn pijp uit en ik rij naar huis, gelukkig de anderen ook. Nee, ik heb mijn nieuw fietske nog niet veel eer aan gedaan, maar wacht maar tot ik weer de benen heb van 6 weken geleden … Bij Jo VH is het ook op. Gelukkig is er een tussenstop voorzien: na de laatste hindernis, Hussevelde brug, mogen we al stoppen en op adem komen en eens bijtanken: Rudy DC heeft op zijn terras zijn eigen toog gemetst en daar staat fris bier in. Wat kan dat smaken. Alle ritten zouden langs het Hussevelde moeten terugkeren, zeker in de zomer! Of langs de Vaartstraat misschien ook al. Of langs het dorp bij onze brouwer-lid, lang geleden dat we die nog gezien hebben.

Als we van bij Rudy DC bij de Woesten arriveren, want de Beize is gesloten, zit daar al veel schoon volk op het terras: Nancy (een sportief meiske), Nadine, Christine, Christelle, Annemie en Linda (ook allemaal sportieve meiskes zulle). Jurgen Vion en Karin komen ook nog toe.

En zo waren wij weer moe, maar voldaan. En het ging toch al wat beter of verleden week. Mario