is the name, biking is the game

Er zit een groep in Dardennen, en er zijn al enkelen vertrokken naar Opwijk, maar wij rijden ter plaatse.  Nog maar eens de Modderfokker-ride gaan verkennen.  Tot vervelens toe als het moet, maar hij moet in ’t koppeke.  We zijn met 11: De 3 Rudy’s, Pascal, Luc en ikke, nieuwkomers Tim Van Durm, Geert Noë uit Lochristi en Steven De Mey van Overschelde, gastrijder Geoffrey Maes, en last but not least, de wederoptredende Hans Schellaert.  Thomas Bisschop kwam ook nog langs, maar vertrekt liever  naar Opwijk, waar niemand hem herkend.  Ja, diene jongen heeft het nie schoon de laatsten tijd met zo’n familienaam.  Het is mooi weer, de vogeltjes fluiten, en ik zie er enkele staan die ik waarschijnlijk wel aan kan.  Het leven kan soms schoon zijn.  Spijtig genoeg kan het rap omslaan ook, want net voorbij de brug van Uitbergen, komt Rudy DC vooraan melden dat Hans, Tim en Steven zonet afhaakten, en kiezen voor een rustig ritje.  Misérie, misérie, gelukkig is Geert nog van de partij, en zit Luc nie al te fris na een zwaar avondje uit.  De parcourskennis dan.  Geoffrey, die toch ook al enkele ritjes verkend heeft, weet op een gegeven moment in de verte verte niet meer waar we ons bevinden.  Rudy V heeft zich al een paar keer vergist, maar heeft naar eigen zeggen maar een geheugenkaartje van 1Giga, en blijkbaar is dat redelijk rap vol.  Luc heeft een geldig excuus, en Pascal was al na enkele Km het noorden kwijt.  Bij mij valt het eerlijk gezegd nogal mee.  Tot zeker halfweg zit het al goed ingeprent, maar als dan Rudy R begint aan zijn wirwar van wegeltjes moet ik ook af en toe eens passen.  Waar ik niet moet passen is bij het fietsen zelf.  Ik rij vrij makkelijk mee met de grote mensen, en kan zelfs af en toe een gaatje slaan op een paar achtervolgers.  Al moet gezegd worden dat Rudy DC zijn handen vol had aan de rug van Geert.  Op de Passarel in Wetteren toont Geoffrey dat je om wereldkampioen te worden toch over de nodige techniek moet beschikken, en rijdt op zijn gemakske van de trappen naar beneden.  Het ziet er simpel uit, maar de rest besluit toch maar om de trappen te voet te nemen.  Op het terras van De Beize, genieten we onder een stralende lentezon van een welverdiende verfrissing als ook Carla en Rita aankomen van hun plaatselijk ritje.  Het leven kan toch schoon zijn hé.

Ivan.