is the name, biking is the game

Zondag 4 april 2010. Pasen. Wichelen. Was iedereen nog Paaseikes aan ’t rapen, of hadden ze gewoon geen zin?  Enkel Rudy De Clercq en ikzelf staan om 8.30 u op het kerkplein.  Gelukkig is ’t Hussevelde goed vertegenwoordigd.  We besluiten een klein toerken langs de Schelde te maken en om 9 u terug te keren om te kijken of er dan nog liefhebbers komen.  Het is even wachten, maar uiteindelijk krijgen we het gezelschap van Frank Hanselaer en Eddy Troch.  A, B en C’s, allemaal samen met z’n vieren.  Op voorstel van Frank rijden we de groene route van Wichelen.  Een klein toerken met een klein groepken, dus veel bladruimte ga ik niet verspillen, anders krijg ik weer onder mijn voeten van Mario. (Ooit schreef ik een verslag van een bladvol van enkel Rudy R en ik, en dat heb ik mogen horen ).  Dat brengt ons naadloos naar de rit van Paasmaandag.

Maandag 5 april 2010.  Zele. Naar jaarlijkse gewoonte trekken we op 2^e Pasen naar ’t Zonhoekje, een uitstap die blijkbaar zeer geliefd begint te worden, want in tegenstelling tot gisteren zijn we nu met een stuk of 25.  We vertrekken allemaal samen, de meiskes incluis met de fiets.  De inrichters zagen ons graag komen, want met zo een bende waren ze al bijna uit de kosten.  Er was keuze uit 30, 40 en 60 km, maar de 40 waren er eigenlijk 48 en de 60, 55.  We kiezen voor de 55, en het gaat zoals gewoonlijk goed vooruit, en ondanks een verstopte neus en wat stijfheid in de benen van gisteren kan ik vrij goed vooraan stand houden.  Eindelijk nog eens goede benen, maar het zijn net die goede benen die mij later nog parten zullen spelen.  Via Berlare en Overmere komen we in Kalken het thuispubliek groeten, en rijden zo verder richting Overschelde.  Daar aangekomen, nog altijd bij de kopgroep, stel ik voor om alles terug te laten samenkomen. Danny F en ik laten ons even laten uitzakken om te kijken waar de rest blijft, maar er komt niemand meer terug uit de achtergrond. De rappe mannen konden niet langer wachten, en zijn ondertussen ook al niet meer te zien.  Daar sta ik dan met mijn goede benen.  Er was ooit een tijd dat er gewacht werd als de groep niet volledig was, maar als Wegkapitein Rudy R er niet bij is, grijpen de muiters hun kans. Gelukkig neemt Danny mij op sleeptouw en rijden we langs De Blauwe steen naar de Vaart, en via de Scheldedijk gaat het richting Schellebelle.  Het duurt echter tot de bevoorrading in Uitbergen voor we  terug samen komen.  Daar worden we opgewacht door de groep die eigenlijk nog achter ons zat.  Zij hadden blijkbaar een stuksken afgesneden, en zo een mooie voorsprong genomen op die met goede benen.  Voor het vervolg van de rit verwijs ik u graag door naar Mario, die had nog betere benen, en reed de 55 km met de A-kes, waar ik moegestreden afhaakte en koos voor de 48. Ivan.