20 December 2009: Overmere
Het beloofd een specialleke te worden. Er ligt al een paar dagen sneeuw, en vannacht
is er nog een ferm pak bijgevallen.
Het
is zelfs nog aan het sneeuwen, en er staat een strakke wind. Toch staat mijn besluit vast, Vandaag ga ik rijden.
Goed ingepakt vertrek ik richting Kalkendorp,
maar stel al na enkele meters vast dat de wegen nauwelijks berijdbaar
zijn.
Toch maar ne keer langs broer Rudy
passeren om te zien of hij het wel ziet zitten.
Ik zie geen beweging in de Portugiezenstraat,
maar merk wel een
MTB-spoor in de verse sneeuw. Zou hij
voor een keer vroeg vertrokken zijn? Ik
keer voorzichtig mijn kar en
rij verder naar t dorp. Halfweg begin ik toch te twijfelen of een
ritje vandaag wel doenbaar is, en nadat ik al een paar keer bijna val,
keer ik
zelfs terug. Op weg naar huis, vraag ik
mij af wie in zon weer een toerken mee zijne velo gaat rijden,
en puur uit nieuwsgierigheid,
besluit ik om toch ne keer te gaan kijken wie zo zot is. Op het kerkplein zie ik echter niemand staan,
dus kan ik met een gerust geweten naar huis.
Ik ben bijna vertokken als Geert S komt aangereden. Hij is met de wagen van Laarne
naar hier
gekomen, en volgens hem ligt het zelfs vrij goed. Waarschijnlijk rijdt da goed in de sneeuw, zo
een 16.
( Voor de niet auto-experts
onder ons, een 16 is hetzelfde als een 4 x 4 ).
Hij heeft onderweg Roste S opgeladen,
en weet te vertellen dat er toch
gereden word, en dat we vertrekken van bij Rudy V. Daar staan Eric VG en Patje R ook al klaar,
om toch een poging te wagen. Ik laat mij
overhalen, en we vetrekken met zn zessen naar Overmere, waar Jan W en
Karel V
ons al opwachten. Het spoor in de
Portugiezenstaat was dus niet van Rudy, maar van Karel. Het klopt dus wat men zegt.
Den dag dat Rudy R niet meerijdt, zalt
sneeuwen. De rit blijkt afgelast, maar
we besluiten toch de pijltjes te volgen en een stuk
van de rit te rijden. Slechte en heel slechte stukken wisselen elkaar
af, maar toch slagen we erin rechtop te blijven.
Tot Eric de ban doorbreekt, en
een eerste keer onderuit gaat. Gelukkig
is het zacht vallen in de sneeuw.
Even
verder heeft hij het een tweede en een derde keer aan zijne rekker, maar hij is
niet de enige die op zijn bek gaat.
Patje en ik 1 keer, Geert 2x en Jan zelfs 3x, al heeft die wel het
excuus dat hij meestal vooraan rijdt door het maagdelijk witte tapijt.
Maar er kan er maar een de beste zijn, Eric
dus. Hoeveel duiken ga ik hier niet
verklappen, maar je mag altijd
een pronostiekje wagen bij ondergetekende. We komen toe aan De Beize met slechts 35Km op
de teller,
maar wel een ervaring rijker welke je maar eens om de zoveel jaar
kan beleven. De afwezigen hadden weer
maar eens ongelijk.
Ivan.
|
