is the name, biking is the game

17 Mei 2009: Plaatselijk-Waasmunster.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Als ik rond 5u even opsta voor een sanitaire pauze, zie ik dat het goed aan het regenen is.  Toemme toch.  Maar aangezien ik vorige week ook al forfait moest geven wegens ziekte, wil ik vandaag zeker rijden.  Kwestie van de conditie, voor zover die er al is, toch een beetje op peil te houden.  Mijn schietgebedje wordt verhoord, want als ik opsta, is het op hier en daar een plasje na, droog.  Wijle,  ik en ’t vrouwke, weg dus. 
Op het kerkplein worden we opgewacht door Tim en Tom, De 3 Rudy’s, Dirk H, Bart VH, Geert S, Jan W en Luc Krick, die vorige week nog jarig was.    Aangezien Danny F er niet bij is, besluiten wij het kussen over te laten aan de dames: Nadine, Els ( de vriendin van Jo ), Linda, Carla, Annemie en Christine’s O en DS. 
Na het vervullen van de formaliteiten kunnen we vertrekken.  We maken nog een tussenlanding in de Portugiezenstraat om nieuwe remblokjes op Tom zijne velo te steken, en gaan dan in gestrekte draf richting Waasmunster.  Over de brug van Hussevelde, stuurt Rudy ons naar rechts voor een eerste verassing.  We rijden via de dienstweg van de Carrestel naar de Bontinckstraat, en gaan dan de spiertjes losdokkeren op de Vogelzang. Joepie!!!! 
Vanaf Lokeren volgen we de Durmedijk, die we even verlaten om onder de E17 te duiken.  Het vervolg van de dijk, dat bij de mountainbikers bekend staat als “ den tingeldijk “, is onverhard, maar al bij al goed berijdbaar.  Behalve voor Tim.  Die gaat iets te hevig door een bocht, en bijgevolg op zijn… euh… zij.  Als we het onverharde gedeelte verlaten, komen we terug samen, en stellen we vast dat de nieuwe truikes van de modderfokkers niet goed tegen ’t vuil kunnen.  Het scheelt niet veel, of we krijgen nog meer vuile truikes.  Op een stuk met mos en moddervlekken proberen Geert, Luk en ikzelf een stukje simultaan-slippen, en gaan bijna gelijktijdig onderuit.  Met de nadruk niet op, bijna gelijk, maar, bijna onderuit.
 Eens in Waasmunster kunnen we opnieuw genieten van de mooie wegeltjes en bosstroken.  Behalve Tim, die is nog onder de indruk van zijn duik, en besluit alleen terug te keren.  Op onze terugweg kunnen we het BMX-parcourtje aan de Mira-brug niet laten liggen, en keren dan, via Hamme en Zele terug richting Kalken. 
Ik was al een tijdje aan het  pompen, maar op het einde wordt het toch nog bijna verzuipen.  Een tempoken van 32 a 34  per uur is voor Bart niet genoeg, en op ’t gemaksken gaan we naar 37-38 per uur. Als ik hem erop wijs dat dit toch te rap is, zegt hij dat hij geen kilometriekske op heeft.  Ik antwoord dat ik er wel een heb, en dat hij het wel zal horen aan mijn gevloek als het weer te rap gaat.  Een eindspurtje zie ik al zeker niet meer zitten, maar terwijl de podiumplaatsen besproken worden, glip ik toch als eerste De Beize binnen.  Laat ze maar zeggen dat het aan de meet is dat de prijzen gedeeld worden, ik weet wel beter.

Ivan.


Ivan merkt op:  waar blijven die andere verslaggevers!!!