Zondag 23 december. Wachtebeke en Sidmar-bossen. Ja, sorry. Er zit wat retard op het verslagje. Het is vakantie hé, en dan heb ik zoveel tijd niet als anders.  

Het niveau blijft maar zakken bij de Modderfokkers. Na Domme Danny en Stom Kieken Jo, nu ook D’Homme Filip. Die noemt écht zo, ik vind het niet uit, hé. Verder ook nog Luc K, Rudy R, Rudy (Washington) DC, Ivan, Axel, Johan VH, Kenneth Boterkoek, en ondergetekende. En oei, wie is die snotneus die hier meerijdt met de serieuze mensen (we laten even Danny en Jo buiten beschouwing welteverstaan)? Ha, het is Geoffrey De Brauwer, sorry Annemy, ik bedoel Jeffrey De Brouwer, ik heb het hem zelf gevraagd. Ja, wat is het toch leuk om jong en talentvol te zijn. Pas op, ik was dat ook in mijnen jongen tijd: jong. 

We rijden naar de Warmste Week in Wachtebeke en ver daar voorbij naar de Sidmar bossen van Rudy Washington DC. De groenen hebben daar lelijk thuisgehouden: overal bomen dwars over de wegeltjes gelegd, afsluitingen gezet, plakkaatjes geplant met verboden dit en verboden dat. De laatste jaren lijkt de leuze van veel mensen te zijn: “Wat hadden we nog niet verboden, vandejaar?” En hun grootste bezorgdheid zo rond nieuwjaar is: “Oei, wat gaan we nu volgend jaar nog verbieden, want zonder verbieden heeft ons leven geen zin meer.” Maar Rudy heeft daar ondertussen al overal andere wegelkes gevonden en zo kunnen we nog de meeste van de plezante stukjes blijven meepakken. Ik hoor het Marie-Jeanne al zeggen: “Ja, met zijn velo door de more gaan rijden in de bossen en pinten gaan drinken bij de Woeste, dan kan hij wél goed, zunne.” 

Rudy Rogiers is weer in vorm. Dat wilt ge echt niet meemaken. Want dan begint hij niet alleen steeds rapper te rijden maar ook nog eens mensen te ambeteren met van die truken die hij nog geleerd heeft van toen hij met de echte meereed. Ge zijt daar zo dapper aan het terten en ge peinst dat ge eigenlijk nog zo slecht niet bezig zijt, alles welbeschouwd en in acht genomen, als plots de band van uw achterwiel ontploft, uw spaken alle kanten uitvliegen, uw derailleur dubbel slaat waardoor uw ketting dan weer in de overblijvende spaken van uw wiel draait. Maar neen hoor, het is gewoon Rudy R, die met de zool van zijn koersschoen over de noppen van uw achterband streelt, met plots een oorverdovend lawijt tot gevolg, waar ge niet op voorzien zijt, zodat ge u een breuk verschiet. Daar gaat nog eens een hartattack van komen, zeg ik U. Danny deed zelfs bijna een miskraam. 

In Puyenbroeck wil de Grote Voortrekker een hoek afsteken, dwars over het golfterrein. Dat rijdt voor geen meter en golven dat dat doet zo een golfterrein. Dat golft een gang, zeg. Mijn Golf golft nog zo niet. We raken er Axel en Johan kwijt, want zij wouden het golfterrein omzeilen (!). 

In Puyenbroeck is er ook een EHBJo post: Eerste Hulp Bij Jo. Wij Modderfokkers zijn ondertussen wel al wat gewend met Jo en hebben dat niet meer nodig, maar even voorbij Puyenbroeck is het bijna wel nog van doen. In een bocht tikt Jo het achterwiel van Rudy en daardoor schuift zijn voorwiel weg. Zegt Rudy later: ik doe dat met de zool van mijn schoen, niet met mijn voorwiel hé, op de mensen hun achterwiel tikken. Jo en velo schuiven door het grind. Ik, in derde positie – dus niet gelijk Danny, want die is gewoon in positie – smijt alles toe, helemaal niet om niet over Jo te rijden, maar surtoe uit schrik van zelf op mijn muile te vallen. Gelijk hoe zit ik met mijn voorwiel bovenop Jo. Dat zal hem leren van mij stom kieken te noemen, zie (zie vorig verslag). Spijtig genoeg voor het wegdek is Jo van gewapend beton. Zijn arm is helemaal bebloed, maar Jo blijft er rustig onder. Kalm en vol sereniteit* steekt hij zijn drinkbussen terug, legt zijn ketting op, trekt met veel finesse zijn derailleur en zijn plastron weer recht, en we zijn weer weg. Niets gebeurd, verder aan razend tempo....