7 januari 2018: Waasmunster. 

De eerste rit van 2018, en we beginnen het jaar zoals we het oude afsloten, met z’n twaalven.  Al is de bezetting een beetje gewijzigd want Danny is er niet bij.  Geen tetten, geen Danny, of is het omgekeerd, geen Danny, geen tetten?  Wel op de afspraak: Luc en Gert Verhoeven, Jo En Patrick Roels, Rudy en Ivan (ikke) Rogiers en de enkelingen Rudy De Clerck, Luc Krick, Dirk De Boever, Stefan Imschoot, Axel Troch en om het dozijn vol te maken, Mario Vaneechoute. Al is er dat meer zo ene van dertien in een dozijn.  Na het waterballet van vorige week besluiten we iets drogere oorden op te zoeken. Aangezien er een strakke Noord Oostenwind staat en we bij voorkeur met rugwind huiswaarts keren, kiezen we voor een ritje Waasmunster.  Het parcours van de rit zit bij de meesten al redelijk goed in het geheugen, maar toch slagen sommigen er in om af en toe een afslagske te missen.  Ergens halfweg de rit wordt de weg versperd door een euh, ….. wegversperring. Er blijkt een “mushing” wedstrijd plaats te vinden, en de deelnemers kunnen er elk moment aankomen.  Een wadde-wedstrijd hoor ik u nadenken.  Mushing is een wedstrijd voor sledehonden, maar bij gebrek aan sneeuw gebeurt dit hier met karretjes op 3 wielen.  Gelukkig ziet de seingever dat wij rappe mannen zijn, en aangezien er nog een tiental minuutjes voor de start zijn, mogen wij nog snel voorbij.  Als we even verderop de honden in de verte horen blaffen, besluiten we eventjes te wachten op de eerste deelnemers te zien passeren.  Het blijkt redelijk spectaculair en van hun bochtenwerk kunnen menig Modderfokker nog iets opsteken.  Na een kleine route-herberekening vervolgen wij onze rit.  Blijkbaar zat er toch ergens een foutje in de berekening, want even verder maakt Rudy zonder aanwijsbare reden een slippertje en bijgevolg en kleine knieval.  Eigenlijk het vernoemen niet waard, maar voor een keer dat Rudy een stuurfoutje maakt mag dat zeker niet in het verslag mankeren.  Stefan vind ook zijn moment gekomen om een plaatsje in het verslag op te eisen.  In het “Pilecijnbos” zijn serieuze grondwerken gedaan, en de afsluiting met houten paaltjes wordt op zijn stevigheid getest.  De paaltjes blijken stevig genoeg en het is Stefan die gaat liggen.  Nog maar net bekomen van de emotie ( en van ’t lachen ), al een volgend oponthoud.  Bij het beklimmen van de Scheldedijk zet Rudy een beetje teveel vermogen op de pedalen en trapt zijn ketting in 2.  Gelukkig is er een goede velomaker aanwezig, en met dank aan het kettingponsje van Patrick en het slotje van Rudy DC is het euvel in geen tijd verholpen.  Tijd om richting Kalken te fietsen.  Luc V.  wil ook nog een vermelding.  Een wegel van zo’n 2 meter breed langsheen de Durme is voor Luc toch nog een beetje te smal, en het scheelt geen haar of hij gaat van de weg.  Gelukkig voor hem, niet langs de kant van de Durme.  Gejaagd door de wind zeilen we huiswaarts aan zo’n 30 à 35km/u en op de Gaverstraat gaat de snelheid nog een beetje de hoogte in.  Rudy R haalt het in de eindspurt en klokt af boven de 50km per uur.  Rudy DC merkt op dat het toch zijn kettingslotje was dat als eerste aan De Beize aankwam.  Binnen worden we opgewacht door Jurgen en Karine, die er ene geeft op haar verjaardag.  En ja, als ze horen dat het voor niet is, komt er nog een bende binnen gewaaid.  De fietsdames onder begeleiding van de resterende mannen.  Karine mag diep in de beugel tastten, en kan gelukkig een betalingsplan met Koen afspreken. 

Ivan.