“Wablief, weeral een verslagske”, hoor ik u denken. Joat, maar ’t is van moeten.  Enkele weken geleden heb ik Mario zo zot gekregen om toch maar weer een paar verslagskes te schrijven.  Da zot maken van Mario ,da ging vrij vlot, enige voorwaarde was dat ik ook terug in de pen zou kruipen.  Terwijl Rudy aan het “afzien” is tussen de kangoeroes en de koala’s bij winterse temperaturen van zo’n graad of 25 moeten wij het met een dikke 20° minder stellen.  Geen probleem voor echte venten dus verzamelen wij met de volle 4 man op het kerkplein.  Rudy De Clercq, Axel Troch, Jo Roels en ikzelf.  We kiezen voor een plaatselijk ritje en vertrekken langs de Vaart richting Scheldedijk.  De afslag richting Blauwe steen rij ik bewust voorbij en Axel begint al op te spelen.  Ik kalmeer hem een beetje door te zeggen dat we die in het afkomen gaan meepakken.  Wanneer we het pompstation naderen vraag ik of we links of rechts afslaan, maar er volgt geen reactie.  “Als ’t zo zit rij ik gewoon rechtdoor” dreig ik, maar dat blijkt geen probleem te zijn voor mijn gezellen.  Dan toch maar linksaf richting Schellebelle. We vervolgen richting Schoonaarde en gaan net over de brug linksaf waar we een nieuw wegeltje verkennen.   Aansluitend willen we het houten vlonderpad volgen dat uitkomt aan het kerkhof van Uitbergen, maar als ik de trappen afrij zie ik de plankskes serieus liggen glinsteren.  Voorzichtig tot stilstand komen en op ‘t gemakske rechtsomkeer maken is de boodschap.  Jo was toch al niet zinnens te volgen want hij begint het nu net een beetje gewoon te worden zo zonder plaaster.  We besluiten dan maar richting Gratiebossen te fietsen, maar niet zonder eerst een bezoekske te brengen aan de Konijnenberg in Berlare.  Hier duiken we zoals gewoonlijk de steile afdaling naar beneden en spelen daarna nog een beetje tussen de zandheuvels.  Als afsluiter neem ik mijn gezellen terug mee in omgekeerde richting om dezelfde steile helling naar boven te rijden.  Met een goeie aanloop en het gepaste verzet kom ik netjes boven tot stilstand.  De startsnelheid van Jo was net een beetje te laag, en een metertje van de top moet hij voet aan grond zetten waardoor Rudy, die te kort op het wiel zat, zijn voorbeeld moet volgen.  Als Axel aankomt, merk ik dat ook hij niet rap genoeg gaat en voorspel, dat lukt nooit, dat het nooit zal lukken.  Hij probeert zich nog naar boven te wroeten, en een beetje koppig zoals we Axel kennen weigert hij voet aan grond te zetten met als gevolg den tuimeltrofee van de dag.  Merci Axel voor de nodige inspiratie voor dit verslag.  Zonder verdere problemen rijden we huiswaarts via Zele, Heikant over Lokeren.  Na een kort maar deugddoend ritje komen we weliswaar redelijk vroeg aan in De Beize.  Vroeg genoeg om op ’t gemakske een bitterballetje te nuttigen zonder vleesloze Rudy ( Vergeylen ) in verleiding te moeten brengen.  

Ivan.