is the name, biking is the game

Ik ben nog maar halfweg de Schriekstraat als er al nen gast ik mijn wiel komt hangen.  Bij nader inzien heeft hij hetzelfde truiken aan als ik en blijkt het buurman Rudy De Clerck te zijn, die van een paar honderd meter verder kwam dan ik, en al meteen een gat mocht dichtrijden.  We rijden op ’t gemakske richting Kalkendorp waar we op een verlaten kerkplein toekomen.  Maar ja, wie komt er nu op tijd op de afspraak, of zelfs een paar minuten te vroeg.  Toch komen er nog een paar voor de klokslag van half negen aangereden:  Peter Rottier, ook van ’t Hussevelde, maar een beetje later vertrokken dan ons, Karel Verhoeven, Bijna van ’t Hussevelde,  Dirk De Boever kwam van Laarne maar had meewind, Jo Roels maar die woont in ’t dorp, Axel Troch, ook van nie ver, en Patje Roels ( ook meewind ).  De rest kwam naar goede gewoonte op Kalkens uur: Danny Fack 8.31u, Luc Krick en Stefan Imschoot 8.32u, en Rudy Rogiers 8.33u.  Zelfs vroeger dan normaal, maar dat komt door zijne nieuwen velo.  3 minuten rapper op 3km, dat belooft voor straks.  Met z’n twaalven in totaal voor een plaatselijk ritje richting Waasmunster.  Eigenlijk zouden we met 13 geweest zijn, want Mario had aan Karel beloofd ook zeker van de partij te zullen zijn.  Niet dus, waardoor er eentje niet gelukkig was om zonder zijn boezemvriend op pad te moeten.  Ik tracht Karel nog een beetje te troosten, en zeg hem dat hij nog wel een paar nieuwe vriendjes kan bijmaken, maar ontgoocheld als hij is gaat hij bij momenten van pure colleire keihard op kop rijden.  Tot zover de nieuwe vriendjes.  We zijn nog maar net aan de windmolens van de Bontickstraat als Dirk te kennen geeft dat zijn voorband een beetje te plat staat en een beetje moet bijgepompt worden.  Danny, pomper van dienst, klaart de klus in een wip en we kunnen verder vlammen. De Durme-dijk van Lokeren naar Waasmunster is ook zo’n stukje waar naar goede gewoonte deftig wordt doorgevlamd met snelheden tussen de 35 en 40km/u. Het stuk onverharde dijk dat daarop volgt ligt er ook vrij goed bij, waardoor ook hier de teller tussen de 30 en 35/u blijft schommelen.  Gelukkig krijgen we na dit lastig stuk een korte pauze voor een technische interventie.  De band van Dirk blijft het blijkbaar toch niet houden en moet hersteld worden, waarna Danny opnieuw zijn pomptechniek kan laten bewonderen.  Eens aangekomen in de Waasmunsterse bossen is het weer genieten van de mooie wegeltjes waarvoor deze rit garant staat.  In groot contrast met de massa’s water en modder van de vorige weken, krijgen we hier en daar zelfs al een paar zandstroken voor de wielen.  Het ooit zo plezante golvend stukje langsheen de E17, ligt er door boomvellingswerken niet zo goed bij, met hier en daar een paar uitstekende stenen.  Jo probeert deze stenen terug in de grond te stampen, maar rijdt hierdoor wel zijn achterband lek.  Tijd voor een volgende depannage, en voor Danny wordt het nu bijna pompen of verzuipen.  Eigenlijk verdient die gast toch wel een dikke proficiat voor zijn barmhartigheid, want vorige week hielp hij ook al een 80 jarige wielertoerist uit de nood.  Ook die had problemen met zijn achterband, en Danny deed wat hij zo goed kan, pompen.  En ook al is dat dan het enige wat hij zo goed kan, toch een welgemeende chapeau. Via de Mira-brug rijden we eerst nog een lusje naar het Pilleceinbos, waarna bij het terugkeren de liefhebbers het gewijzigde BMX parcourtje kunnen verkennen.  Patrick laat zich toch verrassen door een van de aanpassingen en maakt een kleine uitschuiver.  Niet erg, maar wel in ‘t verslag.  De terugweg naar Kalken gaat via Hamme met wind op kop, dus is het kwestie van u zo goed mogelijk weg te steken achter de tempobeulen op kop.  Maar plotseling, ergens ter hoogte van Zele is Axel het beu, en houdt hij de pedalen stil.  Teveel last in zijne rug.  Nie moeilijk, met al dat geduw.  Het tempo gaat 5 per uur naar omlaag, en zo kunnen we zowaar een babbelke slaan met de gast naast ons.  In mijn geval met Peter.  Als ik hem vraag of hij weet dat de oorspronkelijk naam van Cafe De Beize, Den Hollander was, valt hij bijna van zijn velo van ’t verschieten.  “En waren dat dan ook echt Nederlanders die de zaak uitbaatten?” vraagt hij. Nee, antwoord ik, dat waren naar het schijnt sympathieke mensen.  Bij aankomst in De Beize is het zoeken voor een plaatsje want onze vaste stek blijkt ingenomen een paar sympathieke lopers.  Hierdoor moesten de damesfietsers en begeleiders op de plaats van de kaarters gaan zitten, en wij aan de hoge tafelkes van de zondagmiddag-aperitievers.

Bijgevolg de volledige planning en tafelschikking overhoop.  Volgende week toch misschien een beetje vroeger afzakken, of vragen aan Koen dat hij reservaties aanvaard?

Ivan.