is the name, biking is the game

Het is even voor half negen als ik als eerste het verlaten kerkplein oprij.  Na een enkele minuutjes krijg ik het gezelschap van Jo Roels en Els Van den Putte, even later gevolgd door Axel Troch, Kenneth Vanderzypen en een van zijn kennissen.  We wachten nog even tevergeefs op de rest van de bende, en besluiten dan maar naar “den Skala” te vertrekken.  We zijn maar met z’n zessen, ook als is het een thuismatch.  Waarschijnlijk zal de koude en de motregen er wel voor iets tussen zitten.  Onderweg sluit Stefan Imschoot ook nog aan, en aan de inschrijving staan Patje Roels en Frank Vandesteen ons op te wachten.  In totaal met negen dus, en wie denkt dat Els op haar eentje moet gaan fietsen, heeft het mis.  Els rijdt van tegenwoordig gewoon met de mannen mee.  Straf bezig.  Wie hoopte om op zo’n ingerichte tocht een paar nieuwe wegelkes te ontdekken, is eraan voor de moeite, want we krijgen krek hetzelfde parcours van de vorige editie’s voor de wielen.  Toch slagen we erin om na enkele kilometers, ergens in de velden richting Wetteren, een verkeerde afslag te nemen.  Het pijltje was dan ook heel dubbelzinnig geplaatst.   Gelukkig zien we snel onze vergissing in en maken rechtsomkeer.  Behalve Jo, die gaat vastberaden door waardoor we hem een tijdje kwijt zijn.  Als we aankomen aan de Schelde, maken we de keuze om toch maar op, in plaats van naast de dijk te rijden, kwestie van het materiaal een beetje te sparen.  Toch zien we enkele die-hards lustig door de modder ploeteren, goe zot, maar er moeten er van soorten zijn.  Wanneer we even voorbij “Den Aard” in Schellebelle linksaf een veldwegel indraaien, is er geen ontkomen aan de modder.  Patje plaatst een versnelling, en neemt enkele lengte’s.  Niet voor lang, want even verder gaat hij volledig in de breedte, en sierlijk onderuit in het slijk.  We vervolgen richting Berlare waar we een lusje maken tussen de zandbergen, waarna we via Zele, terug naar de Gratiebossen in Berlare rijden.  Het materiaal krijgt het zwaar te verduren.  Patje zit al een tijdje door zijn achterrem, en op een vettig stuk begint het bij mij ook serieus te kraken.  Als ik afstap om te kijken wat het probleem is, begint een achterligger te foeteren dat ik in de weg sta.   Ik roep hem na dat ik niet kan kiezen waar ik in panne val, en gooi er nog een paar lieve woordjes achteraan.  Na een beetje trekken en duwen krijg ik toch weer wat beweging in het achterwiel en kan mijn weg vervolgen.  De rest van de vogels zijn intussen gaan vliegen, maar niet voor lang.  Even verder staat Jo aan de kant met een lekke band. Er wordt gekozen om een beetje bij te pompen, en te zien hoelang het houdt. Niet ver dus, want na een paar kilometer kunnen we opnieuw aan kant, dit keer om een nieuwe binnenband te steken.  De rest van den toer werken we af zonder verdere problemen, en als we Kalkendorp binnenrijden, besluiten we toch maar rechtstreeks naar De Beize te rijden.  Voor we binnen gaan, schudden we de meeste modder een beetje van ons af, en Stefan, den properen jongen, doet dit wel heel grondig.  De modder vliegt tot bovenaan het venster, en wie De Beize kent, weet dat dit redelijk hoog is. Koen zal bijgevolg zijn ladder mogen bovenhalen om zijn vensters te kuisen (Waarvoor Stefan oprecht en uitvoerig zijn excuses  aanbiedt).  Hopelijk kunnen we het volgende week ietske properder houden.

Ivan.

Toch nog een eenzame fietser gevonden ( foto) Alhoewel.... eenzaam.....