|
15 februari: Waasmunster.
Omdat je niet elke week een verre verplaatsing kan doen, vandaag een plaatselijk ritje. Lang geleden dat we nog ne keer naar Waasmunster gereden zijn, dus ist nu het moment. Bij afwezigheid van Rudy DC, die in de sneeuw gaan spelen is, rijden we allemaal samen. Rudy R, Jan W, Danny F, Geert S, Patje R, Jo R, Dirk H, Dirk DB, Pascal L, Rudy V, Eric VG en ik.
We zijn nog maar net vertrokken als Jo, ter hoogte van de Bontinckstraat in panne staat. Versnelling in zijn wiel gedraaid. Soms kan je dit voorkomen, als het hapert, niet verder trappen, maar even terugdraaien. Maar Jo rijdt, zoals hij zijn auto parkeert. Als begint te kraken,
nog ne meter. Met als gevolg, versnelling en enkele rayons kapot en game over. Ware het niet dat Jo nog ne velo heeft, en een zorgzame vriendin, die hem komt ophalen, en zal afleveren, even verder op het parcours.
We rijden via Lokeren, over de dijken van de Durme, en het gaat weer goe vooruit. Even voorbij het Molsbroek, komen we op de Ten Rijendreef, een weg die parallel loopt met de E-17. Rudy V en Eric VG zitten mekaar weer een beetje op te stoken, en drijven de snelheid op tot net geen 40/uur. Als den andere Rudy er dan ook nog ne snok aan geeft, gaan we tot bijna 45. Schoon tempoken voor die mannen, maar veel te rap voor de normale gasten ( 1e keer kapot ). Als even verder Jo terug inpikt, verlaten Rudy en Eric ons. Ze hebben nog andere verplichtingen. Propere gasten hé, ons eerst laten afzien, en dan hun schup afkuisen.
Eenmaal in Waasmunster aangekomen, is het weer genieten. Mooie, droge baantjes, door de bossen, over de bultjes, geen wonder dat er hier nog veel volk rond rijdt. Als we na een tijdje een tussenstop maken voor een natje en een droogje, gaat Jo een babbeltje slaan met iemand van de plaatselijke bevolking. Toevallig een kenner, die weet te vertellen dat het belangrijk is, niet alleen de beenspieren, maar ook de rug- en de buikspieren goed te trainen. Mijn buikspieren zullen wel goe getraind zijn zegt Jo, want ik drink elke dag nen bak bier. Serieus, ik meen dat wel hé zegt die kerel. Waarop Jo bloedserieus Jamaar, ik ook zulle. ( 2e keer kapot, nu van t lachen ).
Als iedereen bekomen is, wij van t lachen, en die gast van verschieten, kunnen we terug de baan op. We verlaten de bossen, en gaan richting Schelde, waar we naast het standbeeld van Filip De Pillecijn nog een mooi stukje Mtb-parcours vinden. Even verder, net over de Mira-brug pikken we nog een Bmx-piste mee, en kunnen dan voldaan terug huiswaarts.
De kilometers en het tempo beginnen serieus door te wegen, maar ik ben niet alleen. Geert, die na enkele weken afwezigheid wegens ziekte hoopte op een rustig wederoptreden, zit er al een tijdje door. Gelukkig kan hij rekenen op manuele bijstand van Rudy en Jan. Als aan het einde van de Gaver de eindspurt wordt ingezet, ( ik dacht dat die al was ingezet bij het verlaten van het kerkplein ), komt Geert, die nochtans niet meer kon, mij toch wel voorbijgestoken zeker. Het moet wel gezegd worden dat Jan en nog achter zat, en ne ferme put in Geert zijne rug aan het duwen was. ( 3e keer kapot ).
In de Beize worden we opgewacht door de dames Carla, Arianne en Gerda. Marc en Gunter hebben ook hun toerken al afgewerkt. Als even later Annemie, Linda en Christine O nog binnenkomen zijn we compleet, en kunnen de jarigen van de week, Rudy en Marc, gefeliciteerd worden met weer een jaartje erbij.
Ivan
|
