|
We vertrekken om 8u met de fiets naar Waasmunster met het
volle dozijn. Rudy V, Luc K, Patrick R,
Jo R, Stefaan I, Steven DM, Danny F, Thomas B, Dirk DB, Dany P, de
wederoptredende Mario V en ikzelf. Het
beloofd een rap ritje te worden, want alle wegels zijn goed berijdbaar, en er
zijn er een paar bij die hevig staan. De
heenreis op de weg gaan we niet onder de 30 per uur, bij het oprijden van een
brug zelfs richting 35. Ik weet het, het klinkt niet logisch, maar bergop een
brug op rijden wij altijd een beetje rapper, k versta het zelf ook niet. Eenmaal op het parcours gaat het al niet veel
trager, maar de benen voelen goed en ik draai vlot vooraan mee. Eindelijk nog eens een gezegende dag. Ook Mario verschiet van zijn eigen, en doet
het na enkele maanden afwezigheid verbazend goed. Jo heeft het iets moeilijker na enkele weken
afwezigheid met een gebroken pols, en kiest aan de eerste splitsing voor de
korte pijn. Het is altijd mooi rijden in
de Waasmunsterse bossen, met hier en daar een nieuw stukske voor de
afwisseling. Op een van die onbekende
stukken trekt Dirk serieus door met de rest in het wiel als Thomas ineens nen
serieuzen duik zet. Was het ne voetballer geweest, dan lag hij daar nog, maar
Modderfokkers zijn straffe gasten. Nadat
hij enkele minuten is bekomen van de schok, spuwt hij nog wat zand uit en
springt terug de fiets op. De rest van
de rit wel iets rustiger dan in t begin.
Even voor de bevoorrading komt Mario mij zeggen dat hij ondanks zijn
goede benen toch maar voor de 45km gaat i.p.v. 55. Met de 35 van de heen en terug toch ook al
zon 80. Ik besluit zijn wijze voorbeeld
te volgen, en ook Luc is dezelfde mening toegedaan. We hebben ons onze keuze niet beklaagd, want
net na de splitsing heeft Mario nog een specialleke in petto. Op een van de lastige zandstroken, met aan
beide kanten een smal boordje dat iets of wat berijdbaar is, sukkelt hij naast
het boordje. Hij probeert er opnieuw
bovenop te raken, maar zijn wielen schuiven onder hem uit en hij valt in de
gracht ernaast. Eigenlijk was het niet
vallen, maar over zijn rug rollen met zijn fiets nog tussen de benen. Ik kom niet meer bij van het lachen. Een andere fietser was ook getuige van het
schouwspel en stopt uit sympathie.
Gelukkig stond er geen water in de gracht, zegt hij. Waarop ik antwoord dat dit nu net spijtig
is. Geprikkeld ( getengeld ) stapt Mario
weer op de fiets, en even later roep ik hem toe even te wachten omdat ik met
krampen zit, lachkrampen. Enfin, het
leven kan mooi zijn. De rest van de rit
verloopt zonder noemenswaardige voorvallen, en het spurtje naar De Schorpioen
wordt door Rudy gewonnen. Inderdaad,
naar De Schorpioen wegens sluiting van De Beize. Amaai, ik beklaag die gasten die tot de
laatste moesten blijven om de pot uit te drinken, want bij de Woesten valt dat
niet mee.
Ivan.
|
