Ik ben Frank Suys
Ik ben een man en woon in Bornem - Hingene (België) en mijn beroep is Trainer Aseptic mfg. bij Pfizer-Puurs.
Ik ben geboren op 11/11/1961 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wielrennen.
Dit blog is een overzicht van 33 jaar in de wielersport.De zwarte tekst gaat terug van 1977 tot 2008, groen= 2009/2010
Het is goed om een doel te hebben, maar het is de reis, die uiteindelijk telt
02-05-2009
1 juni 1984: Liefhebbers Kontich
1984 werd weer zon jaar met een trage start. Eind mei was ik er nog niet in geslaagd om één maal bij de eerste 5 te rijden ! En toen begon juni: Vrijdagavond, koers op St. Rita in Kontich. 42 renners aan de start. En ik had het weer niet gemakkelijk. Het leek wel of ik gans de wedstrijd achter de feiten aanliep. Ik herinner me niet tijdens de wedstrijd helemaal vooraan te hebben gezeten. Maar, waarschijnlijk met wat geluk, was ik toch mee toen de groep halfkoers in 2 splitste. Met 23 bleven we over. En ook daarna regende het aanvallen. Bij het ingaan van de laatste ronde was deze groep zelfs in 4 gesplitst en zat ik in de derde ! Maar gelukkig kwam alles toch nog bij mekaar. Op 3 km van de meet moesten we nog over een viaduct over de autostrade. En blijkbaar had ik op dat moment toch wat betere benen, want ik plande daar een alles-of-niets aanval. Net op het moment dat ik aanzette, deed ook Eddy Vaes dit aan de andere kant. We vonden mekaar direct en deden een tussensprint tot boven. Genoeg om 100m voorsprong te nemen zo bleek. Nu was het zaak niet meer te treuzelen. Ik kende Eddy op dat moment niet, maar één of twee was altijd beter dan terug worden bijgehaald. En zo dacht ook mn medevluchter erover. We slaagden erin onze voorsprong te behouden, en aangezien Vaes zich geen sprinter wist, had ik geen enkele moeite om hem te verslaan.
Na een slechte seizoenstart zonder Top 5-plaatsen dan toch onverwacht een eerste zege !!
Geen koers voor mij tijdens dit verlengde weekend ! Vorige week ging het zo slecht dat ik besliste om Dr. Tempels te raadplegen.Bloed trekken is dan meestal de enige mogelijkheid om te ontdekken wat er aan de hand is. Niets, zo blijkt, alle waarden bleken goed te zijn ! Is dit nu goed nieuws of slecht ? Want er is wel degelijk iets aan de hand. Overtraind ? of toch versleten ? Voor alle zekerheid laat ik ook nog een cardiogram van mn hart nemen, maar laat ons hopen dat dit enkel nodig is om een probleem hier uit te sluiten. Dus momenteel zit er niets anders op dan het een weekje kalmaan te doen en niet te koersen. Normaal keer ik volgende week donderdag terug in het peloton in Beveren. En de rest van de maand heb ik me voor genomen geen twee wedstrijden na mekaar te rijden. Hopelijk keert dit rap in de goede richting, anders zou dit wel eens een tristig seizoen kunnen worden !
Na 3 overwinningen in Klein-Gelmen ging ik al eens meer richting Limburg . Zo bijvoorbeeld ook naar Sint-Truiden. 84 renners kwamen er aan de start op een prachtig parcours. Je zou er zelfs een Formule 1-wedstrijd kunnen laten doorgaan. Een bijna perfect vierkant met brede tweevaksbanen. Na enkele ronden trokken we in de aanval met 16, om vrij snel een voorsprong van 20 bijeen te fietsen. Maar dan: Psssss , mn achterband gaf de geest. Gelukkig was het niet ver van waar mijn vader stond met mn reservefiets. Toen ik die genomen had kon ik nog juist bij het peloton aansluiten. En toen kreeg ik een adrenalinestoot om U tegen te zeggen. Ik reed in één ruk naar voor in de groep en trok meteen in de aanval. Edmond Grenier en Marc Hulstaert waren de twee enigen die meekonden. Maar intussen hadden we wel 30 achterstand op de 15 leiders. We draaiden rond alsof ons leven ervan afhing. Ronde na ronde konden we enkele seconden van onze achterstand afpitsen. Toen we de voorlaatste ronde ingingen waren we tot op 10 genaderd. En Grenier vond dat het welletjes geweest was. Hij zette zich op kop, met de grote molen, en reed in één ruk de resterende seconden dicht. En dat was ideaal voor mij. Ik had heel even op adem kunnen komen. Toen we aansloten ging ik direct aan de andere kant van de baan rijden en trok meteen in de aanval ! De anderen waren blijkbaar verrast, en bij het ingaan van de laatste ronde had ik 50m voorsprong. Die voorsprong zou nooit groter worden, maar ik wou niet meer afgeven. Een ganse koers vechten om vooraan te komen, dat moest beloond worden !! Alles deed pijn, maar de adrenalinestoot was sterk genoeg om dit nog even vol te houden. En het lukte. Met een voorsprong van 3 luttele seconden reed ik over de aankomst. Qua prestatie denk ik dat dit één van de mooiste uit mn carrière is geworden. Ter illustratie: Grenier werd nog 11e, Hulstaert 17e. En de groep, die eindigde op meer dan 2 minuten !!
Halfwedstrijd: Met Grenier en Hulstaert op 30" van de leidersgroep van 15
Nog 2 ronden: achterstand 10"
Ingaan van de laatste ronde: der op en der over !!
Afgezien ! alles doet pijn ! Maar op zo'n moment voel je daar niets van !
Juni 1983, kermis in Klein-Gelmen. Zoals altijd had ik persoonlijk een uitnodiging gekregen van voorzitter Jozef Fransis. Koers om 15u, 22 rondjes van 4,9 km over het gekende parcours met 2 hellingen, 2 afdalingen en de laatste ronde rechtdoor voor een aankomst bergop. 44 renners kwamen er aan de start. Na heel wat kleine schermutselingen viel in de dertiende ronde de beslissing. Luc Mertens en Martin Wathiong trokken in de aanval. Even later kregen ze het gezelschap van Danny Van Roy en Aloïs Wouters en nog een ronde later kon ik samen met Pierrot Cuypers, Gerard Cortenray en Ronny Haesen aansluiten. Met zn achten reden we de rest van de wedstrijd op kop. 3 ronden voor het einde ging ik terug in de aanval en enkel Cuypers en Wouters konden nog aansluiten. Wouters kende ik, hem klopte ik hier enkele jaren geleden in een millimeterspurt. Pierrot Cuypers was me totaal onbekend, al zei zn naam me wel iets. En dat was mogelijk, want bleek dat hij het jaar daarvoor nog beroepsrenner en ploegmaat was van Fons De Wolf bij de Vermeer-Thijs ploeg en met deze ploeg zelfs had deelgenomen aan de Ronde Van Frankrijk !! Wouters bleek er door te zitten dus het werd een spurt met 2. Cuypers begon van ver op kop zodat ik ideaal geplaatst zat. Toen ik op 100m van de meet mn aanval wou inzetten, week hij plots af naar recht. Zoals je op de foto kan zien, was er net een nieuwe asfaltlaag gelegd en was de zijkant vergelijkbaar met een grintpadje. Daar kwam ik in terecht, geen mogelijkheid om uit te wijken ! Ondanks enkele zware slippers slaagde ik er toch nog in uit het padje te raken en zelf om Cuypers in de laatste meters te remonteren ! Pierrot kwam zich direct na de aankomst verontschuldigen voor zijn toch wel onsportief gedrag. Dus streep erover, no hard feelings ! En god, wat kon het mij ook schelen ! Ik had eindelijk mn eerste Belgische liefhebbersoverwinning vast ! En dat tussen de vele Klein-Gelmenaars die me steeds meer als een plaatselijk renner gingen beschouwen. Meer dan 100 km van huis !!
De sprint tegen Cuypers, met links de losse asfalt waar ik in geraakte.
Met de bloemen, de 3e keer al in Klein-Gelmen !!
Voozitter Jozef Fransis stuurde me alle krantenartikels op die hij van de wedstrijd kon vinden.
1983, mijn derde jaar al bij de Liefhebbers. Het seizoen leek véél beter van start te gaan dan andere jaren. In de oefenkoersen was ik 2x de beste, de vorm was dus goed. Maar net voor de eerste wedstrijd werd ik ziek, waardoor ik pas eind maart terug in competitie aantrad. Pas half mei kwam ik er terug door: 2e in St. Amands, 3e in Gentbrugge en Zaventem, 4e in Bornem en 5e in Nederokkerzeel en Tienen. Intussen waren we al eind juni. Buiten de ritzege in Spanje en het Clubkampioenschap was ik er tot nu toe nog altijd niet in geslaagd op Belgische bodem een echte liefhebberswedstrijd te winnen. Het werd hoogtijd dat daar verandering in kwam. Maar waar zou ik die eerste wedstrijd binnen kunnen halen ? Juist: KLEIN-GELMEN !!!
Waarschijnlijk heb je al gedacht: Weinig nieuws over dit seizoen! Inderdaad het gaat nog niet zoals het moet. Om het met een geijkte zin te zeggen: Ze rijden 5 km per uur te snel voor mij ! Maar geef me nog een maand . Zolang er leven is, is er hoop.
Het tweede jaar bij de Liefhebbers was weer veel minder dan het eerste (ook bij de Juniores had ik dat voorgehad). Half juli was ik er nog niet in geslaagd één maal bij de eerste 10 te rijden !! Pas toen kwam ik in vorm. Met oa 2 tweede plaatsen in Wintam en Branst. Beide wedstrijden werd ik geklopt door de latere Olympisch kampioen in de puntenkoers, Roger Ilegems. In Wintam kwamen we apart aan, in Branst was het een massaspurt met meer dan 100 renners !
Ik was dus juist in vorm om naar de Ronde van de Kempen (de huidige Ronde van Antwerpen) te trekken. We vertrokken er met een sterke ploeg. Paul Van Campenhout, Rudy Cleemput, Eddy Claus en ikzelf, samen met de gastrenners Johan Koppen en Rudi Dexters. Dexters was onze kopman. Hij ontgoochelde niet want won oa een rit. Een jaar later zou hij naar de Profs overstappen.
Maar zelf deed ik het ook meer dan behoorlijk. Na de eerste rit mocht ik al de trui van beste jongere aantrekken. De tweede rit verloor ik al mijn kansen. Een slechte dag waardoor ik in een groep op 20 eindigde ! Maar daarna ging het weer beter. Regelmatig mee in ontsnappingen en één zelfs die tot het einde standhield. Een vijfde plaats haalde ik die dag. En als je in de afsluitende tijdrit nog een 13e plaats haalt op 100, dan weet je dat je die ronde goed verteerd hebt.
De rest van het seizoen haalde ik nog enkele ereplaatsen, maar een overwinning zat er niet meer in. Een jaar zonder overwinningen !! Dat mag geen tweede keer gebeuren !!
vlnr: Suys, Van Campenhout, Koppen, Cleemput, Claus en Dexters
Leider in het jongerenklassement na de proloog en de eerste rit.
Ondanks de onverwacht sterke seizoenstart, slaagde ik er in mn debuutjaar bij de liefhebbers niet meer in om nog een overwinning te behalen. Mn beste plaats haalde ik in jawel: Klein-Gelmen J waar ik 4e werd. In de sprint om de derde plaats verloor ik van plaatselijk renner Willy Boden (weet je nog ? door hem kwam ik in Klein-Gelmen terecht). Maar geen klagen van dit seizoen. Verschillende top-10 plaatsen en zelfs een 5e in een Interclub te Hoboken. Een geslaagd seizoen.
En op het einde van dat seizoen kwam er nog een kers op de taart. Het clubkampioenschap van de Rupelspurters werd traditioneel op de laatste zondag van het wielerseizoen gereden.72 renners kwamen er aan de start uit de verschillende categorieën. Hieronder 24 Liefhebbers.
Reeds in de eerste ronde trok ik alleen in de aanval. Enkele ronden later konden nog 3 liefhebbers aansluiten: Paul Van Campenhout, Patrick Flies en leeftijdsgenoot Gino Van den Bossche. Slechts één renner kon nog komen aansluiten: Junior Herman Van Lent. Met zn vijven moesten we wel de ganse wedstrijd knokken voor 10-15 seconden voorsprong. Daarnaast moest ik er ook nog op letten dat niemand kon weg geraken. Maar ik was sterk genoeg die dag en kon iedere poging teniet doen. In de sprint had ik geen probleem met mn medevluchters. De titel van Clubkampioen was binnen. Er zouden er later nog 2 volgen.
18 tot 23 februari 1981: Ronde vd Catalaanse Kust (Spanje)
Beloften bestonden toen nog niet. Op je 19e moest je de stap zetten naar de Liefhebbers. Te vergelijken met de Elite zonder Contract van nu. Ik was intussen afgestudeerd en aan het werk bij het Ministerie van Landsverdediging !!. (in de praktijk was dit een job als klerk. Dossiers opzoeken in Kontich kazerne en doorsturen naar Brussel. Weinig werk, veel pauzes J. En aangezien de verlofregeling daar ook meeviel, kon ik reeds in februari 2 weken verlof nemen om ,onder leiding van de Cois (Herremans, vader van Christel) met een groep renners naar Spanje (Lloret De Mar) te trekken op oefenkamp. Ginder gingen we ook deelnemen aan de Ronde van de Catalaanse kust, een 5-daagse rittenwedstrijd met Spanjaarden, Nederlanders, Italianen en wij, de Belgen, aan de start. Het is me daar duidelijk geworden dat ik geen voorjaarrenner ben, door, en enkel door, de temperatuur hier in België in maart-april. In Spanje ging het wel vlot, want ondanks het feit dat ik maar pas Liefhebber was, reed ik er een beer van een Ronde. De eerste rit werd ik 14e, de 2e rit 9e, telkens door de groepssprint te winnen.
En toen kwam rit 3, een criterium in de straten van Lloret met telkens een nijdige helling naar de aankomstlijn. Half wedstrijd trok ik in de aanval en nam 15-20 seconden voorsprong. Twee ronden ( van amper 1 km) voor het einde had ik nog steeds 20. Maar toen ging het snel. Patrick Van Damme had de ganse wedstrijd in de wielen kunnen zitten en had zich nu alleen kunnen loswerken. En bij mij was het beste eraf. Maar nu nog afgeven, dat kon toch niet ! Met de laatste krachten trok ik de laatste maal de helling op met een spurtende Van Damme achter mij. Hij resultaat kan je zien: na 30 km alleen voorop nog 1 fietslengte voorsprong !!. Dit was één van de mooiste overwinningen uit mn carrière.
De 2 laatste ritten werd ik ook nog 2e en 3e. In het eindklassement werd ik mooi 2e na Patrick Van Damme.
De "sprint" van de 3e rit.
Het "Masta"-team in de Ronde van de Catalaanse kust. De renners vlnr: Danny Vergauwen, Francis Jansegers, Patrick Pauwels, Alex Philips, Danny Van Riet, Dirk Van Verre, Patrick Hendrickx, Hugo De Cock, Loos, Thierry Christie, Suys, Patrick Van Damme, Neefs, JM Vernie, Benno Present, Benny Champagne. Vooraan derde van links: Cois Herremans.
Na 3 weken terug een wedstrijd gereden. Twee zelfs.
Zaterdag had ik mezelf voorgenomen om terug gewoon koersritme op te doen en me te laten meedrijven. Geen wonder dus dat, toen de groep in drie brak, ik in het laatste deel zat. Voor de moral heb ik op het einde de sprint van die groep nog gewonnen, maar buiten de prijzen.
Vandaag in Zeveneken ging ik het anders aanpakken. Meespringen waar ik kon. Maar in de tweede ronde gingen er een heel pak de grond op. Ik lag er niet bij, maar moest toch voet aan grond zetten. De 100m achterstand die ik daarmee opliep kon ik niet meer dichtrijden, ook niet met de hulp van nog vijf andere ongelukkigen die even later bij mij aansloten. Uiteindelijk werd ik toch nog 18e in de wedstrijd, en 10e in mijn reeks, de Ds.
Na een moeizame seizoenstart waren de 2 overwinningen meer dan welkom. Daarna ging het nog enkele weken vlotjes, zonder echter nog een overwinning te kunnen toevoegen. Op één maand tijd werden nog drie 2e plaatsen en drie 3e plaatsen gereden. Een derde overwinning zat er aan te komen. Maar voor ik het wist was m'n seizoen voorbij: Kinkhoest !! Voor zij die dit niet kennen, dat is hoesten, hoesten en nog eens hoesten. Als volwassenen is dit al enorm lastig, maar m'n nichtje, dat toen een jaar of 4-5 was en het van mij overkreeg, die heeft pas echt afgezien ! Je wenst het niemand toe. Maar voor mij was het dus afgelopen. Na een prachtig eerste jaar met 7 overwinningen, moest ik het nu met amper 2 stellen. En volgend jaar naar de Liefhebbers (Beloften bestonden toen nog niet). Hoe zou dat aflopen ? Ik ging echter niet meer dezelfde fout maken dan vorig jaar. Deze keer zou er in de winter wél getraind worden !
De wedstrijd in Eikevliet werd een clash tussen streekrenners en een duel tussen Rupelspurters en Hoboken WAC. Alhoewel
Ik had in eigen gemeente iets te bewijzen na een, tot hiertoe, zwak seizoen. Eikevliet is een klein gehuchtje van Hingene, toen vooral gekend om zn restaurantboot op de vijver. Vele streekrenners aan de start die toen allen reden voor, of de Rupelspurters, of Hoboken WAC. Half wedstrijd reden we met 5 voorop. De WACers Frank Van De Vijver en Chris Blommaert (beiden uit Bornem) en de Rupelspurters Bart De Cock, Yvo Pauwels (Mariekerke) en ikzelf. 3 tegen 2 denk je dan. Maar toen Frank of Chris aanvielen moest ik telkens het gat dichten en toen ik het probeerde kreeg ik mn 2 ploegmaten in mn wiel ! Ik heb me toen eventjes héél kwaad gemaakt en dat hielp. Ze gingen nu ook achter de WACers aan. Van toen af was ik zeker, ik wist me de snelste in de spurt. En zoals je ziet had ik overschot.
Daarstraks nog even gaan losrijden. Had ik beter niet gedaan ! Op enkele km van huis trok vóór mij een auto op aan een kruispunt, om dan plots alles dicht te slaan. Ik kon hem niet meer ontwijken en botste er achteraan op. Voor mezelf viel de schade wonderwel mee (buiten een buil op het voorhoofd en enkele schaafwondjes). Maar mn fiets is er, zoals je ziet, erger aan toe ! Volledig doorgebroken ! Geen koers dit weekend Er zijn betere manieren om een seizoen te starten.
Zo goed als 1979 was, zo slecht was 1980. Als je 7x kan winnen in je eerste jaar als junior, verwacht je het 2e jaar minstens het dubbele. Nee dus ! In de eerste maanden wou het niet vlotten. Te weinig getraint in de winter ? Waarschijnlijk wel. Een 3e plaats in maart, een 4e in april en een 2e in mei. Dat was alles van top 5 plaatsen wat ik kon voorleggen. Tot er terug een koers was in Klein-Gelmen. Je weet nog wel, dat kleine Limburgse dorpje waar ik het jaar voordien m'n laatste wedstrijd won. In de 7e van de 17 af te leggen ronden viel de beslissing. Met 6 trokken we in de aanval: Paul Carmans, Marino Grossi, Werner Frans, Arno Creten, Luc Smets en ikzelf. Alleen tegen 5 Limburgers, waarvan er dan nog 4 bij dezelfde ploeg reden. Toen ik in de voorlaatste ronde op één van de hellingen versnelde, bleek er niemand te volgen. Ik nam direct 50 m en kon deze voorsprong stelselmatig uitbouwen. Met 20 voorsprong bereikte ik de aankomstlijn. De eerste maal dat ik een overwinning behaalde met voorsprong. Een tweede succes in Klein-Gelmen !
Gisteren eerste wedstrijd gereden in Oosteeklo. Was het goed ? k Weet het eigenlijk zelf niet. Vrij vroeg in de wedstrijd trokken 9 renners in de aanval, waaronder 3Ds (voor zij die de WAOD-systeem niet kennen: De C en Ds starten altijd samen, de A en Bs (de jongsten) meestal een minuut voor of achter ons. Ik rij in de D-reeks) . In de 4e van de 12 ronden gingen we met 8 renners (waaronder ook 3 Ds) in de tegenaanval.
Bijna een ganse wedstrijd zijn we daartussen blijven hangen. Ik zat constant aan de limiet, wat niet goed is. Maar het feit dat ik dat bijna een volledige koers heb volgehouden is wel een goed teken. In de voorlaatste ronde kwamen de koplopers van de AB-reeks ons voorbij met, jawel, in hun zog de CD-groep ! Een steeds weerkerend probleem. Op dat moment heb ik niet meer aangedrongen en ben achteraan in de groep over de meet gebold. Aangezien ik nooit een vroege vogel ben geweest, is er dus nog geen rden tot paniek. Goeie training zei Wim Heyndrickx na de wedstrijd. En gelijk had hij !
1979 was dus een prachtig jaar. Als eerste jaars Junior 7 overwinningen behalen, dan ben je goed bezig. Had dit 30 jaar later (nu dus) geweest, had ik bij een ploeg naar keuze kunnen gaan, met fiets, begeleiding, oefenkampen in Spanje en nog zo veel meer. Maar toen bestond dat allemaal niet. Ik was begonnen bij de Rupelspurters en moest daar ook blijven. Geen kwaad woord van het bestuur toen. Rik, Guido en alle anderen, ze hadden het beste met ons voor. Maar goede begeleiding binnen een club bestond nu helemaal niet. Iedereen was op zichzelf aangewezen en moest het zelf maar uitzoeken. Nu zijn er naast de Profploegen, continentale ploegen, satellietploegen, enz. Van bij de nieuwelingen krijg je nu reeds prima begeleiding. Maar we gaan daar niet over klagen hé. Vroeger is vroeger, nu is nu. Een geluk dat ik geen 100 jaar vroeger geboren ben, of ik had misschien nog op houten wielen moeten rijden.
Eind september trok ik naar Klein-Gelmen. Ik ben er zeker van dat 9 op de 10 mensen die dit lezen nog nooit van Klein-Gelmen gehoord hebben. Het is een deelgemeente van Heers, in Zuid-Limburg, niet ver van St. Truiden. Voor hen die de serie Katarakt gezien hebben, het ouderlijk huis van de familie Hendrickx ligt in Klein-Gelmen, ongeveer 500m van waar toen de aankomstlijn lag. Voor mij echter is Klein-Gelmen héél speciaal geworden.
Waarom ging ik zo ver van huis koersen ? Wel, er woonde daar ene Willy Boden. Willy was naast oa Eric Vanderaerden, Dirk De Wolf, Nico Emonds en Kenny De Marteleire één van de toppers uit deze lichting. Willy was vooral héél snel, maar ik had er dat seizoen nog nooit tegen gekoerst. Dus trok ik naar de Limburg om de meester op zn eigen terrein de bestrijden. Maar ik had pech (of juist niet ?), Willy was ziek en nam zelfs de start niet.
Het parcours in Klein-Gelmen kan je gemakkelijk beschrijven. Een rondje van 5 km, 2 stevige hellingen van ongeveer 500m en de rest bergaf, geen meter plat ! Normaal niet direct mijn kost, maar om één of andere reden ging het me daar goed af. Redelijk snel lag de groep (35 renners) compleet uit mekaar. Met 7 bleven we nog over voor de sprint. Deze lag na één van de lange afdalingen maar de laatste 200m ging het terug steil omhoog. Misschien had ik al wat teveel vertrouwen in mn spurt en enkele meters voor de meet stak ik de hand al in de hoogte (PS: een lezer heeft al opgemerkt dat ik steeds één hand opsteek, mn linker, bij een overwinning. Daar is een logische verklaring voor. Wie toen 2 handen opstak en aldus zijn stuur losliet, kreeg een boete van 500 Bfr. !). Links van mij daagde plots nog een renner op, Aloïs Wouters. Had ik nu gewonnen of niet, ik begon te twijfelen. Maar eens teruggekeerd naar de aankomstlijn kreeg ik de verlossende melding dat ik inderdaad als eerste over de meet gekomen was. Hieronder zie je de 2 fotos van de eindsprint en zelfs nu nog twijfel ik wie er toen echt won.
Maar ja, de beslissing viel in mijn voordeel. De zevende en laatste zege in 1979 was binnen !
En waarom was dit nu zo speciaal ? Wel, als je deze blog blijft volgen zal je Klein-Gelmen nog regelmatig tegenkomen. Ik won er in totaal 3x, had er bijna zoveel supporters als in mn eigen Hingene en kreeg er later zelfs de titel van ereburger !! Maar dit is voor een volgende keer.
Het fruitteeltbedrijf in Klein-Gelmen uit de reeks "Katarakt"
Ekeren was mijn 4e overwinning, Bornem m'n 6e. Ik ben er dus nog eentje vergeten 8 dagen na Ekeren en 5 dagen vóór Bornem had ik ook nog een wedstrijd in Haasdonk gewonnen. In het Waasland was het vooral uitkijken naar ene Mark Lucas uit Hoboken. Marc won dat jaar 20 wedstrijden, waarvan de meeste in een Wase gemeente. Maar het is niet omdat hij aan de start komt dat de anderen niet meer meetellen. Dat was blijkbaar wel wat de speaker van dienst vond want bij elke doortocht viel zijn naam, of hij nu voor- of achteraan in de groep zat. Dat werkte zo stilaan op m'n systeem en dan was ik het gevaarlijkst Het was nochtans niet Lucas die de sterkste wedstrijd reed. Luc Vloemans uit Lille mag je zonder twijfel de man van de wedstrijd noemen. Halfweg trok hij een eerste maal in de aanval. Een aanval die resulteerde in een kopgroep van 12. Even later was Vloemans terug ribbedebie. En toen we hem bij het ingaan van de voorlaatste ronde bij de lurven grepen, hapte hij even naar adem en ging er terug vandoor ! Deze maal was de goede, leek het. Op 2 km van de meet had hij nog zeker 200m voor.Op dat moment viel ik links aan, terwijl m'n ploegmaat Gino Van Den Bossche op hetzelfde moment recht aanging. We vonden mekaar direct en aangezien de rest even twijfelde (er werd natuurlijk naar Lucas gekeken ) hadden we enkel nog met Vloemans af te rekenen. En die zijn pijp was duidelijk uit. Het laatste stuk tegen de wind in was er voor hem teveel aan. Op 200m van de meet reden we hem in volle sprint voorbij. Ik wist dat ik Gino niet moest vrezen in de sprint (nochtans een steengoed renner !) zodat de 5e zege dat jaar binnen was. 3 overwinningen op 13 dagen en meteen m'n aantal verdubbeld naar 6 ! Er zou er dat seizoen (m'n eerste bij de Juniores) nog eentje volgen. Eén, zo zou later blijken, met een speciale betekenis ! Wait and see
Avondcriterium in eigen gemeente, Bornem. Aan de inschrijving had ik even een grote mond opgezet: "geef mij maar nummer 1, straks aan de aankomst zal ik toch ook de eerste zijn !". Niet mijn gewoonte, maar het zelfvertrouwen was groot die dag. tot ik aan de start stond en zag wie daar nog allemaal was. Didi Foubert, provinciaal kampioen, André Vermeiren, ook provinciaal kampioen bij de nieuwelingen, maar intussen Junior (André is nog altijd actief bij de Elite ZC, samen met z'n zoon Tom). Rudy Paeshuyse, de 2e van Ekeren. Eric Vermeiren, Tony De Preter, Peter Lemaire, .... Allemaal toppers dat jaar. En het begon dan nog te regenen ook ! Criterium en regen, die twee gaan niet echt samen. Maar niets kon me blijkbaar stoppen die dag. Het startschot werd gegeven en ik trok direct in de aanval. 5 ronden hield ik het alleen vol. Toen de groep terug bij mij kwam, bleken er nog slecht 14 renners over van de 31 die de start namen. Enkele ronden later trok ik, na een premiespurt, terug in de aanval. Enkel Luc Borms, Rudy Paeshuyse, Andre Vermeiren, Didi Foubert en Ludwig De Nil sloten nog aan, en met z'n zessen reden we de wedstrijd verder uit, al de anderen werden gedubbeld. De laatste bocht bevond zich op een 200 m van de streep, en ik had me voorgenomen om als eerste te draaien. Maar dat waren er blijkbaar nog van plan want het werd een sprint vóór de sprint. Door zeer laat in de remmen te gaan, slaagde ik in m'n opzet. Maar ... ik ging té snel door de bocht en m'n achterwiel slipte helemaal weg. Gelukkig raakte ik de boordsteen, anders had ik zonder twijfel tegen de grond gegaan. Ik schrok, maar de anderen achter mij moeten zeker even hard geschrokken zijn. Ik trok me terug op gang, nam een lengte voorsprong en kon op de meet nog net Didi Foubert afhouden. Ik had woord gehouden, nummer 1 beef nummer 1 !. Maar het had anders kunnen aflopen ! Geen foto van de aankomst. Door het slechte weer was het al donker aan't worden. Maar de supporters waren talrijk zoals je kan zien.
Kalender & Uitslagen 2010: 16/10: Oosteeklo: 2e 10/10: Lochristi: 4e 09/10: Lotenhulle: 6e 03/10: Merelbeke: 5e 26/09: Outer (EK): 5e 23/09: Landegem: 5e 19/09: Boom (PK): 5e (2e) 18/09: Stasegem: 1e 13/09: Schriek: 11e 11/09: Kruishoutem: 1e 10/09: Nieuwkerken-Ws: / 05/09: Wielsbeke: 1e 2/009: Kalfort: 5e 01/09: Kalfort: 6e 29/08: Ooigem: 2e 28/08: Asbeek (BK): / 22/08: Aalst: 1e 21/08: Izegem: 2e 19/08: St. Lievens Esse: 8e 14/08: Kap.odB (BNL): 19e 13/08: Evergem (BK): 2e 08/08: Buggenhout: 8e 07/08: Ertvelde: 9e 05/08: Beveren: 6e 02/08: Destelbergen: /
31/07: Semmerzake: 3e 28/07: Aalst: 14e 26/07: Bazel: 10e 25/07: Merelbeke: 8e 23/07: Beveren: 2e 21/07: Aalst: 16e 18/07: Temse: 12e 17/07: Poeke: 3e 11/07: Destelbergen: 5e 07/07: St. Gillis Waas: 2e 04/07: Dikkelvenne: 3e 27/06: O-nieuwk.(BK):4e 26/06:
Wingene: 1e 25/06: Wachtebeke: / 20/06: Wichelen: 3e 19/06: Ertvelde: 3e 17/06: Beveren: / 13/06: Halle: 12e 12/06: Eksaarde: / 09/06: Lochristi: / 06/06: Mater: 3e 05/06: Wintam:1e 02/06: Beveren: / 29/05: Kruishoutem: val 25/05: Ijzendijke: 5e 23/05: Affligem: 4e 22/05: Wolvertem: 7e 15/05: Aalst: / 14/05: Boekhoute: 10e 09/05: Zaffelare: 10e 08/05: Slypskapelle: 1e 06/05: Beveren: 3e 02/05: Moerzeke:/ (plat) 01/05: Mol-Wezel 5e 25/04: Boom: 4e 24/04: Buggenhout: / 18/04: Burst: 1e 17/04: Kruishoutem: 1e 11/04: Balegem: / 10/04: Lotenhulle: 3e 05/04: Oostakker: 9e 03/04: Malderen: 10e 28/03: St. Lievens Esse 7e 27/03: Meigem: 8e 21/03: Hamme: 6e 20/03: St. Amands: 20e 14/03: Haaltert: / (plat) 13/03: Oordegem: 7e 07/03: Iddergem: 15e 06/03: Essene: 17e 28/02: Oordegem: /
Er zijn betere manieren om een seizoen te starten.
8 dagen na Ekeren en 5 dagen vóór Bornem had ik ook nog een wedstrijd in Haasdonk gewonnen. 
Het was nochtans niet Lucas die de sterkste wedstrijd reed. Luc Vloemans uit Lille mag je zonder twijfel de man van de wedstrijd noemen. Halfweg trok hij een eerste maal in de aanval. Een aanval die resulteerde in een kopgroep van 12. Even later was Vloemans terug ribbedebie. En toen we hem bij het ingaan van de voorlaatste ronde bij de lurven grepen, hapte hij even naar adem en ging er terug vandoor ! Deze maal was de goede, leek het. Op 2 km van de meet had hij nog zeker 200m voor.Op dat moment viel ik links aan, terwijl m'n ploegmaat Gino Van Den Bossche op hetzelfde moment recht aanging. We vonden mekaar direct en aangezien de rest even twijfelde (er werd natuurlijk naar Lucas gekeken 
) hadden we enkel nog met Vloemans af te rekenen. En die zijn pijp was duidelijk uit. Het laatste stuk tegen de wind in was er voor hem teveel aan. Op 200m van de meet reden we hem in volle sprint voorbij. Ik wist dat ik Gino niet moest vrezen in de sprint (nochtans een steengoed renner !) zodat de 5e zege dat jaar binnen was.
