Ik ben Frank Suys
Ik ben een man en woon in Bornem - Hingene (België) en mijn beroep is Trainer Aseptic mfg. bij Pfizer-Puurs.
Ik ben geboren op 11/11/1961 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wielrennen.
Dit blog is een overzicht van 33 jaar in de wielersport.De zwarte tekst gaat terug van 1977 tot 2008, groen= 2009/2010
Het is goed om een doel te hebben, maar het is de reis, die uiteindelijk telt
30-03-2009
18 tot 23 februari 1981: Ronde vd Catalaanse Kust (Spanje)
Beloften bestonden toen nog niet. Op je 19e moest je de stap zetten naar de Liefhebbers. Te vergelijken met de Elite zonder Contract van nu. Ik was intussen afgestudeerd en aan het werk bij het Ministerie van Landsverdediging !!. (in de praktijk was dit een job als klerk. Dossiers opzoeken in Kontich kazerne en doorsturen naar Brussel. Weinig werk, veel pauzes J. En aangezien de verlofregeling daar ook meeviel, kon ik reeds in februari 2 weken verlof nemen om ,onder leiding van de Cois (Herremans, vader van Christel) met een groep renners naar Spanje (Lloret De Mar) te trekken op oefenkamp. Ginder gingen we ook deelnemen aan de Ronde van de Catalaanse kust, een 5-daagse rittenwedstrijd met Spanjaarden, Nederlanders, Italianen en wij, de Belgen, aan de start. Het is me daar duidelijk geworden dat ik geen voorjaarrenner ben, door, en enkel door, de temperatuur hier in België in maart-april. In Spanje ging het wel vlot, want ondanks het feit dat ik maar pas Liefhebber was, reed ik er een beer van een Ronde. De eerste rit werd ik 14e, de 2e rit 9e, telkens door de groepssprint te winnen.
En toen kwam rit 3, een criterium in de straten van Lloret met telkens een nijdige helling naar de aankomstlijn. Half wedstrijd trok ik in de aanval en nam 15-20 seconden voorsprong. Twee ronden ( van amper 1 km) voor het einde had ik nog steeds 20. Maar toen ging het snel. Patrick Van Damme had de ganse wedstrijd in de wielen kunnen zitten en had zich nu alleen kunnen loswerken. En bij mij was het beste eraf. Maar nu nog afgeven, dat kon toch niet ! Met de laatste krachten trok ik de laatste maal de helling op met een spurtende Van Damme achter mij. Hij resultaat kan je zien: na 30 km alleen voorop nog 1 fietslengte voorsprong !!. Dit was één van de mooiste overwinningen uit mn carrière.
De 2 laatste ritten werd ik ook nog 2e en 3e. In het eindklassement werd ik mooi 2e na Patrick Van Damme.
De "sprint" van de 3e rit.
Het "Masta"-team in de Ronde van de Catalaanse kust. De renners vlnr: Danny Vergauwen, Francis Jansegers, Patrick Pauwels, Alex Philips, Danny Van Riet, Dirk Van Verre, Patrick Hendrickx, Hugo De Cock, Loos, Thierry Christie, Suys, Patrick Van Damme, Neefs, JM Vernie, Benno Present, Benny Champagne. Vooraan derde van links: Cois Herremans.
Na 3 weken terug een wedstrijd gereden. Twee zelfs.
Zaterdag had ik mezelf voorgenomen om terug gewoon koersritme op te doen en me te laten meedrijven. Geen wonder dus dat, toen de groep in drie brak, ik in het laatste deel zat. Voor de moral heb ik op het einde de sprint van die groep nog gewonnen, maar buiten de prijzen.
Vandaag in Zeveneken ging ik het anders aanpakken. Meespringen waar ik kon. Maar in de tweede ronde gingen er een heel pak de grond op. Ik lag er niet bij, maar moest toch voet aan grond zetten. De 100m achterstand die ik daarmee opliep kon ik niet meer dichtrijden, ook niet met de hulp van nog vijf andere ongelukkigen die even later bij mij aansloten. Uiteindelijk werd ik toch nog 18e in de wedstrijd, en 10e in mijn reeks, de Ds.
Na een moeizame seizoenstart waren de 2 overwinningen meer dan welkom. Daarna ging het nog enkele weken vlotjes, zonder echter nog een overwinning te kunnen toevoegen. Op één maand tijd werden nog drie 2e plaatsen en drie 3e plaatsen gereden. Een derde overwinning zat er aan te komen. Maar voor ik het wist was m'n seizoen voorbij: Kinkhoest !! Voor zij die dit niet kennen, dat is hoesten, hoesten en nog eens hoesten. Als volwassenen is dit al enorm lastig, maar m'n nichtje, dat toen een jaar of 4-5 was en het van mij overkreeg, die heeft pas echt afgezien ! Je wenst het niemand toe. Maar voor mij was het dus afgelopen. Na een prachtig eerste jaar met 7 overwinningen, moest ik het nu met amper 2 stellen. En volgend jaar naar de Liefhebbers (Beloften bestonden toen nog niet). Hoe zou dat aflopen ? Ik ging echter niet meer dezelfde fout maken dan vorig jaar. Deze keer zou er in de winter wél getraind worden !
De wedstrijd in Eikevliet werd een clash tussen streekrenners en een duel tussen Rupelspurters en Hoboken WAC. Alhoewel
Ik had in eigen gemeente iets te bewijzen na een, tot hiertoe, zwak seizoen. Eikevliet is een klein gehuchtje van Hingene, toen vooral gekend om zn restaurantboot op de vijver. Vele streekrenners aan de start die toen allen reden voor, of de Rupelspurters, of Hoboken WAC. Half wedstrijd reden we met 5 voorop. De WACers Frank Van De Vijver en Chris Blommaert (beiden uit Bornem) en de Rupelspurters Bart De Cock, Yvo Pauwels (Mariekerke) en ikzelf. 3 tegen 2 denk je dan. Maar toen Frank of Chris aanvielen moest ik telkens het gat dichten en toen ik het probeerde kreeg ik mn 2 ploegmaten in mn wiel ! Ik heb me toen eventjes héél kwaad gemaakt en dat hielp. Ze gingen nu ook achter de WACers aan. Van toen af was ik zeker, ik wist me de snelste in de spurt. En zoals je ziet had ik overschot.
Daarstraks nog even gaan losrijden. Had ik beter niet gedaan ! Op enkele km van huis trok vóór mij een auto op aan een kruispunt, om dan plots alles dicht te slaan. Ik kon hem niet meer ontwijken en botste er achteraan op. Voor mezelf viel de schade wonderwel mee (buiten een buil op het voorhoofd en enkele schaafwondjes). Maar mn fiets is er, zoals je ziet, erger aan toe ! Volledig doorgebroken ! Geen koers dit weekend Er zijn betere manieren om een seizoen te starten.
Zo goed als 1979 was, zo slecht was 1980. Als je 7x kan winnen in je eerste jaar als junior, verwacht je het 2e jaar minstens het dubbele. Nee dus ! In de eerste maanden wou het niet vlotten. Te weinig getraint in de winter ? Waarschijnlijk wel. Een 3e plaats in maart, een 4e in april en een 2e in mei. Dat was alles van top 5 plaatsen wat ik kon voorleggen. Tot er terug een koers was in Klein-Gelmen. Je weet nog wel, dat kleine Limburgse dorpje waar ik het jaar voordien m'n laatste wedstrijd won. In de 7e van de 17 af te leggen ronden viel de beslissing. Met 6 trokken we in de aanval: Paul Carmans, Marino Grossi, Werner Frans, Arno Creten, Luc Smets en ikzelf. Alleen tegen 5 Limburgers, waarvan er dan nog 4 bij dezelfde ploeg reden. Toen ik in de voorlaatste ronde op één van de hellingen versnelde, bleek er niemand te volgen. Ik nam direct 50 m en kon deze voorsprong stelselmatig uitbouwen. Met 20 voorsprong bereikte ik de aankomstlijn. De eerste maal dat ik een overwinning behaalde met voorsprong. Een tweede succes in Klein-Gelmen !
Gisteren eerste wedstrijd gereden in Oosteeklo. Was het goed ? k Weet het eigenlijk zelf niet. Vrij vroeg in de wedstrijd trokken 9 renners in de aanval, waaronder 3Ds (voor zij die de WAOD-systeem niet kennen: De C en Ds starten altijd samen, de A en Bs (de jongsten) meestal een minuut voor of achter ons. Ik rij in de D-reeks) . In de 4e van de 12 ronden gingen we met 8 renners (waaronder ook 3 Ds) in de tegenaanval.
Bijna een ganse wedstrijd zijn we daartussen blijven hangen. Ik zat constant aan de limiet, wat niet goed is. Maar het feit dat ik dat bijna een volledige koers heb volgehouden is wel een goed teken. In de voorlaatste ronde kwamen de koplopers van de AB-reeks ons voorbij met, jawel, in hun zog de CD-groep ! Een steeds weerkerend probleem. Op dat moment heb ik niet meer aangedrongen en ben achteraan in de groep over de meet gebold. Aangezien ik nooit een vroege vogel ben geweest, is er dus nog geen rden tot paniek. Goeie training zei Wim Heyndrickx na de wedstrijd. En gelijk had hij !
1979 was dus een prachtig jaar. Als eerste jaars Junior 7 overwinningen behalen, dan ben je goed bezig. Had dit 30 jaar later (nu dus) geweest, had ik bij een ploeg naar keuze kunnen gaan, met fiets, begeleiding, oefenkampen in Spanje en nog zo veel meer. Maar toen bestond dat allemaal niet. Ik was begonnen bij de Rupelspurters en moest daar ook blijven. Geen kwaad woord van het bestuur toen. Rik, Guido en alle anderen, ze hadden het beste met ons voor. Maar goede begeleiding binnen een club bestond nu helemaal niet. Iedereen was op zichzelf aangewezen en moest het zelf maar uitzoeken. Nu zijn er naast de Profploegen, continentale ploegen, satellietploegen, enz. Van bij de nieuwelingen krijg je nu reeds prima begeleiding. Maar we gaan daar niet over klagen hé. Vroeger is vroeger, nu is nu. Een geluk dat ik geen 100 jaar vroeger geboren ben, of ik had misschien nog op houten wielen moeten rijden.
Eind september trok ik naar Klein-Gelmen. Ik ben er zeker van dat 9 op de 10 mensen die dit lezen nog nooit van Klein-Gelmen gehoord hebben. Het is een deelgemeente van Heers, in Zuid-Limburg, niet ver van St. Truiden. Voor hen die de serie Katarakt gezien hebben, het ouderlijk huis van de familie Hendrickx ligt in Klein-Gelmen, ongeveer 500m van waar toen de aankomstlijn lag. Voor mij echter is Klein-Gelmen héél speciaal geworden.
Waarom ging ik zo ver van huis koersen ? Wel, er woonde daar ene Willy Boden. Willy was naast oa Eric Vanderaerden, Dirk De Wolf, Nico Emonds en Kenny De Marteleire één van de toppers uit deze lichting. Willy was vooral héél snel, maar ik had er dat seizoen nog nooit tegen gekoerst. Dus trok ik naar de Limburg om de meester op zn eigen terrein de bestrijden. Maar ik had pech (of juist niet ?), Willy was ziek en nam zelfs de start niet.
Het parcours in Klein-Gelmen kan je gemakkelijk beschrijven. Een rondje van 5 km, 2 stevige hellingen van ongeveer 500m en de rest bergaf, geen meter plat ! Normaal niet direct mijn kost, maar om één of andere reden ging het me daar goed af. Redelijk snel lag de groep (35 renners) compleet uit mekaar. Met 7 bleven we nog over voor de sprint. Deze lag na één van de lange afdalingen maar de laatste 200m ging het terug steil omhoog. Misschien had ik al wat teveel vertrouwen in mn spurt en enkele meters voor de meet stak ik de hand al in de hoogte (PS: een lezer heeft al opgemerkt dat ik steeds één hand opsteek, mn linker, bij een overwinning. Daar is een logische verklaring voor. Wie toen 2 handen opstak en aldus zijn stuur losliet, kreeg een boete van 500 Bfr. !). Links van mij daagde plots nog een renner op, Aloïs Wouters. Had ik nu gewonnen of niet, ik begon te twijfelen. Maar eens teruggekeerd naar de aankomstlijn kreeg ik de verlossende melding dat ik inderdaad als eerste over de meet gekomen was. Hieronder zie je de 2 fotos van de eindsprint en zelfs nu nog twijfel ik wie er toen echt won.
Maar ja, de beslissing viel in mijn voordeel. De zevende en laatste zege in 1979 was binnen !
En waarom was dit nu zo speciaal ? Wel, als je deze blog blijft volgen zal je Klein-Gelmen nog regelmatig tegenkomen. Ik won er in totaal 3x, had er bijna zoveel supporters als in mn eigen Hingene en kreeg er later zelfs de titel van ereburger !! Maar dit is voor een volgende keer.
Het fruitteeltbedrijf in Klein-Gelmen uit de reeks "Katarakt"
Ekeren was mijn 4e overwinning, Bornem m'n 6e. Ik ben er dus nog eentje vergeten 8 dagen na Ekeren en 5 dagen vóór Bornem had ik ook nog een wedstrijd in Haasdonk gewonnen. In het Waasland was het vooral uitkijken naar ene Mark Lucas uit Hoboken. Marc won dat jaar 20 wedstrijden, waarvan de meeste in een Wase gemeente. Maar het is niet omdat hij aan de start komt dat de anderen niet meer meetellen. Dat was blijkbaar wel wat de speaker van dienst vond want bij elke doortocht viel zijn naam, of hij nu voor- of achteraan in de groep zat. Dat werkte zo stilaan op m'n systeem en dan was ik het gevaarlijkst Het was nochtans niet Lucas die de sterkste wedstrijd reed. Luc Vloemans uit Lille mag je zonder twijfel de man van de wedstrijd noemen. Halfweg trok hij een eerste maal in de aanval. Een aanval die resulteerde in een kopgroep van 12. Even later was Vloemans terug ribbedebie. En toen we hem bij het ingaan van de voorlaatste ronde bij de lurven grepen, hapte hij even naar adem en ging er terug vandoor ! Deze maal was de goede, leek het. Op 2 km van de meet had hij nog zeker 200m voor.Op dat moment viel ik links aan, terwijl m'n ploegmaat Gino Van Den Bossche op hetzelfde moment recht aanging. We vonden mekaar direct en aangezien de rest even twijfelde (er werd natuurlijk naar Lucas gekeken ) hadden we enkel nog met Vloemans af te rekenen. En die zijn pijp was duidelijk uit. Het laatste stuk tegen de wind in was er voor hem teveel aan. Op 200m van de meet reden we hem in volle sprint voorbij. Ik wist dat ik Gino niet moest vrezen in de sprint (nochtans een steengoed renner !) zodat de 5e zege dat jaar binnen was. 3 overwinningen op 13 dagen en meteen m'n aantal verdubbeld naar 6 ! Er zou er dat seizoen (m'n eerste bij de Juniores) nog eentje volgen. Eén, zo zou later blijken, met een speciale betekenis ! Wait and see
Avondcriterium in eigen gemeente, Bornem. Aan de inschrijving had ik even een grote mond opgezet: "geef mij maar nummer 1, straks aan de aankomst zal ik toch ook de eerste zijn !". Niet mijn gewoonte, maar het zelfvertrouwen was groot die dag. tot ik aan de start stond en zag wie daar nog allemaal was. Didi Foubert, provinciaal kampioen, André Vermeiren, ook provinciaal kampioen bij de nieuwelingen, maar intussen Junior (André is nog altijd actief bij de Elite ZC, samen met z'n zoon Tom). Rudy Paeshuyse, de 2e van Ekeren. Eric Vermeiren, Tony De Preter, Peter Lemaire, .... Allemaal toppers dat jaar. En het begon dan nog te regenen ook ! Criterium en regen, die twee gaan niet echt samen. Maar niets kon me blijkbaar stoppen die dag. Het startschot werd gegeven en ik trok direct in de aanval. 5 ronden hield ik het alleen vol. Toen de groep terug bij mij kwam, bleken er nog slecht 14 renners over van de 31 die de start namen. Enkele ronden later trok ik, na een premiespurt, terug in de aanval. Enkel Luc Borms, Rudy Paeshuyse, Andre Vermeiren, Didi Foubert en Ludwig De Nil sloten nog aan, en met z'n zessen reden we de wedstrijd verder uit, al de anderen werden gedubbeld. De laatste bocht bevond zich op een 200 m van de streep, en ik had me voorgenomen om als eerste te draaien. Maar dat waren er blijkbaar nog van plan want het werd een sprint vóór de sprint. Door zeer laat in de remmen te gaan, slaagde ik in m'n opzet. Maar ... ik ging té snel door de bocht en m'n achterwiel slipte helemaal weg. Gelukkig raakte ik de boordsteen, anders had ik zonder twijfel tegen de grond gegaan. Ik schrok, maar de anderen achter mij moeten zeker even hard geschrokken zijn. Ik trok me terug op gang, nam een lengte voorsprong en kon op de meet nog net Didi Foubert afhouden. Ik had woord gehouden, nummer 1 beef nummer 1 !. Maar het had anders kunnen aflopen ! Geen foto van de aankomst. Door het slechte weer was het al donker aan't worden. Maar de supporters waren talrijk zoals je kan zien.
Na een mindere maand juli, ging het weer een stuk beter. In Ekeren-Donk was er een wedstrijd voor de "Juniores-trofee Zwan-bierworst". De naam laat het niet uitschijnen, maar toen was dit de belangrijkste trofee voor Juniores in het Antwerpse. Alle betere renners stonden daar steevast aan de start. Leider in dat klassement was Ronny Oerlemans. Achter hem was ik bij de nieuwelingen drie maal 2e geworden . Maar dit jaar had ik hem al kunnen kloppen (Mariekerke). Met Ronny, Rudi Paeshuyse en Eric Geerts trok ik halfwedstrijd in de aanval. Meteen ook de beslissende ontsnapping. De sprint zou een zware dopper worden. Alle 4 stonden we gekend als rappe sprinters. Maar ik slaagde erin om hen op 300m van de meet te verrassen en een klein kloofje te slagen, dat niemand meer dichtkreeg. De vierde zege van het seizoen was een feit.
Hieronder nog een mooi verslagje dat toen in HLN verscheen.
Even terug naar 2009. Dat internet de wereld binnen handbereik brengt is algemeen geweten. Zelfs de andere kant van de wereld wordt met één druk op de knop naar hier gehaald. En Australië heeft me altijd al gefacineerd. Al sinds we, meer dan 20 jaar geleden, een Australische wielrenner te logeren hadden die zijn geluk in de Belgische wedstrijden wou beproeven. Ik heb hem toen aangesloten bij de Belgische Club waar ik toen ook lid van was, de Rupelspurters. En nu is de cirkel rond ! Sinds vorige week ben ik lid van WARATAH VETERAN CYCLING CLUB in ... Sydney Australië !! En deze morgen werd m'n pakket met clubkleren al afgeleverd. Mooi niet ? Voorlopig zal ik hiermee enkel in Belgische wedstrijden aantreden, als enig "overseas member" van Waratah. Mogelijk krijg ik deze zomer enkele ploegmaats op bezoek of ... zit er een tripje naar "Down Under" in ?
Geen 2 zonder 3 ! Een derde overwinning op 3 weken tijd ! In Opdorp kwamen we met 53 aan de start. Het werd een ware afvalkoers. Eerst met 10 in de aanval, daarna nog met 7 en de laatste ronde werd met 5 ingegaan. Bij die 5 drie Klein-Brabanders, waarschijnlijk ook de sterkse 3 op dat moment: Walter Verstrepen uit Willebroek, Luc Borms uit St. Amands en ikzelf. Bij een uitval in de laatste ronde van ploegmaat Walter Verstrepen, kwam er een reactie van Luc Borms. Ik schoof met hem mee en de andere 2 (Gino Van den Bossche en Dirk Van Dam) moesten de rol lossen. De strijd tussen de streekrenners kon beginnen. Maar ik was er vrij gerust in. Luc en Walter waren sterke renners, maar in de sprint zouden ze er toch moeten aan geloven. Ik moest alleen zorgen dat we samenbleven. En als 3 rivalen samen voorop zijn, moet er maar eens eentje "proberen" om weg te geraken: No way ! In de sprint had ik zoals verwacht geen problemen om m'n derde van het seizoen binnen te halen De sprint met drie. Walter Verstrepen werd 2e, Luc Borms 3e
Twee weken na de eerste junioresoverwinning in Mariekerke trokken we richting Rotselaar. Inderdaad, op dezelfde plaats waar ik vorig jaar m'n allereerste overwinning behaalde. Met Wim De Wijngaert, Albert Michel, Rudi Paeshuyse, François De Vroe en Marcel De Keyser (vorig jaar 2e), onder de 35 deelnemers ging opnieuw winnen niet gemakkelijk zijn. En dat het spannend was, mag je wel zeggen. Hier een verslagje uit de krant van toen:
"Wanneer 8 renners zich voor de sprint om de overwinning aanbieden en er hiervan 5 op bijna gelijke hoogte sprinten, en er steken er dan nog 3 zegevierend de handen in de hoogte, dan hebben de aankomstrechters onvermijdelijk een probleem. Tenslotte was er over de eerste plaats weinig discussie, alhoewel niet alleen winnaar Frank Suys zeker was van z'n eerste plaats maar ook Danny Goovaerts en Guido Verschueren dachten gewonnen te hebben. Frank, ook vorig jaar winnaar in Rotselaar kon zijn eerste prijs in ontvangst nemen, maar de andere renners gingen met lege handen huiswaarts aangezien Guido Verschueren niet akkoord was met de hem toebedeelde 5e plaats en klacht indiende."
Onderstaande foto bewijst het verhaal. Probeer zelf de uitslag maar eens te maken. De officiele uitslag van de top 5 is (vlnr): Rudi Paeshuyse (2e), Michel Albert (4e), Ikzelf (duidelijk 1e dus ), Danny Goovaerts (3e) en Guido Verschueren (5e)
Na een zeer mooie meimaand met zes top 4-plaatsen werd juni nog beter. Slechts 8 wedstrijden werden gereden (er moesten ook nog examen gedaan worden !), slechts 3x bij de eerste 5, maar het waren dan wel 3 overwinningen. Wat in mei net nooit lukte, lukte nu zoveel te beter.
De eerste overwinning van het seizoen kwam er in Mariekerke, een thuiswedstrijd (Mariekerke is ook een deelgemeente van Bornem). Slechts 22 vertrekkers, maar wel verschillende renners die dit seizoen al één of meerdere overwinningen op zak hadden. Alain Sleebus onder andere, hij was het die reeds vroeg in de wedstrijd in de aanval trok en Luc en Geert Borms met zich meekreeg. Duidelijk een gevaarlijke ontsnapping. Met ploegmaat Serge Loverie en veelwinnaar Ronny Oerlemans ging ik in de tegenaanval. Het duurde 2 ronden voor we de koplopers te pakken hadden. Veel ontsnappingen zijn er toen niet meer geweest. Iedereen dacht kans te maken in de spurt en wist ook dat uit zon keurgroepje nog ontsnappen, moeilijk zou zijn. In de laatste bocht, een 300-tal meter voor de aankomst zat ik nog in laatste positie. Ik vreesde zelf dat dit een verloren positie was. Maar aan de linkerkant lieten ze nog een gaatje, groot genoeg om iedereen te remonteren en mn eerste junioresbloemen binnen te halen
De sprint met de 6 koplopers Na de wedstrijd, in de bloemen
In 1979 maakte ik de stap van nieuwelingen naar Juniores. En, ondanks 3 overwinningen vorig seizoen is het toch weer een nieuwe stap. Weer bij de jongsten, meer kilometers en zo nu en dan al een interclubwedstrijd. Een vroege vogel heb ik nooit geweest en dat was ook nu niet het geval. Een 14e plaats was mijn beste resultaat tijdens de eerste 2 maanden. En dan weer, net zoals vorig seizoen, vanuit het niets, helemaal vooraan. In Opdorp behaalde ik eind april een 3e plaats en vanaf dan was ik bijna elke wedstrijd vooraan te vinden. 2e in Schelle, 4e in St. Katelijne Waver, 2e in St. Amands en Londerzeel en, nogmaals in St. Amands, 3e. En dat allemaal in de maand mei, maar een overwinning zat er voorlopig nog niet in. Al zat ik er soms zeer kort bij, zoals in Londerzeel waar enkel Tony De Preter (toen aanzien als één van de snelsten van het peloton) me met een half wieltje van de overwinning hield. Aan deze laatste wedstrijd is nog een leuke anecdote verbonden. In die tijd reden we nog allemaal met een wollen koersbroek (inderdaad, ondenkbaar nu hé ). Maar er was iets nieuw op de markt: een koersbroek in kunststof ! Mooi, glad en vooral, geen waterzak om je lijf bij regenweer ! Deze broeken waren nog maar juist op de markt maar ik had er al eentje gekregen, en toen was het echt een bezienswaardigheid om daar mee uit te pakken. Daar in Londerzeel was dus de eerste wedstrijd met m'n nieuwe broek. En ik was niet alleen. Tony De Preter, Luc Borms en Danny Kennis hadden er ook al één. En wat dacht je ? In de eerste ronde een aanval met 4 renners. Juist ! De 4 "gladde" broeken reden samen voorop ! En we werden nooit meer bedreigd. Enkele maanden later reed NIEMAND nog met het wolle exemplaar !! Eigenlijk hadden we toen wel een procentje verdiend !
Vanuit m'n job als Trainer/opleider heb ik geleerd dat je na elk hoofdstuk moet herhalen om de aandacht te houden en een overzicht te geven bij wat er al geweest is.
Dus, na 2 jaar nieuweling staat de teller op 3 overwinningen: 4 mei 1978: Rotselaar 13 augustus 1978: Battel 20/22 augustus 1978: Tweedaagse Oppuurs.
Daarnaast werd ik nog 5x 2e, 4x3e, 2x4e en 3x5e, allemaal in m'n tweede jaar natuurlijk. Na het seizoen heb ik me ook nog aan het crossen gewaagd, maar dat was alles behalve een succes. Een 16e plaats was m'n beste resultaat. Na 7 crosskes heb ik er dan ook al de brui aan gegeven. En nu uitkijken naar het volgende verslagje: Mijn debuut bij de juniores in 1979, 30 jaar geleden ....
Een derde overwinning bij de nieuwelingen kwam er in de Tweedaagse van Oppuurs. De eerste rit was ik als 10e geëindigd, maar vooral de 2e rit is me bijgebleven. 71 renners kwamen er aan de start en, zoals dat meestal het geval was in het Klein-Brabantse, waren we als Rupelspurters goed vertegenwoordigd. Eén van deze renners was m'n trainingsmaatje Danny Peelman. Danny was een compleet ander renner dan ikzelf: een strijkijzer in de sprint, maar alleen rijden kon hij als de beste. Toen hij op 3 ronden van het einde 100 m voorsprong wist te verwerven, ontpopte ik me als een superknecht. Niemand ging Danny nog terughalen ! Iedereen die bewoog kreeg me in z'n wiel. Bij elke poging werd de voorsprong van Danny gevaarlijk klein, maar hij hield stand. Ook de laatste aanvaller, Marcel Borghgraef, kreeg me in z'n wiel. En pas toen de overwinning van Danny zeker was, sprong ik zelf nog weg om, op slechts 10m, als 2e over de meet te komen. En, zoals je op de foto kan zien, even blij als de winnaar. Ik had Danny leren kennen toen we bij ons debuut als nieuweling in de oefenkoersen telkens als eersten moesten lossen. En nu eerste en tweede in de uitslag ! Een mooie vooruitgang niet ? Na de wedstrijd werd ikzelf ook nog beloond. M'n 10e plaats in de eerste en 2e plaats in de tweede rit, waren genoeg om eindwinnaar te worden van de Tweedaagse !!
Tweede, maar blij met de overwinning van trainingmaatje Danny Peelman
Vorig jaar samen gelost, nu samen in de bloemen !!
Als winnaar van de Tweedaagse met het Bestuur van mijn supportersclub
Kalender & Uitslagen 2010: 16/10: Oosteeklo: 2e 10/10: Lochristi: 4e 09/10: Lotenhulle: 6e 03/10: Merelbeke: 5e 26/09: Outer (EK): 5e 23/09: Landegem: 5e 19/09: Boom (PK): 5e (2e) 18/09: Stasegem: 1e 13/09: Schriek: 11e 11/09: Kruishoutem: 1e 10/09: Nieuwkerken-Ws: / 05/09: Wielsbeke: 1e 2/009: Kalfort: 5e 01/09: Kalfort: 6e 29/08: Ooigem: 2e 28/08: Asbeek (BK): / 22/08: Aalst: 1e 21/08: Izegem: 2e 19/08: St. Lievens Esse: 8e 14/08: Kap.odB (BNL): 19e 13/08: Evergem (BK): 2e 08/08: Buggenhout: 8e 07/08: Ertvelde: 9e 05/08: Beveren: 6e 02/08: Destelbergen: /
31/07: Semmerzake: 3e 28/07: Aalst: 14e 26/07: Bazel: 10e 25/07: Merelbeke: 8e 23/07: Beveren: 2e 21/07: Aalst: 16e 18/07: Temse: 12e 17/07: Poeke: 3e 11/07: Destelbergen: 5e 07/07: St. Gillis Waas: 2e 04/07: Dikkelvenne: 3e 27/06: O-nieuwk.(BK):4e 26/06:
Wingene: 1e 25/06: Wachtebeke: / 20/06: Wichelen: 3e 19/06: Ertvelde: 3e 17/06: Beveren: / 13/06: Halle: 12e 12/06: Eksaarde: / 09/06: Lochristi: / 06/06: Mater: 3e 05/06: Wintam:1e 02/06: Beveren: / 29/05: Kruishoutem: val 25/05: Ijzendijke: 5e 23/05: Affligem: 4e 22/05: Wolvertem: 7e 15/05: Aalst: / 14/05: Boekhoute: 10e 09/05: Zaffelare: 10e 08/05: Slypskapelle: 1e 06/05: Beveren: 3e 02/05: Moerzeke:/ (plat) 01/05: Mol-Wezel 5e 25/04: Boom: 4e 24/04: Buggenhout: / 18/04: Burst: 1e 17/04: Kruishoutem: 1e 11/04: Balegem: / 10/04: Lotenhulle: 3e 05/04: Oostakker: 9e 03/04: Malderen: 10e 28/03: St. Lievens Esse 7e 27/03: Meigem: 8e 21/03: Hamme: 6e 20/03: St. Amands: 20e 14/03: Haaltert: / (plat) 13/03: Oordegem: 7e 07/03: Iddergem: 15e 06/03: Essene: 17e 28/02: Oordegem: /
Er zijn betere manieren om een seizoen te starten.
8 dagen na Ekeren en 5 dagen vóór Bornem had ik ook nog een wedstrijd in Haasdonk gewonnen. 
Het was nochtans niet Lucas die de sterkste wedstrijd reed. Luc Vloemans uit Lille mag je zonder twijfel de man van de wedstrijd noemen. Halfweg trok hij een eerste maal in de aanval. Een aanval die resulteerde in een kopgroep van 12. Even later was Vloemans terug ribbedebie. En toen we hem bij het ingaan van de voorlaatste ronde bij de lurven grepen, hapte hij even naar adem en ging er terug vandoor ! Deze maal was de goede, leek het. Op 2 km van de meet had hij nog zeker 200m voor.Op dat moment viel ik links aan, terwijl m'n ploegmaat Gino Van Den Bossche op hetzelfde moment recht aanging. We vonden mekaar direct en aangezien de rest even twijfelde (er werd natuurlijk naar Lucas gekeken 
) hadden we enkel nog met Vloemans af te rekenen. En die zijn pijp was duidelijk uit. Het laatste stuk tegen de wind in was er voor hem teveel aan. Op 200m van de meet reden we hem in volle sprint voorbij. Ik wist dat ik Gino niet moest vrezen in de sprint (nochtans een steengoed renner !) zodat de 5e zege dat jaar binnen was.
