Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ik ben onlangs, vroeger dan verwacht, op de arbeidsloze markt verzeild geraakt en maak nu van de gelegenheid gebruik om een droom werkelijkheid te maken.
Na een wereldtrip, samen met m’n mam, ben ik m’n hartje verloren in het Verre Oosten. Sinds deze reis laat het gevoel me niet meer los om meer te ontdekken van de interessante cultuur in Zuidoost-Azië. In tegenstelling tot de “luxe”reis van toen zal er nu alles veel meer basic en low-budget aan toe gaan met backpack en alle mogelijke vervoersmiddelen.
Ik vertrek op 31 januari, samen met m’n achternicht Elsje en Stijn (uit Brugge) naar Bangkok, om van daaruit waarschijnlijk een bezoek te brengen aan mijn maatje Koen die duikinstructor is op Koh Tao.
Hoe en met wie de reis verder zal verlopen staat nog in de sterren geschreven.
Als het jullie interesseert waar we uithangen en welke avonturen we beleven, kunnen jullie hier een kijkje komen nemen en ik hoop op reacties en nieuwtjes van het thuisfront.
02-08-2007
Phongsaly... provinciehoofdstad met het formaat van een dorp
Bij onze zoektocht naar het enige guesthouse in Hatsa dachten we eventjes dat het omaatje ons bij de neus nam toen ze ons een krot van een kamer toonde met een opgerolde mat in het midden die dienst moest doen als matras. Bij het zien van enkele megaspinnewebben inclusief bewoners besloten we om dezelfde dag nog met een soort van vrachtwagen naar de hoofdstad van de provincie te reizen. Achter in de laadbak werden we vergezeld van een gezinnetje met drie kleine kinderen waarvan de middelste ernstig ziek was.De moeder (traditioneel als Ahka vrouw gekleed en haar kleinste spruit aan de borst) legde met handen en voeten uit dat ze een dokter gingen opzoeken in de grote stad. Na veel gehobbel zette de vrachtwagenchauffeurons af bij een groot chinees hotel dat in verhouding met de prijs veel te ongezellig en behoorlijk smerig was. Op zoek naar een volgende overnachtingsmogelijkheid bleek het volledige hotel volgeboekt te zijn vanwege een bruiloft. Na het raadplegen van onze trotter (reisgids) maakten we met ons heel hebben en houden een wandeling naar het hoogste punt van de stad (waar we trouwens een uurtje geleden met de vrachtwagen al gepasseerd waren) op zoek naar het Poufa hotel. Het was een voormalige legerkazerne met nog altijd aanwezige loopgraven en ondergrondse tunnels. De uitbaterwaseen heel sympathieke gezonde Laotiaan en zijn traditionele dansbewegingen (met overstrekte vingers kleine cirkels draaiend) waarmee hij ons tegemoet kwam gaven aan dat hij iets te vieren had. Wij hadden na deze vermoeiende dag nood aan platte rust en beloofden de chef dat we later met hem een feestje zouden bouwen. Jammer genoeg waren na 2 uurtjes rust de rollen omgekeerd en lag onze vrolijke danser van giet (zou de laolao er voor iets hebben tussen gezeten???)
Op zondagmorgen verkenden we al slenterend de kleine verlaten straten van het centrum en zagen leuke taferelen zoals stokoude kromme vrouwtjes met lange wollen sokken (nog een overblijfsel van de tijd dat ze op het platte land werkten om bloedzuigers te voorkomen). Ook zagen we een monnik van midden 20 vol met tattoos (bewogen jeugd achter de rug en nu tot bekering gekomen?)
Bij het zoeken en rondvragen naar een niet bestaand internetcafee werd ik door een jongen uitgenodigd om bij hem thuis een mailtje te doen voor moederkesdag. Zelf moest hij naar een vriend en legde ons uit hoe we alles moesten afsluiten van blindelings vertrouwen gesproken.
Terug in de kazerne aangekomen kreeg Seda moeite met het idee dat het einde van haar reis in zicht was en ons gedwongen afscheid naderde. Om de pijn te verzachten hebben we op een terrasje achter de kazerne met zicht op de stad op zijn Bayers gefruhschopt en werd de dag afgesloten met een lach en een traan......
onze busschauffeur kijkt liever naar de miekes dan naar de weg.....
Desalniettemin Phongsaly de provinciehoofdstad was, was er op 2 km buiten het centrum al geen enkele verharde straat meer te bespeuren. Zo maakten we ons 's anderendaags met de lokale bus waarvan de schokdempers al menige kuil hadden overleefd op weg over verschillende bergpassen naar Oudom Xai. Het gerammel en gekraak van de bus werd gecamouffleerd door 2 cassetjes Laotiaanse popmuziek die gedurende de 8 uren bus verschillende keren werden uitgewisseld. Een uurtje voordat we Oudom Xai zouden bereiken werd na de lunch de zand en kiezelweg ingeruild voor een zalige betonweg....was daar niet die ene kuil. Onze chauffeur was een echte bonvivant en toeterde en zwaaide naar elk vrouwelijk schoon langs de weg om vervolgens elke keer opnieuw in een lachbui uit te barsten. Door zijn geflierefluit overzag hij een oneffenheid (gat van bekans een halve meter) en kon de bus nog net tot stilstand brengen. De bus werd door dit voorval onbestuurbaar omdat er bij de as een deel was afgebroken.... Net zoals onze schipper was de chauffeur een manusje van alles en wist binnen de korste tijd, geloof het of niet, met behulp van touwen het goedje te repareren. Omdat hij het zaakje zelf niet helemaal vertrouwde werden de laatste 30 km in een slakkegangetje afgelegd en had hij meer tijd om naar de meisjes te zwaaien... Onze eerste gedachte was om in Oudom Xai te overnachten maar aangezien de volgende bus richting eindbestemming al klaar stond beten we nog even door en zijn na de nodige inkopen voedselvoorraad overgestapt. Na een verdere 12 uur durende reis met loeiharde laotiaanse en thaise karaoke om de chauffeur (inclusief de passagiers) wakker te houden, arriveerden we een uurtje voor zonsopgang in Vang Vieng. Stikop sliepen we nog een tijdje op een bank van het busstation alvorens in te checken in het voor ons reeds bekende Maylin guesthouse.
In de ochtend kregen we het nieuws dat er geen andere passagiers waren die dezelfde kant als ons op wilden en we 1, 2, 3,...dagen zouden moeten wachten tot er voldoende medereizigers waren. Seda die normaal in deze tijd al achter de toonbank van de bakkerij in Munchen moest staan, had meer tijdsdruk dan mij en zodoende probeerden we een privébootje te versieren. Na de gebruikelijke onderhandelingen wisten we de vraagprijs te halveren en konden we voor 18 euro onze trip verder zetten naar Muong Ngoi. Na een uurtje begon de motor een hels lawaai te maken zodra de kapitein extra gas moest geven om de stroomversnellingen te trotseren. Gelukkig was onze bootsman een hobbymechanieker en wist na een tal van pogingen en 2 à 3 uur later het antieke goedje te repareren. Onderweg hielden we nog even halt bij een paar aangeschoten goedlachse vissers waar de kapitein zijn voorraad vis aanvulde om aan moeder de vrouw te geven. De vissers boden ons laolao aan (naar schatting een stevige 60 procent alcoholpercentage) waarvan je niet alleen het gevoel krijgt dat je keel in brand staat maar ook je maag. In de middagzon en met een schaars ontbijt achter de kiezen verlieten we de oever in dezelfde geoliede toestand als onze drinkmaatjes. Na een 7 uur durende vaart op een keihard houten bankje kwamen we in nuchtere toestand aan wal in Muang Ngoi. Het stadje liet bij ons een smerige indruk na en de mensen waren over het algemeen niet zo vriendelijk zoals we van de Laotianen gewend waren. De man van het Guesthouse sprak een aardig mondje Engels en presenteerde ons na het avondmaal van duck à la gember het laotiaanse medicijn als degustief. In de morgen met de nodige kopfschmerzen wakker geworden namen we het unanieme besluit om in het vervolg neen te zeggen tegen het lokale medicijn(gif). We waren in het hele dorp op onze rituele ochtendwandeling nog geen blanke langneuzen tegengekomen en vreesden dan ook te moeten afzien van ons plan een boot te kunnen delen naar het hoge noorden. We planden om van hieruit met een vrachtwagen of lokale bus verder te trekken als er de volgende dag geen boot zou vertrekken. Om de dag zinvol te door te brengen, trokken we de koelere bergen in. Na het genot van een schitterend uitzicht op de top zagen we dat er op verschillende plaatsen grote brandhaarden waren. In het noorden van Laos worden net zoals in Vietnam elk jaar nog brandculturen toegepast om de grond vruchtbaarder te maken met de nodige bekende nadelen. Op onze terugweg richting dal ontmoetten we 2 hmong meisjes van rond de 14 jaar die gitzwart met een grote zware korf sprokkelhout op hun rug op weg naar hun bergdorpje waren. We hielpen hun met het dragen van de zware lasten en werden hierdoor met veel gelach en gegiechel bedankt. Door een paar hel schuchtere blikken bij de ingang van hun dorpje lieten we de inwoners in vrede en maakten we rechtsomkeer. We moesten namelijk nog proberen bij daglicht de smalle hangbrug te bereiken welke Seda met knikkende knieën op de heenweg was overgestoken. De brug was ongeveer 50 meter boven de rivier en mistte hier en daar een plankje waardoor je extra goed moest opletten. De locals liepen er al fluitend overheen met een zware bamboostok in de nek en voor ons toeristjes was het een hele missie.... De volgende ochtend werden we door de heer des huizes gewekt met het geweldige nieuws dat er die dag een paar locals met de boot naar Hatsa (onze eindbestemming) zouden gaan. Het laatste traject van de Nam Ou was heel smal met als gevolg dat we bij de gewelddadige stroomversnellingen verfrissend nat werden van het opspattende water. We overwonnen op het laatste traject tientallen hoogtemeters zonder hulp van sluizen waar ze hier nog nooit van gehoord hebben. Het werd een spannende laatste tocht vergezeld van locals, kippen, rijst, groenten, bamboe, vissen,.... Onderweg zagen we tientallen naakte spelende kinderen met een waterpret van jewelste en kregen we als blanke langneuzen vele nieuwsgierige en vriendelijke blikken toegeworpen... De kapitein kende zijn boot en het traject als zijn broekzak en zo kwamen we 6 uur later veilig op onze bestemming aan.
We namen na een ochtendwandeling op de tegenoverliggende oever samen met 3 locals de slow boot naar Muang Noi. Dit dorpje was 1,5 uur verder stroomopwaarts gelegen en alleen via de rivier bereikbaar. Het dorpje was de laatste jaren erg veranderd en totaal op toeristen ingericht. Het had ondanks de vele primitieve guesthouses gelukkig toch een zekere charme behouden. We merkten meteen dat het laagseizoen was aangebroken want we hebben gedurende het hele verblijf maar een handvol toeristen ontmoet. Er waren dus nog slaapplaatsen zat en zo vonden we een basic bungalow op een idyllisch plaatske voor 1,5 euro per nacht...(zo geraakt ons reizigersbudget nooit op). Buiten wat chillen in de hangmat en een bezoekje aan het dorp met mooie wandeling langs een bijriviertje stond er deze dag niet veel op het programma. Overdag was er in dit dorpje geen stroomvoorziening en aangezien het niet via een weg bereikbaar was waren er ook geen gemotoriseerde voertuigen aanwezig...heerlijk gewoon, die zalige rust. 's Avonds werd de stilte verbroken door een stroomgenerator die werkte tot een uur of 10 waarna alle lichtjes werden gedoofd. We merkten dat ons bed op maat van de Aziaten was gezaagd (20 cm te kort) en brachten de nacht door in een gedwongen foetushouding. De volgende ochtend maakten we ons, vergezeld van een picknick, al vroeg opweg in een 2-persoons kayak. Zoals de man van de verhuur het ons beschreef waren er 2 dorpen stroomopwaarts gelegen die we niet konden overzien. Bij het passeren van de eerste stroomversnellingen bleek al snel dat we niet tegen de waterkracht waren opgewassen en werden we gedwongen de boot over de dichtbegroeide oever verder te slepen. Na 2 uurtjes kayakken waren we bijna door onze watervoorraad heen en nog steeds was er geen dorp in zicht. Bij een paar aangemeerde vissersloepen gingen we op zoek naar levende wezens en vonden zo een boer die ons in geuren en kleuren wist te vertellen (jammer genoeg in 't Laotiaans) al wijzende op mijn horloge dat het volgende dorp op 3 kwartiertjes verder roeien lag. Gerustgesteld en half uitgedroogd kwamen we erachter dat de Laotianen veel beter roeiers zijn dan ons want wij hadden er bijna 2 uur voor nodig. Totaal uitgeput en misselijk van een overdosis zon en te weinig vloeistof bereikten we dan eindelijk terug de "beschaafde wereld". Het was een klein dorpje met een dertigtal bamboohutten, een schooltje en een winkeltje. De hoofdnijverheid van het dorp bestond uit het weven van hoofddoeken, sarrongs, lakens,...in de meest bonte kleuren. Na onze picknick en de nodige cola om het suikergehalte weer op peil te brengen lieten we het 2de dorpje voor wat het was en maakten we ons gestaag op de terugweg om voor de duister M.N. weer te bereiken. Onderweg genoten we van een schouwspel van honderden wel niet duizenden witte, gele, bruine en oranje vlinders die aangetrokken werden door de buffalowkaka. Ook hielden we nog halt bij een familie van waterbuffels die er veel gevaarlijker uitzien als ze in feite zijn. Het zijn zeer slome beesten en ze lopen weg als je te dicht bij ze komt...Het stroomafwaarts roeien ging veel vlotter als gedacht en zo bereikten we na een uitputtende maar mooie dag ons lillieputterbedje. De volgende dag hebben we op aanraden van een Frans koppeltje welk we in Vangvieng hadden ontmoet een bezoekje gebracht aan Banaka. De wandelweg langs de rivier doorheen een woud leidde ons langs een kleine verfrissende waterval en een grot. Eenmaal uit de minijungle kwamen we op een grote dorre rijstvlakte terecht waar we werden opgewacht door loeiende koeien en buffels die een loeipoging waagden (een waterbuffel klinkt soms net als een huilende baby). In de verte zagen we het dorpje al naar ons lachen zoals een oase want zoals gewoonlijk hadden we ons weeral laten vangen door de afstandschatting van de locals en hadden al meer vocht uitgezweet dan opgenomen. In het boerendorpje werd ons een overnachting aangeboden voor 75 eurocent voor 2 personen (het kan dus nog goedkoper) welke we in overweging genomen hebben. Omdat we niet wisten hoe laat de boot zou vertrekken de volgende ochtend zijn we toch nog vergezeld van de gebruikelijke avondmosquitos naar onze bungalow teruggekeerd.
still alive......no worries...voortzetting van de riviertocht
Kheb eindelijk nog eens de tijd, mogelijkheid en goesting gevonden om verder te schrijven aan mijn blog. Sorry dat jullie zo lang hebben moeten wachten....... Kort samengevat ben ik in het totaal twee en een halve maand in Laos gebleven i.p.v. de geplande maand (het voordeel van alleen te reizen is dat je natuurlijk heel flexibel bent he). Ondertussen ben ik ook al een maand in Maleisie aan het rondtouren geweest samen met Miek en Stefan (2 hartsvrienden uit Belgenland) dus ik heb jullie nog het een en het ander te vertellen van de voorbije tijd...Het zal wel niet meer zo uitgebreid zijn als in het verleden anders zit ik hier volgende week nog in het internetcafee. Waar was ik gebleven...? ah ja ....de riviertocht in Noord Laos. Mijn dagboek vertelt mij dat we de volgende dag werden opgewekt door een stralende zon en we besloten om er een actief dagje van te maken. We maakten een wandeling waarbij we eerst een beetje uit het zicht ontrokken tempel ontdekten door het gegieber van spelende kinderen. We ruilden bij deze opgewekte kinderen onze zure pruimen in voor een nog zuurdere lokale appel zonder sap (geen goede deal dus). Onze wandeling ging verder langs en door rijstvelden temidden van een schitterende bergcoulisse. We zagen hierbij toe hoe de rijst door handenarbeid werd afgesneden met behulp van een kleine sikkel en werden hierbij uitgenodigd om het ook eens zelf te proberen...gene zever zo een ganse dag voorovergebukt te staan in de blakende zon. Na veel zwoegen en zweten als ne reiger zochten we afkoeling in een bergstroompje waar een visser met een zelfgemaakt net zijn geluk beproefde en ons fier zijn kunsten toonde. Terug op de hoofdweg beland gingen we op zoek naar een grot die in onze reisgids werd vermeld. De grot had in de oorlog dienst gedaan als schuilplaats voor de hevige bombardementen en als ziekenhuis voor de gewonden. Met gemengde gevoelens hebben we dan de grot ontdekt via bambooladders die op de moeilijk passeerbare plaatsen waren aangebracht. Op de terugweg hebben we aan het sunsetrestaurant aan de rivier genoten van een lokaal gerecht 'chicken laap' genoemd. Dit gerecht bestaat uit zeer fijn gehakte kip gemengd met allerlei verse kruiden en chillies....het bestaat in allerlei varianten: pork, duck, buffalow, beef,.....en wordt meestal met steamed rijst opgediend. Na de sunset boven de rivier zijn we teruggegaan naar de bungalow waar we de voordeur van de buren bijna niet meer zagen door de ontelbare vliegende mieren die aangetrokken werden door hun balkonlampje (gelukkig hadden we ons lichtje uitgedaan). De Aziatische buren vertelden bij thuiskomst dat hun "uitgenodigde gasten" gefrituurd een lekkernij waren....
