Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ik ben onlangs, vroeger dan verwacht, op de arbeidsloze markt verzeild geraakt en maak nu van de gelegenheid gebruik om een droom werkelijkheid te maken.
Na een wereldtrip, samen met m’n mam, ben ik m’n hartje verloren in het Verre Oosten. Sinds deze reis laat het gevoel me niet meer los om meer te ontdekken van de interessante cultuur in Zuidoost-Azië. In tegenstelling tot de “luxe”reis van toen zal er nu alles veel meer basic en low-budget aan toe gaan met backpack en alle mogelijke vervoersmiddelen.
Ik vertrek op 31 januari, samen met m’n achternicht Elsje en Stijn (uit Brugge) naar Bangkok, om van daaruit waarschijnlijk een bezoek te brengen aan mijn maatje Koen die duikinstructor is op Koh Tao.
Hoe en met wie de reis verder zal verlopen staat nog in de sterren geschreven.
Als het jullie interesseert waar we uithangen en welke avonturen we beleven, kunnen jullie hier een kijkje komen nemen en ik hoop op reacties en nieuwtjes van het thuisfront.
09-08-2007
Don Det..........avontuur is wat je er zelf van maakt
Alle vijf op dezelfde reisroute probeerden we de volgende dag de slowboat te nemen naar Don Det (1 van de 4000 eilandjes van de Mekong die in dit gebied wel meer dan 20 km breed is). De aanwezige locals in de haven goochelden met prijzen die zeker niet met de gangbare bedragen in de reisgids overeenkwamen. Omdat we allemaal Lowbudgetreizigers waren, kozen we voor de alternatieve local "bus" (welke meer op een vrachtwagen geleek met een overdekte laadbak). Tussen de rijst, vissen, kippen, groenten, fruit en goedlachse locals kwamen we drie uren later aan op bestemming, Goedlachs waren vooral 2 te gekke oma's waarvan de ene de andere de hele tijd in haar borsten of billen zat te knijpen als de andere ff niet oplette en ze dan beide met bijna geen tand meer in de mond niet meer bijkwamen van het lachen. De ene probeerde mij zelfs aan te sporen door middel van tekens om hetzelfde ook bij mijn buurvrouw te doen......(kinderen zijn er niets tegen). Don Det.....zei de chauffeur net niet Don Kong??? We waren met de veerboot op de truck dus op een ander eiland terechtgekomen. Van hieruit waren we verplicht een kleine motorboot te huren die er nog eens een uur over deed om op ons eiland te geraken. Brooke, een Amerikaanse uit L.A., die al langer op Don Det verbleef en een daguitstap had gemaakt, deelde met ons de boot. Ze vertelde dat ze al veel langer dan gepland op het eilandje vertoefde en dat er nog verschillende (0.75euro) bungalows vrij waren bij haar in de buurt. De bootvaart tussen de verschillende kleine groene eilandjes met aan de donkerblauwe hemel torenhoge witte onweerswolken in alle mogelijke formaties had zich meer dan geloond. Op het eiland aangekomen verrichtten we de laatste inspanningen op deze broeierig hete dag en gingen we met pak en zak over een smal padje naar Brookes very cheap place. Na een lange nacht (van na de Fabeltjeskrant tot 5 uur s' morgens) leende ik van de (al wakkere) buren een fiets om het eiland te gaan verkennen...(ochtendstond heeft goud in de ....) Ik kwam er snel achter dat ons eilandje vrij petieterig was toen ik een uurtje later weer bijna op dezelfde plek stond waar ik vertrokken was. In de verte zag ik de schim van een oude brug...in de reisgids had ik gelezen dat Don Det verbonden was met Don Kone via een oude spoorwegbrug. De brug had tijdens de Franse kolonisatie ooit dienst gedaan om scheepsgoederen gemakkelijker van oost naar west te kunnen transporteren. In dit gebied van de Mekong waren namelijk vele hoogteverschillen met bijkomende stroomversnellingen waarbij het vervoer over deze 2 eilanden met de trein veiliger was dan met de boot. Met mijn fietske op Don Kone beland, doorkruiste ik het eiland over een 5 km lange weg met dikke kasseien. Volledig door elkaar geschud at ik een lokaal ontbijt (noodle soep met kip) in een piepklein bamboodorpje. Van hieruit ging mijn fietstocht verder over een wandelpad in de jungle....en vroeg ik mij bij het suggelen over een twijfelachtige halfdoorgeroeste spoorweggedeelte af, boven een 5 meter hoge afgrond,.... waar ik in godsnaam aan begonnen was. Het volgende obstakel was een diepe kloof waar ik na het nodige klimwek met mijn minifietske op de nek de top aan de andere zijde bereikte(na 3 keer terug naar onder te vallen). Al hopende dat er geen zwaardere hindernissen meer kwamen en de weg niet doodliep bereikte ik tot grote opluchting na een uurtje het volgende dorp. Hier dronk ik volledig onder het zand zittend een welverdiend survival of the fittest drankje (warme cola). Omdat ik wel een badje kon gebruiken wisten 3 kleine rakkertjes me te overtuigen om samen met hun te spelen en te zwemmen in de Mekong. De kleinste van de hoop kon nog niet zwemmen en had een holle kokosnoot bij zich die dienst deed als reddingsboei...een leuk zicht. Ze wilden allemaal ('t werden er steeds meer) van uit mijn nek in het water duikelen. De meesten waren zo een pluimgewichten dat ik ze wel een meter door de lucht kon gooien alvorens ze een plons maakten...waterpret op en top. 's Middags terug bij de bungalows aangekomen heb ik nog een beetje gechilled in de hangmat met de 5 andere slaapkoppen en kon ik Julia, Brooke en Lydia overtuigen om het fietstochtje nog eens over te doen... Na Michael die naar Cambodja vertrok bij het krieken van de morgen te hebben uitgezwaaid in het kleine haventje begonnen we aan de avontuurlijke fietstocht, deel 2. Op het eerste hobbelige gedeelte kreeg Lydia al platten tuub,dat beloofde... In het noodlesoepdorpje vonden we gelukkig meteen een goede ziel die haar probleem kon oplossen of beter gezegd plakken. We namen vanuit het dorpje een kleine motorboot om de mekong zoetwaterdolfijnen te gaan spotten a.d. Cambodjaase grens. Net als daarmaals in Kratie kregen we er weer enkele te zien maar jammer genoeg zwommen ze aan de ander zijde van de grens en kon de schipper ons vanwege de op de loer liggende douane niet dichter bijbrengen. In het dorpje aten we na afloop nog snel een soepje tussen de kippen om de nodige krachten op te doen voor de komende jungle fietstocht. Met knikkende knieën werd de krakkemikkige spoorwegbrug over de diepe kloof overgestoken en vervolgens vonden we door samenwerking een simpelere manier om obstakel nummer 2 te overwinnen. Ondanks een traantje en veel gevloek vond iedereen het na afloop toch een meer dan geslaagde dag. De volgende dag namen we afscheid van Lydia en Julia die op hun beurt naar Cambodja vertrokken. Voor mij werd het nog eens een boekenwurmdag in de hangmat en ging ik 's avonds nog even na lange tijd mijn mailtjes checken. Het internet hier was vrij duur en ongelofelijk traag, dat vond ook Manisan die naast mij op de computer aan het tokkelen was. Na het uitwisselen van ergernissen vertelde ze mij dat ze van Vientiane afkomstig was, daar haar eigen business had en nu bij haar familie op vakantie was met het oog op bouwgrond te kopen als wijze van investering. De volgende dag trof ik haar terug tijdens een wandeling door de rijstvelden. Haar nichtje zwaaide al van ver en riep Maai(k),Maai(k). Ik hielp hun een tijdje mee met het plukken van rijstplantjes (die de volgende dag op het tegenoverliggende veld werden geplant). Om mij te bedanken voor de hulp werd ik uitgenodigd om 's avonds bij de familie te komen eten. Manisan (Annie) die me tijdens het eten vertelde dat ze graag fietste en nog nooit aan de andere zijde van Don Kone was geweest stelde ik voor dat ik voor gids kon spelen. We maakten dezelfde toer, maar deze keer in tegenwijzerzin om er de fun in te houden.....en fun dat we hadden...... dit was een meisje naar mijn hart ... De komende dagen leerden we elkaar beter kennen en hadden we nog een prachtige tijd op het eiland. We hielden o.a. een grote wasdag in de rivier......... omdat we beiden niets zuiver meer hadden om aan te trekken en ik hielp haar de laatste dag bij het zetten van een voorlopige omheining om haar bouwgrond. Ze nodigde me uit om mee naar haar thuis in Vientiane te gaan waar haar zoontje Sondy op haar zat te wachten. Och ja waarom ook niet....het geplande noorden van Thailand zou zeker niet weglopen.
Pakse, uitgangspunt voor een bezoek aan het Bolivenplateau
In de nachtbus leerden we de Duitse Tobias en de Hollandse Julia kennen en zo gingen we met z'n vijven nog half slapend de volgende ochtend op zoek naar een verblijf met voldoende vrije bedden. Gedurende het ontbijt bij een Indier kregen we verschillende aanbiedingen van Tuktukchauffeurs die ons de omgeving wilden laten zien. We kozen voor de kleine toer van om en bij de 80 km die ons dwars doorheen het Bolivenplateau zou voeren. De eerste stopplaats was een koffie- en theeplantage waar we de nodige uitleg kregen over de verschillende soorten die Laos te bieden had en waar we aansluitend ook een theedegustatie kregen. Vervolgens brachten we een bezoek aan de hoogste watervallen van Laos (200 meter) waar we poogden af te dalen naar de bodem maar vanwege slipgevaar en steile afgronden onze wandeling moesten afbreken. De toer werd afgesloten bij een andere mooie waterval (60 m) waar we de kracht van het natuurgeweld al zwemmend (na vele verwoede pogingen) wisten te overwinnen en zo achter het watergordijn van het spektakel konden genieten. 's Avonds troffen we nog 2 vrouwen uit Australië die hun hele hebben en houden hadden verkocht om eerst een wereldreis te kunnen maken en later in Europa weer iets op te bouwen......het gras is altijd groener aan de overkant he!
In de capitol deelden we met ons gedrieën een kamer omdat we het goed met elkaar konden vinden en natuurlijk ook om de kosten te drukken. Omdat hun bankkaart staakte in V.V. had ik hun het nodige kleingeld voorgeschoten en zo werd de volgende dag grotendeels gevuld met het zoeken van cash (niet zo simpel hier, zelfs niet in de hoofdstad, maestro kan je sowieso vergeten). Julia en ik bezochten ook nog de grote overdekte morningmarket waar we veel gekeken maar niets gekocht hebben (soms zie je zo mooie dingen maar je moet het allemaal met je meeslepen he). Bij een eenmalige sunset dronk ik samen met Michael om zijn 1 miljoen kip te vieren een fris pintje bij de rivier (nu waren het er nog maar 999000). Ons volgende gemeenschappelijke doel was de verder naar het zuiden gelegen stad Pakse waar we het gemakkelijkste konden geraken met een V.I.P.nachtbus. De bus vertrok pas rond 8 uur 's avonds zodat we nog 1 dagje Vientiane voor de boeg hadden. Omdat we allemaal genoeg van de "grootstad" hadden, brachten we een bezoek aan het Boeddhapark (100en beelden uit de boeddhistische en hindoeïstische religie) op een uurtje buiten het centrum.
voor de derde keer in Vang Vieng... zou het de laatste keer zijn???
Na 240 km bochtenwerk bereikte ik 6 uren later Vangvieng waar ik de motor terug moest inleveren. Maar alvorens naar Joe te rijden besloot ik eerst nog een verfrissende duik te gaan nemen op deze zwoele dag. Zoals gewoonlijk bij deze hoge temperaturen begon het te bliksemen en donderen en vond ik een schuilplaats in een afgelegen plaatselijk winkeltje. De winkelierster (een op het eerste zicht een lief vrouwmens van rond de 70) probeerde me te overhalen om haar kleindochter van.....16jaar....mee te nemen voor een ritje achter op de motor en dan vervolgens met haar te trouwen. De kleindochter kroop weg van schaamte en ikzelf wist bijgevolg ook niet goed waar kijken, oops:............wetende dat sommige Hmong meisjes hier al vanaf 14 jaar trouwen en hun eerste baby op 15,16-jarige leeftijd krijgen. Bij de lagoon aangekomen trof ik een groepje Thaise studenten die het einde van het academiejaar aan het vieren waren met een trip in Laos. Mister Sumo zoals hij zichzelf noemde had een grote snijwonde opgelopen bij het swingen en kon met moeite over de hobbelige weg fietsen zodat ik hem een taxiritje aanbood achter op de motor. Bij de brug om naar het centrum te gaan kreeg ik uit dank nog een pintje aangeboden en werd er over het studentenleven in Thailand en hun toekomstplannen gepraat... Een grote trekpleister van V.V. is het tubing zoals ik eerder al eens vermeld heb...voor de 3de keer hier en nog altijd niet getubed...dat kon niet volgens Sarah en George from Canada. Ze wisten me te overhalen om hun te vergezellen en zo werd de volgende dag er eentje met veel fun en adrenaline op de hoge jumps en swings naast de rivier. De volgende ochtend dreigde het guesthouse leeg te lopen omdat iedereen op hetzelfde moment een andere bestemming ging opzoeken. Omdat ik de laatste tijd al genoeg in mijn uppie was geweest sloot ik mij bij Julia en Michael from Germany aan om met een volgepropte lokale bus naar Vientiane te reizen. De Duitsers hadden elkaar in Thailand ontmoet en besloten om, na een gezamenlijke meditatiecursus gevolgd te hebben in een klooster in Chiang Mai , samen in Laos verder te reizen.
De Kouang si waterval, je zou er van gaan zingen...
In de cultuurhoofdstad Luangprabang zocht ik hetzelfde guesthouse op als de vorige keer, maar de sympathieke mister picture was spijtig genoeg afwezig wegens het bijwonen van een begrafenis. Om de menigte toeristen voor te zijn, vertrok ik dadelijk na mijn ontbijt naar de meest spectaculaire natuurfenomeen van deze streek, nl. de Kouang si waterfall. Bij mijn aankomst werd ik geëscorteerd door 2 opgewekte kinderen Li en Lang (4 en 5 jaar) die me bij de ingang van het park op de natuurpracht zoals reuze vlinders en mooie bloemen wezen. Ze hadden niet gemerkt dat ik stiekem een videootje van hun had gemaakt met het gevolg dat ze niet meer bijkwamen van het lachen toen ze zichzelf zagen rennen en vertellen......door deze kinderlach kon voor mij de ochtend al niet meer stuk. De waterval was terrasvormig opgebouwd met aan de voet een paradijselijke blauwgroene poel. Al klimmend door het aanpalende bos (waar ik mijn 2de schorpioen zag) bereikte ik het eerste terras vanwaar ik een mooi uitzicht had en ik meteen ook de eerste toeristen zag arriveren. Hier ontmoette ik al zonnend de Nederlandse Lotte en een Duitse gast waarmee ik samen naar de top van de waterval klom. De route was niet zo gemakkelijk en we moesten Lotte een handje helpen om van een paar steile rotsen af te klauteren. De inspanning was zeker de moeite waard want we hadden een mooi zwembekken gevonden met een prachtig uitzicht en daarbovenop hadden we de komende uurtjes dit deel van het paradijs voor ons gedrieën. ' s Avonds had ik ter afsluiting van deze geweldige dag een visdineetje met Lotte (een frisse Hollandse boerendochter) aan de oever van de rivier. Net voor middernacht thuisgekomen trof ik op het balkon van het guesthouse het hippie-duo Laetitia (26j) en Mina(50j) from France. We wisselden onze reisavonturen uit tot in de vroege uurtjes en besloten in verheven toestand om de waterval nog eens te bezoeken....... Met ons gedrieën op de motor (de verkeersregels zijn niet zo strikt 4 of 5 mag ook) vroemden we, die beiden nog altijd (of alweer) in hogere sferen naar het beloofde paradijs. Oeioeioei.....als die klim van de voordag met deze 2 achter op de motor zittende vrolijk zingende hippies maar zou lukken??? Met veel struikelen en lachen bereikten we het plaatsje op de top en hadden we een zeer relaxte dag...nog nooit zoveel Franse liedjes in mijn leven gehoord als toen.... Terug in L.P. aangekomen ontmoette ik Frederique en Audrey (een Frans koppel van middendertig) met een prachtdochtertje van 2,5 jaar die al gedurende 8 maanden door de wereld aan het reizen waren. 's Morgens nam ik na het uitwisselen van de emailadressen afscheid van de reizigers die ik in het gastenverblijf had ontmoet en beloofden de flowerpowerdames me zeker en vast eens te komen opzoeken als ze met hun oldtimer VW-busje door Europa aan het toeren waren.......kben eens benieuwd!
een stofbril is geen overbodige luxe op het traject naar Muang Xaignabouri
Het resort was aan de voet van een mooie waterval gelegen waar ik 's morgens onuitgeslapen met 2 kleine Laotiaanse bengels (zoontje en dochter van de kokkin, respectievelijk 3 en 6 jaar oud) een fotosessie hield. Het meisje kon er maar niet genoeg van krijgen en we speelden afwisselend voor fotograaf en portret. Na mijn "heerlijk" lokaal ontbijt, pikante noodlesoep met ondefinieerbaar vlees vertrok ik naar Muang Xaignabouri de hoofdstad van de gelijknamige provincie. Langs deze 80 km onverharde weg lagen slechts enkele primitieve dorpen. Om in M.X. te geraken moest ik eerst de Mekong met behulp van een veerboot oversteken. Ze zagen me aan als een "domme toerist" en vroegen een naar Laotiaanse verhoudingen veel te hoog bedrag. Ik hield me dan ook echt voor de domme en reed na het betalen van de gebruikelijke dollar van de boot af. Na het vreten van kilo's stof van passerende vrachtwagens ging ik bij aankomst eerst op zoek naar verzachtende oogdruppels want mijn ogen voelden aan als schuurpapier. Bij het verlaten van de drogerij stonden er 2 pensioensgerechtigden mijn motor te bewonderen en probeerden ze me na een gedreven handjesschudden vanalles te vertellen..........en ik maar gebaren dat ik er geen snars van begreep. Het meest opvallende van deze hoofdstad was dat er, naar Laotiaanse verhoudingen, megabrede straten waren aangelegd maar er slechts nu en dan een auto te bespeuren was. Na mijn lunch en een kleine citytrip had ik het hier wel gezien en maakte ik rechtsomkeer. De stoffige straat maakte halverwege plaats voor modder en zo zag ik er weer lief uit bij mijn aankomst in het 110 km verderop gelegen Luangprabang...
een memorabele dag: zatte politie, vleermuizen, suicidale kip en een schorpioen als toetje
Ik werd de volgende ochtend wakker met stralende zonneschijn en geen wolkje aan de hemel. Dit was de perfecte dag voor een langere motorrit. Op mijn verlanglijstje van te bezoeken plaatsen stond bovenaan Muang Xaignabouri gelegen op een kleine 400 km ten noordwesten van hier. Omdat er tussen de 2 provincies verschillende bergpassen lagen en een deel van het traject uit 80 km onverharde weg bestond, telde ik op 2 dagen om er te geraken. Over dit gebied werd er in de reisgidsen heel weinig beschreven en moest ik wel met mijn eigen ogen een kijkje gaan nemen. Na een 50-tal km trok een door kinderen geschilderd groot bord naast de weg mijn aandacht. Na het volgen van een klein kronkelweggetje dwars door een weidelandschap kwam ik terecht bij een riviertje. De tekening op het bord werd me meteen verduidelijkt door een jonge kerel. Een tijdje geleden was er namelijk een officiële opening geweest van de door kinderen gebouwde hangbrug over de rivier. De plaats aan de rivier was een natuurlijk waterpretpark waar o.a. kon worden gekayakt, getubed, gezwommen, gevist... etc. De uitnodiging om samen met hem en een vriend (de architect van de brug) in een traditionele Laotiaanse houten canoe stroomopwaarts te varen heb ik natuurlijk niet afgeslaan. De jongen wiens familie het omringende land bezat, had de droom om later met de nodige spaarcentjes er een bungalowresort te bouwen en vroeg me om tips. De volgende halte lag een eindje van de hoofdweg verwijderd en was een Boeddha-cave. Ik had het geluk dat toen ik er toekwam een groepje Laotiaanse devoten de grot verliet en ik van de gids een zwak pillampje meekreeg om de grot op mijn eentje te verkennen. Jammer genoeg ging er na enige minuten een groot licht aan waardoor de hele mystiek in 1 oogopslag was verdwenen. Ik ontdekte een klein donker gat waar ik op mijn buik liggend juist in paste en kroop erdoor opzoek naar.... hoorde ik daar gepiep??? Ik scheen zover als het lampje het toeliet in het onbekende en jawel ik had een vleermuis gedurende haar middagdutje gestoord. Totaal het noorden kwijt probeerde ze zich tussen mij en de bovenkant van de tunnel een ontsnappingsweg te banen. Ik voelde ze voor enkele seconden in mijn nek spartellen...jakkes...genoeg mystiek gehad voor vandaag, zo snel mogelijk terug naar de verlichte wereld. Als lunch kreeg ik bij een sympathiek oud madammeke noodlesoup aangeboden waar de zweetdruppels me onmiddelijk van op mijn voorhoofd stonden en mijn neus volledig van openging... dit was veel te spicy (zelfs voor de locals). Toen ik haar na de maaltijd een paar van mijn foto's liet zien van de trip gebaarde ze me dat ze bijna niets meer zag. Dit verklaarde meteen ook het hoge chilli-gehalte van mijn soep. In Poukhoun zette ik mijn lunch verder en werd er heel vrolijk aangesproken door een politieagent in uniform met een stuk in zijne zwitser. Hij stelde me voor dat ik samen met hem laolao ging drinken. Toen ik hem vertelde dat dat ik van het B.O.B principe was... lalde ie..."ju a little biet". Hij bleef volharden, zoals we dat van zatte mensen gewoon zijn, en vervolgens kwam hij met het voorstel (3x) dat ik in het guesthouse van zijn ouders kon overnachten....ge maakt hier wat mee dat vertel ik u... Onderweg had ik veel tijd besteed aan kiekjes en praatjes maken en nu werd het nog spannend om voor het vallen van de nacht een slaapplaats te vinden. Ik volgde al meer dan 20 km een zandweg waar ik normaal na 13 km een resort zou moeten vinden. Omdat ik er zelf niet meer in geloofde vroeg ik aan verschillende voorbijgangers, die er hun werkdag op het veld hadden opzitten, naar het resort (waarvan de ingewikkelde naam me ontsnapt was). De passanten stelden me gerust door me "immer gerade aus" te sturen.....Ik overzag hierbij bij gebrek aan voldoende licht een kip die haar laatste seconde geslagen was. De vermoedelijke eigenares die voor haar hut zat en getuige was van het wreed accident heb ik haar beteuterd gezicht weer laten stralen met een 10000-kip biljet. Na in het totaal 23 km gereden te hebben (was die 1 op de wegwijzer soms een 2 dan?) vond ik eindelijk het resort waar ik de enige gast was. Het avontuur voor deze dag was nog niet teneinde want net voor het slapengaan ontdekte ik naast mijn bed een schorpioen. Na de killer te snel af te zijn met mijn maatje 41 ging ik met begeleidende kriebels opzoek naar soortgenoten en propte hierbij elk gat van de buitenwereld vol met toiletpapier...... 2 horrorbeestjes op 1 dag..... Oooh was ik maar...bij moeeeeeeeder thuis gebleeeeeven!!!!!!
De omgeving van Phonsavan... avontuur verzekerd!!!
De volgende dag bezocht ik op aanraden van de zoon des huizes een dorpje op 30 km ten noorden van de hoofdstad gelegen. Hier bevond zich een door de bombardementen zwaar beschadigde ruïne van een hospitaal welk in het begin van de 20ste eeuw door de Franse kolonisten werd gebouwd. Ook bracht ik een bezoek aan een eeuwenoude stupa op de top van een heuvel. De stupa was jammer genoeg door dieven (m.a.w. grafschenders) op zoek naar verborgen schatten, deels vernield. In de uitgegraven tunnel dwars door de voet van de stupa trof ik 2 Canadese ontwikkelingswerkers van middelbare leeftijd die hier een romantisch koel plekje hadden gevonden. Hun project bestond uit het bouwen van een leiding die het dorpsschooltje van het nodige water zou voorzien. Ze werkten samen met een 10-tal Canadese bouwingenieurstudenten die ik 2 dagen later in de hoofdstad nog zou ontmoeten. Hun volgende project was in het noorden van Vietnam gesitueerd en beide stralend van zelfvoldoening vertelden ze me over hun volgende reisplannen. Omdat zij de streek al op hun duimpje kenden beschreven ze mij de weg naar een afgelegen waterval. De waterval heb ik nooit gevonden maar in de plaats kreeg ik een eindeloze rit over een behoorlijk steile onverharde bergpas als cadeau. Na een paar keer te moeten stoppen voor kuddes koeien en waterbuffels bereikte ik een tot de verbeelding sprekende mooie vallei opgebouwd uit gifgroene rijstterassen en een typisch plattelandsdorpje. In het dorp werden de rijstvelden omgeploegd met behulp van waterbuffels en stonden er ganse families, met de knieën bijna tot in de modder, rijst om te planten. De kinderen van het dorp die in het begin heel verlegen om het hoekje poolshoogte namen, begonnen na een tijdje al giechelend rondjes rond me te lopen toen ik probeerde een videootje van hun te maken. Na een wandeling in de doodlopende vallei liet een oma me schuilen in haar hut voor een naderend onweer en liet ze me proeven van nootjes die op een klein kampvuurtje in "de keuken" werden gebrand.....heummmmm wat waren die lekker!!! De terugweg leek meer op rodelen dan op motorrijden op de spekgladde weg die van tijd tot tijd meer iets weg had van een rivier. Met het begeleidende angstzweet om niet in de afgrond te belanden kwam ik een klein uurtje later van kop tot teen onder de modder zonder kleerscheuren aan de andere zijde van de berg aan......ik zwoor mezelf dat dit de laatste keer was dat ik van de gangbare route afweek in het regenseizoen. Bij thuiskomst trok de zoon zijn Chinese oogjes wagenwijd open en vroeg verbaasd....Where have you been????
Mijn reisdoel voor de komende dag zou afhangen van de hoeveelheid regen die de komende nacht zou vallen. In de ochtend waren de onverharde straten voor het guesthouse zo goed als opgedroogd en waagde ik het op een off-raod trip naar Saisoumbouri waar ik de hoogste berg van Laos wilde zien (khoor jullie al denken..... nooit geleerd). Na 30km dirtroad kwam het eerste obstakel, een snelstromende beek met een halfingestorte bamboobrug. Na enige overweging zou ik liever direct in het water vallen dan eerst van de brug te moeten tuimelen en alsnog nat te worden. Bleek dat de beek dieper was dan ingeschat en dat ik pal in het midden door een rotsblok bleef vaststeken. Gedwongen af te stappen stond ik bijna tot aan mijn kruis in het water maar de motor bleef ongestoord verder pruttelen....ik was te vroeg aan mijn lofzang begonnen want 5 minuutjes later begaf hij het dan toch zonder verdere aanleiding......Scheisse....2 mogelijkheden of terug dat gevaarte door de beek sleuren en 10 km verder in het gepasseerde dorp om hulp vragen??? of het erop wagen dat in de andere richting sneller een ander dorp zou komen opdagen. Ik koos voor optie 2 en bereikte na een klein uurtje zwoegen en zweten (dat kl...ding tegen verschillende heuvels moeten opschuiven) het volgende dorpje waar een plaatselijke wolkbreuk het tafereel compleet maakte. Bleek dat mijn beschermengel er toch nog altijd niet vandoor was gegaan want de man van de eerste hut waar ik "aanbelde" wist van wanten. Ik legde hem in gebarentaal uit hoe ik door de beek was gesuggeld en zo loste hij het probleem op door een paar hutten verder een nieuwe bougie te gaan halen.... Na enige verwoede pogingen kregen we het ding weer aan de praat. Toen ik naar de rekening vroeg nodigde hij me uit op een kopje thee en legde ik aan de hand van mijn kaart uit wat mijn reisdoel was voor die dag. Begon hij opeens te lachen en gebaarde hij dat ik op een compleet andere weg zat.... was dat effe balen, die berg kon ik wel uit mijn hoofd zetten vandaag. Op de terugweg sloeg ik lukraak een zijweg in welk ook weer een bergpas bleek te zijn... nu maar bidden om geen regen op "mijn dak" te krijgen. In het volgende dal stopte ik bij een hutje dat dienst deed als buurtwinkel en waar dan ook de hele buurt gezellig bij elkaar zat te keuvelen.... Ik had had er enkele leuke contacten met de opa's die nog altijd een aardig mondje Frans spraken. Een man zonder tanden met 1 oog vertelde me dat er verderop niet meer veel te zien was en dat de weg er zeker niet beter op werd. Na deze goede raad maakte ik rechtsomkeer en reed ik onder begeleiding van opa en oma op de scooter met in elke hand een paar levendige kippen terug naar Ber5...
Omdat het motorrijden de laatste dagen met Seda me weer kriebels had gegeven reed ik op aanraden van Joe naar Phonsovan, 130 km ten oosten van het reeds bezochte Poukhoun. Zo weinig verkeer als op deze bergpassen had ik, met uitzondering van het uiterste noorden, nog niet meegemaakt. Ik passeerde welgeteld 4 auto's, 1 bus en een handvol scooters op een drie uur durende prachtige rit...voor alle motorfanaten een subliem vrijheidsgevoel en een aanrader van jewelste (wacht er nota bene alleen niet te lang mee want ook hier gaat het verkeer de komende jaren drastisch toenemen vanwege de toenemende welvaart). Onderweg ontmoette ik een 6-tal Canadezen die Laos van zuid naar noord met de fiets aan het verkennen waren en vanwege de vele hoogtemeters en hoge temperaturen van tijd tot tijd ongelofelijk afzagen. Het einddoel was voor sommige China en voor de rest nog een trip van Noord naar Zuid-Vietnam.....petje af. In Phonsovan vond ik op goed geluk (reisgids in V.V. vergeten) een gunstig guesthouse "Ber5" iets buiten het centrum gelegen en met veel luxe voor weinig geld. (t.v., warme douche, groot bed en voor het eerst sinds lange tijd was mister proper hier op bezoek geweest...). De zoon van de Chinese eigenaar was afgestudeerd aan de Uni van Luang Prabang en sprak bijgevolg vloeiend Engels. Hij gaf me bij aankomst een heleboel tips voor de komende dagen die ik hier in de omgeving zou verbrengen. Wie Phonsovan zegt......zegt Plain of Jars, de meest bekende attractie die deze provincie te bieden heeft. De Plain of Jars (vertaald: vlakte der kruiken) bestaat uit grote stenen vaten (sommige wel meer dan 2 meter hoog) die gegroepeerd in een mooi heuvelachtig landschap voorkomen. Wetenschappelijke onderzoeken hebben de juiste functie van de eeuwenoude vaten nog niet weten te achterhalen. Er wordt gegist in de richting van het brouwen van whiskey, ook werden er in enkele vaten stoffelijke menselijke resten gevonden zodat er ook aan een graffunctie wordt gedacht. Bij de Plain of Jars nummer 1 gearriveerd maakte ik kennis met Muan, een Laotiaanse leraar uit Luang Prabang die zijn familie was komen opzoeken om de bruiloft van een goede vriend te vieren. Gastvrij als de Laotianen zijn, werd ik meteen uitgenodigd om 's avonds deel te nemen aan het feest. Jammer genoeg had ik buiten mijn zwemshort geen zuivere toonbare kledij meer en moest ik het voorstel afslaan. Ik kwam er achter dat de bezienswaardigheid van de kruiken bijna uitsluitend in een georganiseerde toergroep werd bezocht met als gevolg dat er met uitzondering van de eerste vlakte geen enkele plaats meer was bewegwijzerd. Het was voor mij dus een uitdaging om ook nummer 2 en 3 te vinden. Wie zoekt die vindt...na veel vragen kwam ik erachter hoe men de Plain of Jars in het Laotiaans noemt en kon zo door de lokale bevolking de weg laten schilderen (eenmaal letterlijk met een stok in het zand). Ik ontdekte die dag ook nog ongewild een andere attractie, namelijk een grote waterval die ik helemaal voor mezelf had. Ook verrichte ik nog een goede daad door vader en zoon in the middle of nowhere te depanneren nadat ze zonder benzine waren gevallen........
Voor het eerst in lange tijd weer in mijn uppie...
Het was in de eerste dagen een raar gevoel om iemand waar je 24 op 24 u mee bent samen geweest en zoveel intense en nieuwe dingen mee beleefd had van het ene op het andere moment te moeten missen. Nu stond ik er weer helemaal alleen voor zover van huis (maar daar had ik zelf voor gekozen). Het voordeel van alleen zijn is dat je sneller een praatje maakt met jan en alleman en ik was trouwens nog altijd in het backpackersoord Vang Vieng waar je gemakkelijk mensen ontmoet. Zo ontmoette ik de volgende dagen achtereenvolgens Sjon (een roodharige Ier, hoe kan het ook anders, met een zeer uitgesproken en interessante levensvisie), Andree (een pas afgestudeerde Zwitserse advocaat die eerst nog iets van de wereld wou zien voordat hij helemaal om zeep is) en dan nog een leuk en goedlachs stel uit Duitsland die pas begonnen waren aan een wereldreis. Ik maakte ook gebruik van het regenachtige weer om mijn boek van Sjon Hauser over Thailand ten einde te lezen. Verder sleepte ik de laatste drie maanden nog 2 Duitse en 1 Engels boek mee die ik graag in het Guesthouse wilde inruilen. De volgende dagen werd er dus menig boek verslonden en werkte ik eindelijk mijn blog nog eens een beetje bij. Voor wat alleen zijn niet allemaal goed is.............
Na een dagje waren we bekomen van onze uitputtende busreis en zo huurden we van Joe (Ierse bezitter van het guesthouse) een crossmachine Honda baja 250cc om de komende dagen op eigen houtje er op uit te trekken. Seda had by the way haar baas nog 1 keer uitstel van excecutie gevraagd en kon nog enkele daagjes langer blijven. Vanuit de bus hadden we gezien hoe mooi de bergpas was naar Poukhoun (110km verder noordwaarts) en zo ontstond het idee om deze bochtjes zelf eens te maken en te kunnen stoppen als we er zin in hadden. Na een heerlijke rit met mooie uitzichten ontmoetten we in Poukhoun een Duits stelletje welk ook met de motor door Laos onderweg was. Ze gaven ons de tip om op de terugweg even halt te houden bij de warme waterbronnen die we op de heenweg niet hadden gezien. We bezochten eerst nog een uitnodigend dorpje op de top van een heuvel. Na eerst kennis gemaakt te hebben met de koeien, zwijnen, kippen, eenden en kalkoenen werden we door een familie in hun hut uitgenodigd om te schuilen voor de opkomende regenbui. We probeerden zo goed als mogelijk te communiceren met opa, oma, kinderen en kleinkinderen, allen aanwezig op een paar vierkante meter. Bij de hotsprings gaven we onze stramme motorspieren en pijnlijk zitvlak een ontspanningsbeurt en werd ik aangesproken door een politieman die op een zelfgefabriceerd openlucht fitnesstoestel zijn dagelijkse oefeningen deed. Na een gesprek over koetjes en kalfjes wou hij wel eens weten hoeveel keer ik zijn staaf met aan de uiteinde 2 betonnen blokken kon opheffen......daar ging mijn welnesseffect van de hotsprings. Gedurende de laatste 50 km van het traject werden we nog getrakteerd op een hels onweer en daarbovenop nog een regen van miljoenen vliegende insecten zodat we gedwongen werden een noodstop te maken bij het eerste beste lichtje dat we zagen. We waren blijkbaar de eerste toeristen die ooit in dit boerengat gestopt zijn want na een paar minuten stond het halve dorp rond ons en niemand die Engels sprak.... We kregen van een graatmagere man het voorstel om met hem een opiumpijp mee te roken en hebben hem hier vriendelijk voor bedankt. Gelukkig liet het onweer snel na en konden we kletsnat als we al waren in het pikkedonker onze rit verder zetten. Een uurtje later na een warme douche konden we weer met de "miserie" lachen en genoten we ter afsluiting van de dag van een Lao biertje (66cl.).
De volgende dag werd een chilldagje waarop we de kaart van Laos nog eens onder de loep namen. Ons oog viel op een immens groot kunstmatig aangelegd stuwmeer. In de gids hadden we gelezen dat er in dit meer onderwaterhouthakkers werkten die zoveel als mogelijk van het kostbare teakhout wilde redden dat nog steeds op de bodem aanwezig was. Omdat we deze duikers wel eens wilden bezig zien werd dit als daguitstapje voor de volgende dag gepland. Het meer was op een dikke 100 km ten zuiden van Vangvieng gesitueerd. Onderweg hadden we een mooie lookout gevonden bij een rivier en werd ik nieuwsgierig wat er al de hele tijd in mijn bergschoen had zitten kriebelen en bijten...bleek dat er zich de voorbije nacht een hele kolonie rode mieren heer en meester had gemaakt van mijn schoeisel (hardnekkige krijgers dat kan ik jullie verzekeren!) We hadden die dag een mooie motorrit in het vlakkere zuiden, maar het meer (hoe groot het ook was) hebben we jammergenoeg door gebrek aan richtingaanwijzers niet tijdig gevonden. Om het dreigende onweer voor te zijn haalde ik alles uit de machine wat het in zich had maar tevergeefs want 15 km voor de finish kwamen we in een wolkbreuk terecht. Het water stond na 2 minuten al in onze schoenen met een paar verzopen mieren als gevolg. ' s Avonds "genoten" we ons laatste gemeenschappelijke avondmaal.....Het onvermijdelijke was dan toch gekomen: Seda moest wilde ze haar job niet verliezen terug naar Duitsland.
