Diezelfde middag hebben Mike en ik ook de boot genomen naar het vasteland waarna we verder reisden per bus naar Kuala Terengganu.
's Anderendaags namen we in Marang de boot naar het eiland Kapas waar we een prachtige boomhut huurden die uitzicht gaf over het goddelijke strand en azuurblauwe water... dit eiland was echt weer eentje vanuit een sprookje! Totaal ongerept met een ongelofelijke verzameling van koralen en vissen!!! Hier zijn we 8 dagen gebleven... dat zegt wel genoeg denk ik! Nog nooit heb ik al snorkelend zoveel prachtige en verschillende soorten koralen bij elkaar gezien... de ene Nemo-familie na de andere! Wat het verblijf op dit eiland ook zo mooi maakte was dat we zonder stroom en zonder water zaten en het echt heel primitief was, de eigenares Rose van de hutjes Qimi had ons dit op voorhand gezegd maar dat vonden wij juist chiquer! We hebben er zalig genoten van de rust en werden er verwend met de beste vis, inktvis, scampi's... niet te doen! Wat kon die vrouw koken!!!
We leerden er een lief zesjarig meisje Ling kennen, het Chinees adoptiekindje van het Franse koppel Gaelle en Herve die er ook logeerden. Ling was schitterend en nadat ze me 2 tekeningen van koralen en visjes gaf, heeft ze me in het Frans de volledige film Finding Nemo verteld... jammer dat ik het niet gefilmd heb! Ik lag dubbel! Hoe ze Darla nadeed, al schuddend met het viszakje!
De laatste avond op het eiland hadden we een kleine party om de verjaardag van Mike en ook die van Qimi, het zoontje van Rose te vieren. Het eten was weer onbeschrijfelijk lekker! De kaarsen en de karnavalsmaskers die iedereen droeg, maakten het feest helemaal af! Tegen 22u lag weer iedereen voldaan en uitgelaten in bed...
De tijd van genieten kroop meer en meer weg en de tijd van vertrekken brak aan. Nadat we van hen afscheid namen, vertrokken we naar Kuala Terengganu waar we al liftend geraakt zijn. Onze chauffeur was ook nu weer eentje uit de duizend!!! Ten eerste vroeg hij of het toegstaan was dat hij rookte in de auto… en toen we toekwamen, vroeg hij of we mee met hem op de foto wilden als souvenier! Wij mee een studio in waar een driekleurig bloemenpapier als achtergrond ophing… en FLITS! Nadat we samen iets gedronken hadden, was de foto ontwikkeld en kregen wij van hem de foto! Hij vroeg toen of het ok was dat hij ging slapen... Toch niet te doen eh, die Maleisiers! Echt fantastische mensen! Ze hebben zeker een plekje in mijn hart! Die avond hebben we niet veel meer uitgespookt dan (voor mij) een laatste keer heerlijk Maleisisch gegeten en 1 pintje gedronken…
’s Anderendaags stonden we om 7u op om nog even samen te ontbijten want mijn bus naar Kota Bharu vertrok om 8u30... na anderhalf uur wachten, kwam uiteindelijk de bus toe en voila… alone again. Mike bleef nog in K. Terengganu om er zijn blog bij te werken en vervolgens richting Borneo te reizen. Om 13u kwam ik toe in Kota Bharu waar ik onmiddellijk een aansluiting had op een bus naar de grens... na 300m lag deze in panne (hoe kan het ook anders?) en moest ik overstappen op een andere bus die me in een of ander verloren plaatsje dropte... daar maar weer een andere bus opgestapt en YES... de grens lag voor mijn voeten... Te voet moest ik het grensgebied doorlopen, ik had er het gevoel van een vluchteling... echt raar. En HUP ik was weer in Thailand... ik miste Maleisie nu al! Na een motortaxi van 5 minuten kwam ik toe in het treinstation waar ik gelukkig een trein had naar Bangkok. Er was alleen nog plaats in derde klas... en het kostte 370 Baht (hetzelfde als BEF)... na 20u in een trein al zittend op een klein hard bankje met een jongen naast me die steeds op mijn schouder belandde als hij sliep, kwam ik toe in Bangkok met totaal opgezwollen voeten en een gebroken rug. Nadat ik mijn rugzak dropte in het guesthouse op Khao San, vertrok ik met de locale bus naar de weekendmarket om er de laatste spulletjes te kopen... ’s Avonds genoot ik van een welverdiende massage en ging ik lekker vroeg mijn bedje in.
Vandaag is mijn laatste dag Bangkok want morgen mag ik eindelijk naar mijn meisje terug!!! Oooh wat kijk ik ernaar uit!!!

Hoi hoi allemaal, hier is het laatste deel van de reis...

's Ochtends om 7u30 kwamen de gidsen van het regenwoud Taman Negara (een van de best bewaarde regenwouden ter wereld) ons bij het hostel ophalen om samen te ontbijten en afspraken te maken... tijdens het ontbijt vroegen we wat we allemaal nodig hadden en hoeveel het ons zou kosten. De benodigdheden waren: tent, matje, slaapzak, kookvuurtje, gasflesjes, gamellen en voldoende eten voor 5 tot 7 dagen... alles samen kostte het 2000 RM (426 euro)... wat veel te veel was... dat feestje ging dus mooi niet door! Wij vroegen of ze hun prijs eens uiteen konden zetten zodat we er een zicht op kregen. Na 3 uur op en neer gewandel, met hun vrienden vanalles te bedisselen aan een klein tafeltje terwijl wij al lang klaar waren met eten en ze stuk per stuk (tent, matje,...) aan onze voeten legden met een tussenpauze van telkens een half uur, kwamen ze terug bij ons zitten en kregen we een andere prijs te horen: 1500 RM! Hihi... nu hadden ze dus nog altijd geen prijs uiteengezet! Ondertussen hadden wij voor onszelf de prijs voor de gids, de tent, het matje, het kookgerief, kampeertaxen,... opgeschreven en kwamen tot 1000 RM als we ruim telden. Toen kwamen ze met het verhaal dat sinds deze maand de gidsen hun salaris omhoog was gegaan en dat daardoor de prijs gestegen was... (achteraf larie en apekool) Ik begon het meer dan een beetje op mijn zenuwen te krijgen... had de tent eens met een half oog bekeken alsook het versleten stukske 7 mm dikke slaapmatje en de verroeste gammellen... sjonge jonge... EN WE WILDEN VOORAL GEEN TOTAAL GEORGANISEERDE TOCHT NEE!!! Ik zag het al voor me... in een tent zonder passende buitentent en een matje van 7mm in een REGENwoud, dat worden BULLE! Maar bon, na aandringen van ons gingen ze met onze prijs akkoord op voorwaarde dat we bij de ingang een betere tent en een beter matje konden huren. Ja dat was dan geen probleem voor hun. Nadat we onze voorraden gekocht hadden (5 kg rijst, 15 pakken noedels, 18 broodjes, gasflesjes ... veel en zwaar), vertrokken we naar de ingang van het park (8 km verder) waar we eindelijk een vrouw tegenkwamen die wel fatsoenlijk Engels sprak. Zij maakte ineens een hele officiele berekening die veel lager lag dan wat die onnozelaars ons wilden laten betalen!!! Doordat we zoveel kilo's moesten meezeulen, besloten we bovenop een gids ook nog een drager (sherpa) mee te nemen die alle zware spullen voor ons droeg. Toen puntje bij paaltje kwam, waren er geen tenten en geen matjes te huur aan de ingang! Geen tent of die rommel toch maar huren, dat was onze keuze. Uiteindelijk zijn we 6 uur verloren door met die onnozelaars rond de tafel te zitten om een prijs te bespreken die helemaal niets heeft betekend en zaten we nog steeds met erbarmelijk slecht materiaal. Allee... dan maar roeien met de riemen die we hadden en daar vertrokken we... een gids, een drager en wij drie... goed gezind en vol goede moed! Tijdens de eerste 3 km moesten we 4 keer een rivier oversteken waarbij we heel voorzichtig onze schoenen uitdeden zodat maar niets nat zou worden... daar heb ik de eerste keer bloedzuigers gezien EN gevoeld! Wat een glibberige zuigertjes! Als je ze niet snel genoeg van je afneemt, blijft de wonde bloeden... een echte jungle en dat wilden we! De eerste drie dagen moesten we klimmen en dan zouden we boven zijn om vervolgens langs de andere kant van de berg de afdaling te beginnen. Sommige stukken waren serieus steil en had je je twee handen goed nodig om je op te trekken aan boomwortels en stenen. Wij waren serieus aan het zweten met onze 8 kg op de rug maar die 2 gasten die als gids en drager mee waren, hadden het nog zwaarder!!! Die droegen elk meer dan 20 kg! En de porter had een rugzak zonder heupgordel dus het volledige gewicht droeg hij op zijn schouders! Pffff... Terwijl dat die mannen wandelden en klommen, hadden ze toch nog adem over om te roken! Tegen de avond kwamen we aan in Kem Kor, een kleine vlakte naast de rivier waar we de tent opsloegen. Stefan was vrijwel uitgeteld en trok de tent in terwijl Mike en ik na het baden in de rivier, aan het aan het eten begonnen. Toen de rijst bijna gaar was, begon het sprookje: het water viel met bakken uit de lucht! Met drie lagen we heel dicht op elkaar in de tent omdat de zijwanden totaal doorhelden waarvan de druppels al aan de binnenkant naar beneden gleden... ik denk dat het geen 2 uur geduurd heeft of Sefan en ik lagen totaal in het water met ons matje! Mike was slimmer geweest en had van thuis zijn Termarest-matje bij en lag zalig droog en zacht. Na een helse nacht in het "waterbed", zagen we dat we 's nachts bezoek gehad hadden van Suzy de rat... een gat van 10 cm doorsnede aan mijn kant van de tent! De eerste zak brood was dus gedoopt. Ik hoor jullie nu ook denken: wie legt er nu brood in de tent? Tja, wij zeker?
Dag 2 in het dicht beboste woud met bomen van meer dan 40 meter (de hoogste rond 90 m) begon heel opgewekt met het zonnetje dat hier en daar de grond raakte. Ons drinkwater was op dus vanaf nu moesten we van de rivier drinken... halleluja! Normaal moet je het water eerst minstens 10 minuten koken en er een zuiveringstablet ingooien maar onze gidsen zetten steeds het vuur uit als de eerste kookvorm al te zien was... en die tabletten hadden wij natuurlijk niet mee.
De wandeling was echt prachtig maar we hadden gehoopt meer dieren te zien... sommige geluiden deden me denken aan een motorzaag (geluid van een cicade, soort krekel of sprinkhaan), dit in combinatie met het gezang van vogels was toch wel heel apart. In de namiddag kwamen we aan op een kampplaats waar we een uurtje zouden rusten en lunchen... Onze goede vriend Stefan had het gezien voor vandaag en voelde zich te leeg om nog verder door te gaan dus besloten we hier te overnachten. Ik denk dat dit de meest helse nacht van mijn leven geweest is! Het kletterde verschrikkelijk en het was er op de koop toe nog eens koud... koud en nat is niet de beste combinatie! De hele nacht heb ik liggen niezen en heb geen oog dicht gedaan. 's Ochtends was het er niet echt beter op geworden en besloten we terug te keren ipv verder te gaan naar de top waar het nog kouder ging zijn... ik had nu al lichte koorts en Stefan was de vorige dagen conditioneel te diep gegaan. Op de terugweg hebben we een schorpioen, een 20cm lange zwarte duizendpoot en een landschildpad gezien. De laatste twee uren hebben Mike, de gids en ik gelopen om voor het serieuze onweer het park uit te zijn maar dat is niet echt gelukt... nu hielden we zelfs onze schoenen aan om de rivier met water tot boven de knieen over te steken. Doodop en kletsnat waren we toen we aankwamen... een uur later kwam ook Stefan toe die heel gelukkig was dat hij het gehaald had. We hebben ons toen laten afzetten in Gua Moussang (30 km verder) om er na een heerlijke warme douche nog eens echt te slapen. Dus als jullie ooit naar een regenwoud trekken, zorg dat het materiaal in orde is!
's Anderendaags zijn we gelift naar Kuala Besut waar we de laatste ferry nog juist konden halen naar het eiland Perhentian. Hier hadden we de eerste dagen heerlijk mooi zonnig weer waar we konden bekomen van onze verschrikkelijke stijfheid en verkoudheid... Met de kayak en de benen verkenden we het eiland... op het strand speelden we als kinderen met de frisbee, deden we mee aan beachvolley, snorkelden we tussen prachtige koralen, schildpadden, black-tip-haaien, grote Napoleonvissen en voelden we ons als 'echte' surfers op het bodyboard... wat zon toch niet kan doen! In het hutje op Long Beach kregen we elke nacht rond 4 a 5 uur bezoek van een rat die onder mijn bed hard aan het knagen was, het beest was zelfs met geklop op het bed niet weg te krijgen. Ik hoor Stefan nog steeds roepen: ”Ratten? Ratten?”.
En daar brak de dag aan dat we afscheid moesten nemen van Stefan, de derde musketier ging ons verlaten om terug naar huis te keren... snik... Diezelfde middag hebben Mike en ik ook de boot genomen naar het vasteland waarna we verder reisden per bus naar Kuala Terengganu.

In Bangkok aangekomen, wandelde ik fier met het plannetje in de hand naar Chanti Lodge waar ik Mike en Stefan die dag ergens zou treffen… ik kwam eraan en het was nog vrij vroeg (5u30)… dus ik zette me lekker neer en las er vol spanning mijn boek verder uit… na een tijdje komt er een Thais meisje bij me zitten en me vraagt of ik een kamer wenste en van waar ik kwam… ik antwoordde dat ik met twee kameraden afgesproken had en ik niet precies wist hoe laat die zouden toekomen alsook dat ik uit Belgie kwam. Ze laat me een kwartiertje en komt weer terug naar me toe en zegt:”Dus je komt uit Belgie?” … ik: “ Ja uit Belgie”… en dan zegt ze doodleuk dat een gast uit Belgie, een zekere “Maai” al toegekomen was en hier sliep!!! Dus na 2,5 uur lezen loop ik met haar mee en inderdaad daar was ie… helemaal slaapkopke op… Na een paar uit in de schommelstoel bijgezeverd te hebben, trokken we onze kamer waar we ons klaar maakten om Bangkok in te trekken. We vertrokken met de taxiboot op de Chao Praya rivier waar we zomaar ergens afstapten om de kleine straatjes te ontdekken… we kwamen in een buurt waar motoronderdelen met hopen op elkaar lagen en de mannen er tussen de rommel stukjes bijeen zochten om vermoedelijk van de hele hoop toch nog 1 goede gemaakt te krijgen. De Chinese buurt door… de regen getrotseerd… en in de Chanti Lodge op Stefan gewacht… en daar kwam ie aan maar was niet alleen. Anja had hij op de luchthaven leren kennen en had een taxi met de Duitse gedeeld die ook bij ons 2 nachtjes bleef slapen waardoor voor ons de huur van de kamer ook voordeliger werd. Twee dagen hebben we nog in Bangkok rondgedwaald… Wat Po met de liggende Boeddha nog eens bezocht (Mike en ik niet betaald, had die bewaker maar moeten opletten), ticket geboekt naar Maleisie Langkawi. Het goede weer lachte ons toe toen we de luchthaven uitstapten! Whieee… onze reis met z’n drieeen kon eindelijk beginnen (ik was Bangkok zo moe als pap, zo’n drukte!). Op dit mooie eiland een leuke tour gemaakt met de motorbike… Stefan en Mike samen op 1 brommer, echt komisch… hebben er foto’s van en ook een filmpje… het leek zo’n beetje op de film Dumb en Dumber!!! Lachen! Veel aapjes gezien in het wild, ook een aantal prachtig gekleurde vogels (geel, zwart met wit, alsook eentje met fel blauw en zwart), een paradijselijke baai gezien aan de andere kant van het eiland waar we zalig gezwommen hebben met een gevoel als koningen… op onze terugweg deden we nog 1 prachtig baaike aan waar ik me vreselijk verschrokken heb door een aap die razend op me afgerend kwam! Ik zette het op een lopen, terwijl Mike en Stefan die ook serieus geschrokken waren, begonnen te roepen zodat de aap zich terugtrok. Phew! Niet alleen was dit een rustig prachtig idyllisch baaike, de zonsondergang had alle kleuren!!! Niet normaal! Na het spelen in de golven en kijkend hoe de zon ging slapen, reden we terug naar onze kleine hut bij het strand. Ook ‘s avonds was het op Langkawi geweldig… het bier was er taxvrij en kostte 1,80 RM (= 0,35 euro!!)… en dan te weten dat we gelezen hadden in de Rough Guide dat dit een heel kostelijk eiland was… DUH! Van Langkawi namen we de fastboat (!) naar Penang Island… ehum… onderweg kregen wij het gevoel dat de piloot dronken was… hij voer compleet zigzag en op een gegeven moment viel alles stil! Op een slakkentempo ging het verder en kwamen uiteindelijk 3 uur later dan verwacht aan in Penang! We kregen te horen dat 1 propellor stuk was gegaan… Ook dit eiland verkenden we met de motorbike… (ben er echt compleet gek van, zeker zo eentje waar je zelf moet schakelen!)… Georgetown is de grote stad van het eiland en is vreselijk druk maar de rest van het eiland is rustiger. We zijn er het nationaal park ingegaan en zwommen in verschillende mooie baaikes, alleen jammer van het weer dat niet echt meezat. De kronkelende weg over de heuvels was ook hier indrukwekkend mooi… alleen de geur van Doerian (inheems fruit) dat hier langs de weg aan de bomen groeide, was minder (om niet te zeggen walgelijk). ‘s Anderendaags namen we de ferry naar het vaste land en vervolgens een bus naar Ipoh waar we na verschillende taxi’s en een aantal volzette hostels in een vreselijk oud Chinees guesthouse terecht kwamen! Onder zaten ze al rokend met vijf een tafelspel te spelen midden in de rommel… op de grond lege stukgetrapte pakjes cigaretten en afval… een klein smal halletje iets verderop leidde ons naar de trap waar onze kamer was, stinkend naar mazout. In de andere kamers zaten luidruchtige Chinezen die ons eigenlijk de hele nacht wakker gehouden hebben zodat we extra konden genieten van het mazoutluchtje! ‘s Avonds hebben we nog een karaokebar bezocht waar we met z’n drieeen uit volle borst twee nummers gezongen hebben: Que Sera Sera en My way. Lol verzekerd! Na een vreselijke nacht begon het echte avontuur! We zouden liften naar het regenwoud de Taman Negara omdat er geen enkele bus naartoe reed (normaal gezien moet je een tour nemen met alles op en aan, georganiseerd dus), iedereen die we onze plannen vertelden, verklaarde ons voor gek! Maar wij, ja wij wilden avontuur… en dat kregen we. Na het zoeken naar een winkel voor paraplu’s (het regende vreselijk) namen we een taxi naar de aanknopingsweg richting Cameron Highlands… na nog geen 5 minuten hadden we onze eerste lift. Een oud wit camionetje met een Chinese familie nam ons mee. Na 4 stops (water tanken aan een bronnetje naast de weg, offeren bij een gebedskraampje naast de weg, vriend goededag zeggen in een bloemen- en fruitserre) zette de man ons af omdat zij in dit gebergte gingen wandelen. Onze tweede lift hadden we 2 minuten later en was een Chinese in een pick-up die ons helemaal niet verder wilde brengen maar terug omdat ze het niet vertrouwde en schrik had dat we in de bergen zonder dak moesten overnachten. Na aandringen langs onze kant en aankoop van eten en drinken in een klein winkeltje bracht ze ons dan toch weer op de juiste weg. Om 17u zou ze daar nog eens komen kijken of we er nog stonden… De derde lift was een hele oude verroeste pickup waar achterin twee kinderen, een blootvoetse moeder met een kind om zich gebonden, stonden. Toen deze stopte kwam heel het dorp naar ons kijken… die hadden precies nog nooit Westerse blanken gezien! Ik denk dat we de attraktie van het jaar waren! De vierde pickup was echt onvergetelijk… met drie hebben we opeen gepropt gezeten met onze voeten in onze nek omdat er bij de voetenruimte stapels rommel lag… deze twee onmenselijk vriendelijke mannen hebben niet alleen tijdens de eerste stop ons eten en drinken betaald, ook hebben zij ons na verschillende keren fout gereden te hebben, tot op de plaats gebracht!!! Bij de ingang van de jungle wilden we overnachten maar alles bleek volzet, die mannen zijn dan weer de hele 7 km door het park terug gereden en een hotel voor ons gezocht. Daar bleek niemand thuis te zijn en probeerden de man per gsm te pakken te krijgen: geen bereik met gsm!!! Ze zijn gewandeld totdat ze bereik hadden en uiteindelijk kwam de baas van het hostel aangereden. De twee mannen die eigenlijk alleen maar naar hier waren gereden voor een wisselstuk uit te halen, vroegen of we OK waren en of ze naar huis mochten rijden omdat het toch nog 2 uur rijden was!!! Wij waren niet alleen stomverbaasd van hun genereuze goedheid, ook waren we beschaamd omdat er in Belgie geen enkele persoon nog zoiets over heeft voor een naaste, laat staan een buitenlander! Na een heerlijke nacht ontmoetten we de gids die ons zou begeleiden tijdens onze 5-daagse jungletrek…

Dit is een heel speciaal en onvergetelijk verhaal en zal ik nog achter moeten houden want ik sterf van de honger en mijn rug brandt van de pijn van deze slechte stoel…

Vanavond is het afscheidsfeestje… Stefan gaat morgen naar Bangkok vliegen om daar zijn vlucht naar Dusseldorf te nemen… dus dan schieten Mike en ik nog over…