Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ik ben onlangs, vroeger dan verwacht, op de arbeidsloze markt verzeild geraakt en maak nu van de gelegenheid gebruik om een droom werkelijkheid te maken.
Na een wereldtrip, samen met m’n mam, ben ik m’n hartje verloren in het Verre Oosten. Sinds deze reis laat het gevoel me niet meer los om meer te ontdekken van de interessante cultuur in Zuidoost-Azië. In tegenstelling tot de “luxe”reis van toen zal er nu alles veel meer basic en low-budget aan toe gaan met backpack en alle mogelijke vervoersmiddelen.
Ik vertrek op 31 januari, samen met m’n achternicht Elsje en Stijn (uit Brugge) naar Bangkok, om van daaruit waarschijnlijk een bezoek te brengen aan mijn maatje Koen die duikinstructor is op Koh Tao.
Hoe en met wie de reis verder zal verlopen staat nog in de sterren geschreven.
Als het jullie interesseert waar we uithangen en welke avonturen we beleven, kunnen jullie hier een kijkje komen nemen en ik hoop op reacties en nieuwtjes van het thuisfront.
23-05-2007
Op zoek naar eigen vervoer in Luang prabang en Luang Nam Ta
De volgende dag bereikten we na een 9 uur durende busrit via verschillende bergpassen in de vroege vooravond het busstation van Luang Prabang. Groene heuvels en met tropisch regenwoud bedekte bergen vormen de natuurlijke omgeving van deze stad. L.P. is de op 1 na grootste stad van Laos maar qua schoonheid gaat zij zeker en vast met de eerste prijs lopen. Eerst en vooral is er de ligging; op een smalle landstrook aan de samenvloeiing van de Mekong en de Nam Khhane, beide rivieren met modderkleurig water. Bovendien heerst er een vrij aangenaam klimaat omdat de stad op 600 hoogtemeter is gelegen welk de hitte draaglijker maakt. Ook op cultureel vlak heeft de stad veel te bieden. Ze heeft een immens bewogen geschiedenis achter de rug (waarvan ik jullie ga sparen). De geschiedenis kan je aflezen aan de uitzonderlijk weelderige religieuze monumenten, de rijkste van het land, werkelijk prachtig. De UNESCO heeft de stad op de lijst van te beschermen erfgoed geplaatst. Na onze aankomst op het station namen we vervolgens een tuktuk op zoek naar een slaapplaats in de buurt van het stadscentrum. Zo kwamen we terecht bij een Lao opa die ons met zijn sympathie en een korting "speciaal voor ons" wist te overtuigen om in zijn guesthouse(sysomphone) de komende nachten te verbrengen. De Opa zijn hobby was pasfoto's verzamelen van al zijn gasten sinds het bestaan van zijn pensionnetje. Er werden 4 dikke albums met 100den,wel niet 1000den, van daar gestrande reizigers gepresenteerd en opa ging vlijtig op zoek met ons naar andere Belgen en Duitsers die we misschien kenden........ Om de beentjes nog even te strekken na de lange busrit wilden we naar het oude stadscentrum gaan. We zijn in het totaal 3 rondjes gelopen maar kwamen steeds weer op hetzelfde kruispunt uit. Om verdere "frustratie" te vermijden zijn we dan maar de eerste de beste chinees binnengestapt om de honger te stillen en lieten we het centrum op ons wachten tot de volgende dageraad. dag2: We gingen na een bananenpancake (door oma gebakken en overheerlijk) op zoek naar een gemotoriseerde tweewieler maar kregen al snel te horen dat de wetgeving een jaar geleden was veranderd en je in L.P. en omgeving als toerist niets meer kon huren. De touragentschappen en de taxichauffeurs hadden zich samen met de plaatselijke politie aan een tafel gezet en dit was het resultaat..............ons plan om met eigen vervoer noord Laos gaan te verkennen viel in duigen. In plaats daarvan huurden we dan maar 2 minifietsjes zonder versnellingen en kozen we voor een route waaruit al snel bleek dat een mountainbike geen overbodige luxe was. We bezochten, op zoek naar de elephant track (mooie wandeling volgens andere reizigers), een weversdorp aan de oever van de rivier waar we M150 (soort van redbull) dronken om in de zinderende middagzon terug op krachten te komen. Een paar KM en heuvels verder bleek bij Seda dat het drankje niet het gewenste effect had en lieten we de wandelroute voor wat ze was..... Op onze terugtocht bezochten we nog enkele typische markten die in Laos net zoals in de andere Aziatische landen dagelijks plaatsvinden. Een van de markten was zeer op toeristen afgestemd en een beetje esthetischer als de andere, er werden door de mensen uit de omliggende bergdorpen allerlei souvenirs verkocht. De verkopers zelf waren in hun traditionele dracht wat voor een mooie aanblik zorgde. 's Avonds klommen we met de resterende spierkracht nog op de heilige heuvel Pousi om samen met een dozijn andere toeristen van de prachtige zonsondergang te genieten. Na de kleurenpracht vonden we een gezellig restaurantje onder bij de rivier waar we een heerlijke gegrilde Mekong vis kregen opgediend bij kaarslicht en zwoele Laotiaanse muziek........toch nog een geslaagde dag dus. dag3: Via een vriendelijke man van een reisbureau waren we er achtergekomen dat ze in Luang Nam Ta (60km van de grens met China) wel nog motors verhuurden. Na het tossen van een munt (kop=langer in L.P. blijven, munt=proberen motor te versieren in L.N.T.) besliste het lot dat we 's avonds met een krikkemakkige local nachtbus richting noorden zouden zoeven. Overdag bezochten we nog een paar tempels in L.P. en liet ik mezelf verwennen met een relaxerende massage bij het laotiaanse rode kruis (1 uur massage voor 2.5 euro). Voor de grap vroeg ik de masseuse als ik ze niet verder mee op reis mocht nemen....zij was er wel voor in, maar Seda was er ook nog he..... De chauffeur van de nachtbus (jonge knaap van rond de 25) had precies teveel M150 in zijne giel waardoor de bus vleugels had gekregen en we om 5u30 een uur vroeger dan voorzien in L.N.T. aankwamen. Op de bus hadden we een meisje van Vientane leren kennen die haar boyfriend ging opzoeken. De ouders van haar vriendje hadden een guesthouse waardoor ook mee impesant onze volgende slaapplaats was geregeld. De bus was een heerlijke slaapplaats geworden omdat we net ervoor bij de apotheek nog enkele slaaptabletten hadden weten te versieren en we op de eerste rij zaten waardoor ik mijn voeten op een zak rijst kon leggen en mijn hoofd in Seda's schoot. Mijn tabletten waren eerder uitgewerkt als die van Seda en zo ging ik bij het kraaien van de hanen (en die zijn er massa's in Laos, hanenvechten is hier namelijk een geliefde volkssport) op zoek naar een motorbike. Wat N.B.opvalt hier is dat de Aziaten zoals in de overige bereisde landen heel goed uit de veren kunnen en er om 6 u al een grote bedrijvigheid heerst (mensen gaan naar de markt, wassen zich in de rivier, eetgelegenheden en winkeltjes zijn open...) Ik vond al snel een lichte motor(125cc) en we maakten deze dag nadat de tabletten van Seda waren uitgewerkt een mooie verkenningstocht waarbij we bij gebrek aan bruggen de kleine ondiepe beken met de motor trotseerden in de hoop dat hij waterbestendig was. De kaart die we bij de motor hadden gekregen was voor de afwisseling niet gedetaillerd genoeg en zo gaven we na een uurtje onze zoektocht naar een waterval op.
Na een zweterige nacht in ons 4 dollar pensionnetje zonder vensters repten we ons na een stevig pannekoekenontbijt met fruitshake naar het busstation. We hadden namelijk gereserveerd voor de 11 uur bus welke dan uiteindelijk (naar Laotiaanse stiptheid) om 13 uur haar trip richting Vang Vieng startte. De bus was een lokale schrotbus waarvan we allesbehalve zeker van waren dat ze de 4 uur durende rit zonder panne zou halen. Maar niets was minder waar en we arriveerden samen met een handvol andere toeristen veilig en wel op onze bestemming. De temperatuur was zoals gehoopt draaglijker en we waren vanaf de eerste seconde gefascineerd door het mooie landschap. Aan de ene zijde van de rivier Nam Song heb je de kleine stad en aan de andere oever heb je de bergen met steile rotswanden en afwisselend afgeplatte en puntige bergtoppen. Het gebied leent zich uitstekend voor wandelen, mountainbiken, caving (speleologie), kayakken, tubing (stroomafwaarts drijven op een grote traktorbinnenband) en daar hebben we de komende dagen ook gretig gebruik van gemaakt. Via onze reisgids alias de Trotter vonden we temidden van deze natuurpracht een sfeervol guesthouse. Je slaapt er temidden van een prachttuin met blik op de bergen in traditionele bungalows en wordt er dagelijks getrakteerd op een schouwspel van dartelende tropische vlinders. Het guesthouse wordt geleid door Joe (een zeer eigenzinnige maar interessante Ier) en zijn goed uitziende vrouw Vanh (uit Laos). Het guesthouse heeft hij vanaf de grond zelf gebouwd en is gedoopt naar de naam van hun dochtertje Maylin. We verkenden de dag van aankomst de streek rond het guesthouse te voet (kwestie van de benen eventjes te strekken na de busrit) en werden bij de terugweg verrast door een verkwikkende regenbui. 's Avonds zaten we samen met reizigers uit alle wereldhoeken en werden de reiservaringen uitgewisseld bij een bier Lao en een overvloedige heerlijke maaltijd gekookt door de gastvrouw.
Op dag 2 maakten we ons met een plattegrondscopy en een stevige picknick op weg om meer van de streek te verkennen. Van de andere reizigers, die al langer daar waren, vernamen we dat er veel grotten zijn die je op eigen houtje kan verkennen mits dat je voorzien bent van een lichtbron. Van de 3 die we bezochten was er een heel avontuurlijke grot bij waarvoor je eerst stevig klimwerk moest verrichten om de ingang te bereiken. De andere grotten waren toegankelijker gemaakt door middel van amateuristische bambooladders. In de grotten zagen we mooie formaties en kleuren maar op onze zoektocht naar vleermuizen werden we teleurgesteld. De enige levende wezens die we aantroffen waren megaspinnen die voor het nodige kippenvel zorgden. De meest spectaculaire grot was jammer genoeg met prikkeldraad gebarricadeerd en zonder hulp van een gids niet toegankelijk. Van al dat klimmen en wandelen hadden we een berehonger gekregen en deelden we op een schaduwrijk plekje onze sandwichen met een 4 jaar oud jongetje waarvan de ouders een beetje verder op het veld aan het zwoegen waren (ze bereidden nl. de rijstvelden voor voor de volgende oogst op het einde van het regenseizoen). Het jongetje bleek zich alleen prima te amuseren en had alternatieve speelkameraadjes gevonden zoals een gekko en een sprinkhaan. Op onze terugweg belandden we bij de rivier in het beruchte backpackersparadise van Vang Vieng. Het is opgebouwd uit een dozijn van halfopen bamboohutjes met view op de rivier en de bergen en er zijn hopen van kussens en hangmatten aanwezig waarop je dan kan chillen naar wellust. Er hangt een heel leuk sfeertje en de mensen zijn heel vriendelijk en goedlachs( als dat iets met de aangeboden happymenu te maken heeft?). We werden verrast door het snelle vallen van de avond en moesten op onbekend terrein ons afgelegen guesthouse zien te vinden. Het orientatiegevoel was na het overvloedig chillen ook niet meer dat wat het eenmaal was en de zoektocht werd een waar avontuur doorheen rivierbedding, rijstvelden, hoog gras en een boerenerf. De aan de waterpijp zittende hoogbejaarde boer probeerden we dan met hand en voet uit te leggen waar we heen moesten. Hij had zo te zien zijn erf al jaren niet meer verlaten want hij stuurde ons door nog hogere grasvelden krioelend van de insecten. Gehavend door muggen, spinnen en weet ik wat voor beten zagen we dan in de verte opgelucht het lichtje van het guesthouse........pfieuw. We vielen na een slaapmutsje (om de goede afloop te vieren) als een blok in slaap.
Op dag 3 hebben we bij het guesthouse een mountainbike gehuurd om de grove kasseienweg richting noorden verder te gaan verkennen. We passeerden hierbij kleine dorpjes en vonden op aanwijzing van een paar kinderen een verfrissende lagoone. Buiten 3 Japanse meisjes waren we de enige toeristen tussen enen zwerm van Laotiaanse kinderen die hun kunsten aan ons tentoonstelden. Een paar van hun klauterden in een hoge boom en lieten zich al plonsend in het water vallen terwijl de anderen zich met een zelfgefabriceerde swing amuseerden. In de buurt van de lagune was ook nog een mooie grot die we in alle rust konden exploreren. We waren net op tijd want deze kroost lagune kinderen hadden de net aangekomen toeristen weten te overhalen om hun in de grot in ruil voor een paar Kips te begeleiden. We waren 's avonds net op tijd terug in ons guesthouse om fris gedouchet op de b.b.q. party te verschijnen.
dag 4: Kayakken....ja dat leek ons wel een avontuur op de Nam Sou rivier. Omdat we onze neus vol hadden van de begeleide tours in Vietnam probeerden we het kayakken op eigen houtje te organiseren. We gingen met de duim via de hoofdweg +-8km rivieropwaarts en maakten bij de ecolodge een goede deal om een tandemkayak te huren. Even scheen een hevige regenstorm roet in het eten te strooien maar hij verdween gelukkig zo snel als hij was komen opzetten. De scenery vanop de smalle stroom, omgeven door vele groene bergen en steile rotsen, was heel indrukwekkend. Na 3km kayaken hadden we nog altijd geen levende ziel bespeurd (op een paar waterbuffalos na) tot we opeens een paar jeugdige locals op de oever zagen zitten die ons uitnodigden om met hun een glaasje LaoLao (de plaatselijke whiskey) te drinken. De vlegels bleven maar inschenkenen, wij (uit beleefdheid natuurlijk) leegden het goedje elke maal in een teug zoals het ons enthousiast werd voorgedaan. Een paar kilo lichter in de kop zetten we onze bootsvaart verder en werden onder invloed van de Laolao in de rapids (stroomversnellingen) een beetje overmoedig toen we ze probeerden rugwaarts te maken. Toen Seda als gevolg van een onberekend manoevre van kapitein Mike bijna haar hoofd crashte op een rotsblok hebben we het dan maar een beetje rustigeraan gedaan. Bij km 5 was het uit met de rust van moeder natuur en speelden grote boxen met slechte bas nog slechtere housemuziek. Er waren tal van Tubers die zich verkroegden aan de "geneugden" of moet ik zeggen "zonden" des levens. Alcohol en softdrugs in overmate aanwezig en 1 megaswing om het adrenalinegehalte een beetje op te krikken. Na een paar swings en een bucket van lao-wisky coctail besloten we wijselijk om de kayak te laten waar hij was en al liftend naar V.V. terug te keren.
van vermeend juppie backpacker,tot bedrogene sloeber in een mum van tijd
sabai dii (hello int Laotiaans) everybody, terug van weggeweest....kheb jullie ditmaal lang laten wachten op de reisnieuwtjes maar beter laat dan nooit he. Om de slopende 24-28 urige busrit van Vietnam naar Laos te vermijden heb ik de 24ste april in de vroege ochtend het vliegtuig genomen van Hanoi naar Vientiane (hoofdstad van Laos). Aangezien de reisgidsen en een paar toeristen me tegenstrijdige informatie hadden gegeven i.v.m. cash geld afhalen in Laos nam ik het zekere voor het onzekere en bevoorraadde mij in Vietnam met het nodige kleingeld uit een normale bankautomaat. Op de luchthaven van Vietnam na een uurtje vliegen nog halfslapend aangekomen wisselde ik dan mijn handvol dongs (4cm) in een nog grotere handvol Kips (+-10cm). In het vliegtuig had ik een snel rekensommetje gemaakt met het resultaat dat ik +-1000.000 Kips zou krijgen voor de 16.000.000 Dongs. Bij het verlaten van de luchthaven (deelde een taxi met een Frans koppel richting stadscentrum) kreeg ik het gevoel dat er iets niet klopte. Ik had daareven zo een groot pak geld gekregen waarvoor de portefeuilles nog moeten worden uitgevonden en zei de bankbediende niet 6.200.000 i.p.v. 1 miljoen Kip........??? In het stadscentrum aangekomen trof ik mij voor het Plazahotel met............jawel Seda. Seda had in Bangkok besloten om toch niet naar Australie te reizen en mij in Laos verder te vergezellen. Na een blij weerzien zei ik haar dan dat ze haar rugzak in het 4-dollar guesthouse mocht gaan halen en we de komende nachten in het 5-sterren Plaza hotel zouden verbrengen (kwestie van afwisseling...niet dat ik de luxe al mis hoor) en dit alles zou worden gesponsord door de gunstige wisselkoers van de airport. Toen Seda, duidelijk beter uitgeslapen dan ik, het ganse rekensommetje nog eens natrok kwam zij tot het besluit dat de bankaangestelde waarschijnlijk in Plaza zou slapen en wij op de straat..... In mijn rekensommetje was ik 1 pietluttige nul vergeten welk als gevolg had dat ik voor 350 dollar was afgezet. Zo zijn we dan holderdebolder met de eerste beste tuktuk naar de luchthaven gegaan om het overige geld waar ik recht op had op te eisen. De bankaangestelde liet me weten dat er een commissie op het wisselen zat maar toen ik voor zijn ogen uitrekende dat deze commissie bijna 40 procent bedroeg en zoiets onmogelijk kan zijn, probeerde hij me te paaien door een mijljoen Kip meer te geven. Na veel heen en weer gediscuteer (op een bedaarde toon, zoals dat in Azie gebruikelijk is) stond ik er tenslotte op om mijn Dongs terug te krijgen. Dat was volgens "mister afzetter" niet mogelijk omdat deze Dongs in tussentijd de luchthaven al hadden verlaten.Toen ik aan de noodrem trok en hem te weten gaf dat ik via de luchthaveninformatiedienst er wel achter zou komen wie zijn vooraanstaande was,werd dit ganse theater snel beëindigd en had ik een kwartiertje later mijn Dongs terug..... Ondertussen was ik wakker geworden van de begeleidende adrenaline in mijn aderen en maakte ik met Seda een stadswandeling van de ene drankvoorziening naar de andere. Na het koele noorden van Vietnam (25 graden) was de hitte bijna ondraaglijk (41 graden en een luchtvochtigheid om u tegen te zeggen). We besloten 's avonds al half op de bodem zittend en liggend in een romantisch restaurantje aan de rivier om de bezienswaardigheden van deze capital te skippen en opmars te maken naar het koelere noorden.
