Mijn plannen zijn gisterenmorgen toch nog gewijzigd op het laatste moment. We hadden een taxi gereserveerd om 8 uur s'morgens maar het systeem is hier net ietske anders dan bij ons. Het was een oude toyota campry van de jaren 70 en dus best wel een kleine auto.Wat we niet wisten was dat de taxi volledig vol moest zitten (en vol is hier vol: 3 van voor en 5 van achteren) voor ie vertrekt. Omdat na 2 uren wachten bij de taxistand nog geen andere passagiers waren komen opdagen stelde de chauffeur ons voor dat we voor de andere 5 lege plaatsen nog eens zouden betalen. Ik heb dan voor de goedkopere variante gekozen en ben met de namiddagbus naar Pnom Pen gereisd om mijn visum voor Laos alvast te regelen. Als alles goed zit krijg ik het deze avond en reis ik morgen om 7 verder naar Kratie om vandaar richting Laos te gaan want mijn visum voor Cambodja is de 24ste afgelopen.

Michael is evengoed naar Shianoukville gereisd achter op een minitufke omdat hij daar zijn boot moest halen richting Thailand. Ik ben dus nu voor de eerste keer in 7 weken alleen op pad en dat bevalt me tot nu toe heel goed. Gisterenavond heb ik nog een leuk gesprek gehad met Olivier (een Fransman van rond de 43 die zijn bedrijfje had verkocht en nu zijn tijd onder andere invult met reizen en hier en daar antiek en edelstenen opkoopt om het dan in Frankrijk  verder te verkopen voor het dubbele of meer). En dan nog met Mark van Nederland (36jaar) die ze invalide hebben verklaard vanwege zware arthrose. Hij komt elk jaar voor 6 maanden in Asia op ''kuur''.

Voor de rest heb ik eergisteren nog een leuke ervaring gehad op het platte land in de buurt van Kampot. Ik wilde een motor huren en stootte bij het zoeken van een bikeshop op de zoveelste motorrijder die me een taxirit op z'n moto wilde verpatsen. Toen ik hem uitlegde dat ik liever zelf zou rijden, zei hij eenvoudig weg ''okay!!!'' en gaf me stantepede zijn machine voor 4 dollar. Eenmaal op  het platte land gearriveerd, heb ik de hoofdweg verlaten en ben tenslotte op smalle heuvelachtige koeiepaadjes beland. De paadjes werden alsmaar smaller en steiler en besloot dan uiteindelijk maar om rechts ommekeer te maken, wat niet zo simpel was met die zware machine (blij dat me niemand heeft zien suggelen). Op de terugweg leek alsof er opeens veel meer paadjes waren en heb dan na veel twijfelen voor het verkeerde paadje gekozen en ben echt in de middle of nowhere beland. Na een verder kwartiertje zoeken kwam ik uiteindelijk bij een hutje terecht (waarvan de kinderen me aankeken alsof ik een Alien was). De opa van van het gezinnetje sprak nog een heel klein beetje Frans (van de koloniale tijd) en was zo vriendelijk om me weer naar de bewoonde wereld te loodsen....pfieuww!!!

Zo dat was het dan alweer....tot binnenkort.

Ik ben niet zeker of ik de eerstkomende tijd nog kan mailen omdat ik nu in een veel minder toeristich gebied ga belanden...maar zo snel als ik de mogelijkheid heb horen jullie weer van me...

beybey