Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ik ben onlangs, vroeger dan verwacht, op de arbeidsloze markt verzeild geraakt en maak nu van de gelegenheid gebruik om een droom werkelijkheid te maken.
Na een wereldtrip, samen met m’n mam, ben ik m’n hartje verloren in het Verre Oosten. Sinds deze reis laat het gevoel me niet meer los om meer te ontdekken van de interessante cultuur in Zuidoost-Azië. In tegenstelling tot de “luxe”reis van toen zal er nu alles veel meer basic en low-budget aan toe gaan met backpack en alle mogelijke vervoersmiddelen.
Ik vertrek op 31 januari, samen met m’n achternicht Elsje en Stijn (uit Brugge) naar Bangkok, om van daaruit waarschijnlijk een bezoek te brengen aan mijn maatje Koen die duikinstructor is op Koh Tao.
Hoe en met wie de reis verder zal verlopen staat nog in de sterren geschreven.
Als het jullie interesseert waar we uithangen en welke avonturen we beleven, kunnen jullie hier een kijkje komen nemen en ik hoop op reacties en nieuwtjes van het thuisfront.
23-04-2007
Het noorden van Vietnam per motorbike.......een aanrader!!!!!!
Hello hello.......mijn laatste hoofdstukje is pas een week geleden geschreven maar omdat ik de laatste 6 dagen zoveel beleefd en gezien heb breng ik jullie nog een kort relaas. Na onze trip in Halong bay hebben we de volgende dag nog een paar kiekjes gemaakt van het alledaagse reilen en zeilen in de straten van deze hectische hoofdstad (Hanoi). Bij het maken van een foto van een grote etende hond (de meeste honden zijn hier van die kleine keffers....dus dit was een uitzondering die op de beeldplaat moest worden vastgelegd) liet de hond zijn eten ff wachten om eerst een lekkere hap Belgische steak te proeven (mijn kuit). Ik volledig in paniek en schreeuwend op de hond moest daarbij ook nog toekijken hoe plezant de Vietnamese medemensen dit voorval vonden en i.p.v. mij te helpen lachten ze zich bijna kreupel (grappig he.......not voor het slachtoffer). Gelukkig verstond de hond een beetje Vlaams en na veel godverd....en gemiljaar gaf hij het op. Al bij al viel de beet nogal mee (maar een beetje bloed en 4 mooie tandafdrukken als souvenir) en konden we zo met de nodige angstzweet en grote bogen om de stadshonden makend onze tocht op zoek naar lunch verder zetten. We vonden een leuk plaatsje met een extra aardige serveerster die toen ik haar de beet liet zien nog voor ik iets kon zeggen op haar scooter sprong en bij de apotheek de nodige verzorgingsmiddelen voor me ging halen. Na deze dag besloten we om 's avonds nog ff op de biercorner ons onder de andere toeristen te begeven en het super goedkope bia hoi te genieten (10 pintjes voor..............1 euro). Jullie raden nooit wie we hier opnieuw troffen........... jawel de mensen uit Lier en Amerika Denise(waar ik nu ben achter gekomen dat ze eigenlijk Elise heet). Zij hadden voor de komende 3 dagen de Halong Bay trip gepland en we spraken iets af voor de 12de april (de dag dat Seda me zou verlaten). Seda en ik genoten de komende dagen van de stadssfeer en bereidden ons psychologisch voor op ons naderende afscheid. Best wel vreemd als je zo een intense tijd samen hebt gedeeld. Maar we hebben ons met de gedachte getroost dat we elkaar later misschien nog eens kunnen treffen(Salzburg en Munchen is nl. een kattesprong). Na ons droevig afscheid trof ik me dan de volgende dag met de 3 andere musketiers... en hadden we nog leuke ervaringen in een niet toeristich stadsgedeelte aan de riverside. We merkten dadelijk dat de mensen hier veel gemeender vriendelijk zijn zonder bijbedoelingen. Na een tijdje toekijken werden we door een partijtje kinderen uitgenodigd om mee elastiek te springen (lang geleden maar het lukte nog enigzins). De kinderen hadden de dikste lol en wij daarom niet minder... In de late uurtjes besloten we na een heerlijk dineetje (inktvis met knoflook en caramel) om nog een stapje in de wereld te zetten en we belandden na een tijdje zoeken op een kleine party op een vrij afgelegen plekje aan de rivier (called the lighthouse). In de vroege uurtjes op weg naar huis werden we dan nog lastig gevallen door een paar hoertjes die ons achtervolgde en geen noooooooooooooooooooooo....wilden verstaan. Volhardend als we zijn bereikten we dan toch na veel ontwijkingsmanoeuvres alleen ons hotel. Op zondag besloten we (David en ik vergezeld van de nodige kater) om een motorbike te huren en ons op te warmen met een stadsritje voor ons geplande uitstapje naar Bac Vi National Park. We wilden de ochtendspits op maandag vermijden en vergaten hierbij dat de Aziaatjes beter uit hun bed kunnen als wij, met het gevolg dat we ons om een uur of 6 in het crazy stadsverkeer van Hanoi bevonden. Aangezien we ons zo moesten concenteren om geen ongeluk te veroorzaken verloren we elk richtingsgevoel en onze ongedetailleerde stadskaart baatte ook niet veel. Met als gevolg dat we, na anderhalfuur door de stad te dolen op zoek naar de juiste ontsnappingsweg, besloten om de eerste beste highway te nemen en onder het motto we zullen wel zien waar we uitkomen.We reden Hanoi uit in zuidelijke richting en merkten na 45 km dat we een goede keuze hadden gemaakt want in de verte waren de bergjes al te zien die we zochten. Eerst hadden we een ontbijtje in een ontoeristisch dorp waar de broodsmessen nog moesten worden uitgevonden en we in de plaats een schaar uit de jaren stillekes kregen om ons stokbrood met eitje vorm te geven. Aan de belachelijk lage prijzen merkten we dadelijk de ontoeristische zijde van dit dorp (1,5 euro voor 3 frisdranken, drie broodjes met ei en groenten, en Vietnamese thee naar believen). Na een tijdje cruisen op de countryside (platteland) maakten we een tussenstop om weer op krachten te komen en werden we door de plaatselijke jeugd en Opa om 10 uur 's morgens uitgenodigd om de typische Vietnamese pijp te roken die als je het niet gewoon bent voor het nodige licht gevoel in je hoofd zorgt. Na een tijdje koffie (de koffie is hier meestal met zoete melk en heeft een apart smaakje) drinken en koekjes eten om dat licht gevoel kwijt te raken (verantwoordingsbewust zoals we zijn...) ging onze tocht richting bergen verder. Lukraak sloegen we dan een onverhard zijwegje in en i.p.v. in een natuurpark te belanden kwamen we in the middle of nowhere terecht in een soort van Vietnamees opvangtehuis voor bejaarde leprapatienten. Dit oord bevond zich te midden van een prachtig ongerept grasgroen bergachtig landschap. Na de nodige gesprekken (met handen en voeten natuurlijk) met de oudjes voelden we ons eventjes als Pater Damiaan in Vietnam. We waren heel welkom bij de oudjes maar een of andere opzichter maakte ons met gebarentaal duidelijk dat we ons op verboden terrein bevonden en werden we "vriendelijk" verzocht deze oord te verlaten. Lang hebben we niet getreurd want bij de volgende kiekjestussenstop werden we door boer (was het nu Huong of Muong??) al uit de verte toegewuifd en gaf hij ons te verstaan dat we zijn kinderen moesten fotograferen. Zo een kans lieten we ons natuurlijk niet ontgaan en een kwartiertje later zaten we samen met hem aan de de thee en zelfgebrouwde schnaps. We hebben ons enigszins verstaanbaar gemaakt door op de nodige plaatsnamen op de kaart te duiden en hebben daarbij allen goed gelachen. Een uurtje later en op krachten gekomen door zijn zelfgekapt suikerriet maakten we ons langzaam op de terugweg richting Hanoi. Hierbij hadden we nog 1 pitstop voor de lunch waarvan het aangeboden dessert bestond uit een soort van slangenbloedachtige gelei met lemoen en peper en nog een paar andere ondefinieerbare dingen. David zei vriendelijk nee maar ik moest het toch uitproberen meende ik en 5 minuten later wilde mijn maag het ongewoon soepje teruggeven maar ik heb het na veel slikken en de nodige cola als medicijn nog net kunnen voorkomen. Onze timing was weer perfect en we kwamen in volle avondspits terug in Hanoi aan en reden deze keer zonder veel omwegen direct naar de motorshop. David en ik kregen hierbij een kleine adrenalineshock toen we merkten dat we ons in een eenrichtingsstraat bevonden (in de verkeerde richting natuurlijk) en omkeren vanwege de drukte niet mogelijk was (in deze stad heb je geen bobbejaanland nodig). Maar ja einde goed alles goed..... Ik had gedurende deze trip weer een nieuwe liefde gevonden, Seda al vergeten.....nee toch niet, deze keer was het een Russische rode oldtimer(MINSK) van om en bij de 35 jaar en een powerfull betrouwbaar hartje met 125cc......... Eerst had ik gepland om met de trein naar Sapa te gaan. Sapa is een bergstad (1500 hoogtemeter) gelegen in het noord-westen van Vietnam op zo'n kleine 200 km van de Chinese grens. Maar aangezien me de motorbiketrip van de dag ervoren zo goed was bevallen besloot ik om mijn schatje mee te nemen en heb ik meteen ook maar een gids gezocht die me door de mooiste en spektaculairste landschappen van zuid-oost Azie zou begeleiden. Je kan zo een trip ook op je eentje doen welk ik aanvankelijk van plan was maar aangezien er hier in Vietnam eenmaal uit de stad de wegaanwijzers op 1 hand te tellen zijn en mijn technische kennis van oldtimermechanika ook volledig beneden peil is nam ik dan toch maar het zekere voor het onzekere en vond zo Hue. Hue is een 23-jarige Vietnamese gids die opgegroeid is op het platte land en om centjes te verdienen naar de grootstad is gekomen op 13-jarige leeftijd om daar de eerste 4 jaren op de straat te leven. Hij heeft al zijn spaarcentjes verzameld om Engelse les te gaan volgen en om dan aansluitend onofficieel als gids te kunnen werken. Na de nodige onderhandelingen spraken we af dat ik de motors en de benzine zou betalen en hem daar bovenop nog 12 dollar (8euro) per dag zou geven. Met volle motivatie vertrokken we dan dinsdag bij ochtendgloren en ruilden we de stad in voor moedernatuur die zich gedurende de komende 5 dagen van haar mooiste zonnige kant liet zien. Er stonden ons 4 dagritten van om en bij de 200 km elk te wachten... een dagrit van 200 km zullen jullie denken... awel daar stond ik ook van te kijken. Hue had namelijk een route uitgestippeld die ons over de verschillende bergpassen met de meest onmogelijke miserabele zand, kiezel, modder, en geradbraakte beton zou leiden. Het grote voordeel hiervan was namelijk dat we ons zo buiten de gewoonlijke toeristenpaden begaven en de ongerepte landschappen en ongeschonden dorpen van de etnische bergvolkeren konden bezoeken.
hello liefste lezers....hier zijn we weer, terug van weggeweest. Mijn plan om van Pnom Penn naar Ho Chi Minh City (alias Saigon) te reizen, is vlekkeloos verlopen. Na een busreis "du luxe" inclusief een beetje strubbelingen aan de grens (omdat mn visa al een paar dagen verlopen was) mochten we onze reis over een moderne Vietnamese autostrade verderzetten. Eens in de stad aangekomen hebben we na een klein uurtje ronddolen in kleine steegjes een cheap (2.5 euro p.p) en gezellig hotelletje gevonden in de jaren 70 stijl. De eerste dag hebben we met gebruik van de lonely planet (de reisgids) een fikse toeristische stadswandeling gemaakt van om en bij de 8 km. Gedurende onze wandeling werden we net als in Cambodja op elke hoek van de straat aangesproken door opdringerige fiets- en motorfietstaxi's die het woord wandelen duidelijk niet in hun woordenboek hebben. We hebben deze keer wel voet bij stuk gehouden en de ganse ronde met oude tempels, kathedralen, koloniale gebouwen en skyscrapers met onze eigen voeten afgelegd. Saigon is een heel dynamische stad met duizenden en duizenden minibrommerkes die zich wonder boven wonder door deze mierennest weten te wringen. Omdat al dat verkeer ook een hels lawaai met zich meebrengt in de aard van "wie heeft er de luidste toeter" waren we na deze halve dagtrip weer blij om van de rust van het hotelletje te genieten. De volgende dag hebben we om de hitte (32 graden) te vermijden meer de "koelte" opgezocht in een labyrint van schaduwrijke smalle steegjes. Hier hebben we een blik geworpen op het alledaagse leven van de gemiddelde Vietnamese stadsmens. De meeste woningen zijn heel smal en een paar verdiepingen hoog. Ze zijn zo gebouwd dat ze overdag aan de voorkant volledig open zijn en je zo een blik kan werpen in woon- slaapkamer en keuken. We merkten gedurende ons geslenter dat de Vietnamese mensen niet zo fotogeniek zijn als die van het buurland en kregen dan ook van tijd tot tijd een heel duidelijk nooooooooooo!!!!!! als ik vroeg om een kiekje te maken. 's Avonds zijn we op zoek gegaan naar een open busticket richting noorden . We waren versteld van de vele concurrentie en hebben na een beetje zoeken een heel gunstig ticket gevonden voor 124000 dong (10 euro). Je hebt met deze bus de mogelijkheid om 4 à 5 tussenstops te maken gedurende de 1600 km lange reis en je bent vrij om overdag of 's nachts te reizen. Je moet je enkel op de voordag bij het reisbureau kort aanmelden. We zijn dan de volgende dag met de nachtbus op een slopende reis richting het Vietnamese Blankenberge (alias Nha Trang) vertrokken. We konden toch niet zo slapen zoals we zouden willen vanwege plaatsgebrek, fiepende en krakende zetels, en een chauffeur die elke vijf voet op zijn toeter drukte. Bijgevolg kwamen we als zombies aan en hebben we de eerste dag niet veel meer verricht dan naar het mooie witte strand te gaan en daar te chillen onder de palmbomen en onze dorst te lessen met een een verfrissende kokosnoot. We hebben dan 's avonds in ons hotel een snorkel -en boottoer geboekt voor de komende dag. Onze eerste indruk wanneer we in alle vroegte bij de boot aankwamen was .....help!!!!!!!!!!!!dit wordt niets!!!! We hadden een kleine romantische boot verwacht met een dozijn andere toeristjes. Niks daarvan...........een megaboot met om en bij de 60 toeristen vol met luide krakende muziek en daarbij nog een lichte kater van de vodka redbull (voor een halve euro is heel verleidelijk..) van de vooravond. Gelukkig waren er een paar fijne mensen op de boot namelijk Eva en David (respectievelijk 27 en 30 jaar en beide afkomstig van het Belgische Lier) en Denise (21-jarige wereldreizigster en van de U.S.A. afkomstig) waarmee we vele reiservaringen hebben uitgewisseld. Op de boot zaten ook een stelletje goedgezinde uitgeslapen Chinezen en jawel.....ze boeren na het eten maar moesten er net als ons westerlingen smakelijk om lachen. Gedurende de boottrip werden we nog getrakteerd op een liveconcert, gegeven door een paar lolbroeken van Vietnamezen. Al bij al was het dus toch nog een leuke dag geworden en om de dag goed af te sluiten besloten we om samen met de 2 andere Belgen en Denise van de goedkope redbull te profiteren.....en hebben nog eens goed gelachen. De volgende dag waren we in alle vroegte opeens klaarwakker toen Seda me in alle vroegte in paniek wakker maakte en vertelde dat we in de nacht bestolen waren. De dieven zijn via de balkondeur binnengekomen en moeten een soort van ninjas zijn geweest want de mogelijkheden om op het balkon te geraken op de eerste verdieping waren minimaal. Ze hebben waarschijnlijk een soort van slaapgas gebruikt want in de flashbacks die ik had in de volgende dagen heb ik vaag mensen gezien maar mijn lichaam kon niet reageren. De dieven zijn aan de haal gegaan met mijn 2 digitale camera's, een spiksplinternieuwe gsm, een 200-tal American dollar en nog wat Vietnamese dongs. De gsm die ook als wekker fungeerde hebben ze tussen ons beide kopkussens uitgehaald en das toch wel creepy....he. Na een half uurtje op het politiestation gezeten te hebben merkten dat we de voorbije nacht niet de enige ongelukkigen waren (een 4-tal andere beroofde toeristjes kwamen ontzet opdagen). Al bij al waren we opgelucht dat onszelf niets is overkomen en hopen we dat de verzekering de opgelopen schade dekt. Gelukkig hebben ze ons paspoort en de bankkaarten daargelaten zodat we besloten om deze oord de volgende dag zo snel mogelijk te verlaten en het in te ruilen voor een mooi oud stadje Hoi An genaamd. Het stadje is in de Vietnamoorlog niet verstoord geworden en herbergt een paar heel mooie steegjes en huisjes en is volledig (volgens sommige reizigers een beetje teveel) op de toeristen afgestemd. We vonden weer een prijswaardig hotelletje in de oudstad en kwamen tot de constatatie dat onze overburen ons heel bekend voorkwamen nl. het boottrio (zie boven). We troffen hun in de namiddag na een zweterige fietstocht op een tropisch strand een paar kilometer verderop. Na een paar plonsjes en nog een paar kilometers meer in de benen (o.a. door een gezellige ontoeristische volksbuurt) hadden we voor de afwisseling weer een leuke dag achter de rug en hebben hem bekroond met een heerlijk Vietnamees dineetje. De volgende dag namen we de namiddagbus naar het Bac ma nationaal park om samen met het andere trio een verregende oerwoudwandeling te maken. Van de wildlife zoals verschillende apensoorten, tijgers, slangen, tropische vogelsoorten....kregen we jammer genoeg niets te zien. Af en toe kregen we een kort fluitorkest te horen en een paar aapjes in de bomen hebben ons drijfnatte mensjes vanop een veilige afstand uitgelachen. Het grote voordeel van deze regendag was dat de vele watervallen die we zagen een grote indruk nalieten, net zoals de bijna 1 meter lange regenwormen (zie foto's). Seda en ik besloten om in de namiddag de 17 km lange wandeling (1200 hoogtemeter) richting dal te starten en hadden de daarop volgende dagen dan ook de gebruikelijke spierpijn. De volgende dag troffen we bij de bushalte op de hoofdweg de andere Belgjes en Denise en namen we na een paar Vietnamese koffietjes en zelfgesmeerde broodjes de bus richting Hue. Eenmaal in Hue gearriveerd besloten we om een overnachting uit te sparen en dadelijk in de late namiddag de nachtbus richting hoofdstad (Hanoi) te nemen. Dit was een 13 uur durende rit met deze keer iets minder krakende en piepende zetels maar hiervoor kregen we ter compensatie een gekke buschauffeur in de plaats die levensmoe was (hij had de rare gewoonte om af te wachten tot er een bocht in zicht was en begon dan op z'n dooie gemak vrachtwagens in te halen). Onze engelbewaarder is nog altijd mee op reis en we kwamen gelukkig veilig en wel (zombie) in the old quarter van Hanoi aan. Na een tijdje zoeken vonden we voor 4 euro een tweepersoonskamer met een schuchtere huismuis inclusief. De kamers zijn hier in het algemeen heel oud maar toch relatief netjes en proper. Vanaf het eerste moment waren we een beetje verliefd op deze stad met het Aziatische levensritme en Parisienne flair. The old quarter draagt al een meer dan 1000 jaar oude geschiedenis met zich mee. In de 13de eeuw hebben zich hier 36 handelaren gevestigd en openden i.p.v. 1 winkel een ganse straat met tientallen winkels, allen met soortgelijke handelswaar. Met de jaren heeft zich dit geheel uitgebreid tot meer dan 50 sfeervolle winkelsteegjes. De straatnamen beginnen allemaal met Hang(welk zoveel betekent als handelswaar) en dan de naam van wat er wordt verkocht. Om een paar voorbeelden te geven, Hang chai (flessen), Hang da (leder), Hang dong (koper), Hang thuoc bac (kruiden medicijnen), Hang ga (kip), Hang Ca (vis), Hang Khoai (zoete patatte), en ga zo maar verder....Midden in the old quarter ligt er ook een meer nl. het Huan Kiem Lake waarvan gezegd wordt dat er nog schildpadden in leven van rond de 250 kg, mythe of realiteit, wij hebben er in ieder geval nog geen gezien. Na 2 twee dagen de stadssfeer opgesnuifd te hebben waren we toch wel weer toe aan frisse zeelucht en rust en besloten we om een tweedaagse boottoer te maken in het wereldbekende en prachtige natuurwonder van Vietnam, nl.Halong bay. Het bestaat uit plusminus 3000 eilanden die als groene torens uit de golf van Tolkin reizen (vlak tegen de Chinese grens). Deze kleine eilandjes zijn in sommige gevallen omringd met stranden; het zandsteen waaruit ze zijn opgebouwd is vaak zo verweerd door storm en water zodat de prachtigste vormen ontstaan. Door dit natuurgeweld zijn ook de indrukwekkende grotten ontstaan die speciaal voor ons toeristjes in alle kleuren worden verlicht en de vormen van de duizenden stalagtieten nog beter tot hun recht doen komen. Zoals bekend zijn er bij elk natuurwonder de nodige massa toeristjes aanwezig maar we wisten alsnog op de houten boot een heel romantisch en "tweezaam" plekje te vinden op de met drakenkop versierde boeg (voelden ons een paar mooie uurtjes in de film Titanic, zonder het zinken natuurlijk). We boekten voor de nacht via ons hotel in Hanoi een kamer van iets hogere klasse(maar nog steeds gunstig) in het Princess hotel op Cat Ba eiland. We waanden ons bij de entree ook heel eventjes als prins en prinsesje maar die droom viel al snel in duigen toen er bleek dat het hotel boemvol zat en wij niet op de lijst stonden. De taxichauffer heeft ons dan mee naar het hotel genomen waar hij zijn gebruikelijke procentjes had en we legden ons dan maar bij de situatie neer en probeerden er nog een leuke avond van te maken met 13000 dong op zak (iets meer als een halve euro). Op de boot werd er ons namelijk verzekerd dat er bankcontacten op het eiland waren, ma noppes...We zijn dan bijgevolg maar vroeg "schaapjes gaan tellen" in de hoop dat we de volgende dag genoeg gratis eten en drinken op de boot konden bemachtigen. Het eten was inderdaad in de toerprijs inbegrepen maar we moesten het die dag stellen met 1 blikje cola dat we na een beetje afpingelen wisten te versieren. Alsof we die dag nog niet arm genoeg waren merkte Seda 's avonds bij aankomst in Hanoi dat haar portefeuille met bankkaarten en identiteitskaart was gestolen. Ze had ze 5 minuten van tervoren in de bus nog in haar hand gehad en onze enige hoop was dat ze op een of andere manier dan toch op de bus was gebleven. We versierden zo snel als mogelijk een motortaxi om op zoek te gaan naar de bus die ons net ervoor had afgezet. Het kwam ons voor alsof we in een film met wilde achtervolgingsjacht zaten toen we nonstop claxonnerend door de stad flitsten. De bus was jammer genoeg in het drukke avondverkeer verdwenen en gingen dan vervolgens met mijn bankkaart het nodige geld afhalen om de taxichauffeur te betalen die van de gelegenheid gebruik maakte dat we op voorhand geen prijs met hem hadden afgesproken (dat kon er ook nog wel bij!) Nu verstaan jullie waarschijnlijk de titel van dit hoofdstukje Vietnam beter.......Geloof het of niet maar deze dag had toch nog een heel vrolijk einde toen er een man in het hotel verscheen om te zeggen dat de portefeuille met inhoud op de straat was gevonden en hij ze voor 10 dollar kon terugbezorgen. Het geheel kwam ons wel heel verdacht voor en waarschijnlijk kende de man de teleurgestelde dief (of was hij het zelf?) en wilde op deze manier toch nog een centje bijverdienen. Maar dat kon ons op dat moment alles worst wezen want wij hadden een goede afloop te vieren.............tijd voor een nieuw hoofdstuk
Mijn plannen zijn gisterenmorgen toch nog gewijzigd op het laatste moment. We hadden een taxi gereserveerd om 8 uur s'morgens maar het systeem is hier net ietske anders dan bij ons. Het was een oude toyota campry van de jaren 70 en dus best wel een kleine auto.Wat we niet wisten was dat de taxi volledig vol moest zitten (en vol is hier vol: 3 van voor en 5 van achteren) voor ie vertrekt. Omdat na 2 uren wachten bij de taxistand nog geen andere passagiers waren komen opdagen stelde de chauffeur ons voor dat we voor de andere 5 lege plaatsen nog eens zouden betalen. Ik heb dan voor de goedkopere variante gekozen en ben met de namiddagbus naar Pnom Pen gereisd om mijn visum voor Laos alvast te regelen. Als alles goed zit krijg ik het deze avond en reis ik morgen om 7 verder naar Kratie om vandaar richting Laos te gaan want mijn visum voor Cambodja is de 24ste afgelopen.
Michael is evengoed naar Shianoukville gereisd achter op een minitufke omdat hij daar zijn boot moest halen richting Thailand. Ik ben dus nu voor de eerste keer in 7 weken alleen op pad en dat bevalt me tot nu toe heel goed. Gisterenavond heb ik nog een leuk gesprek gehad met Olivier (een Fransman van rond de 43 die zijn bedrijfje had verkocht en nu zijn tijd onder andere invult met reizen en hier en daar antiek en edelstenen opkoopt om het dan in Frankrijk verder te verkopen voor het dubbele of meer). En dan nog met Mark van Nederland (36jaar) die ze invalide hebben verklaard vanwege zware arthrose. Hij komt elk jaar voor 6 maanden in Asia op ''kuur''.
Voor de rest heb ik eergisteren nog een leuke ervaring gehad op het platte land in de buurt van Kampot. Ik wilde een motor huren en stootte bij het zoeken van een bikeshop op de zoveelste motorrijder die me een taxirit op z'n moto wilde verpatsen. Toen ik hem uitlegde dat ik liever zelf zou rijden, zei hij eenvoudig weg ''okay!!!'' en gaf me stantepede zijn machine voor 4 dollar. Eenmaal op het platte land gearriveerd, heb ik de hoofdweg verlaten en ben tenslotte op smalle heuvelachtige koeiepaadjes beland. De paadjes werden alsmaar smaller en steiler en besloot dan uiteindelijk maar om rechts ommekeer te maken, wat niet zo simpel was met die zware machine (blij dat me niemand heeft zien suggelen). Op de terugweg leek alsof er opeens veel meer paadjes waren en heb dan na veel twijfelen voor het verkeerde paadje gekozen en ben echt in de middle of nowhere beland. Na een verder kwartiertje zoeken kwam ik uiteindelijk bij een hutje terecht (waarvan de kinderen me aankeken alsof ik een Alien was). De opa van van het gezinnetje sprak nog een heel klein beetje Frans (van de koloniale tijd) en was zo vriendelijk om me weer naar de bewoonde wereld te loodsen....pfieuww!!!
Zo dat was het dan alweer....tot binnenkort.
Ik ben niet zeker of ik de eerstkomende tijd nog kan mailen omdat ik nu in een veel minder toeristich gebied ga belanden...maar zo snel als ik de mogelijkheid heb horen jullie weer van me...
Bamboetreintje......daar waren we gebleven. Ik zal de constructie van dit gevaarte kort omschrijven. U neemt de afgedankte motor van een grasmaaier, twintig bamboestokken, een paar touwen en een mini-onderstel van een wagon, ff goed knutselen....en voila een "trein" komt te voorschijn. Het was zoals beloofd een zeer klein groepje van mensen die deelnamen aan de tocht, gelukkig maar want meer hadden geen plaats. Om te beginnen was er Ruth onze gids, Inge de hollandia, Andreas van Wenen (student die naar Cambodja is gekomen om zijn thesis handelend over de verschillen en gelijkenissen Stalinisme en de Rode Khmer af te ronden), de tuktukchauffeur inclusief zijn vervoermiddel, en last but not least "de machinist" (zie foto's). Het tochtje midden door het platte land was zeer relaxed en werd af en toe onderbroken door een paar koeien op de rails (de Cambodjaanse melkproducenten hebben nog een lager I.Q. dan de Europese). Na de lunch werden we per tuktuk dan naar een paar tempels gebracht waar het die dag extra druk was vanwege internationale vrouwendag. Onze gids was niet zo bij de pinken en we hebben er dan bijgevolg ook niet zoveel van opgestoken. Op de terugweg richting Pnom Penn hebben we dan nog een leuke stop gehouden bij boer, boerin en kinderen die de oogst aan het binnen halen waren. De volgende dag ben ik dan in de hoofdstad nog een leuke markt gaan bezoeken en hebben we (Inge, Andreas en ik) 's avonds in de buurt van de grote N.G.O.'s de duimen afgelikt bij enkele overheerlijke kikkerbilletjes. Na dit dagje chillen waren we helemaal fit voor onze busreis (van maximum 3 à 4 uur volgens Cambodjaanse normen, 6 uren in realiteit dus) naar de costa del Cambodia. In de namiddag in Kampot aangekomen, zijn we dadelijk op zoek gegaan naar tourorganisator die voor ons voor 8 dollar (6 euro) een volledig dagprogramma had samengesteld inclusief lunch. Het programma voor de volgende dag liep als volgt: een tocht samen met 6 andere mensen achter in een pickup door de jungle richting Bokor Hill, een wandeling door de jungle op 500 hoogtemeter, lunch bij een very spooky place op de top van de berg (Bokor hill station - 1000 hoogtemeter, ruïnes van een immens casino en buitenverblijven uit de koloniale tijd). Na een wilde rit ala no risk no fun richting dal werden we dan tenslotte verwend door een boottochtje op de rivier bij een sfeervolle sunset. Onze billen en onderrug waren door de schocken behoorlijk beledigd en we hebben ze dan de komende 2 dagen rust gegeven op een mini-eilandje (Koh Tonsay) niet ver van de Vietnamese grens. Het eiland was precies zoals we het ons hadden voorgesteld. Een handvol basic hutjes, geen vervoermiddelen buiten je voeten, mooi strand met palmboompjes, een overvloed aan hangmatten en een dozijn goed geluimde backpackers. We hebben bij een boerenfamile geslapen en werden door hun op culinair vlak zeer verwend. Vangverse krabben, garnalen en inktvissen op wonderbaarlijke wijze gekruid met o.a. typische peper uit Kampot stonden op ons menu. We hebben dadelijk bij de overzet van wal naar eiland kennis gemaakt met David (42j.) uit Australie (een lolbroek tot en met). Op het eiland zelf hebben we dan nog Clemence (uit Oostenrijk en al enkele maanden in Asia onderweg), Michael uit Duitsland en nog een Ierse jongen (waar ik de naam niet van kon uitspreken laat staan schrijven) beter leren kennen. Dag 1 op het eiland hebben we o.a. gevuld met "afkoelen" in de zee (29 graden), interessante gesprekken, en veel hangmatten.... Dag 2 werd ietsiepietsie actiever ingevuld door een 2 uur durende wandeling rond het eiland over oneindig veel paadjes en veel te weinig wegwijzers. Aan de andere kant van het eiland konden we genieten van de zonsopgang en hadden we het perfecte licht om enkele mooie kiekjes te maken van lokale kinderen, eilandvarkens, koeien en kippen. Het oorspronkelijke plan was dat we de avond van dag twee weer voet zouden zetten op het vaste land maar dit werd gedwarsboomd door de avondles Engels van onze schipper. De schipper liet zich om 5 uur in ochtendglorie eerst blikken en we zijn dan holderdebolder naar Kep gevaren om vervolgens met 3 op een minitufke naar Kampot te vliegen waar Inge om 7 haar bus naar Battambang had. Inge heeft me dus jammer genoeg vaarwel gezegd maar het is goed mogelijk dat later onze paden in Laos weer kruisen (I hope so). Vandaag heb ik in Kampot samen met Michael een kamer gedeeld en hebben we gepland om morgen naar Shianoukville te gaan waar het avontuur wordt vervolgd....tot binnenkort en good luck to you zoals de Cambodjanen zeggen. Ps.:ik heb geen recente fotos meer kunnen doorsturen omdat het internet hier op de meeste plaatsen zeer slow is...maar er wordt aan gewerkt
van 1 bruiloft komen er 2 ........maar niet in ons geval
hoi beste lezers waar was ik gebleven.....oh ja de Cambodjaanse bruiloft op de boerenbuiten. Het was een heel leuke belevenis, vol met verrassingen! Op dag 1 waren we bij de buren uitgenodigd zo rond middagtijd. Zo gastvrij als de Cambodjanen zijn, werden we meteen gevraagd of we honger hadden. Een niets vermoedende eend kwam de hut voorbijgewaggeld en werd het slachtoffer van onze appetite. Binnen een tijd van niets was de eend gekilld, geplukt, zuiver gemaakt, heerlijk gekruid en gebraden op een openluchthaardvuurtje. Alles maar dan ook echt alles van de verse duck à la cambodienne werd met smaak verorberd. Mister Rong (alias tuktukdriver) nam ons na de heerlijke maaltijd met de nodige rijstwijn mee naar de voorbereiding van het trouwfeest. Hier werd ons een dessertje aangeboden dat je (gelukkig maar) niet op de Europese menukaarten kan vinden, namelijk een verse koeikop (cfr. foto) die aan een boom hing en vanwaar het vlees en de hersens vanonderuit geplukt werd en in een ondefinieerbare maar lekkere dressing aan ons gepresenteerd werd. Zo beleefd als we zijn hebben we er ons met de nodige tegengoesting toch aan gewaagd......in de hoop naderhand niet naar de immodium te moeten grijpen. We hebben ons dan maar met de nodige palmwijn preventief gedesinfecteerd.
s'Avonds heb ik mezelf dan na deze "vermoeiende" dag een ontspannende massage gegund en was verbaasd van het gevraagde prijskaartje. Ze vroegen 40 dollar ipv de gebruikelijke 5 à 6 dollar. Toen de kassierster bijgevolg m'n vraagtekengezicht aankeek vroeg ze heel onschuldig of ik met of zonder boumboum wou. De massage was vergeleken met die ik op Koh Tao heb genoten benedenmaats, en heb dan maar de conclusie getrokken dat haar specialiteit op een ander gebied lag.... Dag 2 was dan de grote dag en werden we al in alle vroegte opgehaald door de privéchauffeur. Op het feest aangekomen bleek dat we de enige westerlingen waren en veruit de enige nuchtere. We kregen een 7 gangenmenu voorgeschoteld maar hadden nauwelijks de tijd om ervan te genieten omdat mettertijd, hoe beschonkener de mensen werden, iedereen met ons aanstootte en erop stond met hun te drinken. Omdat wij brave Belgjes het frühschoppe nie zo gewoon zijn hebben we uit beleefdheid dan maar vele kleine slokjes genomen. Om twaalf uur s'middags stonden we al op de dansvloer en hebben ons kostelijk geamuseerd. De Locals bleven het drinktempo er goed inhouden en bijgevolg was bij 33 graden om 3 uur s'middags 90 procent van de mannen lazerus. De vrouwen en meisjes waren in vergelijk heel rustig en hebben we dan maar kort bij hun een schuiloord gezocht. Omdat we van al dat feesten behoorlijk gaar waren werd ons een slaapplaats in de aanpalende hut aangeboden. Daar hing achter een doek nog een surprise (de uitgeholde koeiekop van dag 1) op ons te wachten.
De volgende dag zijn we dan in alle vroegte met een aircobus vergezeld van 56 cambodjanen vertrokken richting Pnom Penn (hoofdstad van Cambodja, 1,25 miljoen inwoners). We hebben op aanraden van onze gerenommeerde reisgids een heel leuk guesthouse gevonden aan de lakeside. In deze wel heel bedrijvige stad lijkt zo een rustoase wel het paradijs op aarde. Het guesthouse heeft een groot terras gelegen op houten palen over het meer en is de perfecte plaats om s'avonds in alle rust van de zonsondergang te genieten. Dag 1 hebben we eerst lekker gechilled en zijn dan in de late namiddag een eerste bezoekje gaan brengen aan het centrum met z'n vele Franse koloniale gebouwen. We dachten een leuke stadswandeling gaan te maken maar dat viel door de nogal opdringerige taxicauffeurs (fietstaxi's, motortaxi's,tuktuks,...) in het water. We werden dus alle vijf voet gevraagd of we een taxi nodig hadden en hebben het wandelen na een halfuurtje ingeruild voor een taxirit zodat we tenminste met rust werden gelaten. Op dag 2 hebben we een bezoekje gebracht aan de onbeschrijfelijk wreedaardige gevangenis s21 (tuol sleng museum) uit de tijd van Pol pot en z'n rode khmer-aanhang. Voor deze tijd deed de gevangenis dienst als een heel normale vredelievende school. Hier heeft de rode khmer in de kortste tijd grote verandering in gebracht en het geheel omgevormd tot 1 grote folterkamer. Hier werden tussen april 1975 en januari 1979 meer dan 15000 mensen opgesloten en op de meest wrede manier gemarteld, voor ze door de rode khmer naar de killingfields (choeung ek,bezoek dag 3) werden gebracht en een einde vonden aan hun lijden. Beide plaatsen zijn dus helemaal geen bezienswaardigheid maar eerder een bedevaartsplaats en bezinningsoord. Het heeft dan ook een heel aangrijpende indruk op ons gehad.... Koen heeft me dan op dag 4 in alle vroegte verlaten om met 1 lachend en 1 wenend oog zijn schatzi claudia from austria te gaan bezoeken. In tussentijd (ergens in de loop van dag 2) hebben we kennis gemaakt met een heel aardige stralende mevrouw uit Nederland. Inge is haar naam en ze is net als mij voor 4 tot 6 maanden in Azie onderweg. Ze was eerst voor 2 maanden in Thailand waar ze ondermeer aan een schildpaddenproject heeft meegewerkt. Na Cambodja gaat ze net als ik naar Laos. Inge had contacten met een kleine organisatie ter ondersteuning van weeskinderen genoemd COLT en opgericht door Nederlanders(www.colt-cambodja.org) Vandaag hebben we samen een bezoekje gebracht aan het weeshuis met 16 kinderen tussen de 5 en 17 jaar. Uitgangspunt is om de kinderen te verzorgen en te begeleiden op gebied van onderwijs tot ze oud genoeg zijn om in eigen onderhoud te voorzien. We werden rondgeleid door André (een van de organisators die na een rondreis hier is blijven plakken en een reisbureautje heeft opgestart om de kost te verdienen). Als afscheid trakteerden de kinderen ons op een ingestudeerd liedje. Omdat je hier kan zien dat het geld echt wel goed geïnvesteerd wordt, heb ik een bijdrage geleverd voor een nieuwe printer in het klasje. Morgen hebben we een uitstapje, georganiseerd door het reisbureau van André, gepland. Een van de highlights zou een een ritje zijn op een nog "niet toeristisch" bamboetreintje een half uurtje buiten Pnom Penn....klaat me verrassen....tot binnenkort, tede
een goed georganiseerde maar slopende tocht nr koh tao
sawadee kap(goeiedag) kwil jullie eerst bedanken voor de leuke mailtjes Kben deze middag na een slopende tocht(totaal 8 uur trein hobbelhobbel en 4.5 woelige zee) behoorlijk fertig en lijkbleek met open armen ontvangen op het tropische koh tao.Gisteren in het internetkafee heb ik een leuk koppel uit keulen ontmoet die toevallig dezelfde kant uitmoesten als ik.We hebben ons een taxi gedeeld nr hualampong trainstation in Bangkok.We waren al om 4 uur namiddag op het station om een slaaptrein te reserveren.Jammer genoeg was alles volgeboekt en hadden we pas tegen middernacht een hobbeldehobbeltrein die de de fietscoureurs op sommige momenten vlot konden verslaan.Eindelijk aangekomen bij het chumpon station 500km verderop werden we volledig geradbraakt afgehaald door taxibusjes die ons naar de haven brachten waar de woelige zee ons in ontvangst heeft genomen.Op de boot heb ik dan de grote fout gemaakt om in te dommelen en bijgevolg kotsmisselijk wakker te worden. Eens gestrand werd ik hartelijk ontvangen door de koen en waren na een heerlijk ontbijt met verse vruchten en muessli alle strapatzen snel vergeten.Ik heb me dan eerst maar een siesta gegund en ben daarna om echt wakker te worde een duikje gaan nemen in de zee(26 graden en kristalklaar).Koen zijn basic bungalow ligt op 50 meter van het strand en kost een vette 90 euro per maand.Morgen hebben we een hike door het oerwoud gepland om godverlaten strandjes te ontdekken.Als koen zijn oorontsteking volledi genezen is kan dan het duikavontuur beginnen...klaat me verrassen.Zo.....dat waren de laatste nieuwtjes,houd jullie goed en tot mails,beybey
Hoi allemaal Ik ben ondertussen al 5 dagen in Bangkok samen met Stijn(toffe gast uit Brugge en Filosoof in hart en nieren),Elsje mn achternichtje en Jorg(een jongen van Bayeren die we op de luchthaven hebben leren kennen,leraar aardrijkskunde van beroep).Het is hier op het moment zo rond de 25 graden en er gaat een fris briesje(de ideale winter).We verblijven in een zeer stijlvol ingericht guesthous(shanti Lodge) welk je het beste kan beschrijven als een oase in de grootstad.We hebben de laatste 5 dagen alles behalve stil gezeten en al het een en ander gezien en beleefd. Een kort overzicht van ons programma; -Bezoek aan de tempel van de liggende Boedha(een beeld van rond de 40 meter lang) -Tocht van 2a3 uur rond en in het indrukwekkende koninklijk paleis -Slenteren in het nationaal museum van Thailand -De ogen de kost gegeven in het nachtleven van patpong(de rosse buurt) -bootsrondvaarten op de druk bevaren chao pray -bezoek van een megagrote weekendmarkt(Bree maal 100) -......
Gedurende onze uitstapjes hebben we nieuwe krachten opgedaan bij de eetstalletjes die je op elke hoek van de straat kunt vinden.Alles wat we gegeten hebben was lekker maar we soms moeilijk te definieren(van spetterpoep zijn we gespaard gebleven,tot nu toe...) Gisteren hebben we ons gewaagd aan een paar gefrituurde insekten(sprinkhanen,meelwormen,maaien,en kevers)De eerste twee smaakte naar meer de andere voelden nogal raar aan in de mond en lieten zich slecht kauwen(vooral de kever volgens jorg).
Jammer genooeg hebben we vandaag al afscheid moeten nemen omdat Elsje en Stijn hun tocht verder zetten nr het Noorden(Birma)en ik eens ga kijken hoe het met Koen en de onderwaterwereld is gesteld op koh Tao.
Ik heb vandaag een treintocht voor de boeg van 12uur nr Chumpong en dan nog de bootsovertocht van 3uur... klaat jullie iets weten als ik in het duikersparadijs ben aangekomen.. vele groetjes en tot mails
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
sawadee kap(goeiedag)
