Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ik ben onlangs, vroeger dan verwacht, op de arbeidsloze markt verzeild geraakt en maak nu van de gelegenheid gebruik om een droom werkelijkheid te maken.
Na een wereldtrip, samen met m’n mam, ben ik m’n hartje verloren in het Verre Oosten. Sinds deze reis laat het gevoel me niet meer los om meer te ontdekken van de interessante cultuur in Zuidoost-Azië. In tegenstelling tot de “luxe”reis van toen zal er nu alles veel meer basic en low-budget aan toe gaan met backpack en alle mogelijke vervoersmiddelen.
Ik vertrek op 31 januari, samen met m’n achternicht Elsje en Stijn (uit Brugge) naar Bangkok, om van daaruit waarschijnlijk een bezoek te brengen aan mijn maatje Koen die duikinstructor is op Koh Tao.
Hoe en met wie de reis verder zal verlopen staat nog in de sterren geschreven.
Als het jullie interesseert waar we uithangen en welke avonturen we beleven, kunnen jullie hier een kijkje komen nemen en ik hoop op reacties en nieuwtjes van het thuisfront.
23-04-2007
Het noorden van Vietnam per motorbike.......een aanrader!!!!!!
Hello hello.......mijn laatste hoofdstukje is pas een week geleden geschreven maar omdat ik de laatste 6 dagen zoveel beleefd en gezien heb breng ik jullie nog een kort relaas. Na onze trip in Halong bay hebben we de volgende dag nog een paar kiekjes gemaakt van het alledaagse reilen en zeilen in de straten van deze hectische hoofdstad (Hanoi). Bij het maken van een foto van een grote etende hond (de meeste honden zijn hier van die kleine keffers....dus dit was een uitzondering die op de beeldplaat moest worden vastgelegd) liet de hond zijn eten ff wachten om eerst een lekkere hap Belgische steak te proeven (mijn kuit). Ik volledig in paniek en schreeuwend op de hond moest daarbij ook nog toekijken hoe plezant de Vietnamese medemensen dit voorval vonden en i.p.v. mij te helpen lachten ze zich bijna kreupel (grappig he.......not voor het slachtoffer). Gelukkig verstond de hond een beetje Vlaams en na veel godverd....en gemiljaar gaf hij het op. Al bij al viel de beet nogal mee (maar een beetje bloed en 4 mooie tandafdrukken als souvenir) en konden we zo met de nodige angstzweet en grote bogen om de stadshonden makend onze tocht op zoek naar lunch verder zetten. We vonden een leuk plaatsje met een extra aardige serveerster die toen ik haar de beet liet zien nog voor ik iets kon zeggen op haar scooter sprong en bij de apotheek de nodige verzorgingsmiddelen voor me ging halen. Na deze dag besloten we om 's avonds nog ff op de biercorner ons onder de andere toeristen te begeven en het super goedkope bia hoi te genieten (10 pintjes voor..............1 euro). Jullie raden nooit wie we hier opnieuw troffen........... jawel de mensen uit Lier en Amerika Denise(waar ik nu ben achter gekomen dat ze eigenlijk Elise heet). Zij hadden voor de komende 3 dagen de Halong Bay trip gepland en we spraken iets af voor de 12de april (de dag dat Seda me zou verlaten). Seda en ik genoten de komende dagen van de stadssfeer en bereidden ons psychologisch voor op ons naderende afscheid. Best wel vreemd als je zo een intense tijd samen hebt gedeeld. Maar we hebben ons met de gedachte getroost dat we elkaar later misschien nog eens kunnen treffen(Salzburg en Munchen is nl. een kattesprong). Na ons droevig afscheid trof ik me dan de volgende dag met de 3 andere musketiers... en hadden we nog leuke ervaringen in een niet toeristich stadsgedeelte aan de riverside. We merkten dadelijk dat de mensen hier veel gemeender vriendelijk zijn zonder bijbedoelingen. Na een tijdje toekijken werden we door een partijtje kinderen uitgenodigd om mee elastiek te springen (lang geleden maar het lukte nog enigzins). De kinderen hadden de dikste lol en wij daarom niet minder... In de late uurtjes besloten we na een heerlijk dineetje (inktvis met knoflook en caramel) om nog een stapje in de wereld te zetten en we belandden na een tijdje zoeken op een kleine party op een vrij afgelegen plekje aan de rivier (called the lighthouse). In de vroege uurtjes op weg naar huis werden we dan nog lastig gevallen door een paar hoertjes die ons achtervolgde en geen noooooooooooooooooooooo....wilden verstaan. Volhardend als we zijn bereikten we dan toch na veel ontwijkingsmanoeuvres alleen ons hotel. Op zondag besloten we (David en ik vergezeld van de nodige kater) om een motorbike te huren en ons op te warmen met een stadsritje voor ons geplande uitstapje naar Bac Vi National Park. We wilden de ochtendspits op maandag vermijden en vergaten hierbij dat de Aziaatjes beter uit hun bed kunnen als wij, met het gevolg dat we ons om een uur of 6 in het crazy stadsverkeer van Hanoi bevonden. Aangezien we ons zo moesten concenteren om geen ongeluk te veroorzaken verloren we elk richtingsgevoel en onze ongedetailleerde stadskaart baatte ook niet veel. Met als gevolg dat we, na anderhalfuur door de stad te dolen op zoek naar de juiste ontsnappingsweg, besloten om de eerste beste highway te nemen en onder het motto we zullen wel zien waar we uitkomen.We reden Hanoi uit in zuidelijke richting en merkten na 45 km dat we een goede keuze hadden gemaakt want in de verte waren de bergjes al te zien die we zochten. Eerst hadden we een ontbijtje in een ontoeristisch dorp waar de broodsmessen nog moesten worden uitgevonden en we in de plaats een schaar uit de jaren stillekes kregen om ons stokbrood met eitje vorm te geven. Aan de belachelijk lage prijzen merkten we dadelijk de ontoeristische zijde van dit dorp (1,5 euro voor 3 frisdranken, drie broodjes met ei en groenten, en Vietnamese thee naar believen). Na een tijdje cruisen op de countryside (platteland) maakten we een tussenstop om weer op krachten te komen en werden we door de plaatselijke jeugd en Opa om 10 uur 's morgens uitgenodigd om de typische Vietnamese pijp te roken die als je het niet gewoon bent voor het nodige licht gevoel in je hoofd zorgt. Na een tijdje koffie (de koffie is hier meestal met zoete melk en heeft een apart smaakje) drinken en koekjes eten om dat licht gevoel kwijt te raken (verantwoordingsbewust zoals we zijn...) ging onze tocht richting bergen verder. Lukraak sloegen we dan een onverhard zijwegje in en i.p.v. in een natuurpark te belanden kwamen we in the middle of nowhere terecht in een soort van Vietnamees opvangtehuis voor bejaarde leprapatienten. Dit oord bevond zich te midden van een prachtig ongerept grasgroen bergachtig landschap. Na de nodige gesprekken (met handen en voeten natuurlijk) met de oudjes voelden we ons eventjes als Pater Damiaan in Vietnam. We waren heel welkom bij de oudjes maar een of andere opzichter maakte ons met gebarentaal duidelijk dat we ons op verboden terrein bevonden en werden we "vriendelijk" verzocht deze oord te verlaten. Lang hebben we niet getreurd want bij de volgende kiekjestussenstop werden we door boer (was het nu Huong of Muong??) al uit de verte toegewuifd en gaf hij ons te verstaan dat we zijn kinderen moesten fotograferen. Zo een kans lieten we ons natuurlijk niet ontgaan en een kwartiertje later zaten we samen met hem aan de de thee en zelfgebrouwde schnaps. We hebben ons enigszins verstaanbaar gemaakt door op de nodige plaatsnamen op de kaart te duiden en hebben daarbij allen goed gelachen. Een uurtje later en op krachten gekomen door zijn zelfgekapt suikerriet maakten we ons langzaam op de terugweg richting Hanoi. Hierbij hadden we nog 1 pitstop voor de lunch waarvan het aangeboden dessert bestond uit een soort van slangenbloedachtige gelei met lemoen en peper en nog een paar andere ondefinieerbare dingen. David zei vriendelijk nee maar ik moest het toch uitproberen meende ik en 5 minuten later wilde mijn maag het ongewoon soepje teruggeven maar ik heb het na veel slikken en de nodige cola als medicijn nog net kunnen voorkomen. Onze timing was weer perfect en we kwamen in volle avondspits terug in Hanoi aan en reden deze keer zonder veel omwegen direct naar de motorshop. David en ik kregen hierbij een kleine adrenalineshock toen we merkten dat we ons in een eenrichtingsstraat bevonden (in de verkeerde richting natuurlijk) en omkeren vanwege de drukte niet mogelijk was (in deze stad heb je geen bobbejaanland nodig). Maar ja einde goed alles goed..... Ik had gedurende deze trip weer een nieuwe liefde gevonden, Seda al vergeten.....nee toch niet, deze keer was het een Russische rode oldtimer(MINSK) van om en bij de 35 jaar en een powerfull betrouwbaar hartje met 125cc......... Eerst had ik gepland om met de trein naar Sapa te gaan. Sapa is een bergstad (1500 hoogtemeter) gelegen in het noord-westen van Vietnam op zo'n kleine 200 km van de Chinese grens. Maar aangezien me de motorbiketrip van de dag ervoren zo goed was bevallen besloot ik om mijn schatje mee te nemen en heb ik meteen ook maar een gids gezocht die me door de mooiste en spektaculairste landschappen van zuid-oost Azie zou begeleiden. Je kan zo een trip ook op je eentje doen welk ik aanvankelijk van plan was maar aangezien er hier in Vietnam eenmaal uit de stad de wegaanwijzers op 1 hand te tellen zijn en mijn technische kennis van oldtimermechanika ook volledig beneden peil is nam ik dan toch maar het zekere voor het onzekere en vond zo Hue. Hue is een 23-jarige Vietnamese gids die opgegroeid is op het platte land en om centjes te verdienen naar de grootstad is gekomen op 13-jarige leeftijd om daar de eerste 4 jaren op de straat te leven. Hij heeft al zijn spaarcentjes verzameld om Engelse les te gaan volgen en om dan aansluitend onofficieel als gids te kunnen werken. Na de nodige onderhandelingen spraken we af dat ik de motors en de benzine zou betalen en hem daar bovenop nog 12 dollar (8euro) per dag zou geven. Met volle motivatie vertrokken we dan dinsdag bij ochtendgloren en ruilden we de stad in voor moedernatuur die zich gedurende de komende 5 dagen van haar mooiste zonnige kant liet zien. Er stonden ons 4 dagritten van om en bij de 200 km elk te wachten... een dagrit van 200 km zullen jullie denken... awel daar stond ik ook van te kijken. Hue had namelijk een route uitgestippeld die ons over de verschillende bergpassen met de meest onmogelijke miserabele zand, kiezel, modder, en geradbraakte beton zou leiden. Het grote voordeel hiervan was namelijk dat we ons zo buiten de gewoonlijke toeristenpaden begaven en de ongerepte landschappen en ongeschonden dorpen van de etnische bergvolkeren konden bezoeken.
