Sinds april 2012 ben ik ( eindelijk ) de fiere bezitter van een moto. Mijne moto, mijnen Bandit, mijne Soes. Op deze blog hou ik bij wat er zoal mee doe : georganiseerde ritten, met vrienden wat toeren, ... Niks voor jou ? No problem, er zijn andere blogs genoeg.
Over mijzelf
Ik ben Bart M
Ik ben een man en woon in Cackingeheim (Belgie) en mijn beroep is niet van belang.
Ik ben geboren op 14/05/1960 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijne moto, wat fietsen, familie & vrienden, skien..
Vandaag is 28 oktober en rij ik de herfstrit van de Hartrijders in Moerzeke - Hamme. Al mijn motomaatjes hebben iets anders te doen dus ga ik alleen. 185 kilometer en vorig jaar meer dan 4.000 deelnemers. Ik heb nog nooit zo'n groot evenement gedaan.
Mieke moet vanmorgen vroeg vertrekken om te voleyballen. Ze is nog maar juist buiten of ik trek mijn motopak aan en start het beest. Niet dus. Ik krijg hem weer niet gestart. Als ik slim was geweest had ik hem gisterenavond aan de accu-lader gelegd, maar dat had ik niet gedaan. Na een paar minuten is de batterij kompleet plat. Motopak uit en batterij aan de lader gelegd. Ik ben zo kwaad. Had er echt naar uitgekeken om deze rit te doen.
Uit frustratie dan maar live naar de F1 van Indië gekeken. Kan me zelfs niet meer herinneren wie er gewonnen heeft, Vettel denk ik.
Dit is al de tweede zondag op rij dat Camille, ondanks het feit dat ze laatstejaars kadet is, moet/mag meespelen met de beloften van DVK Egem. Sibe gaat nu aleen paar zondag-namiddagen naar de Chiro. Voor ons is dit dus vliegen en lopen. Camille moest vandaag om 14 uur in Zulte zijn, Sibe om 14u30 in Kachtem en Camilles match begint dan om 15 uur. Gedaan met voetballen om 17 uur, Chiro gedaan om 18 uur.
Deze morgen kon er niet gereden worden : eens lang uitslapen, dan samen rustig ontbijten om vervolgens te gaan stemmen voor de gemeente en provincie.
Maar, met deze stralende zon, kriebelt het toch wel heel hard. Mieke is akkoord om de kinderen alleen te voeren, zodat ik rond 13u30 kan vertrekken voor een toerke alleen en op mijn gemakske om 15 uur in Zulte aankomen om de match te zien. Bandit buiten gezet, kleren aangetrokken, eens naar de buren gewuifd en starten maar. Dat starten ging dus niet zo vlot. Met of zonder choke, met of zonder gas geven, het ding wilde niet starten. Na een paar minuten hoorde ik dat de accu bijna niets meer gaf, dus ben ik er maar mee gestopt.
Bandit terug in het tuinhuis gezet en hem aan de accu-lader gehangen. Na een paar minuten, uit pure frustratie, toch nog eens geprobeerd hem te starten. Van de eerste keer was hij weg, is dat nu niet om te rotten !
Accu-lader losgemaakt, zadel er terug op, handschoenen en helm terug aan, Bandit buiten gezet en alles afgesloten. Uit voorzichtigheid na 5 minuten draaien de motor eens afgezet en terug gestart, geen probleem. Op weg dan maar. Volgens de GPS is Zulte 20 minuten rijden, ik heb nog een dik uur. Wat toerkens in de buurt gedraaid om de motor goed warm te krijgen en nog eens af te zetten, ik zou niet willen stranden in Zulte met een motor die niet start. Om 14u40 sta ik terug voor de deur, nog eens afgezet, terug gestart, geen probleem, op weg naar Zulte dan maar.
Geen spijt gehad van de match. De dames hebben zich kranig geweerd op verplaatsing tegen de leider van het klassement. 0 - 1 voor , 1 - 1 gelijk en dan helemaal op het einde van de match 2 - 1 en zonder punten naar huis. Jammer. Camille heeft zich geweerd als een leeuwin op 'haar' middenveld en gevochten voor elke bal. Ik ben fier op haar. Een 10-tal minuten voor het einde wordt ze zwaar onderuit gehaald en moet gewisseld worden. Ze krijgt van de andere speelsters én het publiek een applaus. Dit is een kippenvel-moment.
Na de match blijf ik niet nakaarten, maar spring direkt de moto op. Nog wat rondgebold, lukraak straten en wegeltjes in en uit. Tegen 18 uur ben ik thuis na een totaal van een dikke 100 kilometer. Dat was ook eens plezant, rustig cruisen zonder constant op de limiet te moeten rijden.
Voor de zekerheid het zadel nog eens afgenomen en de accu aan de druppellader gelegd.
Maandag zal Camille naar de huisdokter gaan die voorstelt nog twee dagen te wachten om de voet te laten ontzwellen en dan naar radiologie te gaan. Eén ding staat vast : de komende 2 weken wordt er niet gevoetbald.
Maandagmorgen is de accu volledig opgeladen. Benieuwd voor de volgende start.
't Is weer zondag en de zon schijnt. Gisteren trok het weer op niks maar vandaag wordt een mooie dag. Het zesde treffen van Skudn & Beevn.
Ik vertrek rond 8u15 met Mario en Dieter, mijn 2 snelle vrienden. Mario trekt de eerste meters al eens goed door, waarschijnlijk is de hele straat nu wakker, Mieke in alle geval wel.
Op de vertrekplaats veel bekenden : Mario, Dieter, Roger, Kevin, nog eens Dieter, iemand van wie de naam me ontgaat ( Michel ? ) op een blauwe Honda en een aantal anderen die ik van gezicht begin te kennen maar geen naam kan op kleven. Frank zou de rit ook rijden maar vertrekt pas later.
We vertrekken zonder Kevin en Dieter, die rijden samen apart. Ik ben dus nu de baan op met 3 kerels die nu en dan een wheelie maken ( Mario, Dieter en de blauwe Honda ) en een andere die zo plat door de bochten gaat dat zijn uitlaatpijpen de grond raken ( Roger ). Volgens mij ben ik de enige 'normale' in ons groepje. Ik vertrek als tweede, na Mario, en laat uit veiligheid een gaatje om zo op tijd te kunnen reageren indien nodig. Dat moet je dus met die mannen niet doen. Na nog geen 2 minuten waren ze me één voor één voorbij gekomen en reed ik naar goede gewoonte laatste.
Prachtige rit door de West Vlaanders. Twee stops, één onderaan de Kemmelberg en één in Sint Eloois Winkel. Onvoorstelbaar hoeveel groepen wielertoeristen je op een zondagmorgen op en rond die Kemmel ziet, alsof zij graag afzien door daar met hun fiets naar boven te kruipen. In café Meiboom in Winkel ben ik nog Peter van mijn werk tegen het lijf gelopen, hij is al een hele tijd lid van Skudn & Beevnen en was blijkbaar al heel vroeg op pad om de bordjes nog eens te controleren en hier en daar wat aarde van het wegdek te borstelen.
Een beetje voor de middag zijn we terug op het vertrekpunt. Rap goeiendag gezegd aan iedereen en hurry hurry naar de sporthal in Ingelmunster. Mieke zit daar nog na te genieten met van haar overwinning tegen Pittem ( 3 - 0 ) met een glaasje Cava en ik schuif bij voor een ice-tea.
Rond 12u30 naar huis om rap iets te eten. Deze namiddag moet Sibe naar de Chiro en Camille speelt mee met de beloften om 15 uur.
Om 14 uur krijg ik een SMS van Frank om te laten weten dat hij ook thuis is. Zijn tempo ligt duidelijk lager dan wat wij gedaan hebben, maar dat is niet verwonderlijk. Eén van deze dagen moeten wij toch eens samen een toerke doen, maar dan wat meer dan 1/2 dag voorzien.
Deze namiddag heeft Mieke me naar De Engel gevoerd om mijn hersteld Bandietje op te halen. Benny had ineens een groot onderhoud gedaan, dus niet alleen zijn de afgebroken onderdelen vervangen maar staat hij terug op punt. Ik voel het ook wel als ik er mee rij ( remmen pakken bv. veel sneller ). Ik had stiekem gehoopt dat het redelijk weer ging zijn en dat ik er een ritje kon van maken, maar dat was niet het geval. Gietende regen. Op de autostrade, bij het inhalen van trucks, kreeg ik emmers water in mijn gezicht gegooid. Sibe vond het in alle geval leuk. Die zat bij zijn moeder, die voor me reed, in de auto en wuifde regelmatig. Aan 130 km/uur in de gietende regen was het enige wat ik kon doen eens met mijn lichten knipperen, maar daarmee was hij duidelijk al tevreden.
Hier ook een paar foto's (later genomen) waarop de schade te zien is.
Deze avond een telefoontje gehad van vriend Frank, die ik al geruime tijd niet meer gezien of gehoord heb. Hij had via via ( Mieke - Sef van de sporthal in Ingelmunster ) gehoord dat ik een schuiver had gemaakt en vroeg zich af of alles OK met me was. Dank je Frank, met mij is alles prima.
Naar goedegewoonte zondag vroeg opgestaan om als eerste te kunnen vertrekken. Mario staat al te wachten, bak nog eens volsmijten aan de pomp en weg richting Oostende voor het Eikeltreffen. Onderweg Roger en zijne vriend Eddy, beide Pan-mannen, opgepikt en dan onder een fris herfstzonnetje, t is maar 6 graden, naar het vertrekpunt. Daar wacht nog iemand ons op, zijn naam is me ontgaan, maar ook familie van Mario. In alle geval een snelle kerel die, zo zal later blijken, niet bang is van een wheelie of stoppie meer of minder.
Ik laat even aan Roger weten dat ik niet te rap ga gaan vandaag. Er liggen pas nieuwe voor- en achterbandjes op mijn Soes en dan moet ik, volgens de garagist, de eerste 100 kilometer niet te zot doen.
Het weer is schitterend, het parcours ook. Onder een steeds warmer wordende zon rijden we naar de kust, de Nederlandse grens over, langs het strand, op de dijken, echt heel mooi. Terug oa. via Damme, ik herken de Siphon langs de vaart. Doordat ik deze keer niet achteraan rijd gaat het veel beter. Roger trekt als steeds de kop, dan Eddy, dan ik en de 2 heel snelle mannen achteraan. Het tempo ligt redelijk hoog maar niet té, naargelang de kilometers vorderen krijg ik meer en meer vertrouwen in mijn nieuwe bandenset. Als het zo verder gaat zullen we de 160 kilometer er in 3 ½ uur hebben doorgedraaid.
Op een 20 kilometer van het einde gebeurt het dan. De Molenweg in Zuienkerke. Een lang recht baantje dat plots naar links draait over een klein brugje met een lage stenen boord. Net voor en op de brug heeft boer boer wat zand verloren. Ik zie dit op het laatste moment, denk aan mijn nieuwe banden, vrees dat ik ga slippen, panikeer en knijp de remmen dicht. Bandit gaat rechtdoor en schuift onderuit om tegen het stenen muurtje tot stilstand te komen. Ik met mijn linkerbeen onder de omgevallen moto. Tegen dat ik de motor heb afgezet staan Mario en zijn maat, die achter me reden en alles hebben zien gebeuren, al naast me om Bandit recht te trekken. Net over de brug is een kapelletje met een strookje asfalt. De mannen brengen mijne moto naar daar, ik ben nog wat aangeslagen en sta er op te kijken. Ik bel naar Mieke om te laten weten dat ik wat later thuis zal zijn omdat ik een schuiver gemaakt heb, maar gelukkig zonder lichamelijk letsel.
Al bij al valt de schade mee. De valblokjes hebben de motor beschermd, de tank en het kuipje aan de linkerkant zijn wat geschaafd. De hendel van de ontkoppeling is wel afgebroken, het voetstangetje om mee te schakelen ook. Van rijden is dus geen sprake meer. Na wat heen en weer gepraat met mijn collega-rijders is dit het plan, en zo voeren we het dan ook uit : we brengen Bandit naar een boerhof een paar 100 meter verder en vragen of hij daar een nacht mag blijven staan. Dit blijkt geen probleem te zijn voor de man. Roger komt de moto dan morgen met zijn remorque ophalen en brengt hem naar Motorzaak De Engel, hier niet ver vandaan. Ik rij achterop bij Roger tot aan de autostrade, lekker gemakkelijk in het zadel van de Pan, omgeven door bakken. Aan de autostrade stap ik over op Marios moto, een heel stuk minder comfortabel, maar ik geraak wel thuis.
Rond een uur of 1 zijn we thuis. Mieke is er ook maar net, ze heeft gevolleybald. Voor Marios deur samen met Mie en Evy een paar pinten gedronken om even te bekomen. Ik lijk nu pas te beseffen dat ik geluk heb gehad. Als ik sneller had gereden of later geremd was ik misschien veel harder tegen dat stenen muurtje gevlogen met wel wat schade aan lijf en leden. Als dat muurtje er niet had gestaan maar wel een gewone railing, dan had ik misschien met of zonder moto in de beek gelegen.
Ook een dikke merci aan mijn 4 mede-rijders. Hun kalmte heeft mij ook rustig gehouden, alleen was dit een heel stuk lastiger geweest.
