Sinds april 2012 ben ik ( eindelijk ) de fiere bezitter van een moto. Mijne moto, mijnen Bandit, mijne Soes. Op deze blog hou ik bij wat er zoal mee doe : georganiseerde ritten, met vrienden wat toeren, ... Niks voor jou ? No problem, er zijn andere blogs genoeg.
Over mijzelf
Ik ben Bart M
Ik ben een man en woon in Cackingeheim (Belgie) en mijn beroep is niet van belang.
Ik ben geboren op 14/05/1960 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijne moto, wat fietsen, familie & vrienden, skien..
Ik ben nog wat onder de indruk van het stomme voorval van daarstraks, maar Camille ziet het helemaal zitten. De moto op en richting autostratde, dan even goed doortrekken en we zijn in Oudenburg voor het Kanaaltreffen van MTC Down Under. Door een kleine vergissing op het einde kom ik aan aan de eerste stop in plaats van het startpunt. Daar onmoet ik Roger, Mario's schoonvader, de snelle kleine man met de Pan, en Dieter, de vriend van Mario met wie ik al eens een rit gemaakt heb en die ook niet vies is van eens goed doodscheuren met zijn gifgroene Honda. Het is een kort maar leuk weerzien met die 2 toffe kerels. Dieter is ( weer ) onder de indruk van Camille.
Dan naar het startpunt. De seingevers zijn op z'n minst gezegd kleurrijke figuren : twee oudere mannen ; de éne een kerel met immense bakkebaarden en de andere een kale man met een rood gekleurde hanenkam. Binnen in het clublokaal wordt het niet beter : in de smalle gang naar het lokaal staan kraampjes waar je stickers met doodskoppen en anders fraais kan kopen, het clublokaal zelf doet denken aan een 100 jaar oude refter van een school die dringend aan onderhoud toe is. De mensen aan de inschrijving zijn echter zeer vriendelijk en voor de rest : who cares ? Ik weet niet wat Camille precies verwacht had maar zie wel dat ze even verschoten is van het lokaal en het publiek. Haar reaktie 'wow, wat is dat hier allemaal ?' is begrijpelijk.
De rondrit zelf is prima. Allemaal kleine, kleinere en nog kleinere landweggetjes in een strook van ongeveer 20 kilometer parallel met de kustlijn. Soms zien we de typische bebouwing van de kustlijn redelijk dichtbij, dan zitten we weer midden de polders en tussen de koeien. Sommige baantjes zijn zo klein dat kruisen met een auto helemaal niet mogelijk zou zijn en tussen de barsten van het beton groeit er gras. Hier en daar liggen er wat kiezelsteentjes en modder in de bochten. Op zich is dit niet erg, maar met een passagier achterop en niet gewend met een duo te rijden is het wel even aanpassen.
Helemaal in het begin, bij het uitrijden van Oudenburg, komen we langs een bekend baantje : in het begin van juli hebben we Camille hier op een grote boerderij afgezet bij één van haar voetbalvriendinnen. Ik moet haar geen 2 keer vragen of we gaan stoppen. We rijden de lange oprijlaan in, Camille stapt af en belt aan. Anouk blijkt nog te slapen maar wordt met plezier door haar zuster gewekt. Na een korte babbel met de boer en boerin zijn we terug de baan op. Tot binnen een paar maanden, wanneer we tegen elkaar sjotten !
Zo nu en dan heb ik de indruk dat Camille zich niet echt vasthoudt achterop. Wanneer ik tijdens een van de stops bij het likken van een artisanale ijskreem onder een grote boom in de voortuin van een boerderij vraag wat ze doet daar achteraan kom ik te weten dat de juffrouw daar zit te SMS-en. Je moet maar durven.
Na de laatste stop beslissen we om niet naar het eindpunt te rijden, we doen toch niet mee aan eéén of ander puntenklassement, en rijden richting Wenduine. Het is inmiddels 15u30 en Camille is bang Mieke te missen. Rond 16 uur zijn we daar : moto geparkeerd tussen 2 auto's en dan met de botten aan de voeten en helm, vest en tanktas in de hand door het zand tussen de volleyballers naar Miekes tent gebaggerd. We kleden ons nog snel om en genieten nog een tweetal uur van de zon en de sfeer.
Tegen 18 uur is het tornooi gedaan ; we drinken er nog twee ( ice teas, geen alcohol als we op 2 wielen zijn ) op het terras van de Cabane en keren dan huiswaarts. Doordat Camille en ik nog het één en ander aan te trekken hebben vertrekken we als laatste, maar na een paar minuten hebben we Mieke's en Heidi's autos ingehaald. De anderen hebben blijkbaar een andere route genomen. We bollen samen richting huis. Onderweg komen we nog in een onweer terecht ; de donder kan ik niet horen maar de bliksem zie ik wel. Ik weet hoe bang Camille van onweer is, dus ik kan me voorstellen hoe ze zich voelt daar achterop. Echt leuk is het niet in de plassende regen op de moto op de autostrade, maar we kunnen de auto's volgen. Bijna thuis wordt de lucht lichter en de weg droog, dat is voor Camille het teken om eens aan mijn mouw te trekken en het'go'-sein te geven : steek mama en Heidi maar voorbij. Even de gashendel opendraaien en we gaan als eerste de afrit af. We rijden proper als eerste de parking op, Camille is tevreden.
Wanneer we dan van de parking onder Roeselare-brug wegrijden langs het kanaal doe ik Camille een laatste plezierke. We staan met de moto aan het rode licht met Mieke in de wagen achter ons en voor ons een lang recht stuk langs het kanaal tot aan het brugje van de jachthaven. Wanneer het groen wordt trek ik alles open, na een paar seconden zijn we aan het brugje en is Mieke achter ons niet meer te zien. Thuis zijn we al afgestapt en hebben de helmen afgenomen als de auto aankomt. Camille glimlacht breed.
Wanneer ik de moto wil binnenzetten en met Mie nog wat sta te keuvelen op de oprit komt Mario af met een fris pintje. Dat zal smaken ! We babbelen nog wat over de rit van vandaag en zijn vakantie. We nemen nog eens de schade van vanmorgen op en komen tot de vaststelling dat het waarschijnlijk bij dat afgebroken handvat en wat blikschade zal blijven.
Vandaag speelt Mieke een beach-volley tornooi in Wenduine. Ik had al een tijd geleden laten weten dat ik deze niet zou mee doen en een toerke met de moto zou maken. Onverwachte wijziging in het plan : Camille rijdt met me mee vandaag. Dit is niet erg, het zal alleen wat gewenning vragen met een extra passagier. Rond 8u15 vertrekken Mieke en Sibe, een uurke later zijn wij klaar om te gaan.
Ik haal de moto uit het tuinhuis en zet hem op de oprit om dan binnen helm, tanktas, handschoenen en nog wat spulletjes te halen. Terwijl ik naar binnen stap hoor ik een knal. Ik draai me om en zie mijn moto op z'n linkerkant liggen. Bij het op z'n pootje zetten had ik er niet bij nagedacht dat hij in neutraal staat en dat de oprit een beetje naar beneden afloopt. De moto is wat naar voren gebold en opzij gevallen.
Godverdegodverdegodver !!!! Hoe kon ik nu zo stom zijn ?
Aan de overkant heeft Koen het tafereeltje aanschouwd. Hij komt me helpen om de moto recht te trekken.
Al bij al valt de schade nog mee : het uiteinde van van de koppeling-handgreep is afgebroken en de motor-beschermer is een beetje geschaafd, de tank heeft een krasje en verder lijkt alles OK. Alle kabeltjes lijken nog vast te zitten en er lekt nergens vloeistof uit.
Ik zal rap genoeg weten of alles OK is : binnen een paar minuten vertrekken we voor een bewegwijzerde rit van 180 kilometer en een bezoekje aan de volleyballers in Wenduine.
