Sinds april 2012 ben ik ( eindelijk ) de fiere bezitter van een moto. Mijne moto, mijnen Bandit, mijne Soes. Op deze blog hou ik bij wat er zoal mee doe : georganiseerde ritten, met vrienden wat toeren, ... Niks voor jou ? No problem, er zijn andere blogs genoeg.
Over mijzelf
Ik ben Bart M
Ik ben een man en woon in Cackingeheim (Belgie) en mijn beroep is niet van belang.
Ik ben geboren op 14/05/1960 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijne moto, wat fietsen, familie & vrienden, skien..
Het is deze week niet echt koud geweest, maar wel vochtig. Bandit staat al 3 dagen terug in het tuinhuis, aan de acculader.
Deze namiddag had ik een paar klusjes te doen in en rond de tuin :een aantal planten in de groencontainer doen, tuinmeubelen in tuinhuis zetten, Camilles fietsbanden oppompen en een nieuwe fietsbel plaatsen... In het tuinhuis viel me op dat Bandit toch wel heel vuil was van de regentrip vorige zondag. Ik heb hem buitengerold en eens afgespoten. Hij is nu zeker niet proper, maar toch een beetje properder dan daarnet.
Ik heb mijn nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen en hem toch eens getracht te starten. Chocke halfweg gezet, contact aan, drukken op startknop en ..... Hij start van de eerste keer.
Dus dit is het waarschijnlijk : aan de batterijlader laten liggen en starten mét choke en zónder gas bij te geven.
HRA Pax Tour 2012. Ik heb wel geen Honda maar zal hem wel rijden op mijnen Bandit. De weersvoorspellingen zijn slecht : droog , buien, onweer. Iedere zender of krant voorspelt wel wat anders. De afspraak met Mario is simpel : als het om 8u30 niet regent gaan we.
Een spannend moment na de startperikelen van vorige week : doet hij het of doet hij het niet ? Hij doet het, en nog wel van de eerste keer : choke geven en op de starter drukken, that's all. 8u30 : het wegdek ligt nat maar het regent niet : we vertrekken. Onderweg naar het vertrekpunt in Heule wordt het al snel duidelijk : de weg ligt er nat en 'vettig' bij. Dit wordt geen gemakkelijke rit.
De start is bij een lokale Honda-dealer die op veel volk rekent : er liggen stapels croissants en chocoladekoeken, er is koffie, bekertjes... alleen geen mensen om het allemaal op te eten. Buiten Mario en ik zijn er 2 andere rijders. De organisatoren laden de trip in mijn Zumo, we eten nog een croissantje en zijn weg.
Doordat de rit niet bewegwijzerd is, alleen roadbook en GPS, rij ik voorop. Onder normale omstandigheden zou ik dit best leuk vinden, maar vandaag net niet. Het parcours ligt er behoorlijk nat bij en de boeren hebben niet op een schepje modder gekeken. De rit draait wat rond Kortrijk heen en gaat dan richting Westhoek, waar de boeren zeer aktief bezig zijn en bij het op- en afrijden van hun erf of veld telkens een flinke schep modder mee de weg op kieperen. Ik doe wat ik kan om wat vooruit te komen, maar onder deze omstandigheden lukt dit niet goed. Na een 2-tal uren glibberen en schuiven op kleine wegeltjes begint het zachtjes te regenen. We zitten dan in Poelkapelle en besluiten even te stoppen om iets te drinken. Na 2 Cola's voor Mario en 2 koffies voor mij wordt het duidelijk dat de regen niet gaat ophouden. In tegendeel, het regent alleen maar harder en harder. We besluiten naar huis te gaan : na 2 uur ofwel 90 kilometer schuiven is het genoeg geweest.
Mario rijdt naar huis, ik naar de sporthal in Ingelmunster waar Mieke net een volley-match gespeeld heeft. In de cafetaria hang ik mijn vest over een stoel, 10 minuten later ligt er een flinke plas op de grond. Sefke, die zelf met een BMW rijdt, vindt het allemaal niet erg.
Ik heb de rit gereden met winterhandschoenen die ik twee jaar geleden eens in de Aldi gekocht heb. Nu weet ik waarom ze zo goedkoop waren. Telkens ik ze wil uitdoen met mijn nat geregende handen komt de voering zo goed als mee naar buiten. De laatste keer, op de parking van de sporthal, krijg ik ze zelfs bijna niet meer aan. Deze namiddag gaan we naar Moto Reflex achter nieuwe. Het zijn daar open deur dagen.
Nu nog 11 november afwachten en mijn eerste seizoen zit erop. Zondag is het de "Achtste eindeseizoensrit Foekes Motorvrienden Blankenberge". Mario kan die dag niet mee. Als het weer wat meezit doe ik die nog, anders was dit mijn laatste rit. Duimen voor goed weer op 11.11 ...
Ik ben dat startprobleem deftig beu. Telkens het koud en vochtig wordt, start hij niet. Volgens mij heeft het iets te maken met de koude en vochtigheid in het tuinhuis, tijd voor een test. Gisterenavond heb ik Soes in de garage gezet in plaats van in het tuinhuis. Heb ook de kabels van de druppellader permanent vastgemaakt aan de accu en een klein contactje onder het zadel laten uitkomen. Zo kan ik hem de ganse koude periode regelmatig opladen zonder dat het zadel er af moet. Vandaag, 1 november, starten we hem. Niet dus. Ik doe telkens hetzelfde : choke geven, gas wat opendraaien en proberen te starten. Met weinig choke, veel choke, zonder choke. Niks helpt. Zelfs na een nacht in de garage en aan de lader start hij niet. Wat nu ? Uit colère nog eens geprobeerd met choke en zonder gas te geven en .. weg is hij. Heb ik hem dan de hele tijd verkeerd gestart door gas bij te egevn tijdens het starten ? Ik weet het niet. Ik heb de garagepoort bijna volledig gesloten, een raampje opengezet en hemn 5 minuten stationair laten draaien tot hij warm stond. Daarna afgezet en gestart, dat was geen probleem. Hij mag nu in de garage blijven staan tot zondagmorgen, aan de lader.
Op zondag 4 november gaat de PAX-tour door in Heule. Die had ik graag nog gedaan, zal waarschijnlijk de laatste van het jaar zijn.
Nu maar hopen dat het die dag niet regent én dat hij start.
Vandaag is 28 oktober en rij ik de herfstrit van de Hartrijders in Moerzeke - Hamme. Al mijn motomaatjes hebben iets anders te doen dus ga ik alleen. 185 kilometer en vorig jaar meer dan 4.000 deelnemers. Ik heb nog nooit zo'n groot evenement gedaan.
Mieke moet vanmorgen vroeg vertrekken om te voleyballen. Ze is nog maar juist buiten of ik trek mijn motopak aan en start het beest. Niet dus. Ik krijg hem weer niet gestart. Als ik slim was geweest had ik hem gisterenavond aan de accu-lader gelegd, maar dat had ik niet gedaan. Na een paar minuten is de batterij kompleet plat. Motopak uit en batterij aan de lader gelegd. Ik ben zo kwaad. Had er echt naar uitgekeken om deze rit te doen.
Uit frustratie dan maar live naar de F1 van Indië gekeken. Kan me zelfs niet meer herinneren wie er gewonnen heeft, Vettel denk ik.
Dit is al de tweede zondag op rij dat Camille, ondanks het feit dat ze laatstejaars kadet is, moet/mag meespelen met de beloften van DVK Egem. Sibe gaat nu aleen paar zondag-namiddagen naar de Chiro. Voor ons is dit dus vliegen en lopen. Camille moest vandaag om 14 uur in Zulte zijn, Sibe om 14u30 in Kachtem en Camilles match begint dan om 15 uur. Gedaan met voetballen om 17 uur, Chiro gedaan om 18 uur.
Deze morgen kon er niet gereden worden : eens lang uitslapen, dan samen rustig ontbijten om vervolgens te gaan stemmen voor de gemeente en provincie.
Maar, met deze stralende zon, kriebelt het toch wel heel hard. Mieke is akkoord om de kinderen alleen te voeren, zodat ik rond 13u30 kan vertrekken voor een toerke alleen en op mijn gemakske om 15 uur in Zulte aankomen om de match te zien. Bandit buiten gezet, kleren aangetrokken, eens naar de buren gewuifd en starten maar. Dat starten ging dus niet zo vlot. Met of zonder choke, met of zonder gas geven, het ding wilde niet starten. Na een paar minuten hoorde ik dat de accu bijna niets meer gaf, dus ben ik er maar mee gestopt.
Bandit terug in het tuinhuis gezet en hem aan de accu-lader gehangen. Na een paar minuten, uit pure frustratie, toch nog eens geprobeerd hem te starten. Van de eerste keer was hij weg, is dat nu niet om te rotten !
Accu-lader losgemaakt, zadel er terug op, handschoenen en helm terug aan, Bandit buiten gezet en alles afgesloten. Uit voorzichtigheid na 5 minuten draaien de motor eens afgezet en terug gestart, geen probleem. Op weg dan maar. Volgens de GPS is Zulte 20 minuten rijden, ik heb nog een dik uur. Wat toerkens in de buurt gedraaid om de motor goed warm te krijgen en nog eens af te zetten, ik zou niet willen stranden in Zulte met een motor die niet start. Om 14u40 sta ik terug voor de deur, nog eens afgezet, terug gestart, geen probleem, op weg naar Zulte dan maar.
Geen spijt gehad van de match. De dames hebben zich kranig geweerd op verplaatsing tegen de leider van het klassement. 0 - 1 voor , 1 - 1 gelijk en dan helemaal op het einde van de match 2 - 1 en zonder punten naar huis. Jammer. Camille heeft zich geweerd als een leeuwin op 'haar' middenveld en gevochten voor elke bal. Ik ben fier op haar. Een 10-tal minuten voor het einde wordt ze zwaar onderuit gehaald en moet gewisseld worden. Ze krijgt van de andere speelsters én het publiek een applaus. Dit is een kippenvel-moment.
Na de match blijf ik niet nakaarten, maar spring direkt de moto op. Nog wat rondgebold, lukraak straten en wegeltjes in en uit. Tegen 18 uur ben ik thuis na een totaal van een dikke 100 kilometer. Dat was ook eens plezant, rustig cruisen zonder constant op de limiet te moeten rijden.
Voor de zekerheid het zadel nog eens afgenomen en de accu aan de druppellader gelegd.
Maandag zal Camille naar de huisdokter gaan die voorstelt nog twee dagen te wachten om de voet te laten ontzwellen en dan naar radiologie te gaan. Eén ding staat vast : de komende 2 weken wordt er niet gevoetbald.
Maandagmorgen is de accu volledig opgeladen. Benieuwd voor de volgende start.
't Is weer zondag en de zon schijnt. Gisteren trok het weer op niks maar vandaag wordt een mooie dag. Het zesde treffen van Skudn & Beevn.
Ik vertrek rond 8u15 met Mario en Dieter, mijn 2 snelle vrienden. Mario trekt de eerste meters al eens goed door, waarschijnlijk is de hele straat nu wakker, Mieke in alle geval wel.
Op de vertrekplaats veel bekenden : Mario, Dieter, Roger, Kevin, nog eens Dieter, iemand van wie de naam me ontgaat ( Michel ? ) op een blauwe Honda en een aantal anderen die ik van gezicht begin te kennen maar geen naam kan op kleven. Frank zou de rit ook rijden maar vertrekt pas later.
We vertrekken zonder Kevin en Dieter, die rijden samen apart. Ik ben dus nu de baan op met 3 kerels die nu en dan een wheelie maken ( Mario, Dieter en de blauwe Honda ) en een andere die zo plat door de bochten gaat dat zijn uitlaatpijpen de grond raken ( Roger ). Volgens mij ben ik de enige 'normale' in ons groepje. Ik vertrek als tweede, na Mario, en laat uit veiligheid een gaatje om zo op tijd te kunnen reageren indien nodig. Dat moet je dus met die mannen niet doen. Na nog geen 2 minuten waren ze me één voor één voorbij gekomen en reed ik naar goede gewoonte laatste.
Prachtige rit door de West Vlaanders. Twee stops, één onderaan de Kemmelberg en één in Sint Eloois Winkel. Onvoorstelbaar hoeveel groepen wielertoeristen je op een zondagmorgen op en rond die Kemmel ziet, alsof zij graag afzien door daar met hun fiets naar boven te kruipen. In café Meiboom in Winkel ben ik nog Peter van mijn werk tegen het lijf gelopen, hij is al een hele tijd lid van Skudn & Beevnen en was blijkbaar al heel vroeg op pad om de bordjes nog eens te controleren en hier en daar wat aarde van het wegdek te borstelen.
Een beetje voor de middag zijn we terug op het vertrekpunt. Rap goeiendag gezegd aan iedereen en hurry hurry naar de sporthal in Ingelmunster. Mieke zit daar nog na te genieten met van haar overwinning tegen Pittem ( 3 - 0 ) met een glaasje Cava en ik schuif bij voor een ice-tea.
Rond 12u30 naar huis om rap iets te eten. Deze namiddag moet Sibe naar de Chiro en Camille speelt mee met de beloften om 15 uur.
Om 14 uur krijg ik een SMS van Frank om te laten weten dat hij ook thuis is. Zijn tempo ligt duidelijk lager dan wat wij gedaan hebben, maar dat is niet verwonderlijk. Eén van deze dagen moeten wij toch eens samen een toerke doen, maar dan wat meer dan 1/2 dag voorzien.
Deze namiddag heeft Mieke me naar De Engel gevoerd om mijn hersteld Bandietje op te halen. Benny had ineens een groot onderhoud gedaan, dus niet alleen zijn de afgebroken onderdelen vervangen maar staat hij terug op punt. Ik voel het ook wel als ik er mee rij ( remmen pakken bv. veel sneller ). Ik had stiekem gehoopt dat het redelijk weer ging zijn en dat ik er een ritje kon van maken, maar dat was niet het geval. Gietende regen. Op de autostrade, bij het inhalen van trucks, kreeg ik emmers water in mijn gezicht gegooid. Sibe vond het in alle geval leuk. Die zat bij zijn moeder, die voor me reed, in de auto en wuifde regelmatig. Aan 130 km/uur in de gietende regen was het enige wat ik kon doen eens met mijn lichten knipperen, maar daarmee was hij duidelijk al tevreden.
Hier ook een paar foto's (later genomen) waarop de schade te zien is.
Deze avond een telefoontje gehad van vriend Frank, die ik al geruime tijd niet meer gezien of gehoord heb. Hij had via via ( Mieke - Sef van de sporthal in Ingelmunster ) gehoord dat ik een schuiver had gemaakt en vroeg zich af of alles OK met me was. Dank je Frank, met mij is alles prima.
Naar goedegewoonte zondag vroeg opgestaan om als eerste te kunnen vertrekken. Mario staat al te wachten, bak nog eens volsmijten aan de pomp en weg richting Oostende voor het Eikeltreffen. Onderweg Roger en zijne vriend Eddy, beide Pan-mannen, opgepikt en dan onder een fris herfstzonnetje, t is maar 6 graden, naar het vertrekpunt. Daar wacht nog iemand ons op, zijn naam is me ontgaan, maar ook familie van Mario. In alle geval een snelle kerel die, zo zal later blijken, niet bang is van een wheelie of stoppie meer of minder.
Ik laat even aan Roger weten dat ik niet te rap ga gaan vandaag. Er liggen pas nieuwe voor- en achterbandjes op mijn Soes en dan moet ik, volgens de garagist, de eerste 100 kilometer niet te zot doen.
Het weer is schitterend, het parcours ook. Onder een steeds warmer wordende zon rijden we naar de kust, de Nederlandse grens over, langs het strand, op de dijken, echt heel mooi. Terug oa. via Damme, ik herken de Siphon langs de vaart. Doordat ik deze keer niet achteraan rijd gaat het veel beter. Roger trekt als steeds de kop, dan Eddy, dan ik en de 2 heel snelle mannen achteraan. Het tempo ligt redelijk hoog maar niet té, naargelang de kilometers vorderen krijg ik meer en meer vertrouwen in mijn nieuwe bandenset. Als het zo verder gaat zullen we de 160 kilometer er in 3 ½ uur hebben doorgedraaid.
Op een 20 kilometer van het einde gebeurt het dan. De Molenweg in Zuienkerke. Een lang recht baantje dat plots naar links draait over een klein brugje met een lage stenen boord. Net voor en op de brug heeft boer boer wat zand verloren. Ik zie dit op het laatste moment, denk aan mijn nieuwe banden, vrees dat ik ga slippen, panikeer en knijp de remmen dicht. Bandit gaat rechtdoor en schuift onderuit om tegen het stenen muurtje tot stilstand te komen. Ik met mijn linkerbeen onder de omgevallen moto. Tegen dat ik de motor heb afgezet staan Mario en zijn maat, die achter me reden en alles hebben zien gebeuren, al naast me om Bandit recht te trekken. Net over de brug is een kapelletje met een strookje asfalt. De mannen brengen mijne moto naar daar, ik ben nog wat aangeslagen en sta er op te kijken. Ik bel naar Mieke om te laten weten dat ik wat later thuis zal zijn omdat ik een schuiver gemaakt heb, maar gelukkig zonder lichamelijk letsel.
Al bij al valt de schade mee. De valblokjes hebben de motor beschermd, de tank en het kuipje aan de linkerkant zijn wat geschaafd. De hendel van de ontkoppeling is wel afgebroken, het voetstangetje om mee te schakelen ook. Van rijden is dus geen sprake meer. Na wat heen en weer gepraat met mijn collega-rijders is dit het plan, en zo voeren we het dan ook uit : we brengen Bandit naar een boerhof een paar 100 meter verder en vragen of hij daar een nacht mag blijven staan. Dit blijkt geen probleem te zijn voor de man. Roger komt de moto dan morgen met zijn remorque ophalen en brengt hem naar Motorzaak De Engel, hier niet ver vandaan. Ik rij achterop bij Roger tot aan de autostrade, lekker gemakkelijk in het zadel van de Pan, omgeven door bakken. Aan de autostrade stap ik over op Marios moto, een heel stuk minder comfortabel, maar ik geraak wel thuis.
Rond een uur of 1 zijn we thuis. Mieke is er ook maar net, ze heeft gevolleybald. Voor Marios deur samen met Mie en Evy een paar pinten gedronken om even te bekomen. Ik lijk nu pas te beseffen dat ik geluk heb gehad. Als ik sneller had gereden of later geremd was ik misschien veel harder tegen dat stenen muurtje gevlogen met wel wat schade aan lijf en leden. Als dat muurtje er niet had gestaan maar wel een gewone railing, dan had ik misschien met of zonder moto in de beek gelegen.
Ook een dikke merci aan mijn 4 mede-rijders. Hun kalmte heeft mij ook rustig gehouden, alleen was dit een heel stuk lastiger geweest.
Mario en ik vertrekken voor een keer op een zaterdag voor dag en dauw
naar de Blaaspuype-route in Koekelare. Zondag lukt voor geen van beide, dus
maar zaterdag. Ik mis hiermee wel een voetbal-match van Camille, maar voor 1 keer moet dit wel kunnen.
Aangekomen aan het vertrekpunt is er bijna geen levende ziel
te zien. Twee of drie mensen van de organisatie en 2 motards van MTC Redbone,
dat is alles. Misschien heeft de kleine opkomst wel iets te maken met de
nationale bijeenkomst in Brussel, waar meer dan 4000 motards die dag samenkomen
om te rijden tegen de aangekondigde technische keuring.
In alle geval kan ik zeggen dat het een mooie rit was, super
weer ( zondag zou het de ganse dag regenen ) en dat we tegen de middag thuis
waren. En goed geblazen, zoals de naam van de rit al zegt.
Zondag 9 september kan moto-maatje Mario niet meerijden. Er is ergens een Honda-event gaande en dat mag hij niet missen. Voor de eerste keer zal ik samenrijden met Kevin, ook buur en met min of meer dezelfde moto als Mario maar dan in 't zwart. Dieter, een andere buur met een knalrode Suzuki GSX 650 gaat ook mee. Kevin is een, volgens mij, rustigere rijder en Dieter begint nog maar pas. Het zal dus geen Mario- of Roger-tempo worden vandaag.
In kolonne naar Aarsele, zo ver is dat niet. Een mooie parkeerplaats op de speelplaats van de lokale lagere school, aan de overkant van de afgezette straat ligt de leeggemaakte brandweerkazerne. De mannen van Tegentjok hebben duidelijk hun best gedaan : koffie, koeken, aan alles werd gedacht. Eigenlijk zijn het 2 ritten : 1 van ongeveer 120 kilometer en 1 van 80 kilometer, beide met vertrek- en aankomst aan de kazerne. Tussen de middag is er beenhesp met frietjes voorzien.
Het weer is weer eens prachtig : stralende zon en geen zucht wind. Omdat Kevin en Dieter mij, als groentje, unaniem tot meest ervaren rijder hebben uitgeroepen mag ik op kop rijden. Dat is toch niet zo gemakkelijk : je moet veel geconcentreerder rijden om de bordjes niet te missen. Bovendien zijn de pijltjes niet super van ontwerp ; ik moet al redelijk dicht komen om te kunnen zien of het naar links of rechts is. Nu en dan gaat mijn richting-aanwijzer dan ook de verkeerde kant uit.
Verder is het een prachtige rit. De voormiddag leidt ons naar Oost Vlaanderen waarbij we oa. door Latem rijden, dwars door de miljoenen-wijk, langs de Auberge du Pecheur en de Leie, schitterend gewoon.
Rond de middag zijn we terug aan de kazerne. We vinden het alle 3 wel jammer dat we niet kunnen blijven om iets te eten en de namiddag-rit door West-Vlaanderen te doen, maar we hebben aan onze dames beloofd naar huis te komen. Dus ... je raadt het al. Juist.
Zondag 02.09 om 10 voor 8, en dat is heel vroeg voor mij, vertrekken Mario en ik naar Ichtegem, naar zijn schoonvader Roger, de kleine man met de snelle Pan. Laat Ichtegem nu ook de plaats zijn waar die dag het Kasseileggerstreffen doorgaat, een bepijlde rondrit van 170 kilometer. Zowel Mario als ik moeten om familiale redenen die dag op tijd thuis zijn, dus vroeg vertrekken is de boodschap. Bij Roger thuis blijkt dat er nog een vriend meerijdt, ook een ietwat oudere man met een Pan. Tijdens het inschrijven komt er nog een 5-de man bij met een nagelnieuwe Kawa nog iets. We zijn volledig dus kunnen we vertrekken. Het weer is weeral prachtig ; zon en niet te warm. Volgens mij moet Mario aan Roger gevraagd hebben om goed door te rijden, want het gaat nu wel heel snel. Ik rij als laatste en moet echt alles doen wat ik kan ( en dat is nog niet zoveel ) om niet los gereden te worden. Gelukkig kruisen we hier en daar een hoofdbaan waardoor het gezelschap moet stoppen en ik weer kan bijbenen. Na een tijdje gaan Mario en onze Kawa-man achter mij rijden zodat ik niet meer helemaal achteraan bengel en beter meekan. Dit is goed voor mij, ik moet me minder forceren en volg nu veel beter. Spijtig genoeg heeft vriend Mario niet zoveel geduld en na enkele 10-tallen kilometers komt hij me op een recht stuk voorbij gestoken met zijn vriend in het kielzog. Ik ben dus weer de laatste. Ergens tussen de tweede en laatste stop heb ik dan nog het geluk dat er een enorm insect uiteenspat op het visier van mijn helm, waardoor ik de indruk heb om constant door een dikke mist te rijden. Na een 15-tal kilometer is de stop daar en kijn ik mijn visier proper maken. Na de laatste stop rijden Mario en ik niet meer naar het clublokaal maar rechtstreeks naar huis, onze vrouwtjes wachten. Ik denk dat dit toch de laatste keer is dat ik zo meerij met Roger. Dit gaat echt te snel voor mij. Volgende keer rij ik niet meer als laatste of alleen, we zien wel.
Ik ben nog wat onder de indruk van het stomme voorval van daarstraks, maar Camille ziet het helemaal zitten. De moto op en richting autostratde, dan even goed doortrekken en we zijn in Oudenburg voor het Kanaaltreffen van MTC Down Under. Door een kleine vergissing op het einde kom ik aan aan de eerste stop in plaats van het startpunt. Daar onmoet ik Roger, Mario's schoonvader, de snelle kleine man met de Pan, en Dieter, de vriend van Mario met wie ik al eens een rit gemaakt heb en die ook niet vies is van eens goed doodscheuren met zijn gifgroene Honda. Het is een kort maar leuk weerzien met die 2 toffe kerels. Dieter is ( weer ) onder de indruk van Camille.
Dan naar het startpunt. De seingevers zijn op z'n minst gezegd kleurrijke figuren : twee oudere mannen ; de éne een kerel met immense bakkebaarden en de andere een kale man met een rood gekleurde hanenkam. Binnen in het clublokaal wordt het niet beter : in de smalle gang naar het lokaal staan kraampjes waar je stickers met doodskoppen en anders fraais kan kopen, het clublokaal zelf doet denken aan een 100 jaar oude refter van een school die dringend aan onderhoud toe is. De mensen aan de inschrijving zijn echter zeer vriendelijk en voor de rest : who cares ? Ik weet niet wat Camille precies verwacht had maar zie wel dat ze even verschoten is van het lokaal en het publiek. Haar reaktie 'wow, wat is dat hier allemaal ?' is begrijpelijk.
De rondrit zelf is prima. Allemaal kleine, kleinere en nog kleinere landweggetjes in een strook van ongeveer 20 kilometer parallel met de kustlijn. Soms zien we de typische bebouwing van de kustlijn redelijk dichtbij, dan zitten we weer midden de polders en tussen de koeien. Sommige baantjes zijn zo klein dat kruisen met een auto helemaal niet mogelijk zou zijn en tussen de barsten van het beton groeit er gras. Hier en daar liggen er wat kiezelsteentjes en modder in de bochten. Op zich is dit niet erg, maar met een passagier achterop en niet gewend met een duo te rijden is het wel even aanpassen.
Helemaal in het begin, bij het uitrijden van Oudenburg, komen we langs een bekend baantje : in het begin van juli hebben we Camille hier op een grote boerderij afgezet bij één van haar voetbalvriendinnen. Ik moet haar geen 2 keer vragen of we gaan stoppen. We rijden de lange oprijlaan in, Camille stapt af en belt aan. Anouk blijkt nog te slapen maar wordt met plezier door haar zuster gewekt. Na een korte babbel met de boer en boerin zijn we terug de baan op. Tot binnen een paar maanden, wanneer we tegen elkaar sjotten !
Zo nu en dan heb ik de indruk dat Camille zich niet echt vasthoudt achterop. Wanneer ik tijdens een van de stops bij het likken van een artisanale ijskreem onder een grote boom in de voortuin van een boerderij vraag wat ze doet daar achteraan kom ik te weten dat de juffrouw daar zit te SMS-en. Je moet maar durven.
Na de laatste stop beslissen we om niet naar het eindpunt te rijden, we doen toch niet mee aan eéén of ander puntenklassement, en rijden richting Wenduine. Het is inmiddels 15u30 en Camille is bang Mieke te missen. Rond 16 uur zijn we daar : moto geparkeerd tussen 2 auto's en dan met de botten aan de voeten en helm, vest en tanktas in de hand door het zand tussen de volleyballers naar Miekes tent gebaggerd. We kleden ons nog snel om en genieten nog een tweetal uur van de zon en de sfeer.
Tegen 18 uur is het tornooi gedaan ; we drinken er nog twee ( ice teas, geen alcohol als we op 2 wielen zijn ) op het terras van de Cabane en keren dan huiswaarts. Doordat Camille en ik nog het één en ander aan te trekken hebben vertrekken we als laatste, maar na een paar minuten hebben we Mieke's en Heidi's autos ingehaald. De anderen hebben blijkbaar een andere route genomen. We bollen samen richting huis. Onderweg komen we nog in een onweer terecht ; de donder kan ik niet horen maar de bliksem zie ik wel. Ik weet hoe bang Camille van onweer is, dus ik kan me voorstellen hoe ze zich voelt daar achterop. Echt leuk is het niet in de plassende regen op de moto op de autostrade, maar we kunnen de auto's volgen. Bijna thuis wordt de lucht lichter en de weg droog, dat is voor Camille het teken om eens aan mijn mouw te trekken en het'go'-sein te geven : steek mama en Heidi maar voorbij. Even de gashendel opendraaien en we gaan als eerste de afrit af. We rijden proper als eerste de parking op, Camille is tevreden.
Wanneer we dan van de parking onder Roeselare-brug wegrijden langs het kanaal doe ik Camille een laatste plezierke. We staan met de moto aan het rode licht met Mieke in de wagen achter ons en voor ons een lang recht stuk langs het kanaal tot aan het brugje van de jachthaven. Wanneer het groen wordt trek ik alles open, na een paar seconden zijn we aan het brugje en is Mieke achter ons niet meer te zien. Thuis zijn we al afgestapt en hebben de helmen afgenomen als de auto aankomt. Camille glimlacht breed.
Wanneer ik de moto wil binnenzetten en met Mie nog wat sta te keuvelen op de oprit komt Mario af met een fris pintje. Dat zal smaken ! We babbelen nog wat over de rit van vandaag en zijn vakantie. We nemen nog eens de schade van vanmorgen op en komen tot de vaststelling dat het waarschijnlijk bij dat afgebroken handvat en wat blikschade zal blijven.
Vandaag speelt Mieke een beach-volley tornooi in Wenduine. Ik had al een tijd geleden laten weten dat ik deze niet zou mee doen en een toerke met de moto zou maken. Onverwachte wijziging in het plan : Camille rijdt met me mee vandaag. Dit is niet erg, het zal alleen wat gewenning vragen met een extra passagier. Rond 8u15 vertrekken Mieke en Sibe, een uurke later zijn wij klaar om te gaan.
Ik haal de moto uit het tuinhuis en zet hem op de oprit om dan binnen helm, tanktas, handschoenen en nog wat spulletjes te halen. Terwijl ik naar binnen stap hoor ik een knal. Ik draai me om en zie mijn moto op z'n linkerkant liggen. Bij het op z'n pootje zetten had ik er niet bij nagedacht dat hij in neutraal staat en dat de oprit een beetje naar beneden afloopt. De moto is wat naar voren gebold en opzij gevallen.
Godverdegodverdegodver !!!! Hoe kon ik nu zo stom zijn ?
Aan de overkant heeft Koen het tafereeltje aanschouwd. Hij komt me helpen om de moto recht te trekken.
Al bij al valt de schade nog mee : het uiteinde van van de koppeling-handgreep is afgebroken en de motor-beschermer is een beetje geschaafd, de tank heeft een krasje en verder lijkt alles OK. Alle kabeltjes lijken nog vast te zitten en er lekt nergens vloeistof uit.
Ik zal rap genoeg weten of alles OK is : binnen een paar minuten vertrekken we voor een bewegwijzerde rit van 180 kilometer en een bezoekje aan de volleyballers in Wenduine.
