Wel , het gaat zo even laat me zeggen jaren verder en ons kind groeit op en ik kan amper iets voor hem kopen en het doet verdomme pijn maar ik laat mijn hoofd niet zakken en ik dacht , het leven zo moest zijn en iedereen maakt dit mee. En daar had ik het mis hé ! Om dit verder te laten gaan van werken komt er niks van dus op ziekenkas maar en van ene kiné naar het ander om op ziekenkas te blijven moest hij bewijzen dat hij werkombekwaam was en die bleef dus naar dokters gaan van de ene naar de ander ...uren en dagen met hem vergezellen en hem naar die ziekenhuis rijden en dan naar de kiné en dan naar de huisdokter en van ene huisdokter naar de ander . Hij veranderde van dokter als de dokter niet van zijn menig was en hem niet steunde ging hij gewoon weg ,punt. Vrienden hadden we niet echt en er waren mensen die vrienden waren van mijn ouders en hij kwam ertussen en kreeg zo een pak medelijden van die mensen dat hij geld los gekregen had , want iets kopen konden we niet dus die mensen steunde hem en hij kocht een auto voor hem maar niet zomaar een auto een luxe auto ....kort verhaal die mensen rekende dat het geld na een tijdje terug zou komen met gevolg dat die mensen zo boos zijn geworden op hem dat ze begonnen te dreigen met vanalles maar wat wist ik niet en hij gaf mij ook geen uitleg over en er kwam ruzie van met gevolg dat het geld met een deurwaarder terugbetaald werd en al ons geld daar naartoe ging. Het was zo erg dat we thuis niks te eten hadden en mijn ouders gaven ons te eten en zorgde wel dat we dat tenminste hadden. Het ergste vond ik toen mijn klein manneke weende dat de schoentjes pijn deden ....mijn hart brak in tweeën . Ik kreeg een krop in mijn keel en heb gehuild alsof ik ging doodgaan van verdriet. Nam mijn kind op en masseerde zijn voetjes en vroeg aan mijn ouder s om even die plezier te doen en schoenen te kopen voor mijn kind. Weet je zo om het moment besef je dat niet dat iemand echt de grond onder je voeten weghaalt maar zo het neertypen doet nog even zeer als toen en nu meer want ik was té jong om zulke dingen te begrijpen en ik was zeer naief. Maar ik wilde ook gaan werken maar dat wilde hij niet een vrouw hoorde thuis te zijn en zei ook dat hij mij nodig had want hij was niks zonder mij....Ik moest hem verzorgen en aankleden want hij kon zich niet bukken ! Ik had het echt zwaar met momenten ...je besef het niet er was iets dat onwerkelijk was en ik leefde in een roes van altijd dezelfde dingen . Zo moest ik een opleiding volgen van de RVA en ik heb er maar een maand dat kunnen volgen want wat gebeurde er na een hele dag gewerkt te hebben met de opleiding moest ik nog thuis van 0 beginnen want hij had thuis rommel gemaakt en moest hem en mijn kind verzorgen zodat ik na een maand uitgeput was !Hij maakte graag heel rommelig thuis dat ik echt moest schrobben voor alles proper te krijgen ,zo liet hij ons klein manneke een koekje eten zonder hem in de stoel te zetten en liet hij zo dat kleintje dat niet beter wist mijn huis vol koekresten en overal zijn handjes tegen deuren en stoelen en muren ....echt als ik er nu zo over denk ,ik heb er geen woorden voor. Of tegen het uur dat ik thuis kwam,lag mijn kleine ventje onder het stront,sorry voor de uitspraak maar werkelijk zo ...dat ik hem dadelijk zonder nog verder te gaan zitten zo dadelijk aandacht moest schenken en mij zo vol schuldgevoel pompte dat ik een heel dag weg was geweest .Ja, dat kon hij goed mij met schuldgevoel zadelen en mij zo slecht laten voelen dat ik er ziek van werd...niet te doen!! Wel op een dag had hij het gevonden hoe zijn eer moest strelen.... Hij had informatie gevraagd aan ik weet niet wie en wist hoe hij die opleiding moest stoppen en zei dat ik kon stoppen als ik ging zeggen aan de hoofdbureau dat ik een invalide man thuis had en dat hij mij niet kon missen zo doende ging ik naar de bureau en vertelde mijn verhaal .....en barste in tranen uit .
Ik besefte dat ik nooit buitenhuis iets kon gaan doen zonder dat hij problemen ermee had. ...
Trouwen , ik dacht het is normaal dat mensen die 4 jaar en half verkering hebben , allé verkering we mochten niks maar wees gerust als de ouders weggingen dan werd er vanalles en nog achter hun rug gedaan . We mochten zelfs niet achteraan op straat komen stel je voor alleen met je lief zijn. 19 jaar en gehuwd ! Nu hij had werk en 3 dagen getrouwd en mijnheer heeft zich pijn gedaan op het werk ! Dus werkongeval zei hij.... Nu , hij werkte in een fabriek waar de broers ook werkte en wat ik niet dadelijk besefte is , dat dat ze niet echt akkoord gingen onder hun en nu werkte hij bij hun ! Wel grote vraagteken bij mij maar geen antwoord. Die broers moesten gedacht hebben hé , hij trouwt en hij zet zijn kop en gewoontes wel op goede orde ....Fout natuurlijk. Dat werkongeval werd betwist en wat zegt pa , rechtbank en zo gebeurt het dat we jaren zonder loon zaten , zwarte sneeuw zagen we. Hij ging naar alle soorten dokter en kine en je kan het allemaal zo zot niet bedenken. Wel ik was ook werkloos en mocht van thuis niet gaan werken , dat maakt dat ik geen werk had en je weet het al ....geen werk geen geld en geen geld geen eten . Van ma moesten we dagelijks bij hun aan tafel schuiven....Leuk voor even maar als het jaren duurt heb je zo iets van ,welk huwelijk !.Dus werken voor hem kwam er maar niet in, hij wilde invalide verklaart worden per se en zo gaat het allemaal niet. In de rechtbank na 4 jaar vertelde de getuigen (de broer ) dat hij zich dat niet allemaal meer herinnerde ...Wat maakt dat het zaak verloren was!Geen uitkering van al die jaren wat hij wel op gehoopt had ! wel er waren dagen dat er geen brood in huis was, en toen kwam er een kind bij , ik kan je vertellen hoe erg het is als je geen geld hebt om tenminste Pampers te kopen. Ik probeerde mijn best te doen om wat eten op tafel te krijgen met de middelen die ik had en wat deed de heer des huize....Hij ging naar mijn ma . Mijn eten bleef op tafel en hij ging naar mijn moeder die hem restjes opwarmde voor heb en vroeg hem wat hij zolang bij ma gedaan had en zei droog ik heb daar gegeten. Dagen lang zaten we bij de masseur en uren lang bij dokters. Wat vond ik het erg voor hem maar ik moest het erg vinden voor mezelf ,want ik cijferde mezelf weg en dacht helemaal niet meer aan mezelf. Kleintje moest in bad , de vent moest ook verzorgd worden , huishouden en tuin.... zo zwaar voor een jong iemand die al dadelijk de volle zegen kreeg van het leven zelf. Met een handje vol kleingeld moest ik inkopen doen voor de maand, hoe deed ik het toch, we aten veel aardappelen, eieren, pasta en wat maar een klein beetje vlees voor de boterham. Ik heb veel fritten in mijn leven gegeten dat ik het niet moest hebben als het op mijn bord kwam. Dus veel eten deed ik ook niet. Ik ben nooit een dikke geweest maar ook niet op mijn gewicht ...die was altijd 10 kilo onder gewicht. Kleren kopen was altijd voor het kleintje en voor hem, voor mij was er nooit iets op komst. Tot de pa van hem ons in Italie liet komen . We worden ontvangen in een diepe kille huis, hij had een stiefma die hem niet kon lijden , en ik kon nooit begrijpen waarom. De waarom was dat hij geld liet overmaken voor hem ...laten we zeggen maandelijks. En ik werd door hem beschreven dat ik niet met geld kon omgaan! Ja , je leest het goed, ik maakte wel dat ik de nodige in huis had voor iedereen en ik was de boosdoener. Dat maakte dat ik geen geld in mijn handen kreeg en nooit zelfstandig kon inkopen doen. Ik voelde mij doodgaan soms, was dat wat ik verwachtte in het leven ?! Echt niet hoor. Dus in buitenland in Italie, mocht ik ook niet meegaan s'avonds , naar wandelingen die gepland waren door de schoonpapa en mijn schoonvader zei dat een vrouw moest binnen blijven met de kinderen terwijl de mannen gingen een luchtje scheppen ...Wel je voelt mij al afkomen en liet mij niet doen en protesteerde zo fel en zo hard ik kon. En zei, als ik 3000 kilometer heb gereisd met een klein kind om binnen te blijven vertrekken we vanavond nog naar huis. We waren met de auto tot daar gereden ,wat echt vermoeiend is met een kindje achter in de auto. En wat dacht je , ja hij liet me meegaan tegen de wil van de pa in. Mijn echtgenoot toen in de tijd leefde in zijn wereld waar ik af en toe in voorkwam , wat ik nooit beseft heb terwijl ik bij hem was. Hij kleede alles zo mooi en zo eenvoudig in dat ik altijd maar ook altijd , keer na keer hem heb geloofd en gesteund heb. Terwijl hij mij wegcijferde steunde ik hem volledig en wat was ik zo oh zo stom. Als ik nu nadenk wat ik allemaal niet beseft heb en niet opgemerkt heb ik leefde vollop met de dingen die hij mij inpraatte en oh wee wie iets verkeerd zei van hem. Mijn huwelijk was een totale toewijding aan hem echt , je moet mij geloven ...Hij leefde en profiteerde van alles en nog wat .Dus om terug te gaan voor dat werkongeval wilde hij profiteren en geld maken zogezegd. Maar de wet is wel anders inmekaar gemaakt en zo simpel is het niet. Wel de rechtzaak komt voor bij de arbeidsongevallen en weet je wat een wending dat neemt, wel de broer zegt " ik herinner mij niks meer over die dag " wat ik ervan maak dat de heer des huizen wil profiteren dus de zaak wordt geseponeerd en geklasseerd. We konden in beroep gaan maar die geld hadden we niet !!! Maar mijn zusje sterft ondertussen met een verkeersongeval en ik krijg een uitkering dat ik familie was enzo... van een 50.ooo frank toen nog en het geld gaat radikaal naar de rechtzaak ,wat blijkt er over? Niks ...... Niks had ik en niks krijg ik ..... Dus zo zag hij kans om verder inte gaan en nog eens zoveel jaren te processen om uiteidelijk in armoede te leven....
ik was een meisje van 15 jaar , streng opgevoed in een familie die heel gelovig is vader kon niks verdragen en ma kreeg altijd klappen ! Stel je voor zo groot worden , dan stel je een paar regels voor jezelf zodra je de deur uit ging. Ik leer een jongen kennen van in de buurt , een jongen die zonder moeder is op gegroeid , iedereen leefde mee met hem . Hij stal , maar de winkel wist het en zei niks , en Ik moest hem hebben . Je weet wanneer je 15 jaar wordt in het leven wil je al ver iets bereiken , ik wist niks van het leven en hij alles . We hadden verkering 4 jaar en half. Ik wilde vooral respect wat ik thuis nooit heb gezien van mijn ouders. Mijn man moest van mij houden en dat deed hij dacht ik maar hoe fout heb ik al die tijd gedacht . Wij trouwen en dan begint de miserie....Mijn ouders hadden veel respect voor hem , zette hem voor alles , zijn woord was wet zelfs voor mijn ouders . Soms zo erg dat ik in een hoekje werd geduwd. Mijn zussen waren rokers en drinkers en raad eens wie kreeg de schuld ...ikke. Ik heb nooit gerookt en tot kort ook nooit gedronken door het feit dat ik altijd de schuld kreeg van dronkaard !! Hoe erg kan het zijn ... Wel je overleef al die onzin natuurlijk want je zet je sterk en je bewijst het tegendeel . Een braaf meisje dat altijd op zijn kop kreeg van thuis, ellende en miserie wat kan er erger zijn dan dat , wel het begint maar pas. Ik moet je nu laten , ik zal je zo met mijn verhalen bezig houden dat je mijn blog niet meer loslaat.
Ik hoor je nog wel , heb je vragen stel ze ik zal ze zeker antwoorden.. Ikke.
