Wel , het gaat zo even laat me zeggen jaren verder en ons kind groeit op en ik kan amper iets voor hem kopen en het doet verdomme pijn maar ik laat mijn hoofd niet zakken en ik dacht , het leven zo moest zijn en iedereen maakt dit mee. En daar had ik het mis hé ! Om dit verder te laten gaan van werken komt er niks van dus op ziekenkas maar en van ene kiné naar het ander om op ziekenkas te blijven moest hij bewijzen dat hij werkombekwaam was en die bleef dus naar dokters gaan van de ene naar de ander ...uren en dagen met hem vergezellen en hem naar die ziekenhuis rijden en dan naar de kiné en dan naar de huisdokter en van ene huisdokter naar de ander . Hij veranderde van dokter als de dokter niet van zijn menig was en hem niet steunde ging hij gewoon weg ,punt. Vrienden hadden we niet echt en er waren mensen die vrienden waren van mijn ouders en hij kwam ertussen en kreeg zo een pak medelijden van die mensen dat hij geld los gekregen had , want iets kopen konden we niet dus die mensen steunde hem en hij kocht een auto voor hem maar niet zomaar een auto een luxe auto ....kort verhaal die mensen rekende dat het geld na een tijdje terug zou komen met gevolg dat die mensen zo boos zijn geworden op hem dat ze begonnen te dreigen met vanalles maar wat wist ik niet en hij gaf mij ook geen uitleg over en er kwam ruzie van met gevolg dat het geld met een deurwaarder terugbetaald werd en al ons geld daar naartoe ging. Het was zo erg dat we thuis niks te eten hadden en mijn ouders gaven ons te eten en zorgde wel dat we dat tenminste hadden. Het ergste vond ik toen mijn klein manneke weende dat de schoentjes pijn deden ....mijn hart brak in tweeën . Ik kreeg een krop in mijn keel en heb gehuild alsof ik ging doodgaan van verdriet. Nam mijn kind op en masseerde zijn voetjes en vroeg aan mijn ouder s om even die plezier te doen en schoenen te kopen voor mijn kind. Weet je zo om het moment besef je dat niet dat iemand echt de grond onder je voeten weghaalt maar zo het neertypen doet nog even zeer als toen en nu meer want ik was té jong om zulke dingen te begrijpen en ik was zeer naief. Maar ik wilde ook gaan werken maar dat wilde hij niet een vrouw hoorde thuis te zijn en zei ook dat hij mij nodig had want hij was niks zonder mij....Ik moest hem verzorgen en aankleden want hij kon zich niet bukken ! Ik had het echt zwaar met momenten ...je besef het niet er was iets dat onwerkelijk was en ik leefde in een roes van altijd dezelfde dingen . Zo moest ik een opleiding volgen van de RVA en ik heb er maar een maand dat kunnen volgen want wat gebeurde er na een hele dag gewerkt te hebben met de opleiding moest ik nog thuis van 0 beginnen want hij had thuis rommel gemaakt en moest hem en mijn kind verzorgen zodat ik na een maand uitgeput was !Hij maakte graag heel rommelig thuis dat ik echt moest schrobben voor alles proper te krijgen ,zo liet hij ons klein manneke een koekje eten zonder hem in de stoel te zetten en liet hij zo dat kleintje dat niet beter wist mijn huis vol koekresten en overal zijn handjes tegen deuren en stoelen en muren ....echt als ik er nu zo over denk ,ik heb er geen woorden voor. Of tegen het uur dat ik thuis kwam,lag mijn kleine ventje onder het stront,sorry voor de uitspraak maar werkelijk zo ...dat ik hem dadelijk zonder nog verder te gaan zitten zo dadelijk aandacht moest schenken en mij zo vol schuldgevoel pompte dat ik een heel dag weg was geweest .Ja, dat kon hij goed mij met schuldgevoel zadelen en mij zo slecht laten voelen dat ik er ziek van werd...niet te doen!! Wel op een dag had hij het gevonden hoe zijn eer moest strelen.... Hij had informatie gevraagd aan ik weet niet wie en wist hoe hij die opleiding moest stoppen en zei dat ik kon stoppen als ik ging zeggen aan de hoofdbureau dat ik een invalide man thuis had en dat hij mij niet kon missen zo doende ging ik naar de bureau en vertelde mijn verhaal .....en barste in tranen uit .
Ik besefte dat ik nooit buitenhuis iets kon gaan doen zonder dat hij problemen ermee had. ...