vorige week donderdag , gewone werkdag rij ik naar het werk moest om 10u beginnen en halverwege het werk

kreeg ik tranerige ogen en ik zeg tegen mezelf ja , dit komt echt niet goed

kom aan , parkeer zie dat ik scheef geparkeerd sta en zet me recht en ga binnen

tik in met kaart en ik zie de kaart van de collega dat ze vroeger mocht beginnen en de tijd dat ik in verlof was heeft ze altijd de morgen gehad

wel ik dacht ik heb ook gisteren gevraagd om vroeger te beginnen en ik mocht niet , raar zeg ik zo

kom naar beneden en ik voeg me bij mijn collega's die druk bezig waren en meld mij aan

keek effe want ze hadden standjes opgezet en wachtte tot ze mij zagen en 1 ervan lachte en dook weer weg met haar gezicht

hmm, dacht ik negeer fase

maar goed vroeg wat er moest gedaan worden en ze zegt , bel maar naar de chef want ze moest weten wanneer je hier was

oke ik bel en wacht op opdrachten te krijgen van de collega' s maar ze zeggen niks ondertussen

komt manager van voeding mij halen ze wou dat ik mee ging kijken naar de reseerve wijn die volledig proper en opgekuist was

en daar stort ik in

ik verdraag niks meer zeg ik haar en zei luistert vond ik wel fijn

ze kon mij wel begrijpen en na mijn huilbui ga ik terug en ze vragen wat er was want ik moet alles zeggen waar ik ga en sta precies

dus ik zeg nee niks ze heeft me de reserve laten zien en ze maakt een grom geluid van ongenoegen en ik wacht nog altijd af en sta bij hun en probeer

mee te helpen en ik sta effe te kijken want ik weet niet wat doen , ondertussen was ik meer de 30min al daar aan het rond draaien ...

zeg ze ineens tegen mij , ge doet raar wat is er en dat pik ik niet want ik deed niet raar ik stond gewoon zei niks dus ik maak  dat ik daar wegging

en met dat ik weg ga roept ze , wat ga je doen en ik doe mijn armen omhoog en kom gelukkig mijn chef tegen

en ze ziet en neemt me mee naar boven en daar zeg ik alles , dat ik niet in de groep wordt aanvaard en nog van die andere dingen

dat ik moet wegspringen als er mensen doorkomen , ook al heb ik iets in mijn handen

ze zeggen dat ik grof ben maar ik doe nooit iets zonder niks dus met reden

maar ik geef toe dat ik prikkelbaar ben enik heb het niet zo makkelijk de laatste weken

en stort helemaal in en ze laat me naar huis gaan

in de gang kom andere collega's tegen en ze vragen wat er is en ik kon geen woord zeggen

kom in mijn auto en daar crash ik nog eens heel erg

de baas wou mij naar huis brengen maar dat moest niet

aangekomen thuis , zit mijn dochter in de zetel en ik wil niks zeggen en ga in de slaapkamer en doe alsof ik ga slapen

ondertussen zijn er uren voorbij gegaan en belt de chef nog eens om te horen en ik barst weer uit en ze

raad me aan naar de dokter te gaan

en zo doe ik het dus

dokter geef mij dadelijk 1 maand om te recupereren en raad me aan pilletjes te nemen

ik kan het werk niet aan de kant te zetten dus ga ik ermee akkoord

dus ik ben een maand thuis en nu is het al 6 dagen al en ik zet het werk nog altijd niet uit mijn hooft

dingen die zich afspelen in mijn hoofd , woorden die gezegd zijn geweest

ge gelooft het niet

ik word zot van mijn eigen

ik geef toe ik kon niet normaal meer doen opt werk

en misschien is dit niet slecht , zo kan ik terug wat ademen

maar , wat met geld

als dit maar niet te lang gaat slepen want financieel kan ik dit niet permitteren

zo zit ik nu in de zetel met een kop koffie langs mij

laptop in de schoot

tv aan op tmf kanaal en schrijven in mijn blog

probeer iedere dag wat te doen want de dokter zegt stil zitten is geen optie voor u

bewegen en bezig blijven is de enige doel om er terug uit te komen

maar doen waar je zin in hebt en anders niet

ik durf niet zeggen dat ik nergens zin in heb maar goed

zeg ik niet en probeer mijn best te doen ook al is het verdomme moeilijk

02-09-2015, 00:00 geschreven door IKKE