 |
|
|
| |
|
|
| 26-09-2009 |
 Vervolg .... |
Ja daar gaan we....
Trouwen , ik dacht het is normaal dat mensen die 4 jaar en half verkering hebben , allé verkering we mochten niks maar wees gerust als de ouders weggingen dan werd er vanalles en nog achter hun rug gedaan . We mochten zelfs niet achteraan op straat komen stel je voor alleen met je lief zijn. 19 jaar en gehuwd ! Nu hij had werk en 3 dagen getrouwd en mijnheer heeft zich pijn gedaan op het werk ! Dus werkongeval zei hij....
Nu , hij werkte in een fabriek waar de broers ook werkte en wat ik niet dadelijk besefte is , dat dat ze niet echt akkoord gingen onder hun en nu werkte hij bij hun ! Wel grote vraagteken bij mij maar geen antwoord. Die broers moesten gedacht hebben hé , hij trouwt en hij zet zijn kop en gewoontes wel op goede orde ....Fout natuurlijk. Dat werkongeval werd betwist en wat zegt pa , rechtbank en zo gebeurt het dat we jaren zonder loon zaten , zwarte sneeuw zagen we. Hij ging naar alle soorten dokter en kine en je kan het allemaal zo zot niet bedenken. Wel ik was ook werkloos en mocht van thuis niet gaan werken , dat maakt dat ik geen werk had en je weet het al ....geen werk geen geld en geen geld geen eten . Van ma moesten we dagelijks bij hun aan tafel schuiven....Leuk voor even maar als het jaren duurt heb je zo iets van ,welk huwelijk !.Dus werken voor hem kwam er maar niet in, hij wilde invalide verklaart worden per se en zo gaat het allemaal niet. In de rechtbank na 4 jaar vertelde de getuigen (de broer ) dat hij zich dat niet allemaal meer herinnerde ...Wat maakt dat het zaak verloren was!Geen uitkering van al die jaren wat hij wel op gehoopt had !
wel er waren dagen dat er geen brood in huis was, en toen kwam er een kind bij , ik kan je vertellen hoe erg het is als je geen geld hebt om tenminste Pampers te kopen.
Ik probeerde mijn best te doen om wat eten op tafel te krijgen met de middelen die ik had en wat deed de heer des huize....Hij ging naar mijn ma .
Mijn eten bleef op tafel en hij ging naar mijn moeder die hem restjes opwarmde voor heb en vroeg hem wat hij zolang bij ma gedaan had en zei droog ik heb daar gegeten.
Dagen lang zaten we bij de masseur en uren lang bij dokters. Wat vond ik het erg voor hem maar ik moest het erg vinden voor mezelf ,want ik cijferde mezelf weg en dacht helemaal niet meer aan mezelf. Kleintje moest in bad , de vent moest ook verzorgd worden , huishouden en tuin.... zo zwaar voor een jong iemand die al dadelijk de volle zegen kreeg van het leven zelf.
Met een handje vol kleingeld moest ik inkopen doen voor de maand, hoe deed ik het toch, we aten veel aardappelen, eieren, pasta en wat maar een klein beetje vlees voor de boterham.
Ik heb veel fritten in mijn leven gegeten dat ik het niet moest hebben als het op mijn bord kwam. Dus veel eten deed ik ook niet. Ik ben nooit een dikke geweest maar ook niet op mijn gewicht ...die was altijd 10 kilo onder gewicht. Kleren kopen was altijd voor het kleintje en voor hem, voor mij was er nooit iets op komst. Tot de pa van hem ons in Italie liet komen . We worden ontvangen in een diepe kille huis, hij had een stiefma die hem niet kon lijden , en ik kon nooit begrijpen waarom. De waarom was dat hij geld liet overmaken voor hem ...laten we zeggen maandelijks.
En ik werd door hem beschreven dat ik niet met geld kon omgaan!
Ja , je leest het goed, ik maakte wel dat ik de nodige in huis had voor iedereen en ik was de boosdoener. Dat maakte dat ik geen geld in mijn handen kreeg en nooit zelfstandig kon inkopen doen. Ik voelde mij doodgaan soms, was dat wat ik verwachtte in het leven ?! Echt niet hoor. Dus in buitenland in Italie, mocht ik ook niet meegaan s'avonds , naar wandelingen die gepland waren door de schoonpapa en mijn schoonvader zei dat een vrouw moest binnen blijven met de kinderen terwijl de mannen gingen een luchtje scheppen ...Wel je voelt mij al afkomen en liet mij niet doen en protesteerde zo fel en zo hard ik kon. En zei, als ik 3000 kilometer heb gereisd met een klein kind om binnen te blijven vertrekken we vanavond nog naar huis. We waren met de auto tot daar gereden ,wat echt vermoeiend is met een kindje achter in de auto. En wat dacht je , ja hij liet me meegaan tegen de wil van de pa in. Mijn echtgenoot toen in de tijd leefde in zijn wereld waar ik af en toe in voorkwam , wat ik nooit beseft heb terwijl ik bij hem was. Hij kleede alles zo mooi en zo eenvoudig in dat ik altijd maar ook altijd , keer na keer hem heb geloofd en gesteund heb. Terwijl hij mij wegcijferde steunde ik hem volledig en wat was ik zo oh zo stom. Als ik nu nadenk wat ik allemaal niet beseft heb en niet opgemerkt heb ik leefde vollop met de dingen die hij mij inpraatte en oh wee wie iets verkeerd zei van hem. Mijn huwelijk was een totale toewijding aan hem echt , je moet mij geloven ...Hij leefde en profiteerde van alles en nog wat .Dus om terug te gaan voor dat werkongeval wilde hij profiteren en geld maken zogezegd. Maar de wet is wel anders inmekaar gemaakt en zo simpel is het niet. Wel de rechtzaak komt voor bij de arbeidsongevallen en weet je wat een wending dat neemt, wel de broer zegt " ik herinner mij niks meer over die dag " wat ik ervan maak dat de heer des huizen wil profiteren dus de zaak wordt geseponeerd en geklasseerd. We konden in beroep gaan maar die geld hadden we niet !!!
Maar mijn zusje sterft ondertussen met een verkeersongeval en ik krijg een uitkering dat ik familie was enzo... van een 50.ooo frank toen nog en het geld gaat radikaal naar de rechtzaak ,wat blijkt er over? Niks ......
Niks had ik en niks krijg ik .....
Dus zo zag hij kans om verder inte gaan en nog eens zoveel jaren te processen om uiteidelijk in armoede te leven....
Wordt vervolgd.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
