Het idee achter deze app is dat je elke dag, op een onverwacht moment een bericht krijgt. Wanneer je de app vervolgens opent wordt er automatisch een foto gemaakt waar je dan iets over kan schrijven. 

Dit principe wil ik ook gaan toepassen op deze blog. Ik zal hier regelmatig een nieuwe foto plaatsen en die dan voorzien van een boeiende tekst. Het lijkt me namelijk leuk om de foto's die ik op deze manier gemaakt heb en het verhaal dat erbij ontstaan is met jullie delen.

Goedenavond allemaal,

Ik hoop dat jullie een goede dag hebben gehad, een dag vol inspiratie om er een leuk weekend van te maken.

Dit brengt me dan bij het onderwerp van dit bericht: Waar haal IK mijn inspiratie vandaan voor het schrijven van een leuk en boeiend verhaal?

Dat is niet zo gemakkelijk uit te leggen. Vaak ontstaat de inspiratie voor een verhaal gewoon uit het niets. Dit klinkt misschien raar, maar toch is het zo. Er kan mij op elk ogenblik van de dag plots een fantastisch idee voor een nieuw verhaal of een interessante wending voor een verhaal waar ik mee bezig ben naar binnenschieten. Dit kan gebeuren wanneer ik aan het wandelen ben (met de hond), als ik op de tram zit op weg naar het werk of wanneer ik 's morgens wakker wordt. Dat is ook de reden waarom ik altijd pen en papier of mijn i-Pad op zak heb. Op die manier kan ik namelijk onmiddellijk de ideeën die ontstaan in mijn hoofd opschrijven zodat ik ze niet zou vergeten. Het is daarenboven ook een manier voor mij om alles wat ik overdag meemaak te verwerken. Wanneer ik even een dipje heb kan het immers enorm deugd doen om alles op te schrijven. Het lijkt dan alsof ik mijn zorgen aan een onzichtbare vriend vertel zodat ik het van me af kan zetten om daarna gewoon verder te gaan. Ik ben namelijk een echte binnenfretter, iemand die niet gemakkelijk over haar gevoelens praat, en dan is iets opschrijven de gemakkelijkste manier om iets waar ik niet over kan praten te verwerken. Dit is mede de reden waarom ik aan deze blog begonnen ben: aan de wereld tonen wie ik echt ben.

Welkom terug!

Zoals jullie gisteren al konden lezen ben ik al van jongs af aan gefascineerd door alles wat met boeken te maken heeft. In mijn wildste fantasieën droom ik er zelfs van om ooit een eigen boek te schrijven. Lange tijd is het gewoon bij dromen gebleven en durfde ik er nooit echt voor te gaan. Zelfs nu nog ben ik bang om me echt bloot te geven. 

Tot vier jaar geleden hield ik het dekseltje om me echt te gaan focussen op het schrijven van verhalen zelfs stevig dicht. Ik was er van overtuigd dat het toch niets voor mij was. Dit veranderde op een bepaald ogenblik toen ik de folder van NHA in mijn brievenbus vond. Ik besloot om er uiteindelijk toch voor te gaan en schreef me in voor de thuiscursus "X korte verhalen schrijven".

Als eerste huiswerk bij deze cursus kreeg ik de opdracht om iets over mezelf te vertellen. Deze taak vond ik al een enorme uitdaging op zich. Ik wilde niet gewoon maar op papier zetten wie ik ben, wat ik doe en wat mijn motivatie was om me voor deze cursus in te schrijven. Neen, ik wilde meer. Ik wilde onmiddellijk een verpletterende eerste indruk maken. Als ik eerlijk toegeef dan is me dat ook wel gelukt. Drie jaar lang heb ik me vol overgave aan deze cursus gewijd. Dankzij de feedback van mijn docent ben ik er zelfs in geslaagd om schrijven een belangrijke plaats in mijn leven te laten innemen. Ik besef nu eens te meer dat dit voor mij een belangrijk talent is dat ik niet verloren mag laten gaan.

Ik vind het dan ook gepast om het eerste 'verhaal' dat ik voor deze cursus heb geschreven hier met jullie te delen.

De geboorte van een schrijfster

Het was een bewolkte lentedag eind april 1981. In Noord-Ierland was het al 5 jaar durende protest van Iers republikeinse gevangenen tot een hoogtepunt gekomen. Na een maandenlange hongerstaking was de gezondheidstoestand van de gevangenen er sterk op achteruitgegaan.

Op hetzelfde ogenblik in een klein dorpje in de omgeving van Leuven. Een jonge vrouw voelde rond de middag de weeën steeds heviger opkomen. Ze haastte zich samen met haar man naar het Heilig-Hartziekenhuis in Leuven. Daar werd omstreeks 19u50 hun eerste dochter geboren. Ze gaven haar de naam “Eva”, wat Latijn is voor “Adem van leven”.

Het meisje had een normale jeugd waarin boeken een belangrijke rol speelden. Ze genoot samen met haar 2 jaar jongere zus Sarah van de verhalen die hun ,moeder elke avond voor het slapengaan voorlas. Van zodra ze zelf kon lezen verslond ze het ene boek na het andere. Vooral de boeken van Roald Dahl hebben haar leeshonger sterk geprikkeld. Dit vooral door de fantasiewereld waarin je als kind wordt meegezogen.

Al van kleins af aan heeft Eva immers een enorme verbeelding. Als ze een film op teevee ziet of een boek leest, dan ziet ze zichzelf al als hoofdpersonage in het verhaal en probeert ze zelf uit te vinden hoe het verhaal verder zal gaan. Zelfs wanneer een verhaal een afgesloten einde heeft, probeert ze met haar eigen verbeelding een vervolg aan het verhaal te breien. Tijdens de middelbare school waren zij en haar beste vriendin Liesbeth echt verzot op de serie van Superman op de televisie. Samen hebben ze heel wat vervolgverhalen op deze serie gemaakt. Hierbij hebben ze heel wat plezier beleefd.

Als je dit levensverhaal leest, dan verwacht je hoogstwaarschijnlijk dat ze in de creatieve sector is terechtgekomen. Niets is echter minder waar. Door haar gebrek aan zelfzekerheid en haar drijfveer om alles steeds perfect te doen en anderen te helpen is ze uiteindelijk in de verzekeringssector terechtgekomen. Niet in het commerciële gedeelte, maar in de dienstverlening via het contact center.

Drie jaar geleden is haar drijfveer om verhalen te verzinnen opnieuw in alle hevigheid losgebarsten. Dit werd wakker gemaakt door het einde van de eerste telenovelle op VTM. Sindsdien laat de microbe haar niet meer los. Als ze dan een maand geleden de folder van NHA in de bus vindt, begint ze terug te dromen om al die ideeën in haar hoofd op papier neer te schrijven. Het heeft uiteindelijk nog enkele weken geduurd voor ze de koe bij de horens vatte en zich inschreef voor de cursus “Korte verhalen schrijven”.

En hier heb je dan mijn eerste verhaal op papier. Ik hoop dat je er veel plezier mag aan beleven en dat ik je in de toekomst nog met heel wat verhalen mag verrassen.

Op deze manier heb ik dit jaar niet alleen de magische kaap van 30 overschreden, maar misschien is het ook wel het begin van het verwezenlijken van een jarenlange droom.

Eva Dupont

Bertem, 19 juni 2011

Welkom bij mijn blog.

Dit is het eerste bericht dat ik hier neerschrijf en ik moet eerlijk gezegd bekennen dat dit allemaal heel spannend is voor mij. 

Al van kleins af aan ben ik geboeid door alles wat met boeken te maken heeft. Ik kan ze eigenlijk helemaal niet wegdenken uit mijn leven. Ze hebben me mee gemaakt tot wie ik nu ben. Diep van binnen heb ik zelfs een grote droom en dat is mijn eigen boek schrijven en andere mensen boeien met mijn verhalen.

Deze droom bezorgt me echter ook heel wat angsten en onzekerheid. Mijn verhalen naar buiten brengen betekent immers ook dat ik me kwetsbaar opstel. Iedereen zal namelijk wel een bepaalde mening klaar hebben en die zal niet altijd positief zijn. Door deze angsten heb ik mijn passie voor het schrijven van verhalen lange tijd proberen te bedwingen. Vier jaar geleden nam ik echter een belangrijk besluit: als ik echt iets wil dan mag ik niet blijven twijfelen, maar moet ik er voor gaan. Daarom heb ik me in juni 2011 ingeschreven voor de thuiscursus 'korte verhalen schrijven' van NHA en daar heb ik nog geen enkel moment spijt van gehad. Meer zelfs, het heeft me doen beseffen dat schrijven een deel van mij is en me mee maakt tot wie ik ben. Daarenboven ben ik er ook van overtuigd dat ik uit reacties van anderen ook heel wat kan leren en dit kan mij helpen om mijn verhalen nog beter te maken. Zijn het nu goede of slechte reacties, ik kan er alleen maar bij winnen en beter worden in wat ik doe. Het allerbelangrijkste is immers dat ik niet blijf vastzitten in een bepaald stramien, maar groei en elke dag een stukje beter wordt.

Die leergierigheid en nieuwsgierigheid naar wat anderen van mijn verhalen vinden heeft me doen beseffen dat ik mijn schrijfsels niet langer voor mezelf mag houden, maar moet tonen aan de buitenwereld.

Een eerste stap in het naar buiten komen met mijn grote passie is dan ook deze blog. Hiermee wil ik al mijn ervaringen, gevoelens en vorderingen die ik tijdens het schrijven van verhalen maak delen met de buitenwereld.

En als ik eerlijk ben dan is deze blog voor mij ook een stok achter de deur. Een middel dat me zal helpen om ook als ik het even wat moeilijk heb te blijven schrijven. Want schrijven is niet iets dat je af en toe doet, maar iets dat een deel van je leven gaat uitmaken waardoor je dag niet compleet is als je geen vijf minuten geschreven hebt.

Tot de volgende keer.

Eva