Aangezien mijn guesthouse op zekere afstand lag van het centrum, huurde ik een fiets om me gemakkelijk en snel te verplaatsen. Voordeel was dat alles in de buurt goedkoop was, lunch en dinner kwamen elk op 75 eurocent. Tijdens mijn vorig verblijf in Chiang Mai had ik al veel gezien dus besloot ik om naar het groot shopping center te rijden. Heel ruim, heel modern, verzorgd,... Helaas kon ik er niet echt van genieten. Al 5 dagen zat ik met een licht gevoel in mijn hoofd tijdens het wandelen, net of ik zweefde en elk ogenblik kon vallen. Met zicht op mijn verdere trip naar het Noorden ( en mindere accomodatie daar denk ik) besloot ik toch naar het ziekenhuis te gaan in Chiang Mai. Het bezoek verliep zeer vlot: goede organisatie, vlotte communicatie en zeer vriendelijk. Na het bezoek aan de dokter ( neurologisch alles in orde, waarschijnlijk iets aan mijn evenwichtsorgaan) werd ik doorverwezen naar de kassa waar niet enkel de dokterskosten werden afgerekend maar ook ineens de kosten van de medicijnen. Aan de apotheek van het ziekenhuis kreeg ik in een aparte ruimte uitleg over de medicijnen, mooi verpakt in plastiek zakjes en dan nog eens verpakt in een kartonnen zak ( precies een geschenkje). Echte service moet ik zeggen!
's Avonds was het het feest Loi Krathon. Normaal gezien had ik met Richard afgesproken maar omdat ik veel te laat was op de afspraak ( te laat vertrokken, afstand verkeerd ingeschat, verkeerd gereden) heb ik hem genmist. Loi Kratong is het Thaise feest van het licht. Dit feest wordt op de avond van de volle maan in november gevierd. Als de maan opkomt, verzamelt iedereen zich bij de rivier, waar lampionnen van bladeren in het water worden gelegd. De wegdrijvende lichtjes nemen het ongeluk met zich mee. De 'Krathong' is een offer voor 'Mae Khongkha', de 'Moeder van het Water'. De Thais geloven dat bij het wegdrijven van de 'Krathong' ook zonden en ongeluk zullen weggaan. Hoe verder de 'Krathong' wegdrijft en hoe langer de kaars blijft branden, hoe meer voorspoed en geluk in de toekomst.
Het was gewoon prachtig. Zeker 100 stalletjes stonden klaar met kleine bloemstukjes om op de rivier te laten drijven, elk stukje voorzien met wierookstokjes en een kaars. Al brandend werden deze dan in de rivier gelaten zodat na ongeveer een uur de rivier vol lichtjes zat. Later op de avond werden ook de lampions in de lucht gelaten zodat je langs alle kanten werd omringd door de vele lichtjes. Vooral de lampions gaven de avond een romantische sfeer. Zelf had ik ook een stukje in het water gelaten en er ineens een wens aan toegevoegd, geen idee of dat wordt gedaan maar leek me de ideale gelegenheid! Er was ook een stoet langs het water met muziek en mensen in typische klederdracht. Op de praalwagens werden, volgens mij, de verschillende goden uitgebeeld. En overal stonden er uiteraard eetstandjes zodat ik weeral iets nieuws kon uitproberen. Ga je ooit naar Thailand en kan je rond deze periode in Chiang Mai zijn dan moet je dit feest zeker meemaken!!!!!!
Een brommer was het ideale vervoermiddel om de ruime omgeving te verkennen. Een Amerikaan, Richard, had hetzelfde plan dus deelden we de kost en de brommer. Aangezien hij een rijbewijs voor een brommer had behaald, was hij dan ook de chauffeur die dag.
's Ochtends trokken we naar de plaatselijk markt op dinsdag die bekend stond voor de bergvolkeren die er kwamen. Eerlijk gezegd niet veel van gezien maar een markt is altijd tof om op rond te wandelen. Na ons middageten gingen we een trip maken van een 30 km, eveneens langs enkele bergdorpen. De weg erheen was echt ongelooflijk mooi met de rijstvelden, de palmbomen, de bergen,... Achter elke bocht kwam een nieuw, mooi schilderij te voorschijn. We hebben meerdere keren halt gehouden om foto's te kunnen maken. Toen we aankwamen in een bergdorp zagen we enkele oudere vrouwen in de typische kledij. Zij kwamen echter zeer agressief onze richting uit en omringden onze brommer met allerlei spullen om te kopen, helemaal niet vriendelijk. Richard reed gelukkig snel door.... Dit was wel een teleurstelling. een foto heb ik dan ook niet kunnen maken van de vrouwen. Zoals Richard zei, het was net alsof ze een vloek uitspraken over ons, beetje freaky....
Vervolgens nog een waterval bezocht maar dat stelde niet echt veel voor. Vooral veel muggen!!!! Al bij al een toffe uitstap waarop ik schoonheid van het Noorden wederom kon aanschouwen.....
Niet ver van het guesthouse bevond zich het Tham Pha Plong Monastic Centre, naar 't schijnt de moeite om te bezichten. Dus daar ging ik weer... Ik was erop voorbereid, ik zou een stijle trap op moeten om het mooie uitzicht te kunnen bewonderen. Na 201 hoge treden was ik echt al bekaf ( dringend aan mijn conditie werken!), aan het uitrustpunt hing er een bordje met daarop "de zwaarste 201 treden heb je achter de rug, de komende 396 treden zijn gelukkig de gemakkelijkste" ( zoiets ongeveer). Bij het lezen van de 396 treden moest ik toch even slikken.... Maar uiteindelijk viel het tweede deel veel beter mee. onderweg hingen er ook spreuken die voor enige afleiding zorgden. Het was de inspanning echt wel waard, wat een uitzicht op de groene vallei.... Ik hoop echt dat de monniken beseffen in wat voor een mooie omgeving zij wonen!!!
Voor de rest van de dag had ik wel gehad met het wandelen en heb ik de tijd genomen om te lezen en te genieten van een fruitshake. En 's avonds weer een gezellig samenzijn met de 'medebewoners'.
Na mijn vlucht naar het Noorden besloot ik om onmiddellijk verder te reizen naar Chiang Dao. Chiang Dao ("Stad van de sterren") ligt circa 72 km ten noorden van de stad Chiang Mai. Chiang Dao is een bijzondere bestemming met een schitterende mix van landelijke rust en onaangetaste natuur. Malee's guesthouse werd mijn huis voor de komende weken. De bungalows waren duur maar voor een kamer met gedeelde badkamer kwam het op 6 euro dus dat was te doen. Na mijn luie dagen in Phuket vond ik dat het eens tijd werd om terug in beweging te komen, een wandeling naar het dorp werd het dus. Ik heb echt genoten van de ongelooflijk mooie natuur, daarom wou ik terug naar het Noorden!!!
Het duurde echter zeer lang voor ik iets zag dat op een dorp leek dus op een bepaald moment heb ik de (achteraf gezien) slimme beslissing gemaakt om terug te keren. Ik schat dat ik in totaal een 5 km had afgelegd. Achteraf vernam ik in het guesthouse dat het dorp 7,5 km van het guesthouse ligt dus gelukkig dat ik op tijd was teruggekeerd, zo sportief ben ik nu ook niet.
Het toffe aan deze plaatsen is dat iedereen tegen iedereen spreekt en op korte tijd lijk je goede vrienden. Alleen eten is dan ook niet van toepassing en zo leer je de verhalen kennen achter de reizigers, echt boeiend!
'Katoeys' of 'ladyboys' zijn geheel of gedeeltelijk tot vrouw omgebouwde heren. Chirurgen in Bangkok staan wereldwijd bekend om de geslachtsoperaties die ze doen, maar ook om simpele cosmetische ingrepen, en ze werken veel goedkoper dan elders. Maar de meeste ladyboys kunnen alleen de operatie voor de borsten betalen, omdat een complete geslachtsverandering vele malen duurder is. Daarom zijn de meeste ladyboys travestieten (gekleed als vrouw) in plaats van transsexuelen (met een complete geslachtsverandering).
Ladyboys worden gedeeltelijk geaccepteerd in de maatschappij, het is voor hen echter zeer moeilijk om een gewone job te vinden. Bedrijven vinden het negatieve reclame als er een ladyboy in het bedrijf werkt. Daarom dat de meeste van hen in de prostitutie terecht komen.
Sommigen herken je van ver, bij anderen moet je echt heel goed kijken! Hoe kan je ze alsnog herkennen? Smalle heupen, grote voeten en borsten die ( in verhouding met de thaise vrouwen) te groot zijn. En ja hoor, met deze tips heb ik ze ontdekt!!
Op mijn laatste dag in Phuket ( 4/11) had ik mezelf getrakteerd op een ticket voor de Simon Cabaretshow met uitsluitend ladyboys. De theaterzaal was zeer mooi aangekleed en modern dus mijn verwachtingen waren hoog! De show bestond uit dans en zang ( playback). Ik moet zeggen, de kledij was ongelooflijk mooi met de veren, de glitters, de typische Oosterse kledij,... Echt af! De dans was redelijk, natuurlijk kan je van vrouwelijke mannen niet verwachten dat het a la ' You think you can dance' is.
En dan de vrouwen/mannen: ik heb echt ongelooflijk mooie vrouwen gezien met een figuurtje waar ik jaloers op ben! Sommige waren ( buiten de borsten) echt niet te ontmaskeren, op en top vrouw. Zij speelden dan ook de hoofdrollen in de verschillende acts. De 'dansers' waren niet allemaal even vrouwelijk, bij verschillende was het wel te zien dat ze zich hadden laten ombouwen. Dus al bij al wel de moeite om gezien te hebben. Achteraf had je de kans om op de foto te gaan met een van de 'vrouwen' maar daar werd dan uiteraard geld voor gevraagd. Maar vanop de achtergrond heb ik meerdere foto's gemaakt, kunnen jullie ze later ook eens bewonderen!
Wat kan ik jullie vertellen na 6 dagen Phuket? Niet al te veel eigenlijk.... laat ik beginnen met de positieve dingen.
Mijn hotel vond ik super: niet te groot, niet te druk, vriendelijke mensen, lekker ontbijt,... Naar westerse normen was mijn hotel een standaard verzorgd hotel maar naar mijn normen ( vergeleken met mijn vorige bungalows) gewoon luxe. Groot bed met zachte matras die vlak was, airco, een warme douche, een ruimte waarin douche en wc van elkaar gescheiden waren ( zodat ik niet telkens wc papier moest verplaatsen opdat het niet nat zou worden), wc die gewoon doortrekt, mini bar, tv +dvd, zwembad,... Jaja, het hotel was het positiefste element van mijn 6 daagse.
De cabaret show die ik heb bijgewoond, was ook wel de moeite. Een apart hoofdstuk over de ladyboys volgt nog.
Tja... ik denk dat ik zo een beetje rond ben met de positieve zaken.
Over de negatieve punten zal ik kort en bondig zijn: veel te toeristisch (net de costas in Spanje), belachelijk duur, niks te zien, strand ligt verstopt achter de honderden stoelen met parasol, .... Ik zou nog even doorkunnen gaan maar we houden het positief vandaag. Zoals in de boeken staat geschreven, mensen die enkel op reis gaan naar Phuket die zien het echte Thailand niet. En dit kan ik volledig beamen. Dus super blij dat ik eindelijk terug naar het Noorden kan!!!
Voor alle nieuwsgierige zielen die graag wilden weten wat ik op mijn verjaardag heb gedaan: zo bijzonder was het niet. Iets voor 7u opgestaan om de boot van 8.30u te halen, terug richting het vaste land. En dan... lange busrit (7u) naar Phuket. Mijn hotel was in Patong gelegen ( ongeveer 14 km van Phuket) en de local bus had ik juist gemist dus weer op de motortaxi. Je moet het je voorstellen: mijn grote rugzak tussen het stuur en de chauffeur, ik achterop met mijn andere rugzak en helm. Het is een zicht. Ik dacht dat ik de motortaxi ondertussen al gewend was maar daar had ik me zwaar in vergist. Mijn 'aaah-' en 'oooh'kreetjes kon ik dan ook niet onderdrukken toen de motor met hoge snelheid ( kon niet zien hoeveel want de meter werkte niet) tussen de auto's reed en andere motoren rakelings voorbij stak. Mijn taxichauffeur stelde me gerust, hij reed al heel lang rond in Phuket. Hielp niet echt, het was gewoon hopen dat we er snel waren.
In het hotel een lekkere douche genomen en me klaar gemaakt om mezelf te trakteren op een lekker diner in een visrestaurant met livemuziek ( Roy Orbinson, Radiohead, Enrique Iglesias,...). Mijn menu: cocktail Screwdriver, scampi's in rode curry pasta met rijst en chocoladetaart. Taart kon uiteraard niet ontbreken op mijn verjaardag. Het was geen super lekkere taart maar goed genoeg! Dit dure menu ( naar thaise normen) kostte me 15 euro, niet slecht he. Ik was ondertussen redelijk moe maar wou toch al even het nachtleven verkennen. En wat was me dat!! Mijn ogen rolden bijna uit mijn oogkassen, dit had ik nog nooit gezien!! Het uitgaansleven van Lloret de Mar x 15. De ene bar na de andere vol met neonverlichting, gogogirls, luide muziek, blanke mannen met thaise vrouwen,... Echt een belevenis op zich. Niet te geloven maar toch de moeite waard om het gezien te hebben.
Een gewone bar was ik nog niet tegengekomen, opdracht voor de volgende avond. Uiteindelijk tevreden en voldaan in bed gekropen, klaar om mijn reis verder te zetten als 32 jarige!!
( Bedankt iedereen voor de lieve verjaardagswensen!!!)
Na 1,5u op de boot te hebben gezeten, kwam ik aan op het ( tot nu toe) mooiste eiland dat ik al had gezien. Het enigste vervoermiddel op het eiland is de brommer dus geen enkele wagen te bespeuren... zalig! Met de motortaxi werd ik naar mijn guesthouse voor de komende dagen gebracht: Hornbill Huts. (Aangezien ik geen foto's kan plaatsen alvast de link naar de website, kunnen jullie even wegdromen. http://www.kohphayamhornbillhut.com/gallery.php?sh=8) Op het internet was dit de goedkoopste plaats die ik kon vinden. Wederom een basic bungalow voor 5 euro maar met een hangmat!, ik word echt goed in het vinden van goedkope overnachtingen. Koh Phayam is het eiland om even weg te vluchten van het drukke leven en te ontstressen. Veel is er dan ook niet te beleven: het prachtige strand om te wandelen, de heerlijke hangmatten om uren in te hangen en/of lezen en het gezellige, houten terras aan zee om te eten. Maar wat een rust! Het gezin van het guesthouse was ook zeer vriendelijk en behulpzaam. Het verblijf was er gewoon top! In totaal heb ik er 2,5 dagen gelogeerd, juist genoeg tijd om er door te brengen. ( ik moest me uiteraard niet meer ontstressen ) Ik was helemaal klaar om naar een compleet andere plaats te gaan nl. Phuket. Aangezien mijn vlucht naar het noorden pas op 5 november is, hebben mijn lieve ouders me als verjaardagsgeschenk enkele nachten in een hotel cadeau gedaan. Wil ik ze langs deze weg nog eens bedanken.
Visarun = het land verlaten en Thailand terug binnenkomen zodat mijn 2de visumperiode kon starten. Mogelijkheid bestaat om deze run georganiseerd te doen maar ik koos ervoor om het zelf te doen. Ik zou met de boot naar Myanmar varen en terug. 2 praktische problemen: ik had geen 10 dollar en geen kopie van mijn paspoort. Gelukkig zijn ze hierop voorzien. Voor de 10 dollar vroeg een Thai 500 Baht, met een snelle rekensom wist ik dat hij mij duidelijk in het zak wou zetten dus... onderhandelen. Uiteindelijk voor 400 Baht kunnen krijgen, meer kreeg ik er niet af. Achteraf heb ik het omgerekend op internet, 10 dollar = 308 Baht. Zegt wel genoeg zeker.... Kopie van het paspoort kon ik gemakkelijk krijgen. Dan de boottocht... weer onderhandelen. Hij vroeg 500 Baht ( richtprijs Lonely Planet is 400 Baht), na wat discussieren deed hij uiteindelijk 100 B van de prijs. Al bij al toch 200B uitgespaard. Klaar voor de overtocht! Na 2 min varen werd er een eerste keer halt gehouden aan een paalwoning. Ik zag er een oude man staan met een fles whisky, ik dacht al : het is niet waar! ( op de vorige boottocht gingen er ook 2 flessen whisky heen en weer op de boot). Maar ik zag de bestuurder van de boot er gelukkig met naar de motor gegaan, het was enkel olie....Ok. 2de poging om te vertrekken... Helaas, na 1 min meerde hij weer aan, verdween en kwam even later terug met een zak vol bloemen of bladeren. Geen idee waarvoor dat moest dienen. 3de poging dan maar... Na 2 min weer een stop aan de immigratiepost voor de 2 Thaise meiden in de boot. Dit zou nog een lange trip worden! Uiteindelijk kwamen we in open water. En weer... opeens zette hij de motor af en kwam vooraan op de boot staan. Toen nam hij de zak met bloemen ( aha, daarvoor dus!), gooide hij deze in het water en deed hij een kort gebed. Na dit intermezzo was het eindelijk zover, de oversteek naar Myanmar. Daar naar de immigratiepost, inchecken en uitchecken en terug op de boot richting Thailand. De terugrit verliep gelukkig veel vlotter zodat ik na 4u terug arriveerde aan mijn guesthouse. Nu kon ik voor de rest van mijn trip gerust zijn over mijn visum....
Hup, naar Ranong voor mijn visarun. Na een zware wandeling met de rugzakken sprong ik op de local bus. Eerst naar Pakua Pa, dan naar Kuraburi en vervolgens de bus naar Ranong. In elke bus heb je 2 'werknemers' nl. de chauffeur en de helper = de persoon die instaat voor het innen van het geld en die de bus op tijd laat stoppen. In Thailand stopt de bus (bijna) overal. Je hoeft enkel te roepen of een seintje te geven waar je eraf moet. Heel handig... Op mijn 2de bus was de helper een zeer behulpzame jongen (ong. 18 jaar) die graag wat met me wou praten. In zoverre dat dat lukte tenminste. Op een gegeven moment kwam hij naast me zitten en raakten zijn vingers mijn hand. Kon gebeuren. Ik trok mijn hand niet onmiddellijk weg want wou de indruk niet wekken dat ik vies was van hem ofzo. Maar toen hij na een tijdje begon te wrijven over mijn vingers, had ik het eindelijk door. Hij was aan het flirten! Na enkele keren over mijn hand te hebben gewreven, begon hij subtiel over mijn rug te wrijven. Telkens nam ik een andere houding aan of nam ik iets uit mijn rugzak om zijn aanrakingen te ontwijken. Wat was ik blij toen ik uiteindelijk kon afstappen!
Het inkomticket van het park was 24u geldig. Daar wou ik gebruik van maken zodat ik op eigen houtje nog een wandeling kon maken in het park. Glen, den antwerpenaar, ging me vergezellen. Aangezien mijn wandelschoenen nog kletsnat waren, moest ik de wandeling maken met mijn sandalen. Niet het ideale schoeisels hiervoor. Glen was voorzien van 1,5 l water, energiesnacks en iets om vocht in het lichaam te houden. Ik stond paraat met een klein flesje water. Uiteindelijk hebben we een wandeling gemaakt van 6 km waarvan 2 km echt in de jungle. De andere 4 km was op een wandelpad, wel continu stijgen en dalen. Toen we na 3 km aankwamen aan ons keerpunt ( een mooie pool) besloten we er even uit te rusten. Na 10 min echter werden we beiden zot van al de insecten die ons kwamen begroeten en keerden we maar terug. Onderweg hadden we normaal gezien nog 2 watervallen moeten tegenkomen maar om een of andere duistere reden hebben we deze gemist. Na 4u verlieten we bezweet, vermoeid, vol blaren en met lege maag het park. Eerste halte: een thaise eettent. Zeer lekker eten ( zoals altijd): rijst + stoofpotje van groenen bananen + curry met kip. Het pikantste dat ik tot nu toe gegeten had in Thailand. Ik had en een beker water en een blik cola nodig om mijn mond te blussen. Rest van de dag was om lekker uit te rusten en rugzak weer te maken.
Khao Sok National Park bevindt zich in het Zuiden van Thailand en maakt deel uit van het grootste natuurreservaat. Het park is uniek omdat dit het oudste altijd groene regenwoud is en omdat het zich bevindt op een bergkam tussen de Golf van Thailand en de Andaman Zee. Juist die locatie zorgt ervoor dat van beide gebieden regen naar dit park komt en de jungle mooi groen blijft. Bovendien groeit in dit nationale park ook nog de op een na grootste bloem ter wereld, de Rafflesia kerrii. Een bloem met een diameter van 50 tot 90 centimeter. ( zelf niet gezien) De bergen in het park zijn niet bijzonder hoog, tussen de 400 en 600 meter met het hoogste punt van 960 meter. In het park is er ook een aangelegd merr van 165 km2. Scherpe limestone kliffen komen uit het water en vormen samen een 100-tal eilanden.
Na een uur rijden kregen we een magnefiek uitzicht over het meer tijdens onze boottocht in een longtailboot. Om ervoor te zorgen dat we genoeg energie hadden voor de wandeling kregen we 2 eenvoudige maar lekkere rijstgerechten. En dan klaar voor onze 4u durende wandeling. Een deel van de wandeling vond niet plaats in de jungle maar in een grot. Het enige dat we bij hadden, was onze zaklamp ( op het hoofd). In de grot was het een combinatie van wandelen, klimmen en zwemmen in het koude water. Het was reeds lang geleden dat ze de wandeling in de grot konden maken vanwege het hoge waterpeil, wij hadden geluk! Eens iets anders dan een gewone wandeling, avontuuurlijker. Bij buitenkomst van de grot moest ik uiteraard een sanitaire stop inlassen. Bij terugkomst gleed ik echter uit op de stenen in de rivierbedding. Resultaat: een snede van 2 cm ( niet veel) in mijn vel maar wel helemaal door de huid. Gelukkig werd het volledig ontsmet en konden we de tocht gewoon verder zette. Op de terugweg stopte onze gids genaamd The Big Man ( had zijn naam niet gestolen) nog op een plaatselijke markt en trakteerde ons op nog een overheerlijke maaltijd. Lekker, lekker! 's Avonds uiteraard afgepeigerd. Een gast van Hoevenen, die in onze groep zat, nodigde me 's avonds nog uit om zijn kookkunsten te bewonderen tijdens zijn kookles. En erna natuurlijk het resultaat proeven, weer eten dus Ach ik klaag niet.....
Eindelijk weg uit Krabi. In de mini van zaten ook twee belgische meiden en een Nederlands koppel, lang geleden dat ik nog zoveel Nederlands had kunnen spreken! Bij aankomst in het guesthouse onmiddellijk een dagtrip vastgelegd voor de volgende dag. Zo'n mooie omgeving wou ik zo snel mogelijk verkennen! De avond heb ik gezellig doorgebracht met de 2 belgische meiden, op restaurant gegaan ( zeer lekker!) em daar blijven plakken tot we vriendelijk de rekenig gepresenteerd kregen. De gentse meiden konden heel wat drank verzetten!
Na een lui lekkerdagje verliet ik Ton Sai om in Krabi een dag te wachten voor mijn busrit richting het natuurpark Khao Sok. Krabin is een saaie stad, niet veel te doen of te zien. Mijn guesthouse was niet veel beter. Na een wandeling in Krabi kwam ik terug in mijn kamer. Bij het openen van mijn deur kwam er een zeer doordringende, stinkende geur naar buiten. Ik vernoedde uit de riool. Ik bracht de man van het guesthouse op de hoogte. Zijn oplossing? Zijn bus thaise 'Febreze' leegspuiten in mijn kamer. Voila, voor hem was het opgelost! Heb echt op mijn strepen gestaan en een andere kamer gevraagd. Deze was niet veel beter maar de geur was toch weg. Gelukkig...
Ton Sai is maar een klein strand op Railay. Via enkele paden kan je de rest van het eiland verkennen. Ze hadden me gezegd dat ik, om van Ton Sai naar de Westkust te gaan, gewoon het strand moest volgen en zo hogerop zou geraken. Zo gezegd, zo gedaan. Aan het einde van het strand klom ik op enkele rotsen en moest dan stijl omhoog klauteren tussen takken en stenen. Leek me niet echt een bestaand pad maar aangezien ik de gegeven raad volgde...Na een moeilijke klim kwam ik eindelijk uit op.... het pad. Enkele klimmers stonden me raar te bekijken toen ik eindelijk boven kwam. Een van hen zei verbaasd: 'Waar kom jij vandaan?' Met een lach en een zwans heb ik dan maar geprobeerd om mijn afgang te verdoezelen. Ik denk dat ik in mijn opzet was geslaagd.
De Westkust had een mooier strand dan Ton Sai maar ook al enkele resorts en de prijzen waren er het dubbele in vergelijking met waar ik verbleef. Vervolgens ging ik naar de Oostkant. Tja... het ene resort na het andere. Er bleef niks meer over van het mooie zicht, spijtig... En dan de typische toeristen die er rond liepen. Ik had er snel genoeg van en besloot maar terug te gaan naar mijn eigen stekje. De rest van de dag dan maar doorgebracht aan de bar.
Mijn reis van Koh Lanta naar Railay ( bus-taxi-boot) verliep zeer vlot. Op het eiland aangekomen, volgde ik de tip die in de Lonely Planet stond ivm verblijf. Een 'resort'waarvan de bungalows iets meer in het binnenland staan op een helling. Dit betekende dus een 15 min wandeling omhoog met twee rugzakken. Zo zweten, niet normaal! Maar voor 5 euro voor een basic bungalow gevonden, dat was de bedoeling. Na 5 weken reizen heb ik eindelijk de kneepjes door om echt goedkoop te reizen. Ik heb veel geleerd van de duitse die al meer dan een jaar aan het trekken is. Ton Sai is een klein strand op het eiland, dit gedeelte trekt voornamelijk de backpackers aan dankzij zijn relaxte sfeer. Om 16u ging ik het strand verkennen en erna iets drnken in de bijna enige bar aan het strand. Zeer gezellig: kussens op de grond in de openlucht, hangmat, de ontspannen sfeer. Daar enkele mensen leren kennen en de avond mee doorgebracht. 's AVonds was er een live optreden en een vuurshow. Pas tegen middernacht kon ik mijn nachtelijke tocht aanvangen naar mijn bungalow. Onverwacht dus een zeer leuke avond gehad!
Het liefst zou ik hierna naar het Noorden gaan maar is momenteel nog niet mogelijk met de overstromingen. In het Zuiden is er niks van te merken, enkel heel goed weer hier. Hopelijk keert het tij snel!!!!
Mijn duitse reisgenoot is naar Signapore vertrokken. Ik besloot verder uit te zoeken wat mijn volgende stop zou zijn. Plan was om naar Maleisie te gaan, naar de Pulau Perhentian eilanden. Schijnen zeer mooie eilanden te zijn, niet te vergelijken met Thailand. Helaas laat mijn budget het niet toe dus andere bestemming gezocht. Dan maar naar Ton Sai beach op Railay, dicht bij Krab. Voornamelijk een oord voor klimmers ( hoor ik niet echt bij) vanwege de mooie, hoge kliffen. Tijd om mijn zak nog eens te herschikken, zeker nodig na 7 dagen. Mijn avond op Koh Lanta had de gepaste afsluiter, een gratis cocktail drinken ( van een Thai gekregen voor mijn mooi haar ) in de hangmat Ideaal!
Ik was erop voorbereid, ik zou een stijle trap op moeten om het mooie uitzicht te kunnen bewonderen. Na 201 hoge treden was ik echt al bekaf ( dringend aan mijn conditie werken!), aan het uitrustpunt hing er een bordje met daarop "de zwaarste 201 treden heb je achter de rug, de komende 396 treden zijn gelukkig de gemakkelijkste" ( zoiets ongeveer). Bij het lezen van de 396 treden moest ik toch even slikken....
