4 augustus 17 Plan di Nivolet en Rifugio Savoia
Om 9u begonnen we aan de stevige klim naar Rifugio Savoia; we ontmoetten veel mensen die het niet verder zagen zitten maar wij zijn blijkbaar in goede conditie want langzaam, soms héél langzaam maar zeker kwamen wij hogerop en bereikten we het Plan di Nivolet. Een enorm Altiplano, met water dooraderd; verlaten huizen (wellicht sinds de gletsjer smolt en de stenen blokken naar beneden begonnen te donderen), marmotten die alarm sloegen telkens een groepje mensen langs kwamen, maar twee héél bijzondere groepen ook.
De eerste waren mountainbikers die langs die onmogelijk steile weg dus naar boven kwamen, met fiets en al, om ergens hogerop de weg van Pont naar Ceresole op te pikken. Een nieuwe sporttak? In onze ogen goed zot, maar ja, wij zijn dan ook al héél blij dat we vlotjes 700 m kunnen stijgen, zonder fiets!
En dan de tweede, in onze ogen bewonderenswaardige groep: Fransen die mensen met een beperking DROEGEN! Héél bijzondere fietsen met 1 wiel en het tandwiel bovenaan; ze trapten dus met hun handen, zolang het wiel de grond raakte; vooraan en achteraan waren stangen aan die fietsen gemonteerd zodat ze de gehandicapten ook konden dragen! Er liep dus iemand vooraan (met stangen in de hand), iemand achteraan (idem) en twee aan de zijkant om soms het evenwicht te herstellen! En die hele groep liep er gewoon bij te lachen! Ze droegen daarbij nog hun eigen grote rugzak (rond 15 kg meestal). Achteraan liep iemand met een ezeltje dat de etenswaren en overnachtingsspullen droeg!!!
Ze waren nl op huttentocht geweest!!! Al een hele week alsjeblieft! Wie doet hen dat na??? Ze verzorgden die mensen dus ook nog, in hun tenten!!! Duizend maal: respect!
En de mensen op die speciale fietsen glunderden ook!!! Kan ik wel snappen!
Wat een tegenstelling met sommige sportievelingen die we zwaar bepakt de berg zien afkomen met een nors gezicht! Niet eens meer de zin om goedendag te zeggen! Terwijl ze gezond en wel de bergtop hebben bedwongen en het er levend vanaf hebben gebracht (blijkbaar).
We kwamen al twee keer een andere groep tegen (bleken Zwitsers te zijn) poepchique, met kleine rugzak, op huttentocht, met paardje om alle bagage te dragen
Zij moeten natuurlijk nog de kilometers lopen, op en neer, maar wel in een luxe versie. Wat een hemelsbreed verschil met die eerste groep! Maar niet iedereen is bereid om niet alleen de weg te lopen maar ook nog iemand anders de berg op en af te dragen, natuurlijk.
Het paardje van de tweede groep was veel te zwaar geladen trouwens! We hadden zo te doen met dat beestje
Maar waar waren we gebleven? Op het Altiplano; kilometers lang; héél mooi, al ontbrak de sneeuw op de ons omringende bergen (we zagen die op de postkaarten wel). We ontmoetten mensen (uit Nederland) die de omgeving niet mooi genoeg vonden om er te blijven overnachten
Tja, wij missen ook de sneeuw op de bergen want nu ziet alles er grijzer uit, met al die morenes, maar daarom is het niet minder mooi; het is gewoon anders dan je verwacht. En het is een regelrechte ramp voor het milieu; hoe lang zal er nog water van de bergen lopen??? Maar daar hebben we al vaak genoeg over gepiekerd.
Alles bij elkaar was de weg tot de Rifugio te lang: 11.5 km liepen we! We klommen 900 m.
Aan de Rifugio geloofden we onze ogen niet: een massa volk kwam onze weg op gelopen, in mooie kledij, op sloefkes, zonder water of rugzak hoe kon dat???
Ah, ze waren langs de andere kant de berg op gekomen (tot 2700 m) met de auto!!!!!
Tot aan het meer dat bij de Rifugio ligt! En dan liepen ze een half uurtje en gingen in bh en short of bloot bovenlijf liggen zonnen! Eén had zelfs een bandopnemer of zo mee: een klassiek stuk hoorden we in die wildernis, vier uur lopen van de camping!!! (toen wisten we nog niet dat ze met de auto of met de bus vanuit Cersaola konden komen). We vielen dus bijna achterover toen we die muziek hoorden: wel mooi, maar totaal ongepast in dat decor. Soit, ieder zijn zin.
Heel deze weg is geen goed idee voor onze groep in 2019 (als de reis al goedgekeurd wordt).
We zouden dan op het Altiplano halt houden bij één van de vele mooie plekjes langs het water; op de terugweg hebben wij op zon plekje onze voeten gespoeld en heerlijk genoten van een half uurtje rust; kinderen kunnen daar veilig spelen; volwassenen kunnen rusten, en we kunnen er prima picknicken.
Bij de meren zijn wij nog even hogerop gegaan (zo zagen we er al 2 van de 4) en daar liet een marmot zich mooi zien (zie foto, al moest ik ze erg vergroten en is ze daarom van slechte kwaliteit, ze is wel echt), maar verder zijn we niet gegaan; we moesten ook nog eens 11.5 km terug en we wisten dat de afdaling niet van de poes zou zijn; we deden er meer dan 3uur over! Dat is lang!
Beneden gekomen voelden we de vermoeidheid wel (gisteren helemaal niet). We namen ons voor om morgen een dagje rust te nemen
s Nachts denk ik heel vaak aan de Engelsman die we (hopelijk) konden redden. Zou hij nog leven of zou hij een septicemie gedaan hebben? We hadden s morgens aan de man van de receptie gevraagd om de Gran Paradiso camping op te bellen om te vragen of hij daar nog was; toen we terug kwamen vertelde hij ons dat ze daar van geen Engelsman wisten (wordt vervolgd).
