Voila, Hier zijn we weer op het net. Na enkele drukke weken van vakantie, waar mijn aandacht eerder ging naar het gestresste voorbereiden van onze nieuwe bestemming, dan het mindere weer dat in Belgie was, zijn we vorige week middernacht lokale tijd geland in Chennai, India.
Velen onder jullie zullen ons verhaal wel al vernomen hebben, waarom we nu herstart zijn met het zoeken naar een geschikte woonst. Toch nog es even kort herhalen, want het toont wel een staaltje kunst van die Indiers: In april zijn Katrien en ik 3 dagen in Chennai gaan rondzoeken voor huisvesting en hebben tijdens onze 2 laatste huisbezoeken de 2 beste, maar ook enige opties kunnen vinden. Onze eerste keuze (kleiner en in stad) was op het uur al verdwenen (contract met een ander was al gesloten). Het 2de, ruim huis aan zee met zwembad, konden we het contract in een mum van tijd verzilveren. Een week voordat we naar Chennai afzakten kregen we echter te horen dat de eigenaar het niet langer zag zitten en onze deposit van 10 maand onmiddellijk terugbetaalde. Snif snif, spijtig, spijtig, maar gezien wij nog gene voet aan de Indische grond hadden, waren we toch wel wat onmachtig. Dus weg huisje (stond wel mooi op de foto, vind je niet). En nu zijn we terug begonnen, from scratch!
Zijn het zwaarst? Niet echt, ik heb de indruk dat het rustiger wordt in de Niger Delta, ondanks het feit dat er onlangs een 3-dagenlange staking is geweest over het hele land. Uiteraard mag dat allemaal niet te lang duren, maar wij expats zijn blijven naar het werk aan en af rijden. Aware of but not afraid of any danger.
Mijn vervanger is hier reeds maar ik run de zaken nog tot eind vd week. Vanaf volgende week neemt hij al mijn taken over en dan speel ik nog enkel als adviseur. Ik probeer nog zoveel mogelijk pending cases af te ronden en de lopende zaken worden dan nog ingeleid. Nog iets meer dan een week en ik stap het vliegtuig in "for no return" (at least niet in de kortste keren).
Ondertussen heb ik van enkele lokale collega's nog iets gekregen, o.a. deze portret-schilderij, die mij moet afbeelden in lokale kleren van een chief (zie foto attached). Dan verlof, maar nog een afstandelijke steun via email, totdat we vlieger richting India nemen.
Ondertussen zitten Katrien en de kinderen middenin de werkzaamheden die momenteel bezig zijn in Lichtervelde, 2 kamers volledigherdoen (laminaat, behang en schilderen) alsook de reeds gedane kamers herschilderen, vervangen vd ramen vh huis alsook opvullingswerken buitenmuur, vervangen vd garagepoorten. En dat allemaal wanneer de man van huis weg is. Als die terug keert naar huis moet het gedaan zijn (wereld op zijn kop?, neen, Katrien is ook ingenieur).
Alhoewel ik een weekendje thuis ben geweest tussenin verlang ik toch zozeer weer thuis te zijn. Ik kan dan weer met de kinderen spelen, en de warmte van de familie voelen, het thuisgevoel.
Het is zover, onze spullen zijn ingepakt en uit het huis. In de loop van deze week wordt de container gevuld, samen met custom clearance en een museum clearance voor de enkele artistieke spullen. Ze moeten de hele boel kunnen klaren om op 2Aug te verschepen, zodat container ongeveer aankomt wanneer de familie in Chennai landt. Enfin, dat is het meest ideale scenario...
Ondertussen een nieuwe fase van mijn verblijf in PHC, die waarvan ik de nog resterende nachten zal vertoeven op een keiharde matras, en in een quasi leeg huis. Ik heb mezelf van het huis nu ook afstand gehouden, door mij nu in Anouk's kamer te vestigen. Mijn opvolger mag nu in de Master Bedroom. Ik gun het hem...
Vermits ik deze week naar Belgie ga vr 2 dagen seminarie komt mijn vervanger vanavond toe in PHC. Het wordt tijd, want die militairen van ons (we hebben er nu 16 op de Base en 6 in de Compound) beginnen wel een beetje teveel te zagen. Hun co0mmander probeert mij nu ook nog te zien, ik ben er bijna 30% van mijn tijd met die pippo's bezig. Eind in zicht speelt misschien ook mee.
Nicolas, mijn vervanger, zal dus ook in zelfde huis verblijven. Privacy weg, leegstaand huis, harde matras... gelukkig niet lang meer. En dan weer spijtig om bepaalde redenen. Ze zijn toch zo lief meneer, en tegelijk zo arrogant. Het leven is een spel, soms ook letterlijk. Je krijgt er maar geen vat op.
Gister vadertjesdag. Kindjes belden mij op, aangename verassing, ik was er niet blijven bij stilstaan. Pieter heeft aan de telefoon voorgedragen en het was mooi, met een juiste intonatie. Hij zal het zondag nog es doen vooraleer ik mijn laatste drie weken in PHC zal dienst doen (het klinkt weer militaristisch, sorry). Eventjes terug in de familie zal heel veel deugd doen.
En in verband met India, .... Heb daar momenteel geen tijd voor, het is daar momenteel ook nog niets voor mij om in te roeren. We doen het zoals Caesar eerder zei: Veni, Vidi, Vinci...zoals gewoonlijk (zoals Raymond zingt)
Hoe moet je de boel rechthouden in een land waar geen structuur, redelijkheid meer heerst, maar waar totale chaos en anarchie is. Ik zit hier nog maar een maand maar mijn bezorgdheid reikt verder. Laat ik de jongens in de steek? Het is als een sergeant die dankzij zijn leidersrol, gepromoveerd wordt, weg van de vuurlijn. De soldaten die tenslotte meegevochten hebben aan het succes, blijven achter, en toch een beetje ontgoocheld, voor hen is het nog niet gedaan. (het is eigenaardig de vergelijking op te trekken naar de serie van "Brothers In Arms", en toch zijn er gelijkenissen).
We werken trouwens met soldaten, we moeten ieder moment van de dag alert blijven. Ik ben ervan overtuigd dat het dagelijks aan passen van veiligheidmaatregelen bijdraagt tot het besef bij de anderen, dat enerzijds 1. het management voortdurend bezig is met hun veiligheid 2. dat de opgeschroefde maatregelen er voor een reden zijn (wekt alertheid op) Daarnaast brengen de gespannen omstandigheden ons wel dichter bij elkaar, als "Brothers In Arms". Een te duchten team!
Twijfel ook, want gezien wij een groot project opgestart hebben, brengen we weer mensen binnen. Maar is dat wel een verantwoorde reden? Ontvoeringen waren er op 24 en 25 mei, alsook schietgevechten in het center van Port Harcourt van 23 tot 25 mei. Bij de inzwering van een nieuw gouvernement op 29mei zijn rivaliserende bendes in de Niger Delta slaags geraakt (dat is nu altijd met vuurwapens), en zijn er een week tijd meer dan 20 doden gevallen. Represailles worden aangekondigd door de geslagen bende, binnenvallen van de stad, etc. Op 1 juni zijn ze weer een residentiele compound van expats binnengevallen, ontvoeren naast 6 mannen nog eens 2 vrouwen en 2 kinderen (waar gaan we naar toe?). Vannacht een residentiele compound van Schlumberger aangevallen en 4 expats meegenomen... Je mag het niet denken, maar toch....wanneer is het weer aan ons? Neem ik voldoende maatregelen, overdrijf ik niet een beetje? De toekomst zal het zeggen. We hopen alleen maar dat de ommekeer er snel zal komen. God knows, maar ik weet het liever zelf. (foto = veilige werkomgeving? voorlopig wel)
Port Harcourt, een week voor de inauguratie van de nieuwe president, en we zijn weer in een klimaat van dagelijkse kidnappingen. Tiens, vandaag nog niets gehoord? Elke dag stappen we in de bus met de hoop van een normale werkdag te kunnen pakken. Toch trachten we dit zo weinig mogelijk af te spiegelen naar elkaar. We spreken er niet altijd over, maken er af en toe een grapje over, en ik heb vergaderingen met een geheim agent, de platoon commander vd soldaten in onze Base, en onze veiligheidsman. Ze staan verstomd van mijn kennis van aanpak en de strategie die dan uitlijn. Maar ik denk dat dat meer zegt over hun capaciteiten dan over de mijne.
Soit, zondag toch een feestje gehad met een beetje de resterende expats van Sigma, Sea Trucks, Hotel Presidential, en de mannen van den dredging. Het was weer eens plezant, maar een stuk rustiger dan de vorige keer. De avond afgesloten met liedjes van Joe Dassin, Bee Gees, e.d. Die dag mocht ik ook nog een plak inhuldigen voor mijn diensten in Nigeria. (zie foto) Dit blijft dan aan de bar hangen te midden van andere trofeeen van voorgaande collega's.
Van onze vrienden blijven er niet veel over. Peter (Sigma) Schoneveld is met familie verhuisd naar Istanboel (was reeds gepland). Panos (Presidential) Panayis' familie is reeds in Zwitserland en zijn vrouw Doris wil niet meer terug naar PHC, Panos zelf denkt er ook aan van tegen September zijn biezen te pakken. Daniele Spagnoli's familie resideert momenteel in Lagos, waar de kinderen schoolgaan, terwijl hijzelf zijn werk voortzet in PHC en ieder weekend zijn familie vervoegd. Daniele zelf staat heel dicht bij een contract in Kazachstan om er ook met familie te gaan. Met andere woorden zou het voor ons ook hier compleet heropstarten betekenen.
Maar er is hier veel kapot gemaakt. Verleden week is weer een dieptepunt bereikt. Ze hebben een kleine van 3jaar gekidnapt voor de school waar ook Pieter, en zijn nichtje en neefje Isaline en Nicolas naar school gingen. Die hebben ze pas 3 dagen later vrijgelaten. De normen zijn volledig weg. Op dat moment lieten ze een ontvoerde expat vrouw los na bijna 2 weken.
En wij, wij werkten lustig voort. Hopelijks stopt het allemaal heel binnenkort.
Ik ben nu in Port Harcourt aan mijn laatste 2 maanden begonnen, want wij worden tegen het komende schooljaar verplaatst naar Chennai (Madras) in India. Mijn functies zullen hier dus overgenomen worden tegen einde juni, en beging juli neem ik nog een beetje verlof in het mooie Belgie.
Maar eerst onze inboedel verhuizen van PHC naar Chennai. Tijdens mijn recente verblijf in Belgie hadden we de plechtige communie van Eline (of nu noemen ze het heilig vormsel), en daarna zijn Katrien en ik voor 3 dagen afgezakt naar Chennai om een woonst te zoeken voor de komende 3 jaar en verder. We zullen in ieder geval meer bezoekers over de vloer krijgen dan onze laatste 3 jaar in Nigeria (= nihil). Maar de onderhandelingen voor het huis zijn nog bezig.
Wat betreft het verhuis mag de inboedel niet aankomen op bestemming vooraleer mijn passpoort dat heeft gedaan, dus zullen we toch enkele dagen op hotel zitten. Maar toch hoop ik dat het zo vroeg mogelijk in ons huis wordt ge-installeerd. De kinderen beginnen op 6 Augustus reeds met hun nieuw schooljaar in de Amerikaanse Internationale School van Chennai. En ik ben er ook al achter gekomen dat ik terug zal kunnen voetballen (mama mia). Verhuizen moet ik dus organiseren vermits Katrien er niet mag bijzijn (veiligheid is hier in PHC nog niet verbeterd), en die negertjes moeten telkens gesuperviseerd worden of we komen in Chennai voor verassingen te staan. Hopelijks kunnen ze tegen 28 mei inpakken om dan de verscheping te starten in de maand juli. Soit, desnoods zoek ik het nog es allemaal op voor hen.
Probleem: Dan moet ik nog meer dan een maand verder zonder meubels. maw mag ik beginnen een bed kopen + noodzakelijk servies en een kast, koffiezet en microwave. En al dit terwijl er een berg werk staat want er komt een grote hopper dredge binnen, en die pakt een lading vervoerd in 3 verschillende schepen vanuit 3 verschillende landen naar hier. Dus moet ik nog eventjes de gehele procedure doorlopen van import. Gelukkig niet meer zo vreemd voor mij, maar eenmaal in India zal het allemaal weer nieuw zijn, want ieder land heeft zo zijn specialiteitjes.
Vanavond nog es de collega's op diner uitgenodigd (freezer moet leeg), en zondag geven we nog een feestje met de expats van Hotel Presidential en nog enkele vrienden. (een BBQ en drank) Nu alleen hopen dat de zon op programma staat, want we naderen de moessons.
In attachment een foto vd beach van Chennai (vanaf volgend jaar krijg je ander beeldmateriaal)
Sinds 7 mei ben ik terug op de heilige bodem van Nigeria beland. En het ziet er allemaal hetzelfde eruit als hoe ik het half april achterliet.Ondertussen zijn de verkiezingen achter de rug, maar het dagelijkse leven heeft dat nauwelijks gemerkt.Er wordt wel over gebabbeld, maar de mensen die ik ken, menen dat het een logische uitslag is.
Zelf al was volledig correct gebeurd was de huidige winnaar ook winnaar geweest, maar ze weten ook wel dat vooral de tegenkanidaten minder goede profielen hadden. De 2de in de stand heeft 8 jaar naast de huidige president geregeerd, en is nu begonnen met kritiek. Daarenboven is hij verwikkeld in een corruptie-schandaal (ik bedoel dan officieel). De derde was net als de huidige eerder ook dictator geweest, dus zou behalve de naam, niet anders hebben geregeerd.Dus zijn de meesten wel akkoord met de keuze van een ex-leraar en iemand met een blanc record.
De straten in PHC zijn ook rustig gebleven, maar de kidnappings hebben een piek gekend na de verkiezingen met een record van 21 mensen op een dag.Meesten onder hen zijn reeds vrijgelaten, maar hun plaatsen dan alweer ingenomen door anderen. Diegenen die dachten dat er na de verkiezingen beterschap zou komen hebben het dus voorlopig mis.Het zal maar verbeteren als de nieuwe president aan de macht komt (inauguratie op 29 mei), en zijn eerdere prioriteiten heeft aangepakt.
Onze veiligheidsrestricties zijn dus nog steeds dezelfde en zullen niet onmiddellijk aangepast worden. We worden nog steeds geëscorteerd door soldaten, die ons desnoods door de verkeerde richting loodsen om ons des te sneller op onze bestemming te brengen.Met een zwaailicht en sirene op de hilux gaat het nog makkelijker, alhoewel ze soms toch nog uit hun venster moeten hangen om een negligente chauffeur ervan langs te geven met hun koboko (zie foto in attachment)
Voila, hier zijn we weer. Port Harcourt nog steeds, nog een kleine 3 weken verwijderd van mijn familie, maar afgelopen zondag hebben wij ons nog es goed ge-amuseerd.
Het begon nochtans niet veel beleovend. Vrijdagochtend vertrokken we weer eens op een onvoorspeld uur naar het werk, om 7u15 wanneer ik een telefoon kreeg van een van onze contacten in de veiligheidsdienst, net voordat ik de bus instapte. Er werd op dat moment een overval (gewapend natuurlijk) gepleegd op een Duitse firma Bilfinger & Berger. Vermits die hun basis heel dichtbij de onze is gelegen, zijn we maar uit de bus gestapt en hebben de situatie afgewacht. Wanneer we hoorden dat de militanten wegwaren en met een buit van een expat, zijn we 2 uur later toch naar de bureau gegaan. Het was dus een Nederlander die meegepakt was, en tot op heden nog niet vrijgelaten.
Nadat ik wat mensen heb geraadpleegd en bij Bilfinger-Berger bij een vriendin geinformeerd, bleek dat onze manier van werken, en inspelen op de activiteit van kidnapping door de truc van onvoorspelbaarheid wel een goed middel is. De aanval op B&B was getimed en ingespeeld op het feit dat de expats iedere ochtend op hetzelfde uur beginnen. En dat terwijl die mannen speciaal daarom een expat Security Manager hebben. Dan ben ik toch een beetje geflatteerd, maar toch ziet neimand dat. Men ziet alleen als er tekort gedaan wordt.
Anyway, vorige zondag had ik onze mannen (we zijn maar met 6 niemeer) getrakteerd op een brunch in hotel Presidential, en daar kwam ik nog wat Lebanese vrienden tegen die in het hotel werkten, en gezien de onveiligheid er ook wonen. En ze vertelden het zo beu te zijn. Dus had ik ze ge-inviteerd bij ons aan het zwembad voor de zondag daarop. Zij hebben voor de BBQ gezorgd en wij voor den drank. Het was een feest onder mannen. Er werd veel gezwommen, het was mooi weer, er is gegeten, ge-pingponged, en gedronken, en veel gelachen. Zowel de mannen van Presidential als die van Dredging vonden het een memorabele zondag. Hoe groter de stress, hoe beter de parties (zie foto attached). Peter Schoneveld, een goede vriend die gemuteerd is naar Istanbul, was voor de gelegenheid nog es in PHC, en heeft ons ook vervoegd en zo ook Albert Verspoor en zijn vrouw Seline. Er zijn heel wat foto's gemaakt, want we gaan een Club-Med brochure maken voor aantrekken van personeel.
Nog plezant aan die zondag is dat we 's ochtends met de mannen binnen de compound (die van Dredging dus) samen ontbeten hebben, iedereen neemt iets mee en dat is ook gezellig en plezant.
Zo zie je maar: "Life is what you make it" in iedre geval toch een gedeelte ervan.
Het is nu al een tijdje stil, rustig in Port Harcourt wat betreft kidnappings. Wel wordt hier en daar geschoten, maar dat is zoals bij iedre verkiezingen, de nodige afrekeningen tss poltieke strekkingen of verschillende clans. Wij voelen ons met de huidige gang van zaken al iets rustiger en dat telt. Hoelang het nog gaat duren weet niemand, hopelijks kan het alleen nog verder verbeteren, maar we zullen maar niet teveel vragen, he.
Vorige week werden we nog es opgeschrikt als bleek dat de presidentskandidaat van de belangrijkste partij om medische redenen dringend was gerepatrieerd naar Duitsland. Er werd al door verschillende bronnen gezegd dat hij was overleden, en dat boezemde natuurlijk weer de nodige vrees in dat er weer iets op til zou zijn. Gelukkig werden die verhalen ontkracht wanneer de zieke presidentskandidaat via de radio bevestigde dat hij gezond was en verder zou gaan met zijn campagne.
Onze veiligheidsmaatregelen worden niet verder opgeschroefd, maar zullen zeker ook niet verslappen in de aanloop vd verkiezingen. De tijden die we dan doorbrengen in de compound moeten we ons aan elkaar optrekken, het zijn dezelfde gezichten die we van 's morgens tot 's avonds zien, maar dat is niet zo erg, integendeel, we blijven soms wat te lang hangen aan de bar, nog steeds.
Zaterdag ben ik dan nog es met een bootje naar Onne gevaren (25min op water) en dat was al heel lang geleden. We zijn teruggekeerd via de weg met escorte (van gewapende politie, geen madammen,he) om zo onvoorspelbaar mogelijk te blijven, kwestie van eventuele kidnappingen te voorkomen. We proberen zoveel mogelijk onvoorspelbaar te zijn. Zo ook de transporten van en naar het werk. Bij die terugkeer waren via het slachthuis gepasseerd waardat ze de haren van de vellen van beesten afbranden met vuren aangestoken met autobanden (heel smakelijk). Heb daar dan ook een foto van getrokken hier in bijlage. Tot blogs.
Zoals de titel al meldt hebben we in Port Harcourt weer een dieptepunt bereikt. Afgelopen vrijdag ochtend zijn 2 Libanezen onderweg naar hun werk neergeschoten. De eerste versie zegt dat er een vuurgevecht is geweest tss hun escorte en de bandieten, de 2de versie zegt dat ze niet ge-escorteerd waren, maar rechtsomkeer maakten als ze de boeven merkten, die dan maar een saldo kogels hebben afgeschoten op de auto. Een vd Libanezen was terplekke dood, de andere ligt in het ziekenhuis. Even verderop, op een project waar we in de running waren voor een subcontract hebben ze 2 Italianen gekidnapt. Vermits ik in de onderhandeling was met hen, ken ik ze goed. Ook zij waren ge-escorteerd maar de Mopols (gewapende politie) had het op een lopen gezet. Allemaal een beetje verontrustend zou ik zo zeggen. Het is diezelfde dag dat mijn broer Hans moest vliegen naar Belgie maar dat het vliegtuig (die vanuit centrum vliegt) niet kon landen in Port Harcourt. Dus moest hij weer op een langer dan 2uur rijden tot de andere luchthaven. Maar hij was wel veilig en wel toegekomen.
Katrien en de kinderen zijn nu al bijna 2 weken weg uit Port Harcourt, en ze lijken zich nogal goed en snel te integreren in een land (Belgie) die natuurlijk veeeel meer te bieden heeft dan wat we de laatste jaren kenden, behalve dan het klimaat. Maar ik moet eerlijk toegeven dat het grauwe weer in Belgie mij de laatste jaren ook niet meer kon deren. De rest was gewoon veel beter.
Toch heeft Pieter al een stevige verkoudheid vast, zo te horen aan zijn stem aan de telefoon gisteren. Hij was zo blij dat hij zijn vriendje Xam teruggevonden had van Singapore (3 jr geleden) en die in Brugge woont, en natuurlijk ook zijn neefje Nicolas terug te zien. Hij stelt het ook goed op school bij Juffr Jeannick, en dan al de mogelijkheden die ze daar hebben om zijn creativiteit te stimuleren. Zijn eerste schooldag op 12 Feb was dan ook zonder een traantje te pinken. Brave Jongen. Anouk zag er het meeste naar uit om naar Belgie te komen (of was om uit Port Harcourt te gaan?) en vindt het plezant op school. De verhaaltjes van vriendinnetje dit en dat kwamen weer op gang. Bij Eline haar klas viel het ons op dat Eline het fysiek zal moeten stellen met de gestalte van haar papa, gelimiteerd tot op zekere hoogte. Zoals haar papa dikwijls kleinste vd klas was, komt haar dit nu blijkbaar ook te beurt. Klein maar dapper!
Maar wat wordt het voor mama? Grauw weer, er alleen voor staan voor de kinderen, nu ook 's avonds, de dagelijkse activiteiten van Port Harcourt zijn verdwenen, en ook geen personeel meer om te delegeren en geen compound om te runnen. En ook een beetje ongerust voor haar ventje, misschien. Het zal niet gemakkelijk zijn, maar terugkeren naar Port Harcourt zit er niet meer in. De staat van paraatheid wordt nu al gehouden tot Juli, zegt men. Wij hopen maar dat de situatie nu een beetje stabiliseert.
In Port Harcourt hebben we de maatregels wat verscherpt. Enkele expatriates naar huis gestuurd, en nu gaan we de nog resterende witneuzen in eenzelfde compound zetten. Zo verminderen we het aantal plaatsen bij een eventuele evacuatie. We moeten ons voorbereiden op het ergste maar verwachten het daarom nog niet. Ik denk (hoop) dat we het ergste al gehad hebben. Nadat ik terug in PHC ben toegekomen zijn 24 Filipino's en een Amerikaan bevrijd, maar hebben ze afgelopen zondag avond in een bar 3 Kroaten meegepakt. Soms vraag je je wel af of zulke expats het niet zoeken. Enfin, ze zullen het zich nu wel beklagen. Voor de rest blijven de straten van PHC rustig, al moeten we onze waakzaamheid in acht houden.
(foto: laatste soccer zaterdag-namiddag in de Guesthouse, tegen de avond kwamen Sherley en Katrien bijkeuvelen)
Niet goed! Niet goed! Altijd weer iets te gebeuren, op den duur spookt het van veiligheid door uwen kop. Te beginnen, is de afgekondigde staking afgeblazen op de dag zelf, oef. Maar op 05/02 avond krijg ik bericht van andere expats dat er een demonstratie wordt verwacht op de hoofdbaan van PHC naar de Goeverneurshuis en TEGEN de Gouverneur. Deze Goeverneur staat overal in de kranten vermeld als een grote sjacheraar die nu op het matje geroepen wordt door een institutionele "Economic and Financial Crime Commission". Ik heb iedereen (de expats dan) verbod opgelegd van die ochtend naar werk te gaan. Rond 8u30 werd dan duidelijk dat de mars niet doorging, nog es oef. Maar tegelijkertijd werd de eerste expat landinwaarts gekidnapt, terwijl hij ge-escorteerd werd door gewapende politie in een andere auto, de Mopol in zijn auto werd doodgeschoten. Het lijkt wel het wilde Westen, maar dan in het oosten van Nigeria.
Toppunt van al werd gisteren de eerste expat-vrouw gekidnapt. De moeder van een klasgenoot van Eline, en te midden van Port Harcourt. Ze reed zelf in de ochtend naar de bank en werd later vermist opgegeven. In de namiddag heeft ze contact gehad met haar man en verteld dat ze al 4u weggevaren was in een bootje op de creeks. Veel later op de avond belden de kidnappers dat ze uit de boot is gevallen en overleden. Wij hopen nog steeds dat het verhaal niet klopt, maar feit is dat ze vandaag ook nog niet gehoord is en iedere contact met de kidnappers verbroken is.
Nu vertrekken zelfs de andere resterende expat-families, dus we zijn toch bij de laatsten. Hans heeft Sherley en de kids vervroegd en normaliter vliegen ze ook overmorgen terug, ook een beetje onder dwang van Sherley's papa. Ondertussen heb ik met de diensthoofden samengezeten om onze expat-strentgh te reduceren en activiteiten op laag pitje te zetten.
Alhoewel we de laatste zondag ons nog goed ge-amuseerd hebben met de resterende families aan ons gezellig zwembadje moeten we toch realiseren dat de ongerustheid groeit, zeker na wat er deze week is gebeurd. Hopelijk neemt het leger binnenkort de stad over. Let's hope and pray for better, zoals de Nigerianen zelf zeggen.
(fotootje van Pieter, Nicolas en Isaline aan zwembad)
Daarbovenop kregen we nog het bericht dat een Belg (de Managing Director van Eternit) in Sapele, Warri doodgeschoten werd. Het is niet duidelijk of zijn vriendin (een Nigeriaanse) er voor iets tussen zit dan wel om een kidnap-poging gaat. In ieder geval heeft de politie zijn vriendin en chauffeur aangehouden. (heb de annonce vd gazet hierbij gekleefd) Dan werd gezegd dat in het centrum nog een expat werd ontvoerd, een of andere slimmerik die de grapjas wil uithangen, want via lokale betrouwbare bronnen werd dit verhaal pertinent vd hand gedaan. Stories go on, zo is er vandaag de voorstelling vd presidentskandidaten en gouverneurkandidaten door de leidende partij in PHC (gaat er iets gebeuren of niet?) En zo wordt er een staking voorspeld komende maandag van de vakbonden vd oliewerkers (gaat er iets gebeuren of niet?) Who knows, we wait and play the game...
Dat we beslist hebben de families naar Belgie terug te sturen, had ik al eerder vermeld me dunkt. Maar laatste weekend waren we bij Jean-Claude en Jeanne ge-inviteerd op een BBQ. De weinige gezinnen die er nog waren vroegen zich alleen af of ze nog niet de enigsten waren. Mijn motivatie werd bevestigd, beter de voorlaatste dan de laatste om families naar huis te sturen. Wij (Hans en ik maakten reeds 50% vd resterende Europese families uit.
En nog diezelfde dag zijn een beetje verder in Port Harcourt de militanten binnengevallen vanuit de creeks. Ze hadden naar het schijnt rode hoofddoeken met bladeren aan, en waren voor de rest naakt, behalve dan hun wapens. Al schietend hebben ze de politie weggedreven (ze zijn gaan lopen, ja) en de gevangenissen (2) gedynamiteerd. De geweerschoten konden we niet horen maar de 2 dynamiet ontploffingen wel. We zijn dan maar naar onze compound gereden met Mopol, en hebben daar wat verder gefeest. Plezant is anders, maar het neemt ook niet weg dat ik van mijn beslissing geen haar op mijn hoofd heb die daar nu noog aan twijfelt.
Het gevecht duurde 4 uur, en had plaats niet ver van onze Base (ligt ook aan de creeks). De volgende ochtenden hebben we onze reis naar de Base dan maar gederegulariseert, zodat onze komst niet voorspelbaar was (moet je doen als je vreest voor kidnappingen). Alle bootjes-trips zijn deze week gestopt, want de militanten werden nog op verschillende plaatsen gesignaliseerd in de creeks. Ze zijn geslaagsd in hun opzet om hun gevangengenomen leider te bevrijden, samen met nog een een hondertal andere criminelen (moordenaars en boeven). << PRISON BREAK>> Season 2
De situatie is bij onze terugkeer niet verbeterd, inderdaad. We moesten in Lagos reeds vaststellen dat Shell en Total na de autobommen van December besloten heeft de families niet naar Port Harcourt te laten afzakken.
Tenslotte zijn de activiteiten van de militanten van MEND weer opgeschroefd. Laatst weekend hebben ze een vrachtschip van BACO (zoiets als MAERSK) gekaapt om hun fuelreserves aan te dikken, maar daarmee gijzelen ze nu nog eens 7 extra Filipijnen. Dinsdag ochtend hebben ze een Brit en een Amerikaan die op weg waren naar hun werk in Port Harcourt gekidnapt voor losgeld. De regering doet er nog steeds evenveel aan: niets dus.
De Italianen (2) en een Libanees houden ze nog steeds gegijzeld sedert begin December. Die ene Italiaan die vrijgelaten is, was waarschijnlijk ziek geworden, en hebben ze hoogst waarschijnlijk voor diezelfde reden gelost, samen met de 5 Chinezen die een week geleden werden ontvoerd uit hun residentieel kamp.
Daarbovenop heb je de criminaliteit in het algemeen, die de kop opsteekt, want gezien de verkiezingen in het verschiet, hebben de politici geen aandacht voor herstel van orde, maar wel alleen voor de toekomst van hun eigen portemonnee. Het geval waar de Nederlander overleed is ook een staaltje van naïef Management vanwege de Koreanen in omgaan met de huidige situatie. Omdat op het eiland Bonny niet veel cash-geld omhanden is, en de subcontractors, alsook personeel betaald moet worden hebben ze met een bootje vol expats een boekhouder meegestuurd met een pakketje van om en bij de 125,000 EUR (=25Mio NGN). Een of andere lokale binnen Hyundai zal zijn vriendjes ingelicht hebben, en zo was de overval afgesproken. Van zulk scenarios zijn wij en vele anderen op de hoogte en zijn dergelijke risicos inschatbaar. Vandaar mijn onbegrip dat die Koreanen dit zo hebben late doorgaan. De Holanders (2) waren van een service company uit NL overgevlogen om machines te onderhouden van Hyundai in Bonny. (maw ze waren hier maar voor een dag of 2-4). In het bootje waren nog Koreanen mee en 2 Naval Officers. Wanneer de piraten in de lucht schoten om bootje te stoppen, zouden ze gevlucht zijn en de Navy op de piraten geschoten hebben. In het cross-fire gevecht is 1 Nederlander een bootsman en Naval officier gedood, en enkele Koreanen gewond. De bandieten zijn toch aan boord gekomen, hebben het geld genomen en de overige inzittenden met rust gelaten, dus geen expats-ontvoering (buit was al groot genoeg). Dag nadien is nog een Koreaan aan zijn verwondingen bezweken.
Triestige balans, maar nogmaals, dit zou bij ons niet gebeuren.
Ik heb de volgende dag toch mensen naar Bonny per boot gestuurd, en heb die jonge kerels gegarandeerd dat hun trip, zonder naval officers, wel veilig zou verlopen. Ik heb zelf mijn kandidaat-opvolger moeten kalmeren, man die gaat zon situaties niet aankunnen, maar eerder mee panikeren met de rest.
Soit, ergste voor ons was zaterdag, wanneer Anouk terugkwam van ballet-klas. De auto zat vast in een traffic-jam, een van de zovelen, was het niet dat Navy officers vonden dat hun auto er eerst doormoet terwijl de Mopol (gewapende politie) het verkeer regelde en hun auto een beetje die van de Navy stoorde. Na wat op elkaar te hebben geroepen, en een Navy een Mopol bij de kraag had en meesleurde begonnen ze in de lucht te schieten. Onze auto was vlakbij en kon nog weg nog weer. Onze chauffeur is onmiddellijk uit de auto gesprongen en heeft Anouk meegenomen in de straat een beetje verderop. De affaire escaleerde gelukkig niet, en na enkele minuten kon onze driver met Anouk terug naar de auto en verder rijden naar de compound. Anouk kwam er met een shock vanaf, maar deze scenarios hou ik liever van mijn familie weg.
Daarmee is dus de knoop voor ons doorgehakt en vliegt Katrien binnen een week of 2 naar Belgie, om daar schooljaar af te werken. Ik zal hier dan wel vrijgezel blijven.
Het is ook zo dat Katrien en Sherley (mijn schoonzus) nog 50% vd families (Europees) uitmaken in Port Harcourt. Ik vrees dat we zowiezo de boel niet meer kunnen rekken. Met Port Harcourt gaat het van kwaad naar erger.
Met de uiteindelijke datum wachten we tot we te horen kregen van ons Management wat er met ons in Augustus moet. Verhuizen nu of niet?
Allee, laten we hopen dat het einde in zicht, hopen want ik zie het einde niet echt .
Al een tijdje geleden dat de Blog nog is aangevuld. We zijn nl voor de Kertsperiode naar Kenya en Tanzania geweest een flinke safari gaan doen. We zijn begonnen met een weekske kust bij Lamu en Watamu (kust van Kenya), en hebben dan onze vrienden familie Maertens ontmoet in Nairobi om vandaaruit een onvergetelijke reis te doen door Kenya en Tanzania. De reis was fantastisch en het samezijn met Maertens heel gezellig en tof. Maar daarover meer in een andere Blog. Teruggekomen van onze mooie reis zijn we de weekend op uitnodiging van onze General Manager in Lagos gebleven, Hans en Sherley kwamen dezelfde dag toe van hun verlof in Belgie. Zondag een dagje aan zee met zijn grote golven, het was plezant. Zelfs als mijn wat rode uitslag kreeg ter hoogte van de borstkas. Het was ook opmerkelijk hoe sterk de Harmattan opstak, zichtbaarheid enkele honderden meters. Soit, volgende dag naar Port Harcourt, de 2 families Mestdagh, en eens inde luchthaven (om naar Owerri te vliegen, ja de luchthaven van PHC is nog steeds niet in orde, werken gaan nu pas aanvangen) merkten we 1. Dat de families van Shell en Total niet terugkeerden en dat onze kindjes bij de enige expats zouden behoren 2. Dat de Harmattan zo sterk was, dat alle zondag vluchten gestaakt waren, en dat het op die maandag wachten geblazen was totdat clearance zou worden gegeven, maar dat het wachten even goed voor niets zou kunnen zijn. 3. Dat de uitslag op mijn huid ondertussen al over heel mijn bovelijf gekropen was en nu ook mijn nek aan het bestrijken was, alsook dat koorts kwam opsteken. Onze vlucht steeg tenslotte gelukkig op om 15.00u (we waren sinds 9u in de luchthaven). Daarmee kwamen we niet te laat toe in Owerri (met nog 2-3 u rijden voor de boeg), anders hadden we nog moeten overnachten in Owerri (want rijden in donker is door bedrijf om veiligheidsoverweging verboden.). Ondertussen was de uitslag uitgezaaid tot mijn armen en benen, toonde het vuurrood, en zat ik erbij met 39 gr koorts. Tijdens de rit zijn Nicolas en Pieter samen in slaap gedommeld, hebben we nog een fuel-truck moeten mijden die net voor onze neus een band kwijtspeelde en in de middenberm belandde, en gelukkig niet ontplofte. Op zo'n momenten zeg je, "Welcome Back" (foto = straatbeeld in PHC)
Waarschijnlijk hebben jullie de headings reeds vernomen op het nieuws: vorige week is de kidnapping van expats uitgedraaid op het breken vd statistieken. Een expat is doodgeschoten en een ander is zijn arm kapotgeschoten. Het gebeurde in de nacht van 21 op 22 November dat een groep bandieten een FPSO-schip (Floating Production, Storage and Offloading) op 50km vd kustlijn hebben ge-entered en er 7 expats uit meegenomen hebben. Terug varend naar de kust (donker), zijn ze blijkbaar verloren gevaren om er tegen de avond, volledig uit koers tegen een patroeilieboot van de NAVY te botsen. Uit paniek zijn de militanten beginnen vuren op de Navy boot die daaropvolgend terugschoot. In dat schietgevecht zijn behalve een Navy soldaat en 2 militanten ook nog een expat gedood en een andere expat zwaar gewond. Het schip werkt hier voor SBM Offshore in een Joint-Venture met Saipem voor oliegigant Agip. De details kennen we via een goede vriend van ons die hier de SBM operaties leidt. De Brit die overleed was van SBM en de gewonde Italiaan van Saipem zal zijn arm moeten laten amputeren. De overige 5 andere expats kwamen er met de schrik van af, en keren huiswaarts net als de andere bemanningsleden van het schip.
Net op dit moment en in deze week, ervoer ik dat 2 van onze expats duidelijke instructies in lijn met veiligheid naast zich neerlegden, en dat een jonge expat met verantwoordelijkheden moeite had met mijn beslissing om nog steeds geen van de verstrengde richtlijnen te versoepelen. Net nu we in een nieuw stadium van onveiligheid zijn gekomen. Gelukkig hebben we nu een goed weekendje achter de rug, met een gezellige zondagnamiddag onder de zon aan ons zwembad met onze vrienden, na een lekkere maal in een nieuw restaurant te hebben verorberd. We zijn blij als kleine kinderen als we nog eens naar een restaurant kunnen. Het moet dan wel op zondagmiddag, want voor de rest vd dagen komen we te laat thuis. Op de foto: Pieter en Nicolas op werkbezoek bij hun papa.
We zijn nu al bijna 3 maanden bezig onder een avondklok. En eigenlijk valt het al bij al mee, want we gingen toch al niet wandelen in de stad, zelfs niet in de dag. Er is geen stad, en wandelen is eigenlijk al provoceren, dat is voor diegenen die het zoeken, want gezellig is het niet. Alleen de lokale bevolking moet zich begeven langs de stofferige wegen (ja, droogseizoen is aangevangen) en tussen de okada's (brommerkes) en auto's door te riskeren vd ene bus nr de andere en daarin zitten ze dikwijls al volgepakt.
Het weekend voor het laatste weekend hebben we een BBQ gehouden onder de collega's van het werk. De firma's hadden aangekondigd dat er iets zou gebeuren van aanval of kidnapping en dus moesten we de reeds strenge maatregelen nog wat meer stricter maken. Het is hier voor een manager wel degelijk een extra uitdaging, want je moet zowel de belangen vd firma verdedigen en toch ook voor de veiligheid vd mensen zorgen. Gemakkelijk is om iedereen de hele dag te laten opsluiten. Maar het evenwicht ligt ergens tussenin, en daarin is het flirten met het feit of je al dan niet voldoende veiligheidsmaatregelen hebt genomen. Als het goed is, ga je niet weten, maar als iets tegenzit, dan heb je alleen maar onvoldoende gedaan. It's a thrill, but lonely at the top.
Op zondag werkverbod gegeven en in de plaats een BBQ gehouden, dus. Het was plezant, gezellig en vooral weer eens mooi weer. We gaan weer zonnige dagen tegemoet, maar de gevoel voor nakende gevaar blijft. Af en toe wordt nog een olieplatform bezet, overlaatst zijn weer 2 expats gekidnapt geweest voor een 5tal dagen, en de geruchten zijn ook niet altijd geruststellend.
Als je ziet wat de Ambassade dan uitschrijft voor Nigeria en de Niger Delta area, dan zouden we nog meer schrik krijgen. Maar toch, gezien ons afzonderings level, vliegen de dagen voorbij en zijn we nog maar 1 maand meer verwijderd van ons verlof. Naar Kenia-Tanzania. Waaw. Op de foto: straatbeeld Port Harcourt met Okada's
