Via Steyregg, Abwinden, Enhagen, Mauthausen, Baarn im Machlande, Mitterkirchen, Mettensdorf, Eizendorf
67 km (8642 - 8709)
In de voormiddag regen en onweer mét plensbuien, in de namiddag droog en een beetje zo'n, 's avonds opnieuw regen en onweer
___________________________________
Ik heb vannacht goed geslapen. Dat scheelt een stuk. Het ontbijt bij de huisbaas is redelijk, maar toch niet meer dan dat. In de verte hangt dreigend een onweersbui. Ik kijk op een Oostenrijkse buienradar: het zou moeten droog zijn vanaf 9.30 uur. Dus ik blijf braaf binnen tot half tien en ik start licht gekleed. Ik vertrouw de klimatologische voorspelling van de buienradar. Tot de waterkrachtcentrale van Abwinden gaat het goed, maar dan openen de hemelsluizen. Ik heb te weinig tijd om mijn regenkledij aan te doen. Mijn poncho heb ik vlug aan. Het regent gedurende een uur puttekes in de plassen. Nergens een plek om te schuilen! Drijfnat kom ik aan bij het veer. De veerman brengt mij tot Mauthausen. Iets verder vind ik in het portaal van het apothekersmuseum een plek om te schuilen, een beetje af te drogen, regenbroek en fietsoverschoenen aan te trekken. Een paar mensen van de Neo-Apostolische Kirche (nog nooit van gehoord) komen een sigaret roken in het portaal en bekijken dat verzopen kieken argwanend en meewarig. Moet ge nu op zondag fietsen in de regen? Ik hoor het hen denken.
Ik rij verder als de regen wat geminderd is. Deze keer is alles onder controle. Die buienradar van Oostenrijk kan voor mijn part van de radar...
Hoedanook, nu ik mijn regenkledij aan heb ... komt de zon er stillekes door. Gezwind rij ik verder: mijn gele poncho bolt zich op door de wind. Moet een schoon zicht zijn. In Mitterkirchen hou ik halt bij een kraampje en eet ik een pistolet met Leberkäse. Dat smaakt. Ik trek alle regenkleren weer uit want de zon is nu volop van de partij. Ik besluit niet veel kilometers te doen en een plek te zoeken in Grein. Een brochure geeft me verschillende adressen (met prijzen). Er staat er eentje bij: Einzelzimmer mit Dusche/Toilet und Frühstück: 26 euro. Niet te geloven.
Ik probeer mijn geluk en bel aan. Frau Herta doet open en zegt dat er voor mij nog plek is. Ik schat dat ze tegen de 80 jaar aanloopt. De kamer is klein, maar comfortabel en proper. Meer hoef ik niet. Wi-Fi heeft ze niet. Daar begint ze niet meer aan. Ik installeer me en ik vraag of ze een waterslang heeft om mijn fiets af te spuiten. Geen probleem. Pak maar in de garage. In de voortuin onderhoud ik mijn fiets grondig. Dat was nodig want de sintelpaden in Duitsland en het regenachtig weer hadden mijn fiets helemaal onder de modder gestoken. Morgen zal hij veel beter lopen, zoveel is zeker.
Ik ga 's avonds nog iets eten in Grein centrum. Kirchenwirte is een goede tip van Herta.
Mijn oog valt op een spandoek aan het gemeentehuis. 225 jaar stadsschouwburg. Morgen ga ik zeker eens kijken.
Boottochtje op de Donau
0 km
Zon jaagt ochtendgrijs weg; in Linz en omgeving onweer
____________________________
Om half zeven al uit de veren. Ik probeer heel aandachtig in te pakken en niets te vergeten zodat ik niet teveel naar boven en beneden moet crossen. Ik wil ook geen tijd verliezen want ik moet op tijd aan de kade staan. Maar alles verloopt prima en ik sta ruim een kwartier te vroeg aan de kade. Ik koop mijn tickets voor mezelf en mijn fiets. Kostprijs: 26,05 .
Stipt om 9.00 uur vaart het schip af. Ondertussen zijn er verschillende bussen vol gepensioneerden aan boord gegaan. En maar babbelen en lachen. De stemming is opperbest: een dagje uit. We zijn precies op schoolreis maar de leerlingen zijn wat ouder en er zijn geen meesters meer bij.
Het schip moet amper de motoren gebruiken; zo sterk is de stroming. Het glijdt bijna geluidloos vooruit wat het op het buitendek heel aangenaam maakt. Er wordt uitleg gegeven over alle bezienswaardigheden. Ik volg het ook op de fietsgids van Sweerman. De zon komt er een beetje door en ik kan wat foto's nemen. We naderen de waterkrachtcentrale Jochenstein. Ik herken het onmiddellijk. Zes jaar terug moesten Hilde en ik hier onze gehuurde fietsen trappen op en af sleuren. Wat verder ons eerste hotel in Schlögen. Toen wisten we al dat we dit soort reizen nog zouden doen.
Na Schlögen komt er een heel mooi stuk voor fietsers, maar vanop de boot is het ook schoon. Ik geniet van het uitzicht en ik moet zelfs voor de eerste keer zonnecrème bovenhalen. Ik hoop dat het weer definitief omslaat in zonnig weer.
Na Aschach is het water van de Donau eerder groen dan blauw. Wie zou die hardnekkige leugen hebben gelanceerd? Strauss misschien?
Ik krijg het over de middag knap lastig; mijn ogen vallen toe van de slaap.
Tegen 14 uur legt de ferry aan in Linz. Als laatste van de passagiers verlaat ik het schip en rij meteen door naar het VVV-kantoor. Daar wordt ik heel goed geholpen door een knap en vriendelijk meisje. Ik vind onderdak bij een Italiaan. Hij verhuurt kamers en baat een restaurant uit.
Ik loop niet ver meer: ik eet lekker Italiaans bij mijn huisbaas.
In de nieuwsberichten lees ik dat Paul Van GREMBERGEN overleden is. Een goede bekende uit mijn VU-tijd. Ach, waar is de tijd dat ik met andere illustere figuren van Zomergem ging plakken tijdens de verkiezingen van ... 1974? Ik heb toen lijm over de affiche van Paul gesmeerd.
Iets later krijg ik nog een bericht binnen die aan vroeger doet denken: mijn kotgenoot Eric hoop ik straks na 40 jaar terug te zien. Een stukje Compostella komt in vervulling. Ik zak weg in herinneringen.
Via Kleinschwarzach, Metten, Deggendorf, Winzer, Hofkirchen, Windorf, Schalding
79 km (8563-8642)
Droger dan gisteren, maar ook regenbuien
___________________________________
Na een avondje 'Gemütlichkeit' moet ik 's morgens onwillekeurig denken aan het liedje van Zjef Van Uytsel - Houten Kop.
Mijn Duitse metgezellen-van-1-nacht zitten al aan tafel en zijn vertrekkensklaar. Ik wens hun goede thuiskomst.
Als ik later wil afrekenen hebben ze blijkbaar ook mijn twee biertjes van gisteren betaald. Danke schön.
Ik volg zoveel mogelijk de Donau, stroomafwaarts. Dat lukt niet altijd even vlot. Hier en daar staat de Donau 'reizereize' zoals ze in Zomergem zeggen of stroomt het water al over de weg. Ik krijg er natte voeten van. Even heb ik een beangstigend gevoel als ik de Donau de velden zie inpalmen. Het water wint het van de aarde. Ik kan er nog net door en ik maak me vlug uit de voeten.
In een dorpje passeer ik een toch wel merkwaardige reclame. De tekst "Dein Ex juckt doch noch immer' alludeert op geslachtsziekten bij vrouwen en beveelt een doktersbezoek aan. In Duitsland is dat blijkbaar nodig. Ik neem er een foto van en zet het later op Facebook. Benieuwd naar de reacties.
Ik kom aan in Passau en ik denk terug aan onze allereerste fietsreis 'Passau-Wenen', 6 jaar terug. We huurden fietsen en de bagage werd nagestuurd van hotel naar hotel. We reden 40 kilometer per dag en we vonden dat toen genoeg. Het was een mooie en actieve reis. Misschien doen we het nog eens.
In elk geval sta ik hier opnieuw en ik denk er serieus aan het stuk 'Passau-Linz' per ferry te doen: ik heb het al eens gezien, het weer valt wat tegen en ik heb er niets aan in de regen Oostenrijk binnen te rijden.
Ik neem inlichtingen en het idee krijgt vaste vorm: 26 euro kost een enkele boottrip. Mijn fiets kan mee voor 2 euro.
Morgen moet ik aan de kade staan om 8.30 uur. Tegen 14.00 uur ben ik in Linz en kan ik rustig uitkijken naar een logement.
Ik heb vanmorgen de JHB geboekt. Dat had ik beter niet gedaan. Ik wist het niet maar die jeugdherberg ligt op een rots, naast de vroegere vesting, die boven de stad uittorent. Een beetje gelijk Dinant. De kasseiweg naar de JHB is qua hellingsgraad te vergelijken met de Patersberg in de Vlaamse Ardennen. Mijn fiets is te zwaar beladen en ik stap na 50 meter af. Na een kwartier kom ik zwaarhijgend aan. Nog een beetje zoeken in die vesting. Ik vind de receptie. Ik krijg een kamer toegewezen ... op de zesde verdieping! Geen lift. Weet ge wat dat madammeke zei? "Sie schaffen es!". Die stemt zeker voor Angela Merkel. Echt geen alternatieven? "Nein. Es tut mir Leit". Aan dat laatste twijfel ik want ze glimlacht vals.
Ik heb de treden geteld: 96 om precies te zijn. Ik doe het verschillende keren op en af: met bagage, ge vergeet al eens iets, ... Ook mijn fiets moet in de fietsenstalling een beetje hogerop. Man, man. Alles is hier op en af. Wat een gedoe.
Maar de locatie mag er zijn: vanuit mijn kamer heb ik een panoramisch uitzicht op de omgeving. 's Avonds eet ik op een terras met zicht op de stad. Gelukkig was het weer wat opgeklaard. Anders was het helemaal niks. Ben vroeg in bed gekropen. Ik moet op tijd morgen mijn boot naar Linz halen.
Via Donaustauf, Frengkoten, Pondorf, Kössnach, Straubing, Bogen, Pfelling.
77 km (8486-8563)
Het regent bijna de hele dag. Bij momenten pijpenstelen.
___________________________________
Ik was nog maar net ingeslapen in JHB Regensburg of een man steekt het licht aan op de kamer. Dat kan dus gebeuren op zo'n kamer met 8 bedden. Nog half aan het slapen maak ik kennis met Elvis Sandu, een Roemeen. Elvis werkt als butler op één van die cruiseschepen die op de Donau varen. Hij was eigenlijk naar Constanza aan de Zwarte Zee gegaan om zijn moeder (MS patiënte) nog eens te bezoeken, maar werd door zijn werkgever dringend opgeroepen om zich aan te bieden op het schip. De boten konden nu alle hulp gebruiken; wegens de hoge waterstand lopen ze het risico niet meer onder de bruggen door te kunnen varen. Ik twijfel toch een beetje aan zijn uitleg. Hoedanook, de firma had dus voor Elvis geen andere slaapplaats kunnen vinden dan de jeugdherberg.
Toen hij hoorde dat ik een beetje Roemeens kon praten, was het ijs gebroken en in het schemerdonker hebben we nog een half uur gebabbeld. Hij had pruimenjenever of tuica bij zich, van dat privé gestookt spul, maar ik heb me wijselijk beperkt tot 1 slokje. Lekker is dat toch niet.
De volgende morgen was Elvis al weg.
Tussen de schoolkinderen eet ik mijn ontbijt. Ik pak mijn spullen bij elkaar en geef de sleutel af. Buiten is het aan het gieten. Ideaal om mijn regenkledij eens uit te testen, denk ik dan.
Het blijft zeker twee uur flink doorrekenen en ik moet zeggen dat mijn poncho mij droog houdt. Later op de avond stel ik vast dat ook mijn bagage droog is gebleven.
Ik fiets niet graag in de gietende regen, maar ik had een kamer gereserveerd en dus moest ik er wel door.
Halverwege word ik tegengehouden door een groepje fietsers. De man vraagt in gebroken Engels of ik wist waar hij campinggas kon kopen. Gena, Valera, Lena, Nadia en Gala zijn Russen, afkomstig uit Samara, een stad aan de Wolga. Zij zijn op weg naar Praag. Ik geef hen de raad naar een iets grotere stad te rijden zoals Straubing en het daar eens te vragen. Zo worden zij voor een tijdje mijn compagnons en route.
Er worden foto's genomen en e-mails uitgewisseld. Vriendelijke, sportieve mensen.
Het begint opnieuw te regenen, maar ik bereik op het afgesproken uur mijn logement voor vanavond. Iets na mij arriveren er 4 Duitsers, ook fietsers.
In de Zimmer Frei maken ze ook avondeten en zo zitten we samen aan tafel: Dieter, Karl-Heinz, Torsten, Manfred en ik. Het is hun laatste fietsdag. De avond verliep 'sehr gemütlich'...
0 km
Bewolkt.
___________________________________
Khalid is vroeg wakker. Hij zei dat ik een beetje gesnurkt heb. We praten nog wat. Zijn 3 semesters opleiding tandarts in Syrië tellen hier niet en hij moet herbeginnen voor 11 semesters. Jammer voor hem, maar als hij hier wil blijven zal hij toch die weg moeten gaan. We nemen afscheid en ik wens hem veel succes in zijn studies. Hij zal mij volgen op de blog (voor het weinige dat hij kan volgen natuurlijk).
Groot kabaal in de eetzaal. Een hoop schoolkinderen - jeugdherbergen ontvangen graag schoolklassen - roepen en tieren door mekaar in voor mij onbegrijpelijk Duits. De oudere gasten van de JHB kunnen amper iets zeggen. Tot de meester binnenkomt. Op zijn teken wordt het plots muisstil. We kunnen nu rustiger eten. Het ontbijt in JHB Regensburg is picobello in orde. Een picknick kan ik echter niet meepikken. Dat was ik ook niet van plan. Ik heb een stadswandeling voorzien.
Regensburg is in Duitsland een goed bewaarde middeleeuwse stad. Je loopt zo de geschiedenis in: Romeinen, Karel de Grote, middeleeuwen, gothische kerken, godsdienstoorlogen, Keppler, Mozart, Goethe, ...
Ik ga jullie niet vervelen met details. Gewoon komen kijken, er een dagje voor uittrekken, het is echt de moeite waard.
Iets moet ik wel kwijt. Ik volg vanaf nu de Limes fietsroute tot Boedapest. De Limes (uit te spreken als 'Liemes') is de Romeinse noordgrens die liep van de monding van de Rijn (Nederland), langs Rijn en Donau tot aan de Zwarte Zee (Roemenië). Dus af en toe zal ik de Romeinen in mijn verslag opnemen.
Regensburg heeft nog een originele Porta Praetoria en hier en daar zijn er restanten van de ommuring van de CASTRA REGINA, de grote legioensplaats, te zien. Gebouwd ten tijde van keizer Marcus Aurelius. De grootte van 60 voetbalvelden. Het vierkant van het Castrum kan je min of meer nog zien in het stratenplan.
Terug naar vandaag.
Een Canadees koppel uit Calgary staat aan de Dom en ik neem een foto van hun plooifietsen + aanhangwagentjes. Echt raar want ze hebben elk een heuse harde reiskoffer op het wagentje gemonteerd. Ze zeggen dat het gemakkelijk rijdt, maar ik heb zo mijn twijfels.
Ik eet over de middag '4 kleine Schweinsbratwürstl vom Rost mit Sauerkraut' in het overbekende Würstkuchen Haus aan de Donau. Binnenin doet het wat denken aan het Galgenhuisje in Gent. Je kan de watersnood van vele jaren zien aan de strepen op de muur.
Ik zat er eerst alleen; frau Anna Natter vroeg of de plaats vrij was en ze is gewoon komen bijzitten. Ze bestelde hetzelfde als ik. We hadden een aangename babbel. Anna is moeder van 2 kinderen, grootmoeder van 1 kleindochter en overgrootmoeder van 2 achterkleindochter. Ze is 86 jaar. Dus een meisje van 16 jaar op het eind van de oorlog, cijfer ik in gedachten.Toen we het even over de oorlog hadden, zei ze niet veel, maar haar ogen stonden droevig. Die de oorlog meegemaakt heeft, praat er niet over, zei mijn vader altijd.
Over 3 jaar is Anna haar man verloren. Ze maakt nu geen verre reizen meer, maar ze heeft met haar man de wereld rondgevaren, zei ze. In totaal 7 boottochten! Een mooie tijd en nu glinsteren haar ogen. Anna is een echte "Regenbürgerin", geboren in de Badstrasse aan de oever van de Donau. Ze wijst het aan op mijn stadsplan. Ze rijdt nog met de wagen. "Alles wat ik kan doen, mag ik doen, heeft de dokter gezegd". Ze is op het eind van ons gesprek een beetje gehaast want haar parkeerkaartje vervalt straks. Ze wenst mij 'gute Fahrt', 'komt veilig aan in Boedapest en doe de groeten aan uw vrouw'. Schat, je hebt écht de groeten van Anna. Ze kijkt nog naar de sterke stroming van de Donau en zegt bezorgd dat ik vooral niet in de Donau mag vallen. Ik zou wel aankomen in Boedapest, maar niet meer ... Ik beloof haar voorzichtig te zijn.
Ik loop nog wat rond in de oude stad en ga dan terug naar de JHB. Ik boek al mijn slaapplaats voor morgenavond. Een rit van 75 km. Overmorgen kan ik al in Passau zijn. We zien wel.
Via Grossmehring, Vohburg, Dünzing, Wackerstein, Neustadt, Bad Gögging, Staubing, Weltenburg, Buchhof, Kelheim, Kelheimwinzer, Kapfelberg, Poikam, Bad Abbach, Oberndorf, Matting, Grossprüfering.
96 km (8389 - 8485)
De hele dag bewolkt en soms druppelt het weinig of soms wat meer, maar de moeite niet om de poncho te gebruiken. Geen zon.
________________________________________
Vanmorgen ontbeten in de jeugdherberg van Ingolstadt. Ik maak meteen ook mijn picknick klaar (stukken fruit en pistolet met hesp en kaas). In de keuken zien ze het, maar ze zeggen niets.
Ik ben de laatste van de kamer. De andere slapers zijn al weg. Ik vind maar moeilijk via internet een overnachting in Regensburg.
Ik ben het na een tijd beu met booking of trivago en ik bel gewoon de jeugdherberg van Regensburg op. Een vriendelijk meisje boekt mij in voor 2 nachten, ontbijt en avondeten inbegrepen. Kost: 64 euro. Naar het schijnt is Regensburg een mooie stad. Alvast de moeite om een dag daar rond te lopen.
De rit ernaar toe is niet altijd mooi en vaak 'abgesperrt' vanwege het dreigend overstromingsgevaar. Ik rij nog maar eens stoemelings verkeerd en ik beklim lange tijd een baan. Achteraf was dat niet nodig. Kortom, ik doe weer heel wat meer kilometers dan voorzien.
Ik heb ook geluk gehad: mijn fietsrekkers bengelen lange tijd langs mijn achterwiel zonder dat ik er erg in had. Gewoon vergeten over mijn bagage te spannen. Een wonder dat ze niet in mijn wiel gedraaid zijn! Ik zou nogal een valpartij gedaan hebben, zo aan 45 km per uur naar beneden...
Ik kom aan in de jeugdherberg in Regensburg en aan de receptie legt Monica me alles uit in het Hollands. Ik nieuwsgierig natuurlijk. Monica heeft Bart als vaste vriend; hij is van Hilversum.
Op mijn meerbeddenkamer is al Khalid geïnstalleerd. Khalid is Syriër en sinds 15 maanden in Duitsland. Op de vlucht voor de oorlog daar in Syrië. Hij studeert hier verder voor tandarts. Een vriendelijke, timide jongen. Als ze allemaal zo zouden zijn ... méér dan welkom. Tandarts is een knelpuntberoep bij ons.
Het avondeten in de JHB is lekker: chili con carne met rijst en veel groenten + dessert voor 6 euro. Ik heb dus geld voor nog een pint in de stad. En ondertussen draait de wasmachine voor mij. Monica heeft mij geholpen de wasmachine aan de praat te krijgen. Ik heb deze keer niet moeten bellen naar Hilde, zoals twee jaar geleden ....
Via Zirgesheim, Altisheim, Graisbach, Marxheim, Bertoldsheim, Stepperg, Bittenbrunn, Neuburg, Staustufe Bergheim, Dünzlau, Gerolfing.
70 km (8319-8389)
Bewolkt, dreigend onweer, maar regen komt er niet. Soms ook zonnig en warm. Regen pas 's avonds.
Muziek: zesde symfonie Beethoven
____________________________________
Vanmorgen ontbeten in de jeugdherberg van Donauwörth. Er zijn maar weinig logés. Daar komt dan wel vlug verandering in: terwijl ik mijn fiets aan het bepakken ben, komen 2 schoolbussen pubers aan. Ze staan allemaal opeengedrumd in de inkomhal. De leerkrachten doen wat ze kunnen om ze stil te houden, maar uiteindelijk vliegen ze allemaal weer buiten. In de regen.
Ik bel verschillende pensionnekes op, maar alles blijkt volzet in de buurt van Ingolstadt. Dan maar opnieuw boeken in de jeugdherberg.
Ik start optimistisch in zomerkleren, maar wordt al vlug bijgestuurd door een paar buien. En zo het op en af in de voormiddag: ik verlies veel tijd om gepaste kledij aan te trekken bij een voortdurend wisselend weer.
Na 40 km picknick ik veilig in een buskotje: de donderwolken schuiven voorbij, zonder de minste regen. Een koppel Duitsers beklagen zich tegen mij dat de hellingen hier zo steil zijn en dat ze een meer vlak parcours hadden verwacht. De vrouw heeft het duidelijk moeilijk.
Het is iets na twaalf en een bus stopt. Drie kindjes stappen uit, bekijken mij alsof ik een geweldig curiosum ben en lopen rap naar huis. Ik krijg geen tijd om hen uit te leggen dat ik niet Dutroux ben.
Er zit veel water én een sterke stroming op de Donau. De regen van de laatste dagen zullen daar zeker voor iets tussen zitten. Zo is enkele jaren terug de Donau geweldig te keer gegaan. In Passau stonden toen heel wat huizen onder water. De fietsers waren verplicht uit te wijken naar hoger gelegen routes. Nu krijg ik daar ook een voorproefje van. Tussen Neuburg en Weichering had ik al een lang stuk op de dijk gereden toen ik ineens niet meer verder kon. De waterbeheersing doet de Donau uitwijken naar overstromingsgebied; ze noemen dat hier 'Flutung'. Ik moest denken aan de film 'Into the wild'.
Nu stond ik daar. Terugrijden was het enige dat ik kon doen. Met mijn GPS ben er uit geraakt. Een grote ommetoer als gevolg.
Ik heb me bij aankomst ingeschreven in de jeugdherberg op een kamer voor meerdere personen. Het doet mij terugdenken aan mijn tocht naar Compostella. In de stad eet ik bij een Turk: döner en salade. Het bier moest hij gaan halen bij de buur. Ik krijg een telefoontje van Hilde; zo te horen is er in de Vlaanders ook wateroverlast.
Voor het slapengaan werk ik de blog bij. Alles ok hier en geen last meer de verkoudheid. Morgen probeer ik Regensburg te bereiken. Ook daar wil ik een dagje de toerist uithangen. Doei!
Via Thalfingen, Oberelchingen, Unterelchingen, Weissingen, Leipheim, Günzburg, Gundelfingen, Lauingen, Dillingen, Steinheim, Höchstadt, Blindheim, Gremheim, Zusum.
100 km (8219-8319)
Overtrokken, warm, drukkend weer de hele dag. Later op de avond een hevig onweer. De nooddiensten moeten uitrukken in Donauwörth.
_________________________________________________________________
Na een deugddoende rustdag gisteren ben ik deze morgen vroeg wakker. Ik pak alles in voor een trip van 90 km. Ik reken af aan de receptie van het hotel en ik fiets richting centrum Ulm. Daar vind ik geen enkele Backerei zo vroeg open op zondag. Ik peddel dan maar verder en doe mijn fleece aan want het is behoorlijk fris. Een groepje jongeren wil mij doen stoppen maar ik vertrouw het zaakje niet en ik geef hen nakijken. Zo vroeg in de morgen en nog op pad met vijf. Waarschijnlijk dronken. Salut!
Er volgt dan een mooi stuk door het bos: ik geniet van het gekwetter van de vogels, er zit zelfs een suskewiet bij en ik hoor in de verte een koekoek. 25 kilometer verder stop ik in Leipheim en ontbijt ik in een bakkerij- patisserie. De koffiekoeken zijn zó goed dat ik er twee bijbestel voor onderweg.
Het blijft een mooi sintelpad langsheen de Donau. De Donauradweg is niet alleen goed onderhouden en bewegwijzerd; er is voor de fietser in elke gemeente (klein en groot) langs de route duidelijke infoborden: bezienswaardigheden, een beetje geschiedenis, eten en drinken, bbq-plekjes, campings, eerste hulp, hotels en overnachtingen enz. Het staat er allemaal op.
Al een tijdje merk ik groene borden langs de Donau die precies per 200 meter aftellen. Zo stop ik aan bord 2555,40. Exact 200 meter verder volgens kilometerteller een nieuw bord 2555,20. Ik ben quasi zeker dat de borden aangeven hoever het is tot aan de Zwarte Zee. Ik ben dus nog niet klaar...
Op en langs de Donau is de natuur vol leven: witte zwanen met kleintjes, kikkers (of padden) maken een verschikkelijk kabaal, een watervogel bekijkt mij roerloos vanop haar nest. Die is waarschijnlijk aan het broeden.
Na Höchstadt volgt er een fietspad langsheen een drukke autoweg. Ik wijk af en zoek de Donau op tot Donauwörth. Na exact 100 kilometer vind ik mijn reservatie voor vanavond: een moderne JHB. Ik ben blijkbaar de enige gast die avondeten heeft besteld. Ik laat dat dan ook vallen; het is te gek om daarvoor iemand op zondag speciaal te laten komen. Ik zoek een Stube op waar ik op zijn Duits een Grill Teller mit Salat und Bier kan eten. Een verademing na de Italiaanse en de Chinese keuken. Ik ben er net binnen of daar breekt een geweldig onweer los. De klanten op het terras vluchten binnen. Het diensterke die al weinig vriendelijk was tegen mij, geraakt overstressd en laat een grote plateau met bestellingen vallen. Grote pantomime. Teveel gasten ineens, denk ik.
Het blijft maar regenen. Ik heb gelukkig mijn poncho mee die de watertest goed doorstaat. Behalve mijn broekspijpen kom ik droog toe in de JHB.
Ik lees nog wat in mijn tolino en draai het licht uit. Tot morgen.
Via Zwiefaltendorf, Obermarchtal, Untermarchtal, Munderkingen, Rottenacker, Zettingen, Ehingen, Griesingen, Öpfingen, Erbach, Donaustetten, Donautal.
68 km (8150-8219)
Droog, zonnig de hele dag. Later een regenbui. Alles koelt wat af
_________________________________________
De fietstocht begint al vlug met een venijnig klimmetje van 20%. Mijn hartslag gaat waarschijnlijk veel te hoog volgens doktersadvies, maar ik kom goed boven en al even vlug daalt de hartslag onder de limiet.
Ik luister voor het eerst naar mijn MP3. Ik heb meewind en geen moeite om 20 à 25 km/uur te rijden. Ik voel me prima behalve dat ik geplaagd word door een prikkelende hoest. Mijn verkoudheid is nog niet weg.
Ik kom onderweg verschillende stappers tegen, op hun rug zware rugzakken. Het zouden Camino's (pelgrims) kunnen zijn want ik kruis enkele routes van de Jacobsweg.
Al om 15 uur kom ik aan in Ulm. Een drukke stad en ik vind niet zo gemakkelijk het hotel. Na wat zoeken en een paar keer vragen kom ik aan waar ik moet zijn. Een mooie kamer voor 2 nachten; ik neem er geen ontbijt bij. Ik wil wel eens koffie en gebak proeven in een Konditorei.
Ik ben nog maar een half uur binnen of er is buiten een fikse regenbui. Ik zit deze keer veilig onder dak. Ik doe tussendoor een wasje. Hoe doe je dat?
Eerst vul je de lavabo met lauw water, dan waspoeder en kleren erin en een tijdje laten inweken. Een beetje frotten met de handen en uitwringen. Het waswater vervangen door koud spoelwater, kleren uitspoelen en opnieuw uitwringen. Je neemt dan een handdoek van het hotel en je legt de kleren uitgespreid erop en oprollen. Om het vlug te laten drogen bestaat de truc erin om op de handdoekrol te gaan staan en te stappen. Door jouw gewicht pers je het water eruit. Nadien hangt je alles uit in de kast en de volgende morgen zijn de kleren zo goed als droog. De truc van het snel drogen heb ik van Roy. Thx Roy!
Rond 19 uur ga ik de stad in. Van het hotel naar het centrum is het nog geen kwartiertje stappen. Centraal staat de Münster Ulm: een mooie gotische kathedraal die tijdens de laatste oorlog gespaard is gebleven van bombardementen. De Münster heeft de hoogste kerktoren ter wereld: 161,53 meter. Je hebt dus geen moeite om je erop te oriënteren. De eerste steenlegging dateert van 1377. De werken werden beëindigd in 1890. De burgerij had niet altijd geld (de kerk is gebouwd door de burgerij van de stad). Een klein deel staat in de steigers. Zo blijft men bezig hé.
Het plein en de straten errond zijn volledig autovrij: het is er heel rustig en kinderen spelen tikkertje. Ik eet eendeborst met noedels en groenten voor 7,50 euro. Mijn halfliter pint kost 2,50 euro. En het was lekker.
Ik kijk naar de passanten: een favoriete bezigheid van mij en Hilde. Ik luister naar een kleine jongen die met zijn mama onderhandelt over hoever hij mag lopen. Die moet in de politiek gaan, want hoe langer het duurt, hoe groter zijn territorium wordt.
Het klaart laat op de avond helemaal op en iedereen loopt er content bij. Ik heb het gehad voor vandaag. Morgen ga ik de toerist uithangen in Ulm. Ik weet de weg. Geen USA gezien vandaag.
Via Inzigkofen, Sigmaringen, Scheer, Mengen, Binzwangen, Riedlingen.
62 km (8088-8150)
Droog, zonnig de hele dag.
_________________________________________
Rond 8 uur opgestaan na weinig uren slaap. Ik heb redelijk wat last van die verkoudheid en het hoofdkussen was als van lucht zodra je hoofd erop lag. Dat komt hier wel meer voor maar dit was toch extreem. Het ontbijt in het hostel was selfservice. De uitbater Rudi had alles klaargelegd, maar was er zelf niet. USA was al begonnen. Ik rommel wat in de keuken en vind tomaten, eieren, een bakpan, boter en zout. Ik maak mezelf een omelet met tomaat; de anderen hadden blijkbaar geen trek in mijn kookkunsten. Michèle had er later spijt van.
Zij vertrekken vroeg ('early birds, early start') en ik heb het kot voor mij alleen. Er is in de hostel goede Wi-Fi en ik werk mijn blog bij. Leuk om lezen: Gertjan, een reisgenoot uit de Azoren, heeft als heemkundige wat opzoekwerk gedaan omtrent de naam Triberg. Dank voor je reactie, Gertjan.
Om 10 uur zet ik aan en de verkoudheid maakt mij vlugger dan normaal moe. Ik zit dus niet optimaal op de fiets, maar ik doe het rustig aan en ik stop regelmatig. Luister naar je lichaam, zei ooit een Hollandse gastvrouw uit Ijmuiden en dat heb ik onthouden.
Zorgen om een slaapplaats heb ik nu niet want ik heb al geboekt. Die gasten van California hebben mijn voorbeeld gevolgd en ook in hetzelfde hotel geboekt. Vanavond zien we elkaar terug.
Ik passeer Sigmaringen en ik neem verschillende foto's van de burcht.
Onderweg zie ik in de dorpen dat bijna alle huizen feestelijk bevlagd zijn met de pauselijke kleuren. Het is immers een katholieke feestdag: Lichtnahme of zoiets en wordt steeds genomen 50 dagen nà Pinksteren. Iemand betitelt het als corpus christi. Het is mij onbekend maar misschien weet mijn broer pastoor wel raad.
In Mengen hou ik halt. Er is op het dorpsplein een blaaskapel aan het spelen. Het is al over de middag en er wordt gegeten en gedronken. Het is er best gezellig en ik schuif aan. Ik doe een praatje met de tachtigjarige Adolf en zijn mindervalide zoon Rolf. Adolf is zijn vrouw verloren over 40 jaar en draagt sindsdien zorg voor zijn zoon. Hij zegt dat hij nu een beetje vader en moeder is voor Rolf. Rolf geniet duidelijk van de muziek. Ik drink een halve liter Apfelschorle in hun gezelschap en voor ik het weet is er al een klein uurtje voorbij. Adolf legt mij uit dat er naar aanleiding van de feestdag een bbq wordt gehouden voor de lokale burgerwacht. Die bestaat al sinds 1526. Kortom, ze lopen daar allemaal gekostumeerd en uitgedost in hun traditionele pak. Het is een beetje kermis en het doet mij denken aan de vele barbecues van onze verenigingen thuis.
Ik hoor het klappend geluid van ooievaars en Adolf zegt dat ze broeden op het stadhuis. Ik neem afscheid van het tweetal onder het voorwendsel van een foto van dat broedsel. Adolf en Rolf wuiven nog eens naar mij. Zij vonden het blijkbaar een gezellige babbel.
Ik fiets verder; het is druk op de Donauradweg. Veel mensen genieten van deze zonnige vrije dag en rijden met velen op de Donauradweg.
Via mijn gps vind ik mijn plek voor vanavond. Het is maar 5 km van de route. Gasthof Post is heel degelijk, zoals men mag verwachten van een gasthof in Duitsland.
Ik rommel wat in en ik ga daarna het stadje in. Een gigantische Mariakerk hebben ze hier, een prachtvoorbeeld van late barok en rococo. Ooit een klooster, nu een psychiatrisch ziekenhuis. Zelfs het gemeentehuis vindt er zijn plek.
Voor het gasthof is er een pizzeria. Ik stap er binnen en daar zit de USA compagnie. Zij zien liever D. Trump niet verkozen worden, maar zijn wel bang van wel. We gaan allemaal vroeg naar bed.
Via Pfohren, Geisingen, Immendingen, Möhringen, Tuttlingen, Meldingen, Mühlheim, Fridingen, Beuron, Hausen
90 km (7998- 8088)
Droog, in de namiddag zonnig.
_________________________________________
Ik heb niet zo goed geslapen; ik heb wat last van een verkoudheid. De regen van gisteren zal er wel voor iets tussen zitten. Een goed ontbijt in het Jägershof. Ik heb een babbel met Friederike en Joggen Thoms uit Schleeswijk-Holstein.
Zij zijn 10 dagen onderweg en fietsen her en der in het Zwarte Woud. Friederike doet mij een beetje denken aan Riet, een vriendin van mij. Zij is wat nieuwsgierig naar mijn plannen:"Wow? Naar Boedapest? Helemaal alleen? En wat zegt uw vrouw daarvan?".
Kortom, het ontbijt duurt wat langer dan voorien en ik start om 10 uur. Gasthof Jägershof is echt een aanrader: goed gelegen, prijs-kwaliteit prima, vriendelijk en behulpzaam onthaal. Dinsdag is hun sluitingsdag; toch was het pension volgeboekt. Er was wel geen avondeten door de sluitingsdag.
De zon komt er door en ik geniet van het fietsen langs de Donau. Het doet mij een beetje denken aan het Lechtal in Tirol: tussen de groene heuvels door; de bermen kleuren geel, groen en blauw van de boterbloem en korenbloem. De Donauradweg is zeer goed aangeduid. Een fiets-gps is niet nodig.
Aan een stroomversnelling eet ik wat fruit. Ik laat de zon goed op mij inwerken. De kou van gisteren trekt zo weg. Ik begin 'in the mood' te komen. Ik stuur een smske naar het thuisfront.
Ik steek verschillende leren de Donau over via die typisch overkapte houten bruggetjes.
Ik peddel maar verder en in Tuttlingen smul ik van een gigantische ijscrème in de CremaGelato, vlakbij het stadhuis.
Wat verder stop ik aan een Mariagrot; een paar oude mannen zitten op een bankje wat te kletsen. Veel devotie tonen ze echter niet.
Aan een boerderij stop ik bij een beeld met daarbij een bronzen jodenster. Het is een dankbare herdenking van enkele overlevende joden voor heer en mevrouw Maria en Ernst Heni die in de nazitijd hun op gevaar van hun leven onderdak en bescherming gaven in hun boerderij. Eén van de zeldzame uitzonderingen.
Rond 16.00 uur begin ik volgens plan uit te kijken naar een overnachting. Het wordt mij na wat rondbellen vrij vlug duidelijk dat alles volzet is. Morgen is het in Duitsland een feestdag; de meesten maken er een verlengd week-end van en boeken alle pensionnekes en hotelletjes vol. Ik begin een beetje te panikeren en hier en daar op goed geluk te vragen onder het motto: een vliegende vlieg vangt meer dan een zittende.
En ja hoor, ik vind langsheen de route een backpackershostel. Een bed en ontbijt voor 30 euro. Veel mag je niet verwachten, maar ik heb een dak boven mijn hoofd.
Ik ben er niet alleen. Roy, Jerry en Michèle uit Alameda - Californië zijn er ook en we gaan samen iets eten in een nabijgelegen restaurant. Het wordt een leuke avond en ik vervul voor de zoveelste keer mijn rol als vertaler-tolk.
Rond 22.00 uur gaan we slapen. Ons gezelschap is doodmoe na een rit van 90 km. Ik ging het wat kalm doen...
Via Schonach, Schönwald, Escheck, Martinskapelle - Donauquelle, Fürtwangen, Vöhrenbach, Hammereisenbach, Wolterdingen.
56 km (7941- 7997)
Koud en killig de hele dag, motregen, slecht weer.
___________________________________________________
Om 8.30 uur ontbeten. Het hotel Zum Bären geeft een uitgeleefde indruk: donker, ouderwets, stofferig. De man is al gaan werken (van moetens?). Gisteren wou hij mij per sé verleiden met een gratis treinticket naar Donaueschingen. Toen ik hem zei dat dit toch niet sportief was, vroeg hij mij of ik een motor had op mijn fiets. Ik zei met een beetje trots dat ik een goede fiets én goede benen had. Zijn vrouw stond er geamuseerd op te luisteren. "Ge moet het maar zelf weten", zei hij wat gepikeerd. "Morgen zal het regenen." Van aanmoediging gesproken.
Wat er ook van zij, de man had gelijk. Het was rotweer en het zou pas in de late namiddag ophouden met miezeren.
Naast een gratis treinticket gaf hij mij ook een gratis ticket voor de Tribergse watervallen. De hoogste van Duitsland. Daar ben ik wel naar toe geweest. Weinig indrukwekkend als je bijvoorbeeld watervallen in Canada gezien hebt. Triberg is ook bekend voor zijn uurwerkmakerij. Ik ben zo'n winkel binnengestapt. Ik dacht onmiddellijk aan die eerste keer toen ik bij mijn schoonouders binnenkwam: zij hadden een winkel van juwelen en uurwerken. Aan de muur hingen tal van die koekoeksklokken. Prijzig hoor, die klokken! Hier in Triberg ben je niet weg met 1500 euro voor iets deftigs. Ik neem een paar foto's, maar iets kopen doe ik niet. Het zou geen zicht hebben: een koekoeksklok achter op mijn fiets, stel je voor.
Ik reken af voor mijn verblijf en vertrek in volledige regenoutfit. Het regent fijntjes, maar je bent na een tijdje even nat. Mijn poncho doet zijn werk en houdt mij min of meer droog.
Ik wist dat de eerste tien kilometer bergop waren, maar dat ik een heuse MTB fietstoer had besteld, wist ik niet.
Pas na 17 km moeizaam zoeken, veel gezwoeg, geploeter op slijkerige paden vind ik tegen 14 uur de Bregquelle of de bron van de Donau. Het feitelijk geografisch begin van de Donau. Daar is in 1965 in de regio veel over te doen geweest. Die van Donaueschingen waren allerminst blij dat hun trekpleister na eeuwen plots verplaatst werd 40 km westwaarts. Ze blijven dan ook de Donauquelle claimen als de samenloop van de Breg en de Bribach. Maar geografisch is er geen speld meer tussen te krijgen. De Bregquelle is objectief de Donauquelle.
Als een pasgeborene ontspringt de Donau daar hoog in het Zwarte Woud in de buurt van de Martinskapelle, niet ver van de waterscheiding tussen Rijn en Donau. Als het water Donaueschingen bereikt is het al een flinke kleuter die in Wolterdingen een nieuw gebouwd waterbeheerssysteem nodig heeft gehad om niet al te hevig de buurt onder water te zetten.
In Gasthof Kolmenhof (aan de bron) kom ik bij bij een warme soep en een tas koffie. Ik word bediend door een jonge dame gekleed in een traditioneel en erg Duits keurslijfje mét diepe inkijk. Ik heb als een deugniet klein geld op tafel gelegd die ze moest natellen...
Ik maak kennis met Wolfgang, een kranige Duitser van 78 jaar, die de Donauquelle vanuit Triberg te voet en zware rugzak opzocht. Die oudjes doen dat niet slecht hé.
Daarna ging het snel naar beneden. Ik vind langsheen de prille Donau een modderig fietspad tot Donaueschingen. Rond 17.30 uur kom ik aan bij het Jägershof: een tip die ik op de trein gisteren had gekregen van 2 sympathieke Nederlanders.
Jägershof is mooi en rustig gelegen in de bossen aan de rand van de stad.
De kamer is goed verwarmd en ik hang mijn natte spullen overal uit. Ik rammel van de honger en ik ga te voet naar het Stadtmitte een lekkere spaghetti eten. Rond halftien kruip ik onder het donsdeken en val ik in slaap in een veel beter bed.
Dag 0 Met de trein naar Triberg in het Zwarte Woud
Via Gent, Brussel, Welkenraedt, Aken, Keulen, Mannheim, Karlsruhe.
0 km gefietst, 900 km gespoord.
Regenachtig, slecht weer.
_________________________________________ Ben heel vroeg opgestaan. Mijn trein vertrok al om 5.55 uur vanuit Gent Sint-Pieters. Ik heb de treintickets voor mezelf én voor mijn fiets via internet geregeld. Ik zal 4 keer moeten overstappen. Op zich is dat geen probleem, maar met een fiets én bagage van méér dan 20 kilo is dat andere koek. Sommige perrons kan je bereiken met de lift. Maar in andere stations is het een heel gedoe om de fiets tijdig op het juiste perron te krijgen. Maar we trekken ons plan en met een beetje hulp van brave reizigers lukt het wel.
Ik neem afscheid van Hilde in de K&R zone van het station. Ik haast me naar het station. Ik ben niet zo goed in afscheid nemen. Ze zal mijn papiertje onder het hoofdkussen wel vinden.
Op het perron vraagt een Colombiaans viertal of de trein stopt in Brussel Zuid. Er is iets raars aan dat gezelschap: 3 jonge backpackers + 1 grijsaard (de opa?), beladen alsof ze de Mount Everest gaan beklimmen, stappen uit in Brussel. Om het Atomium te beklimmen misschien?
In mijn wagon zitten 4 Vlamingen steen en been te klagen over het inleveringsbeleid van de regering. Maar alle vier besluiten ze dat de regering niet anders kan. Ik moei mij er niet mee.
Voorbij Brussel geraak ik aan de praat met Marc B.: hij volgt de Noordzeeroute en pikt de draad op van vorig jaar aan de grens met Denemarken. Hij heeft slechts 1 week en stopt in Frederikshaven, na 600 km fietsen. Volgend jaar komt Zweden en Noorwegen aan de beurt.
In Keulen nemen we afscheid en wensen elkaar goede reis en ook zonnig weer want fietsen in de regen is niet leuk, of het nu Denemarken of Oostenrijk is.
Ik stap op de trein naar Mannheim voor een trip van 3 uur. Mijn ogen vallen toe en in mijn dutje word ik wakker gemaakt door een felle Duitse madame. Blijkbaar zijn er plaatsen gereserveerd en zit ik op haar plaats. Een vriendelijk meisje wijst mij de niet gereserveerde plaatsen aan.
In Mannheim zijn er geen liften voor mijn perrons, maar ik heb ruim de tijd om de overstappen te doen.
We passeren de building van ERGO, een vroegere klant die daar haar hoofdzetel heeft. Flarden van gesprekken tijdens de onderhandelingen toen duiken nu op. Het was een mooie periode bij Attentia, maar voor mij is het definitief afgesloten. In Karlsruhe praat ik wat met een duitse Siciliaan die mij op het eind zijn emailadres geeft. Het gesprek verliep moeilijk want we zaten in een lawaaierig treinstel. Hij deed iets in de opera maar het fijne ervan heb ik niet begrepen.
Deutsche Bahn ist punktlich; ik kom op het juiste uur aan in Triberg. Je zou er uw uurwerk kunnen op juist zetten.
Ik vind in de regen vlot mijn hotel. Veel zaaks is het niet, maar ik ben onder dak en ik hoef niet in de regen te lopen zoeken.
Na het avondeten kruip ik vroeg onder het donsdeken. Het is genoeg geweest voor een nul-dag als vandaag. Morgen staan er niet zoveel kilometers op het programma en ik heb al een kamer vastgelegd ... in das Jägerhaus.
Vorig jaar begon ik de LF6 (Lange Fietsroute) aan de Atlantische Oceaan (nabij Saint-Nazaire) en fietste ik langs de Loire, de kanalen van Bourgondië, de Doubts tot Mulhouse om uiteindelijk stroomopwaarts de Rijn verder te volgen tot aan Radolfzell am Bodensee. Wie méér wil weten over deze tocht leest er alles over op volgende URL-link: http://www.bloggen.be/mdjg2015.
Dit jaar zet ik mijn fietsreis verder en begin ik in Triberg, op een 10-tal kilometer van de Bregquelle. De Bregquelle wordt geografisch aanvaard als dé bron van de Donau. Er is hierover nogal wat te doen geweest, want Donaueschingen had eeuwenlang het officiële begin van de Donau geclaimd. Officieel is dit nog steeds zo, maar de Breg aan de Martinskappelle in het Zwarte Woud is wel degelijk het langste van de twee riviertjes die in Donaueschingen samenvloeien en de Donau als stroom vormen.
Voor de routeplanning gebruik ik:
1) The Danube Cycleway, Volume 1: From the source in the Black Forest to Budapest, Mike Wells, uitgegeven door Cicerone;
2) Limes fietsroute deel 2, Oostenrijk en Hongarije - Donau en Puszta, 2de geheel herziene druk, Clemens Sweerman, uitgeverij Pirola;
3) Radreisekartenset EuroVelo 6, Rhein- & Donauradweg, Von Basel bis Budapest, schaal 1:100.000, uitgegeven door Bielefelder Verlag.
Ik start in Triberg. De reis naar Triberg is per trein vanuit Gent over Aken, Keulen, Mannheim, Karlsruhe, eindstation Triberg.
Vandaar rijd ik met de fiets naar de Bregquelle en volg ik dus de hele trip de Donau, stroomafwaarts. Eenmaal in Boedapest aangekomen (eventueel met een ommetje langs het Balatonmeer) doe ik een duik in één van die warmwaterbronnen en na een paar dagen citytrippen keer ik met het vliegtuig terug naar huis.
Tot zover zijn dit de plannen.
Zoals vorige jaren schrijf ik op deze blog het wel en wee op van elke dag. Amusante voorvalletjes, boeiende ontmoetingen met Jan, Pier en Paul, ... dat komt allemaal hier terecht.
Foto's die de moeite waard zijn te delen, zet ik op Facebook.
