Via Pfohren, Geisingen, Immendingen, Möhringen, Tuttlingen, Meldingen, Mühlheim, Fridingen, Beuron, Hausen
90 km (7998- 8088)
Droog, in de namiddag zonnig.
_________________________________________
Ik heb niet zo goed geslapen; ik heb wat last van een verkoudheid. De regen van gisteren zal er wel voor iets tussen zitten. Een goed ontbijt in het Jägershof. Ik heb een babbel met Friederike en Joggen Thoms uit Schleeswijk-Holstein.
Zij zijn 10 dagen onderweg en fietsen her en der in het Zwarte Woud. Friederike doet mij een beetje denken aan Riet, een vriendin van mij. Zij is wat nieuwsgierig naar mijn plannen:"Wow? Naar Boedapest? Helemaal alleen? En wat zegt uw vrouw daarvan?".
Kortom, het ontbijt duurt wat langer dan voorien en ik start om 10 uur. Gasthof Jägershof is echt een aanrader: goed gelegen, prijs-kwaliteit prima, vriendelijk en behulpzaam onthaal. Dinsdag is hun sluitingsdag; toch was het pension volgeboekt. Er was wel geen avondeten door de sluitingsdag.
De zon komt er door en ik geniet van het fietsen langs de Donau. Het doet mij een beetje denken aan het Lechtal in Tirol: tussen de groene heuvels door; de bermen kleuren geel, groen en blauw van de boterbloem en korenbloem. De Donauradweg is zeer goed aangeduid. Een fiets-gps is niet nodig.
Aan een stroomversnelling eet ik wat fruit. Ik laat de zon goed op mij inwerken. De kou van gisteren trekt zo weg. Ik begin 'in the mood' te komen. Ik stuur een smske naar het thuisfront.
Ik steek verschillende leren de Donau over via die typisch overkapte houten bruggetjes.
Ik peddel maar verder en in Tuttlingen smul ik van een gigantische ijscrème in de CremaGelato, vlakbij het stadhuis.
Wat verder stop ik aan een Mariagrot; een paar oude mannen zitten op een bankje wat te kletsen. Veel devotie tonen ze echter niet.
Aan een boerderij stop ik bij een beeld met daarbij een bronzen jodenster. Het is een dankbare herdenking van enkele overlevende joden voor heer en mevrouw Maria en Ernst Heni die in de nazitijd hun op gevaar van hun leven onderdak en bescherming gaven in hun boerderij. Eén van de zeldzame uitzonderingen.
Rond 16.00 uur begin ik volgens plan uit te kijken naar een overnachting. Het wordt mij na wat rondbellen vrij vlug duidelijk dat alles volzet is. Morgen is het in Duitsland een feestdag; de meesten maken er een verlengd week-end van en boeken alle pensionnekes en hotelletjes vol. Ik begin een beetje te panikeren en hier en daar op goed geluk te vragen onder het motto: een vliegende vlieg vangt meer dan een zittende.
En ja hoor, ik vind langsheen de route een backpackershostel. Een bed en ontbijt voor 30 euro. Veel mag je niet verwachten, maar ik heb een dak boven mijn hoofd.
Ik ben er niet alleen. Roy, Jerry en Michèle uit Alameda - Californië zijn er ook en we gaan samen iets eten in een nabijgelegen restaurant. Het wordt een leuke avond en ik vervul voor de zoveelste keer mijn rol als vertaler-tolk.
Rond 22.00 uur gaan we slapen. Ons gezelschap is doodmoe na een rit van 90 km. Ik ging het wat kalm doen...
Via Schonach, Schönwald, Escheck, Martinskapelle - Donauquelle, Fürtwangen, Vöhrenbach, Hammereisenbach, Wolterdingen.
56 km (7941- 7997)
Koud en killig de hele dag, motregen, slecht weer.
___________________________________________________
Om 8.30 uur ontbeten. Het hotel Zum Bären geeft een uitgeleefde indruk: donker, ouderwets, stofferig. De man is al gaan werken (van moetens?). Gisteren wou hij mij per sé verleiden met een gratis treinticket naar Donaueschingen. Toen ik hem zei dat dit toch niet sportief was, vroeg hij mij of ik een motor had op mijn fiets. Ik zei met een beetje trots dat ik een goede fiets én goede benen had. Zijn vrouw stond er geamuseerd op te luisteren. "Ge moet het maar zelf weten", zei hij wat gepikeerd. "Morgen zal het regenen." Van aanmoediging gesproken.
Wat er ook van zij, de man had gelijk. Het was rotweer en het zou pas in de late namiddag ophouden met miezeren.
Naast een gratis treinticket gaf hij mij ook een gratis ticket voor de Tribergse watervallen. De hoogste van Duitsland. Daar ben ik wel naar toe geweest. Weinig indrukwekkend als je bijvoorbeeld watervallen in Canada gezien hebt. Triberg is ook bekend voor zijn uurwerkmakerij. Ik ben zo'n winkel binnengestapt. Ik dacht onmiddellijk aan die eerste keer toen ik bij mijn schoonouders binnenkwam: zij hadden een winkel van juwelen en uurwerken. Aan de muur hingen tal van die koekoeksklokken. Prijzig hoor, die klokken! Hier in Triberg ben je niet weg met 1500 euro voor iets deftigs. Ik neem een paar foto's, maar iets kopen doe ik niet. Het zou geen zicht hebben: een koekoeksklok achter op mijn fiets, stel je voor.
Ik reken af voor mijn verblijf en vertrek in volledige regenoutfit. Het regent fijntjes, maar je bent na een tijdje even nat. Mijn poncho doet zijn werk en houdt mij min of meer droog.
Ik wist dat de eerste tien kilometer bergop waren, maar dat ik een heuse MTB fietstoer had besteld, wist ik niet.
Pas na 17 km moeizaam zoeken, veel gezwoeg, geploeter op slijkerige paden vind ik tegen 14 uur de Bregquelle of de bron van de Donau. Het feitelijk geografisch begin van de Donau. Daar is in 1965 in de regio veel over te doen geweest. Die van Donaueschingen waren allerminst blij dat hun trekpleister na eeuwen plots verplaatst werd 40 km westwaarts. Ze blijven dan ook de Donauquelle claimen als de samenloop van de Breg en de Bribach. Maar geografisch is er geen speld meer tussen te krijgen. De Bregquelle is objectief de Donauquelle.
Als een pasgeborene ontspringt de Donau daar hoog in het Zwarte Woud in de buurt van de Martinskapelle, niet ver van de waterscheiding tussen Rijn en Donau. Als het water Donaueschingen bereikt is het al een flinke kleuter die in Wolterdingen een nieuw gebouwd waterbeheerssysteem nodig heeft gehad om niet al te hevig de buurt onder water te zetten.
In Gasthof Kolmenhof (aan de bron) kom ik bij bij een warme soep en een tas koffie. Ik word bediend door een jonge dame gekleed in een traditioneel en erg Duits keurslijfje mét diepe inkijk. Ik heb als een deugniet klein geld op tafel gelegd die ze moest natellen...
Ik maak kennis met Wolfgang, een kranige Duitser van 78 jaar, die de Donauquelle vanuit Triberg te voet en zware rugzak opzocht. Die oudjes doen dat niet slecht hé.
Daarna ging het snel naar beneden. Ik vind langsheen de prille Donau een modderig fietspad tot Donaueschingen. Rond 17.30 uur kom ik aan bij het Jägershof: een tip die ik op de trein gisteren had gekregen van 2 sympathieke Nederlanders.
Jägershof is mooi en rustig gelegen in de bossen aan de rand van de stad.
De kamer is goed verwarmd en ik hang mijn natte spullen overal uit. Ik rammel van de honger en ik ga te voet naar het Stadtmitte een lekkere spaghetti eten. Rond halftien kruip ik onder het donsdeken en val ik in slaap in een veel beter bed.
Dag 0 Met de trein naar Triberg in het Zwarte Woud
Via Gent, Brussel, Welkenraedt, Aken, Keulen, Mannheim, Karlsruhe.
0 km gefietst, 900 km gespoord.
Regenachtig, slecht weer.
_________________________________________ Ben heel vroeg opgestaan. Mijn trein vertrok al om 5.55 uur vanuit Gent Sint-Pieters. Ik heb de treintickets voor mezelf én voor mijn fiets via internet geregeld. Ik zal 4 keer moeten overstappen. Op zich is dat geen probleem, maar met een fiets én bagage van méér dan 20 kilo is dat andere koek. Sommige perrons kan je bereiken met de lift. Maar in andere stations is het een heel gedoe om de fiets tijdig op het juiste perron te krijgen. Maar we trekken ons plan en met een beetje hulp van brave reizigers lukt het wel.
Ik neem afscheid van Hilde in de K&R zone van het station. Ik haast me naar het station. Ik ben niet zo goed in afscheid nemen. Ze zal mijn papiertje onder het hoofdkussen wel vinden.
Op het perron vraagt een Colombiaans viertal of de trein stopt in Brussel Zuid. Er is iets raars aan dat gezelschap: 3 jonge backpackers + 1 grijsaard (de opa?), beladen alsof ze de Mount Everest gaan beklimmen, stappen uit in Brussel. Om het Atomium te beklimmen misschien?
In mijn wagon zitten 4 Vlamingen steen en been te klagen over het inleveringsbeleid van de regering. Maar alle vier besluiten ze dat de regering niet anders kan. Ik moei mij er niet mee.
Voorbij Brussel geraak ik aan de praat met Marc B.: hij volgt de Noordzeeroute en pikt de draad op van vorig jaar aan de grens met Denemarken. Hij heeft slechts 1 week en stopt in Frederikshaven, na 600 km fietsen. Volgend jaar komt Zweden en Noorwegen aan de beurt.
In Keulen nemen we afscheid en wensen elkaar goede reis en ook zonnig weer want fietsen in de regen is niet leuk, of het nu Denemarken of Oostenrijk is.
Ik stap op de trein naar Mannheim voor een trip van 3 uur. Mijn ogen vallen toe en in mijn dutje word ik wakker gemaakt door een felle Duitse madame. Blijkbaar zijn er plaatsen gereserveerd en zit ik op haar plaats. Een vriendelijk meisje wijst mij de niet gereserveerde plaatsen aan.
In Mannheim zijn er geen liften voor mijn perrons, maar ik heb ruim de tijd om de overstappen te doen.
We passeren de building van ERGO, een vroegere klant die daar haar hoofdzetel heeft. Flarden van gesprekken tijdens de onderhandelingen toen duiken nu op. Het was een mooie periode bij Attentia, maar voor mij is het definitief afgesloten. In Karlsruhe praat ik wat met een duitse Siciliaan die mij op het eind zijn emailadres geeft. Het gesprek verliep moeilijk want we zaten in een lawaaierig treinstel. Hij deed iets in de opera maar het fijne ervan heb ik niet begrepen.
Deutsche Bahn ist punktlich; ik kom op het juiste uur aan in Triberg. Je zou er uw uurwerk kunnen op juist zetten.
Ik vind in de regen vlot mijn hotel. Veel zaaks is het niet, maar ik ben onder dak en ik hoef niet in de regen te lopen zoeken.
Na het avondeten kruip ik vroeg onder het donsdeken. Het is genoeg geweest voor een nul-dag als vandaag. Morgen staan er niet zoveel kilometers op het programma en ik heb al een kamer vastgelegd ... in das Jägerhaus.
Vorig jaar begon ik de LF6 (Lange Fietsroute) aan de Atlantische Oceaan (nabij Saint-Nazaire) en fietste ik langs de Loire, de kanalen van Bourgondië, de Doubts tot Mulhouse om uiteindelijk stroomopwaarts de Rijn verder te volgen tot aan Radolfzell am Bodensee. Wie méér wil weten over deze tocht leest er alles over op volgende URL-link: http://www.bloggen.be/mdjg2015.
Dit jaar zet ik mijn fietsreis verder en begin ik in Triberg, op een 10-tal kilometer van de Bregquelle. De Bregquelle wordt geografisch aanvaard als dé bron van de Donau. Er is hierover nogal wat te doen geweest, want Donaueschingen had eeuwenlang het officiële begin van de Donau geclaimd. Officieel is dit nog steeds zo, maar de Breg aan de Martinskappelle in het Zwarte Woud is wel degelijk het langste van de twee riviertjes die in Donaueschingen samenvloeien en de Donau als stroom vormen.
Voor de routeplanning gebruik ik:
1) The Danube Cycleway, Volume 1: From the source in the Black Forest to Budapest, Mike Wells, uitgegeven door Cicerone;
2) Limes fietsroute deel 2, Oostenrijk en Hongarije - Donau en Puszta, 2de geheel herziene druk, Clemens Sweerman, uitgeverij Pirola;
3) Radreisekartenset EuroVelo 6, Rhein- & Donauradweg, Von Basel bis Budapest, schaal 1:100.000, uitgegeven door Bielefelder Verlag.
Ik start in Triberg. De reis naar Triberg is per trein vanuit Gent over Aken, Keulen, Mannheim, Karlsruhe, eindstation Triberg.
Vandaar rijd ik met de fiets naar de Bregquelle en volg ik dus de hele trip de Donau, stroomafwaarts. Eenmaal in Boedapest aangekomen (eventueel met een ommetje langs het Balatonmeer) doe ik een duik in één van die warmwaterbronnen en na een paar dagen citytrippen keer ik met het vliegtuig terug naar huis.
Tot zover zijn dit de plannen.
Zoals vorige jaren schrijf ik op deze blog het wel en wee op van elke dag. Amusante voorvalletjes, boeiende ontmoetingen met Jan, Pier en Paul, ... dat komt allemaal hier terecht.
Foto's die de moeite waard zijn te delen, zet ik op Facebook.
