Via Gent, Brussel, Welkenraedt, Aken, Keulen, Mannheim, Karlsruhe.
0 km gefietst, 900 km gespoord.
Regenachtig, slecht weer.
_________________________________________
Ben heel vroeg opgestaan. Mijn trein vertrok al om 5.55 uur vanuit Gent Sint-Pieters.  Ik heb de treintickets voor mezelf én voor mijn fiets via internet geregeld. Ik zal 4 keer moeten overstappen. Op zich is dat geen probleem, maar met een fiets én bagage van méér dan 20 kilo is dat andere koek. Sommige perrons kan je bereiken met de lift. Maar in andere stations is het een heel gedoe om de fiets tijdig op het juiste perron te krijgen. Maar we trekken ons plan en met een beetje hulp van brave reizigers lukt het wel.
Ik neem afscheid van Hilde in de K&R zone van het station. Ik haast me naar het station. Ik ben niet zo goed in afscheid nemen. Ze zal mijn papiertje onder het hoofdkussen wel vinden.
Op het perron vraagt een Colombiaans viertal of de trein stopt in Brussel Zuid. Er is iets raars aan dat gezelschap: 3 jonge backpackers + 1 grijsaard (de opa?), beladen alsof ze de Mount Everest gaan beklimmen, stappen uit in Brussel. Om het Atomium te beklimmen misschien?
In mijn wagon zitten 4 Vlamingen steen en been te klagen over het inleveringsbeleid van de regering. Maar alle vier besluiten ze dat de regering niet anders kan. Ik moei mij er niet mee.
Voorbij Brussel geraak ik aan de praat met Marc B.: hij volgt de Noordzeeroute en pikt de draad op van vorig jaar aan de grens met Denemarken. Hij heeft slechts 1 week en stopt in Frederikshaven, na 600 km fietsen. Volgend jaar komt Zweden en Noorwegen aan de beurt.
In Keulen nemen we afscheid en wensen elkaar goede reis en ook zonnig weer want fietsen in de regen is niet leuk, of het nu Denemarken of Oostenrijk is.
Ik stap op de trein naar Mannheim voor een trip van 3 uur. Mijn ogen vallen toe en in mijn dutje word ik wakker gemaakt door een felle Duitse madame. Blijkbaar zijn er plaatsen gereserveerd en zit ik op haar plaats. Een vriendelijk meisje wijst mij de niet gereserveerde plaatsen aan. 
In Mannheim zijn er geen liften voor mijn perrons, maar ik heb ruim de tijd om de overstappen te doen.
We passeren de building van ERGO, een vroegere klant die daar haar hoofdzetel heeft. Flarden van gesprekken tijdens de onderhandelingen toen duiken nu op. Het was een mooie periode bij Attentia, maar voor mij is het definitief afgesloten. In Karlsruhe praat ik wat met een duitse Siciliaan die mij op het eind zijn emailadres geeft. Het gesprek verliep moeilijk want we zaten in een lawaaierig treinstel. Hij deed iets in de opera maar het fijne ervan heb ik niet begrepen.
Deutsche Bahn ist punktlich; ik kom op het juiste uur aan in Triberg. Je zou er uw uurwerk kunnen op juist zetten.
Ik vind in de regen vlot mijn hotel. Veel zaaks is het niet, maar ik ben onder dak en ik hoef niet in de regen te lopen zoeken.
Na het avondeten kruip ik vroeg onder het donsdeken. Het is genoeg geweest voor een nul-dag als vandaag. Morgen staan er niet zoveel kilometers op het programma en ik heb al een kamer vastgelegd ... in das Jägerhaus.