voor wie te maken heeft met (demente) bejaarden, fysiek en mentaal gehandicapten en met alle andere hulpbehoevenden die hun weg niet vinden in het doolhof van de sociale voorzieningen
31-10-2010
vervolg blog 'wegwijzer'
De rest van het verhaal en heel wat nuttige links en beschrijvingen van procedures tot het aanvragen van enkele sociale voorzieningen, vind je op http://martinevangaver.wordpress.com
Als je voor het eerst hulp moet zoeken bij het OCMW en verschillende sociale diensten, dan voelt dat wat onwennig. Dat was voor mij niet anders. Maar inmiddels stap ik zonder de minste schroom naar iedere sociale dienst die er te vinden is. De drempel van het plaatselijke OCMW is me geen centimeter te hoog meer en onder het motto 'niet geschoten is altijd mis', heb ik geleerd om alles wat ik meen nodig te hebben ook gewoon rechtuit te vragen... en het mooie is dat je dat dan vaak ook gewoon bekomt.
Maart 2009. Terwijl het dagdagelijkse leven van mijn schoonmoeder en schoonbroer gewoon verder zijn gang gaat, zet ik achter de schermen allerlei belangrijke stappen die hun beider leven heel binnenkort heel erg zal veranderen. Dat ik - dankzij het gesprek met de sociaal assistente van de dienst geriatrie in het ziekenhuis - nu voor mezelf eindelijk de 'klik' heb kunnen maken dat ik geen 'toestemming' van mijn schoonmoeder mag en kan verwachten, maakt dat ik opnieuw wat meer moed heb om al die onvermijdelijke beslissingen ook effectief door te zetten. Inmiddels ken ik ook beter 'de weg' om alles wat ik gepland heb zo efficiënt mogelijk uit te voeren.
Eerst ga ik maar eens naar het gemeentehuis om de nodige formulieren op te halen voor het aanvragen van een herziening van de tegemoetkoming voor hulp aan bejaarden voor mijn schoonmoeder. Nu ik officieel ben aangesteld als voorlopig bewindvoerder, heb ik overigens geen volmacht van mijn schoonmoeder meer nodig om die papieren op te halen, dus dat scheelt toch ook weer. Daarna bel ik naar de huisarts. Ik vertel haar kort over het gesprek met de sociaal assistente van de dienst geriatrie en vraag wanneer ik eventueel even kan langskomen om de formulieren voor de herziening van de tegemoetkoming voor hulp aan bejaarden te laten invullen. Omdat ik ook een nieuw bezoek aan het rusthuis gepland heb om na te gaan of mijn schoonmoeder inmiddels wél tot de 'hoogste' categorie behoort, vraag ik meteen ook aan de huisarts of zij toevallig een blanco katz-schaal liggen heeft of dat ik die eerst nog in het plaatselijke rusthuis moet gaan ophalen. Dat hoeft niet. De huisarts vraagt me om de in te vullen formulieren in een envelop in de bus te stoppen en wanneer ze het verslag van de dienst geriatrie binnenkrijgt (via PC - dus dat gaat behoorlijk snel tegenwoordig) - zal ze de formulieren invullen, het door de sociaal assistente beloofde verslag erbij voegen én een nieuwe katz-schaal invullen op basis van de nieuwe evaluatie op de dienst geriatrie.
Volgende halte: de sociale dienst van de mutualiteit. Een kort telefoontje leert me dat het meisje dat me daar al eerder heel erg vriendelijk en behulpzaam te woord stond, aanwezig is. Toch handig als je kan terugvallen op eerder gelegde contacten. Het bespaart heel wat tijd, want dit meisje ként inmiddels de hele problematiek en dat maakt dat ik niet eerst weer de hele situatie moet uitleggen alvorens tot de kern van de zaak te kunnen komen. Ze begroet me ook nu weer vriendelijk en ik zie in haar ogen meteen ook die blik van herkenning. Ze vraagt oprecht geïnteresseerd hoe het nu gaat. Ik vertel haar over de toegenomen incontinentie, over het wegloopgedrag van mijn schoonmoeder en over het gesprek dat ik had met de sociaal assistente van geriatrie waarbij heel duidelijk werd aangeraden om mijn schoonmoeder enkele dagen per week naar een dagopvangcentrum voor dementerenden te laten gaan. Het meisje knikt begrijpend. Omdat ze ook de moeilijke financiële situatie kent, duikt ze meteen in haar documentatiefolders en zegt dat de mutualiteit in beperkte mate tussenkomt bij opvang in zo'n dagopvangcentrum. Dat is alvast goed nieuws... straks maar even enkele simulaties maken en kijken hoever ik kom met het beschikbare budget. Ik krijg ook nog enkele adressen mee van rusthuizen in de buurt die ook degelijke dagopvang bieden voor dementerenden. Tot slot vertel ik haar dat ik ook een 'zorgoverleg' plan en meteen biedt zij aan de organisatie daarvan door te geven aan diegene die daarvoor binnen de mutualiteit instaat. Weer iets wat ik niet wist dus... dat je ook daarvoor bij hen terecht kan... Maar vermits de dame van het OCMW me enkele maanden geleden al had aangeboden om een dergelijk overleg te organiseren, bedank ik het meisje hartelijk en leg ik haar uit dat ik maar beter eerst de 'gewone' weg bewandel... ook al heb ik niet echt het volste vertrouwen in het organisatietalent van de dame van het OCMW. Het meisje begrijpt me volkomen en drukt me op het hart om - mocht het toch niet vlotten met het OCMW - zeker niet te aarzelen om opnieuw contact op te nemen. Weer heel wat informatie rijker en met een warm gevoel nemen we afscheid van elkaar.
Van daaruit rijd ik meteen naar het OCMW. Ik wil het graag zo kort mogelijk houden want er zit een lange wachtrij in de hall... iets waarvan ik eigenlijk niet goed weet of ik dat nou goed of slecht vind. Want enerzijds betekent dit dat heel wat mensen tóch de weg vinden en de durf hebben zich tot deze dienst te wenden om hulp te vragen, maar anderzijds betekent het natuurlijk ook dat er blijkbaar heel wat mensen ook effectief die hulp nódig hebben. Enfin... ik kom meteen terzake en vraag of er een zorgoverleg kan georganiseerd worden. Daarbij geef ik meteen aan wie er allemaal aanwezig zou moeten zijn en bied ik ook aan om dat zorgoverleg bij mij thuis te laten doorgaan. Verder beloof ik om haar meteen bij thuiskomst de contactgegevens van iedereen die ik erbij wil, te mailen. De dame zit naarstig al mijn wensen neer te pennen en ik krijg stilaan weer wat hoop dat mijn gebrek aan vertrouwen in haar eigenlijk misplaatst was. Bij thuiskomst mail ik haar, zoals beloofd, meteen alle contactgegevens van de mensen die ik graag allemaal zo snel mogelijk samen zou hebben voor een zorgoverleg. Daarbij denk ik dan aan de huisarts, de dame van de thuisbegeleidende dienst, het hoofd van de thuisverpleging, de dame van de gezinshulp die er het vaakst komt... Met zo'n zorgoverleg hoop ik al deze mensen die bij de zorg voor mijn schoonmoeder en schoobroer betrokken zijn, op dezelfde lijn te krijgen zodat we hen nog beter samen kunnen begeleiden bij alle veranderingen die er toch zitten aan te komen. Er moet ook besproken worden hoe het eventueel verder zou kunnen gaan met mijn schoonbroer wanneer mijn schoonmoeder meerdere dagen naar een dagopvangcentrum zou gaan of wanneer ze eventueel definitief zou opgenomen worden in een rust- en verzorginstehuis. Enfin... ik heb alle gegevens gemaild naar de dame van het OCMW maar hoor voorlopig niets. Na enkele dagen bedenk ik dat het misschien niet slechter zou zijn als ook de mensen van Oikonde bij dat zorgoverleg aanwezig zouden zijn. Ik heb hen immers ervaren als zeer deskundig en bovendien zullen zij in de toekomst mijn schoonbroer ook voor een stuk gaan begeleiden in het kader van 'wonen met ondersteuning van particulieren'. Ik denk dan ook dat hun inbreng op zo'n zorgoverleg van zeer grote waarde zou kunnen zijn. Dus bel ik de dame van het OCMW op om haar te vragen ook met de mensen van Oikonde contact op te nemen. En op dat moment blijkt dat mijn intuïtie me uiteindelijk toch weer niet bedrogen heeft. Ze bekent me nog niets te hebben ondernomen en zegt eigenlijk té veel werk te hebben. Vroeger zou zoiets me ontzettend kwaad gemaakt hebben... en eigenlijk vind ik dit ook nu absoluut niet kunnen, maar uiteindelijk heeft niemand er iets aan dat ik me kwaad maak. Ik blijf dus kalm en zeg dat ik het wel begrijp. Maar uiteindelijk wil ik dat zorgoverleg natuurlijk wél zo snel mogelijk georganiseerd zien. Dus vraag ik of ze het erg zou vinden als ik de organisatie ervan in handen geef van de mutualiteit. Zelfs aan de telefoon hoor ik haar opluchting. Ze vindt het een heel erg goed idee. Ik aarzel dan ook geen moment meer en neem telefonisch contact op met de sociale dienst van de mutualiteit. Het meisje belooft om nog diezelfde dag al mijn gegevens door te geven aan de bevoegde persoon en reeds de volgende dag krijg ik inderdaad een telefoontje van de dame die instaat voor de organisatie van dergelijk zorgoverleg. Ik ben aangenaam verrast door de professionaliteit waarmee ze alles aanpakt en heb er nu ook alle vertrouwen in dat het goed komt.
Inmiddels heb ik een telefoontje gekregen van de huisarts dat ik de ingevulde formulieren kan komen ophalen. Met de ingevulde katz-schaal ga ik ook meteen naar het plaatselijke WZC waar mijn schoonmoeder nu sinds enkele maanden is ingeschreven. De sociaal assistente brengt de cijfertjes van de katz-schaal in in het computersysteem, want zo ingewikkeld blijkt die 'beoordeling' dan te zijn dat het door een computer moet gebeuren. Gelukkig, deze keer scoort mijn schoonmoeder wél hoog genoeg om onder de categorie Cd ingeschreven te worden. Maar dan blijkt dat dat absoluut nog niet wil zeggen dat ze ook snel aan de beurt zal zijn voor opname. Tenzij we natuurlijk zouden opteren voor een tweepersoonskamer... die zijn immers minder in trek en bovendien is de dagprijs voor deze kamers goedkoper dan die voor een éénpersoonskamer. De sociaal assistente zegt er ook meteen bij dat nadien - wanneer mijn schoonmoeder zou opgenomen zijn - nog altijd een vraag tot overstappen naar een éénpersoonskamer kan worden ingediend. Dergelijke interne transfers hebben overigens absolute voorrang op nieuwe opnames. Ik ga dan ook meteen akkoord met een inschrijving voor een tweepersoonskamer. En wat blijkt? Daarvoor zou mijn schoonmoeder zelfs op de eerste plaats komen te staan. Bovendien had een dame die nu op een tweepersoonskamer verbleef, een aanvraag ingediend voor een éénpersoonskamer. Het duurde nog een tijdje voor het echt tot me doordrong, maar daardoor had mijn schoonmoeder in feite absolute voorrang op iedereen. Want als er een plaatsje zou vrijkomen op een éénpersoonskamer, zou die dame van de tweepersoonskamer 'doorschuiven' en kwam daar een plaatsje vrij. En als er een plaats zou vrijkomen in een tweepersoonskamer, stond mijn schoonmoeder sowieso op de eerste plaats. Maar op dat moment dringt dat nog niet echt door. Wel heb ik een beetje een dubbel gevoel... want eigenlijk ga je vanaf dat moment zitten wachten op de dood van één van de bewoners. Een beetje cru gesteld misschien, maar zo IS het wél. Het besef ook dat vanaf dat moment iedere dag hét telefoontje kan binnenkomen dat er een plekje vrij is, is raar. Het is iets wat ik ook héél erg duidelijk probeer over te brengen naar mijn man en schoonzusje... dat ze zich terdege bewust moeten zijn van het feit dat het opeens wel eens heel erg snel zou kunnen gaan... Maar voorlopig gaat het leven gewoon verder. En de volgende week heb ik nog twee belangrijke afspraken. Eentje in een ander nabijgelegen rusthuis (dat trouwens een veel goedkopere dagprijs zou hanteren dan het plaatselijke WZC) en de tweede afspraak is die met het dagopvangcentrum. Maar daarover een volgende keer meer...
