Als alles tegenzit, hebben we denk ik allemaal wel eens de neiging om overal de brui aan te geven. Dat is in de mantelzorg zeker niet anders. Wanneer de zorg die je wilt geven niet aanvaard wordt of wanneer alles wat je wilt regelen mislukt, dan vraag je je wel eens af waarom je het eigenlijk allemaal nog doet. En het is natuurlijk niet slecht om jezelf af en toe eens op die manier in vraag te stellen, want 'mantelzorgen' kan je volgens mij alleen maar goed doen vanuit de juiste motivatie en niet omdat je je moreel verplicht voelt of louter omdat het om een familielid gaat. Dus in die zin moeten we misschien wel dankbaar zijn voor wat tegenkanting af en toe. Het houdt ons scherp en zorgt vaak voor extra daadkracht. Zo heb ik het althans ervaren...

11 december 2008: het eerste wat ik doe, is langsgaan op het postkantoor om de aangetekende gerechtsbrieven op te halen. Zoals verwacht is het dus inderdaad het vonnis van het Vredegerecht waarbij ik aangesteld word als voorlopige bewindvoerder zowel voor mijn schoonbroer als voor mijn schoonmoeder. Bij het vonnis zit ook een voorgedrukt formulier dat ik eenvoudig kan invullen om mijn opdracht te aanvaarden. Handig is dat. Hoef ik daar alvast niet meer zelf een brief voor op te stellen. Even langs huis, beide formulieren tot aanvaarding invullen en in een omslag stoppen, postzegel erop en klaar. De tegenslagen van de voorbije dagen en weken lijken me wel nieuwe moed te geven. Ik ben vastbeslotener dan ooit om dit goed te doen. Niet alleen mijn taak als voorlopig bewindvoerder, maar het 'zorgen' in het algemeen. Door alles weer eens wat meer te relativeren en me niet te laten meeslepen in negativisme omwille van de tegenslagen, ben ik gaan beseffen dat er eigenlijk ook heel veel dingen goéd gaan. Bovendien heb ik de laatste maanden meermaals mogen ervaren dat ik in staat ben mensen méé te krijgen in mijn betrokkenheid bij de dramatische situatie waarin mijn schoonmoeder en schoonbroer zich bevinden en daarmee ook in mijn denkproces en in mijn zoeken naar oplossingen. Verder is mijn relatie met mijn schoonbroer toch ook behoorlijk geëvolueerd de laatste maanden. Over het algemeen heeft hij best wel wat vertrouwen en respect voor me gekregen... iets wat hij vroeger alleen maar voor zijn vader had, die jammer genoeg al meer dan 20 jaar overleden is. Tijd dus om op die positieve dingen voort te bouwen.

Voor alle zekerheid ga ik eerst maar even langs de beide banken waar mijn schoonbroer en schoonmoeder klant zijn en ik breng hen alvast op de hoogte van het uitgesproken vonnis. Bij allebei moet ik alsnog een afspraak vastleggen om alle formaliteiten verder te regelen, maar op deze manier weten ze alvast dat mijn schoonbroer en schoonmoeder geen bank- en geldverrichtingen meer mogen uitvoeren.

Vervolgens ga ik, samen met mijn man, langs bij mijn schoonbroer en schoonmoeder. Het is de bedoeling dat mijn man daarbij 'mijn grote beschermer' gaat spelen. Na wat er gebeurd is, is het wellicht het ideale moment om mijn schoonbroer duidelijk te maken dat wat hij gedaan heeft - het (bijna) slaan van een vrouw - absoluut niét kan. Voor we bij hen binnengaan, overloop ik met mijn man even enkele verschillende mogelijke scenario's en de manier waarop we zullen reageren. Als we binnengaan, zitten ze allebei in de keuken. Ideaal vind ik dat. Op die manier kan ik mijn schoonbroer makkelijker even apart nemen, terwijl mijn schoonmoeder in de keuken wat probeert op te ruimen. Haar inmenging - en zelfs haar loutere aanwezigheid - zou met zekerheid afbreuk doen aan de impact van ons optreden. Ik roep mijn schoonbroer binnen en ik merk meteen aan zijn houding dat hij zich érgens zélf misschien wel al een beetje bewust is van het 'foute' van zijn handelen de vorige dag. Ik hou het dan ook bewust rustig en vertel hem dat ik naar de dokter geweest ben met mijn enkel en dat het al bij al wel meevalt... en meteen erachteraan vraag ik of hij eigenlijk wel beseft wat hij gedaan heeft. Ik zie hoe hij meteen een wat schichtige blik op mijn man werpt, die uiteindelijk niét aanwezig was bij het incident. Opnieuw vraag ik hem - nu iets explicieter - of hij wel beseft dat hij gedreigd heeft om een vrouw te slaan? Wat volgt is een wat schuldbewust 'hmmm'. En dan mengt mijn man zich in het gesprek door op een rustige doch tamelijk besliste toon te zeggen dat dat absoluut niet kan en dat excuses eigenlijk niet zouden misstaan. Tot mijn grote verbazing lijkt mijn schoonbroer dit écht metéén te begrijpen en volgt er een 'sorry' uit zijn mond. Ik aanvaard dan ook uitdrukkelijk zijn excuses en mijn man benadrukt nogmaals dat zoiets nooit meer mag gebeuren. Daarmee is het hoofdstuk ook afgesloten. Bij het buitengaan, kan ik een glimlach niet onderdrukken.

Volgend probleem: oppas vinden voor mijn schoonmoeder op dinsdagnamiddag. Voor alle zekerheid neem ik nog even contact op met de coördinatrice van de oppasdienst van de mutualiteit waarbij mijn schoonmoeder is aangesloten, maar zoals enigszins verwacht kan zij me niet helpen. Toch blijkt ook dit contact uiteindelijk niet tevergeefs. Zij vertelt me over Oikonde en over het systeem 'wonen met ondersteuning van particulieren' (WOP). De zorg die ik de voorbije maanden aan mijn schoonbroer besteed heb, lijkt helemaal binnen dat systeem te vallen en dat zou betekenen dat ik niet alleen recht zou kunnen hebben op een maandelijkse financiële vergoeding voor die zorg, maar - en dat is voor mij véél belangrijker - dat ik ook zélf ondersteuning zou kunnen krijgen bij die zorg. Het is iets wat ik zeker verder ga onderzoeken van zodra ik alle administratieve rompslomp rondom de voorlopige bewindvoering achter de rug heb. De coördinatrice maakt me trouwens nog extra blij door me te vertellen dat zij - mede dankzij mijn enthousiasme, inzet en positieve betrokkenheid bij de hele problematiek - opnieuw meer zín gekregen heeft in haar job. Mooi, toch? Zo zie je dat een telefoontje met negatief nieuws (want uiteindelijk heb ik nog steeds geen oppas) toch heel veel positiefs in kan houden.

Omdat het probleem van de oppas toch wel vrij snel moet opgelost raken, besluit ik mijn stoute schoenen aan te trekken. Eén van mijn buren heeft een belangrijke positie binnen een andere mutualiteit dan deze waar mijn schoonmoeder lid van is... en het is wellicht 'not done', maar met het gezegde 'niet geschoten, is altijd mis' in gedachten, waag ik toch mijn kans en klop bij hem aan. Ik vertel hem zo kort mogelijk het hele verhaal... ben ook eerlijk inzake het feit dat mijn schoonmoeder geen lid is van zijn mutualiteit (en dat ook niet zal worden, want ik wéét gewoon dat dit tegen de wens van mijn schoonmoeder zou ingaan)... en zelfs tijdens het vertellen, merk ik dat ook deze man meteen begrijpt hoe schrijnend de toestand eigenlijk is. Hij belooft me ook meteen de volgende dag de nodige mensen aan te spreken die mijn vraag dan kunnen bekijken en hij maakt zich sterk dat mijn probleem tegen nieuwjaar wellicht zal opgelost zijn. Ik heb er ook alle vertrouwen in en bedank de man uitdrukkelijk.

Dan is het tijd om alle administratie ivm de voorlopige bewindvoering op orde te brengen. De vrederechter had gezegd dat ik daar toch al snel een maand zou mee bezig zijn, maar dat lijkt me toch wel heel erg lang. Maar goed, ik ben dan ook nogal een doorzetter op dat gebied. Ik pleeg het ene na het andere telefoontje naar nutsbedrijven, belastingen, pensioendienst, enz... schrijf de nodige brieven waar ik telkens een kopie van het vonnis aan toevoeg... en enkele dagen later ben ik daarmee eigenlijk zo goed als klaar. Rest me nog alleen het opmaken van de 'opgave van het te beheren patrimonium'... en dan kunnen we eigenlijk min of meer weer overgaan tot de orde van de dag. Na een bezoek aan de banken, het verzekeringskantoor en het kadaster heb ik zowat alle benodigde gegevens. Nog enkel een inventaris opmaken van alle goederen van zowel mijn schoonmoeder als mijn schoonbroer en dan is het klaar. Uiteindelijk kruipt daar nog het meeste tijd in. Want alle spulletjes die mijn schoonbroer de laatste jaren in zijn koopwoede verzameld heeft, wil ik graag stuk voor stuk inventariseren met de bedoeling aan de vrederechter de toestemming te vragen te trachten deze spullen te verkopen. Iets wat ik nog maar eventjes niét vertel tegen mijn schoonbroer. Want dat dit voor enorme tegenkanting zal zorgen, dat lijdt geen enkele twijfel.

Op 18 december 2008 ben ik helemaal klaar. De opgave van het te beheren patrimonium, met inbegrip van een volledige inventaris én een vraag tot bijzondere machtiging om bepaalde bezittingen te mogen verkopen is op de bus. Met toch een beetje triomfantelijk gevoel denk ik: voila... precies een week heeft het geduurd. Maar uiteindelijk begint het nu natuurlijk pas... mijn taak als voorlopig bewindvoerder... want vanaf nu moet ik natuurlijk het volledige beheer van hun goederen waarnemen en daarbij alle inkomsten en uitgaven dagelijks bijhouden. Iets waartoe ik inmiddels al een Excel bestandje heb opgezet, dus ook dat komt vast goed. Maar daarnaast blijf ik natuurlijk mantelzorger en wie weet binnenkort ook 'steungezin' in het kader van WOP. Inmiddels heb ik ook een telefoontje gekregen van de verantwoordelijke van de oppasdienst van de christelijke mutualiteit: vanaf 5 janurari kunnen ze wekelijks iemand sturen om op dinsdagnamiddag bij mijn schoonmoeder te blijven. Het feit dat mijn schoonmoeder geen lid is, vormt blijkbaar geen enkel beletsel en de prijs is schappelijk. Problem solved. Ondanks het feit dat de hele toestand hiermee natuurlijk niet echt minder problematisch geworden is, vind ik dit alles toch best wel een mooie manier om het nieuwe jaar tegemoet te gaan, niet? Wordt vervolgd...

12-09-2010 om 00:00 geschreven door Martine Vangaver