voor wie te maken heeft met (demente) bejaarden, fysiek en mentaal gehandicapten en met alle andere hulpbehoevenden die hun weg niet vinden in het doolhof van de sociale voorzieningen
(foto: officieel logo Zorgsite; een product van ShareCare.nl)
Diegenen die mijn blog regelmatig volgen, weten dat ik normaliter 'chronologisch' de gebeurtenissen weergeef zoals ik ze sinds twee jaar ongeveer beleef in de mantelzorg voor mijn dementerende schoonmoeder en haar mentaal gehandicapte zoon. In dat verhaal - dat uiteindelijk de motivatie vormt tot het schrijven van deze blog (zie ook het eerste bericht: "als het leven te snel gaat") - ben ik op dit moment in december 2008 aanbeland. Maar wat ik gisteren (13 augustus 2010) beleefde, is zó mooi en zó belangrijk dat ik het metéén wil vertellen. Vandaar dit 'intermezzo'.
Wie mijn blog volgt, heeft (hopelijk) al wel gemerkt hoe passioneel ik begaan ben met het hele idee dat ons 'zorgbeheer' toch heel anders en béter zou moeten kunnen. Nog vóór ik hier effectief begon te schrijven, dacht ik: met alle nieuwe mogelijkheden die het internet ons biedt, moet het toch mogelijk zijn iéts in beweging te krijgen... om contacten te leggen met gelijkgestemden en dan hopelijk sámen iets te bereiken. Daarom opende ik eerst een account op Hyves, later op facebook en nog later ontdekte ik ook Twitter. Dat laatste is iets wat mijn 20-jarige dochter soms afdoet als 'zever'. En dan probeer ik haar telkens uit te leggen dat ik het eigenlijk enkel gebruik om mijn blog wat meer bekendheid te geven, maar vooral ook om (hopelijk) meer contacten te kunnen leggen met mensen die ook met zorgbeheer bezig zijn... om te netwerken dus, zeg maar. Misschien is het wel iets wat eigen is aan mijn generatie, die opgroeide zonder mobiele telefoons, zonder internet... misschien is het wel precies omdat we de ontwikkeling van al die nieuwe technologie van dichtbij meemaakten, dat we er de grote mogelijkheden misschien nog béter in herkennen. Want het is inderdaad zoals Jean-Paul Toonen in zijn blog 'Footprint' schrijft: "dat we over een oceaan aan mogelijkheden beschikken om de problemen van deze wereld om te vormen tot kansen."
Enfin... op Twitter ging ik al snel enkele mensen volgen die met zorgbeheer bezig zijn en veel van hen behoren inmiddels ook tot mijn 'followers' en zijn vaak ook trouwe lezers van mijn blog. Het enige minpuntje - als je het al zo mag noemen - is dat de meeste van die mensen Nederlanders zijn. Niet verwonderlijk eigenlijk, want als we heel eerlijk zijn, kunnen we niet anders dan toegeven dat men in Nederland heel anders, en mijn inziens ook veel béter, omgaat met de ouderen en de mindervaliden in onze maatschappij, dan wij hier in België. Het was dan ook met heel veel bewondering dat ik de tweetberichten las van ShareCare die een 'zorgsite' ontwikkelde. Zelfs in de korte tweets die ze de wereld insturen, voél je het enthousiasme waarmee deze mensen met de hele materie bezig zijn. Toen ik halfweg deze week dan ook in een tweet van hen las hoe ze onderweg waren naar Lubbeek, een dorpje niet zo héél erg ver bij me vandaan, kon ik het niet laten daarop te reageren. Nog groter werd mijn verwondering én nieuwsgier toen ik de volgende dag las dat ze er contact gehad hadden met een Vlaams koppel met een zorgsite. Het is voor het eerst dat ik er écht begin in te geloven dat de toepassing van zo'n zorgsite hier in de toekomst misschien toch ook tot de mogelijkheden gaat behoren. Het één leidde tot het andere en uiteindelijk had ik gisteren het voorrecht en het genoegen om telefonisch in gesprek te gaan met Saskia Vermeulen, psychologe en directeur-eigenaar van ShareCare.nl. Ze vertelde me hoe men op dit moment hier in België bezig is met een proefproject. Want ofschoon de door haar ontwikkelde 'zorgsite' een ideale 'tool' is voor mantelzorgers en de hun omringende familie en vrienden (kijk maar eens naar het animatiefilmpje op hun website die de toepasbaarheid zo mooi illustreert), zou het natuurlijk helemaal ideaal zijn mochten ook de verschillende thuiszorgdiensten meedoen. Nu is de zorgsituatie voor mijn schoonmoeder en schoonbroer sinds december 2008 in zoverre gewijzigd dat ik tijdens mijn gesprek met Saskia in eerste instantie denk dat het opstarten van een zorgsite voor mijn schoonbroer op dit moment niet echt voordelen zou bieden. Toch biedt Saskia me aan om hun zorgsite (ook na de gratis proefmaand) uit te proberen, eventueel met de gegevens van destijds, toen het gebruik van zo'n zorgsite dé oplossing zou geweest zijn om de communicatie en de samenwerking tussen iedereen die bij de zorg betrokken was te vergemakkelijken. Ik aanvaard haar aanbod dankbaar en ga na ons telefoongesprek ook meteen verder 'rondneuzen' op hun site.
Maar er moet natuurlijk ook nog wat huishoudelijk werk verricht worden en ik ga aan de slag. Maar het laat me niet los. En hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik - wellicht weer té naief optimistisch, maar toch - toch ook mogelijkheden zie om de zorgsite tóch voor mijn schoonbroer te gebruiken. Want uiteindelijk ben ik nu ook nog steeds bezig met bellen of mailen met de verschillende organisaties die betrokken zijn bij de begeleiding van mijn schoonbroer. Zo zijn er de mensen van 'Wonen en Werken', de mensen van het arbeidsproject zélf, de mensen van GTB, de vaste begeleider van Oikonde en mijn schoonzusje. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer mogelijkheden ik zie. Ik kan bijna niet wachten tot al deze mensen uit vakantie terug zijn, want ik wil het er zéker met hen over hebben en zal zeker mijn uiterste best doen om hen te overtuigen het minstens eens uit te proberen. Jullie hebben het vast al wel gemerkt dat ik ontzettend enthousiast ben over de zorgsite van ShareCare.nl... en het ideaal zou natuurlijk zijn dat we het allemaal zoveel mogelijk gaan gebruiken (want het is écht een uitstekende tool) en als we er dan ook onze ervaringen delen met bijvoorbeeld de coördinatrice van de gezinshulp van onze plaatselijke OCMW's of met andere thuiszorgdiensten... wie weet wat we dan samen kunnen bereiken, toch?
