Vandaag was het weer vroeg opstaan om naar school te gaan. We zaten zonder wáter in ons huis, dus ik was voor niets vroeger opgestaan om nog een douche te nemen! Ik hoorde van Señorita Céci dat zaterdag ons voetbalploegje gewonnen was met 8-0 tegen het zesde leerjaar ( aiaiai nu denken ze zeker dat het aan mij lag dat we vorige keer verloren zijn! ik zal de volgende keer mijn best maar doen!) Daarna was de directeur heel verbaasd dat we er waren want hij dacht we in Monpiché zaten ( hij is soms nogal vergeetachtig). We legden uit dat we pas woensdag naar Monpiché gingen. s Morgens vertelde de directeur dat hij heel droevig was omdat er deze zaterdag oorlog was uitgebroken in Ecuador, wij dachten dat we het verkeerd begrepen hadden en dat het deze zaterdag een herdenking was ofzo. Maar toen we meer uitleg vroegen bij Señorita Mariana zei ze ons dat deze zaterdag de Columbianen waren binnengevallen in Ecuador en dat er in het Noorden nu dus oorlog aan de gang is. Daar kregen we wel veel vragen bij: was het gevaarlijk? Waarom is het oorlog? Wat bedoelen ze met oorlog? Is het gevaarlijk voor de burgers? Is het ook gevaarlijk voor de mensen hier en voor ons? Maar we kregen niet veel antwoorden, dus we besloten het aan Susana te vragen. Daarna deed ik mijn onthaal en maakte ik een werkblaadje met de kinderen voor het cijfer 4. Na de speeltijd was er nog een incident, maar dat vertel ik liever nu niet, want ik ben er wel heel erg door aangedaan. Ik vertel jullie het wel als ik er klaar voor ben. Na de speeltijd zei señorita Céci dat ze weg moest, want de school van haar zoon had gebeld dat hij in het ziekenhuis lag ( ik weet niet goed wat er was). Ik heb de kinderen het spelletje Schipper mag ik overvaren aangeleerd. In het begin was dat heel moeilijk voor de kleuters, maar eens dat ze de bedoeling helemaal doorhadden, vonden ze het wel heel leuk! Daarna deed ik enkele zintuigspelletjes met de kleuters. Ik deed een schrijfoefening en legde hun huiswerk uit en daarna was het weer tijd om naar huis te gaan. Opeens begon de stilste jongen van de klas ( waarvan ik vermoed dat hij heel slechthorend tot doof is) heel luid te wenen en hij was helemaal in paniek. Ik nam hem bij mij en vroeg wat er scheelde. Hij was zo in paniek dat hij niet uit zijn woorden geraakte! Ik heb hem dan eerst even gekalmeerd en vroeg dan wat er scheelde, hij vertelde me dat hij heel veel pijn had aan zijn linkerbovenarm. Ik deed zijn trui en T-shirt uit om te kijken of ik iets zag, maar ik zag er helemaal niets verkeerd aan. Ik vroeg hem of hij gevallen was ofzo, maar hij zei dat het er ineens was. Ik maakte me toch ongerust want hij kon zijn arm nog bewegen en er alles mee doen, maar het kind was ocharme zo in paniek, hij begon bijna te hyperventileren! Ik ben dan maar met hem naar Señorita Mariana geweest, want ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik moest doen. Señorita Mariana gaf hem een pilletje tegen de koorts, maar volgens mij had hij helemaal geen koorts! Ik ben dan maar met hem terug naar de klas gegaan om hem verder wat te kalmeren, in het begin was dat wel heel moeilijk, hij was écht in paniek. Maar toen ik een boekje had genomen om voor te lezen, ging het al veel beter! Na een tijdje kwam zijn moeder binen en vertelde ik wat er aan de hand was. Ik hoop maar dat het niet ernstig is, want ik maak me toch een beetje ongerust! Na school gingen we naar de Choko Banana en vroegen natuurlijk meteen hoe dat nu zat met die oorlog. Susana stelde ons meteen gerust en zei ons dat er Colombianen ( criminelen van de maffia) waren binnengedrongen in Ecuador en dat Colombia die nu heeft gevonden en heeft neergeschoten. Ecuador is nu kwaad op Colombia omdat zij daar niet eerst de toestemming hebben gevraagd en gewoon zijn binnengedrongen. Colombia is kwaad op de president van Ecuador (Correa) omdat zij vermoeden dat hij samenspande met de criminelen. Ze weten niet echt wat er nog gaat volgen, maar het is dus ook een beetje een politieke kwestie. Dus jullie moeten jullie niet ongerust maken voorlopig ben ik hier veilig hoor!!! Daarna hebben we gegeten en heb ik even met thuis gebeld. Het was wel leuk om het thuisfront nog eens te horen! Daarna gingen we naar huis om onze kleren te halen om te wassen in de Choko Banana ( want we hebben geen water). Toen we aankwamen merkten we op dat we onze sleutel waren vergeten in de Choko Banana, dus zijn we helemaal terug gemoeten om die te gaan halen. Daarna wasten we onze kleren bij Susana thuis en gingen we terug naar huis. Daarna werkte ik nog wat voor school en ging ik slapen.
Vandaag zijn Droïma en ik vrij vroeg opgestaan, want we wilden nog een uitstap maken die Susana ons had aangeraden. De jongens waren nog in dromenland, ze gingen ook niet meegaan want ze moesten op tijd de bus nemen naar Tena ( dat is nog 5 uur met de bus en ze wilden wel voor het donker thuis zijn). Wij namen de bus naar Otovallo, dat was ongeveer 2 uur op de bus zitten. Otovallo is een klein dorpje met een hele grote markt vol Ecuadoriaanse spulletjes! (Daar ben ik ondertussen verzot op!) Na een tweetal uurtjes bekijken en kopen namen we de bus verder naar Cuicocha. Toen we aankwamen in Cuicocha namen we een taxi die ons naar de vulkaan Cuicocha bracht. Deze vulkaan was vroeger niet actief en er was heel veel sneeuw op de top van de vulkaan, maar opeens is de vulkaan toch uitgebarsten, waardoor al de sneeuw gesmolten is en er een groot meer ontstaan is rondom de vulkaan. Het was écht een heel mooi uitzicht! Daarna namen we de taxi terug naar het centrum van Cuicocha. We moesten daar wachten op een bus die terug naar Quito reed, we kwamen nog een motorbende tegen die we wat beter hebben leren kennen. Echt grappige mannen, ze vertelden ons dat ze na 2 pintjes zat waren en vielen bijna achterover toen we vertelden dat we in België bijna 270 verschillende bieren hebben! Even later was onze bus er en vertrokken we naar Quito. We hadden gisteren met een vriend van Arturo afgesproken dat we met hem verder konden doorrijden naar Ambato, maar hij nam zijn GSM niet op, dus hebben we maar een bus naar Ambato genomen ( wel jammer want dat scheelt een uur! ( we waren vrij dom geweest want ondertussen hadden we niet meer zoveel geld en we moesten nog een bus nemen!). Na 3 uur op de bus te zitten, riep de chauffeur dat wij hier moesten uitstappen ( we hadden op voorhand gevraagd of hij ons kon roepen als we in Ambato waren). Daar stonden we dan: twee onschuldige meisjes helemaal meurig van de busreis, in het donker ergens ver buiten het centrum van de stad zonder geld om een bus of taxi te nemen En voor mij was het al heel snel duidelijk, we moesten hier snel weg want het was hier niet echt een buurt om te treuzelen! Dus hebben we maar gewoon de eerste de beste taxi genomen naar de Choko Banana. Daar aangekomen hebben we dan even geld geleend van Susana om de taxichauffeur te kunnen betalen. (Dat zullen we toch geen twee keer voorhebben, want voor hetzelfde geld geraak je zelfs niet meer tot in Ambato!) In de Choko Banana namen we ons materiaal voor school ( dat hadden we vrijdag daar laten liggen) en gingen naar huis. We werkten nog wat verder voor school en gingen dan slapen. Ik was helemaal uitgeput want we hadden vandaag ongeveer 9 uur op een hobbelende bus gezeten, dat slorpt serieus energie!
Vandaag, na zoveel dagen, eindelijk nog eens kunnen uitslapen, daar heb ik wel heel veel van genoten! Daarna zijn we naar de winkel gegaan ( de jongens kunnen in Tena niet zo heel veel kopen van voeding dus hebben ze hier enkele dingen gekocht die ze in Tena niet kunnen kopen). Daarna zijn we op een terrasje gaan ontbijten. Daarna namen we een taxi naar het centrum van Quito geweest, en hebben daar dan even rondgekeken. Daarna gingen we iets drinken op een terrasje, aan de overkant van het terrasje zagen we een theater en dat sprak ons wel aan om eens te bekijken. Het theater was vroeger 1 van de grootste theaters in Zuid-Amerika. Maar het heeft er in 1999 door een gaslek gebrand, vele stukken waren verwoest. Het was eigenlijk heel interessant om te fotos van de brand te zien en fotos van vroeger te zien en dan te vergelijken met wat het nu is. Daarna zijn we iets gaan eten. We hadden afgesproken met Fernando, hij was er dus ook. Daarna gingen we met zn allen naar een café geweest waar het groepje van Arturo moest optreden. Het groepje heet Sudakaya en is vrij bekend in Ecuador, met Carnaval sluiten ze telkens het weekend af voor een publiek van meer dan 10 000 man! We hadden er natuurlijk al veel over gehoord, dus deze kans wilden we zeker niet laten liggen! Ik vond het optreden echt goed! Na het optreden gingen we eerst iets drinken in een Engelse pub daarna gingen we terug naar the Bungalow om de andere Belgen en Nederlanders terug te ontmoeten. Toen het feestje gedaan was wilden we eigenlijk naar goede gewoonte ne pitta gaan steken maar aangezien ze dat hier niet hebben, hebben we dan nog maar afgesloten met een pintje in een café. Uiteindelijk lagen we tegen 5 uur toch in ons bed en vielen als een blok in slaap!
Vanmorgen opnieuw een taxi genomen, want señorita Céci moest naar een cursus dus ze kwam niet. De directeur vertelde ons vanmorgen dat hij onze mapjes met officiële documenten heeft teruggevonden, wat een opluchting! ( Hij was ze vergeten in het ministerie van onderwijs). Daarna begon ik aan mijn onthaal, het was een hele zware dag vandaag, want ik denk dat de kinderen een beetje nood hebben aan vakantie, het was voor hen heel moeilijk om zich te concentreren. Na het onthaal maakte ik een knutselwerkje rond het cijfer 4 met de kinderen. Toen ze klaar waren had ik nog even tijd en deed ik de stoelendans nog eens met de kinderen. Daarna was het speeltijd. Daarna wilde ik het spelletje Schipper mag ik overvaren uitleggen en spelen met de kinderen. Maar de kinderen waren heel druk en waren heel de tijd aan het praten. Dan heb ik eerst maar een spelletje aangeleerd om de kinderen rustig te laten worden. Daarna kwam de directeur binen om te kijken wat ik aan het doen was. Ik had juist een kind aan de kant gezet omdat hij niet wilde luisteren, de directeur vroeg meteen wat hij daar aan het doen was. ( Ze zijn hier niet gewoon om op deze manier te straffen.) Ik vertelde hem dat ik het kind even aan de kant had gezet omdat hij even niet wilde luisteren. De directeur werd een beetje boos op me omdat ik het kind niet naar hem had gestuurd ( geen haar op mijn hoofd dat daaraan denkt!) Toen vroeg hij of ik een riem bij had, ik zei maar vlug nee en zei dat dat ook niet nodig was, ik praatte even met het kind en liet hem toen vlug naar zijn plaats gaan. Daarna hoorde de directeur alle kinderen uit over wat ik allemaal deed met hen. Ze moesten ook de liedjes zingen die ik hen aangeleerd had ( wat ze trouwens heel goed deden!) Daarna gaf de directeur mij een knuffel en zei me dat ik goed bezig was ( vreemde manier van een compliment te geven hé?) Daarna heb ik hem subtiel gezegd dat de kinderen eigenlijk al een kwartier gedaan hadden met school ( het is altijd heel moeilijk en spannend om zon dingen te zeggen want je weet nooit hoe hij gaat reageren!). Hij zei me dat hij nog 5 minuten iets moest zeggen, daarna mochten de kinderen door. Na school zijn we meteen naar de Choko Banana gegaan, hebben we gegeten en zijn we naar Quito vertrokken. Na 3 uur op een hobbelige bus te zitten, kwamen we aan in de busterminal van Quito. We namen een taxi naar de plaats waar de jongens zaten. De jongens hadden afgesproken met nog 3 Belgen uit onze school die toerisme studeren. Daar hebben we dan eerst iets gedronken, ik kreeg al meteen van de jongens de bijnaam Pocahontas omdat ik ondertussen al ongeveer even bruin zie als de Ecuadoriaanse bevolking . Daarna zijn we Mexicaans gaan eten. We gingen nog even langs de appartementen van de Belgen en daarna gingen we naar het appartement van Arturo. Daar aangekomen waren alle vrienden van Arturo op het appartement ( ik kan u verzekeren het zijn allemaal nogal ruige mannen zenne!). We hebben dan wat kennis gemaakt met de vrienden van Arturo en tegen half 11 zijn we vertrokken om het nachtleven van Quito eens te gaan verkennen. Eerst gingen we nog even naar Yannick ( 1 van die 3 Belgen) zijn appartement geweest om hem op te halen. We hadden afgesproken met nog 3 andere Belgen en 4 Nederlanders in The Bungalow ( = een soort van discotheek). Ze zijn hier soms wel discriminerend: de jongens moesten 4 dollar inkom betalen en de meisjes mogen gratis binen ( goed voor ons natuurlijk!). Daarna hebben we iedereen zo een beetje beter leren kennen en het werd een hele leuke avond, tegen 3 uur gingen we toch maar slapen in het appartement van Arturo, want we waren toch wat moe van de laatste weken.
Vandaag namen we opnieuw een taxi want Señorita Céci ging voor de speeltijd naar de dokter gaan, dus ze kwam niet naar school. Toen we aankwamen vroeg de taxichauffeur weer veel meer normal dan anders, maar we hebben ons niet laten doen hoor, we weten ondertussen wel hoe we dat moeten aanpakken. Daarna hadden de kinderen eerst Engelse les van Señorita Gabriella. Het was leuk om haar weer terug te zien en wat bij te praten! Spijtig genoeg zal ze waarschijnlijk dit weekend toch niet kunnen meegaan naar Quito, want ze moet zaterdag een presentatie geven. Maar ze gaat waarschijnlijk zondag wel mee naar Otovallo! Na de Engelse les deed ik mijn onthaal. Ik had een brief gekregen van het klasje uit belgië , de kinderen waren weer heel enthousiast! Het klasje uit België hadden geschreven dat ze het heel leuk vonden om te jumpen, dus heb ik de kinderen van hier ook leren jumpen ( in hoeverre ik dat zelf natuurlijk kan!). De kinderen vonden dat wel heel leuk maar ook wel heel vermoeiend! Ze vonden het ook heel moeilijk om het woord jumpen uit te spreken ( het was meer iets van joempa). Daarna was het speeltijd, toen señorita Céci aankwam vroeg ze meteen of ik nog een leeg evaluatieformulier had want zij ging dat vandaag opnieuw invullen. Ik vroeg haar of zij wist waarom de directeur gisteren zo deed tegen ons. Ze vertelde me dat hij eigenlijk zot is en dat er iets scheelt met hem ( en dat is dan de directeur van een school!) Ik zei haar dat ik helemaal geen probleem heb dat hij mijn evaluatieformulier invult, maar dat hij dat wel in samenspraak met haar moet doen dan en dat hij op zen minst eens moet komen kijken. Ik vroeg haar ook of zij tips had om de band terug een beetje beter te krijgen, want op deze manier vind ik het toch niet leuk hoor! Señorita Céci zei me dat ik me niet ongerust moest maken en dat ik rustig moest blijven, zij ging een keertje praten met de directeur. Ik ben wel heel blij dat zij mij zo steunt! Na de speeltijd moest ik bij de directeur komen, Señorita Céci was er ook en we overliepen samen mijn evaluatieformulier. Ik had in het totaal van Señorita Céci 19,6 op 20 gekregen! De directeur zei dat het heel goed was en ondertekende zonder boe of ba mijn evaluatieformulier. Na de speeltijd heb ik de kinderen het cijfer 4 aangeleerd, daarna was het tijd om naar huis te gaan. Señorita Céci deed me er nog eens aan denken dat ik morgen alleen in de klas stond want dat zij niet komt. Ze zei me ook dat de directeur haar beloofd had dat hij morgen eens zou komen kijken bij mij. Ik vind het wel heel goed dat zij me dat op voorhand gezegd heeft zodat ik morgen niet in paniek slaag als hij ineens de klas binnenkomt! ( Nu kan ik me een beetje voorbereiden voor als hij het niet goed vindt!) Na school ging ik mee met Natalia Mora, een kindje uit mijn klas. Ik had dit op voorhand besproken met haar moeder, dit is voor een taak voor school. Ik was na dit bezoek wel helemaal in shock! Eerst ging Natalia haar broertje, Jonathan van 2 jaar halen in de kinderopvang ( zonder haar mama!) daarna moesten we toch nog een heel eind stappen voor we bij hen thuis kwamen. Ondertussen was ik al te weten gekomen, dat hun moeder aan het werken was en dat ze pas thuis kwam als het donker was ( De twee kinderen van 5jaar en 2 jaar zitten dus een hele dag alleen thuis!) Toen ik binnenkwam in hun huis, kreeg ik het wel écht moeilijk. Iedereen heeft wel een beeld van arm zijn maar als je dan ineens in een huis staat van echt arme mensen en beseft dat ze hier elke dag moeten leven en vooral overleven dan krijg je toch even een krop in je keel! ( natuurlijk liet ik dat niet merken aan de kinderen!) In het huis stonk het echt heel hard, écht waar de chirolokalen zijn er niets tegen! Ik schrok ook erg van de onhygiënische staat van het huis: heel veel vliegen, de keuken lag vol met beschimmelde etensresten, de borden onafgewassen met zoveel schimmel op dat er blauwe haren opstongen, de slaapkamer lag ook vol beschimmelde etensresten en zelf kleren die aan het schimmelen waren! Daarna begon Natalia te werken, écht waar mijn mond viel echt gewoon open van verbazing! Eerst ruimde ze heel de slaapkamer op, daarna maakte ze haar huiswerk op de matras van het bed. Nadat haar huiswerk af was keerde ze helemaal in haar eentje de tweepersoonsmatras om en dekte het bed mooi op. Daarna begon ze de kleren op te vouwen. Opeens hoorden we Jonathan wenen, hij was met geld dat hij gevonden had in het huis naar de buren gegaan ( die hebben een winkeltje) om snoep te gaan kopen, maar zij hadden hem weggestuurd zonder iets. De jongen was écht ontroostbaar, ik legde hem uit dat hij dat eerst aan zijn mama moet vragen en niet zomaar geld mag wegnemen. Toen hij een beetje gekalmeerd was zei ik dat hij heel flink was en dat hij na het eten een verrassing van me kreeg. Ondertussen was Natalia begonnen met heel het huis te keren, daarna ruimde ze heel de tuin op. ( ondertussen had Jonathan heel veel aandacht nodig, Natalia verzorgde hem zoals een echte mama!) Toen Natalia zowat heel het huishouden in orde had gebracht, zei ze vrolijk tegen mij: en nu ga ik koken! Ik natuurlijk heel verbaast: Wat ga je dan maken? Ze vertelde me dat ze elke middag eitjes eten en als ze geluk hebben eten ze soms ook een stukje fruit. Ze nam een stoel en ging aan het fornuis staan, ze deed het gasvuur aan en zocht boter of olie om in de ( echt wel heel vuile en onhygiënische) pan te doen. Eerst vond ze geen boter, maar daarna vond ze toch nog een lekje in een pot waar ondertussen schimmel in stond en vliegen in ronddreven. Zonder vreemd op te kijken gooide ze het in de pan, ik vroeg of dat geen kwaad kon, maar ze zei dat dat niet erg was. ( ik had ondertussen al besloten om niet mee te eten, want i kwas er zeker van dat mijn maag dit zeker niet zou aankunnen! Ik weet dat dat eigenlijk niet zo beleefd is, maar ik moet toch ook een beetje oppassen hé!) Ze liet Jonathan eerst eten, want hij was ondertussen al een tijdje aan het klagen omdat hij zon honger had ( wat knap voor een 5 jarige om te wachten met eten zodat haar jongere broertje eerst kon eten!!!) Daarna maakte ze nog een eitje voor haar, ze sneed een appelsien in stukjes mete en heel groot mes en at deze ook op. Na het middagmaal deed ze haar uniform uit, deed andere kleren aan en vouwde het netjes op. Daarna gaf ik hen een lekstok als verrassing, daar waren ze heel blij mee. Daarna speelden we nog enkele spelletjes. Na een tijdje nam ik afscheid van hen en gaf hen nog een lekstok en enkele ballonnen als bedanking dat ik op bezoek mocht komen. ( Ik Wilde graag nog wat langer blijven en wachten tot de mama thuis was zodat ik met haar ook nog een beetje kon praten, maar hun huis was écht wel in de achterbuurten van Picaihua, dus het is er s avonds heel gevaarlijk en ik zag dus niet zitten om s avonds helemaal alleen in het donker in zon gevaarlijke arme buurt rond te lopen!) Onderweg naar huis ( ik moest eerst het hele eind terug naar de school in de hoop dat er een bus voorbij zou komen) begon ik heel hard na te denken en een beetje te piekeren, want hoewel de kinderen heel gelukkig zijn, vond ik hetgeen ik allemaal gezien had toch shokerend en het zette me echt wel aan het denken Aangekomen bij het school natuurlijk geen bus te zien! Ik belde naar enkele taxichauffeuren maar ze namen niet op mmm Wat nu gedaan? Ik ben dan naar het huis van Señorita Mariana gegaan, ik Wilde haar vragen of zij nog andere nummers heeft van taxis, maar ze was niet thuis. Ik dacht dan zal ik maar terug naar het schooltje gaan en wachten en hopen dat er ooit een bus voorbij zou komen. Maar onderweg naar het schooltje zag ik een taxi o peen oprit staan. Ik ging naar de man in de tuin en vroeg of hij mij naar Ambato kon brengen en dat was in orde! Toen ik aankwam in de Choko Banana werkte ik voor school. Daarna gingen we naar huis, ik maakte eitjes klaar en we aten. Daarna werkte ik nog wat voor school en ging ik slapen. Morgen vertrekken we naar Quito, de jongens zullen ero ok zijn, het zal echt een bijeenskomst van Belgen en Hollanders worden, want we hebben met heel veel mensen afgesproken dit weekend in Quito! Dus dat zal heel leuk worden om elkaars ervaringen uit te wisselen en om eindelijk ook nog eens deftig Nederlands te kunnen praten!
Vandaag was het dag van de vlag, hier in Ecuador is dite en heel officiële en belangrijke dag. De directeur had ons gezegd dat we heel chique kleren moesten aandoen en dat we ons moesten schminken zoals de leerkrachten dat doen. Vanmorgen dan maar iets vroeger opgestaan om ons te schminken zoals de leerkracht. We hadden geen flashyblauwe oogschaduw bij, dus hebben we onze ogen maar wat sober gehouden. We deden wel flashyrode lippenstift aan, ik voelde me precies verkleed! Maar de leerkrachten en de directeur vonden ons heel mooi en knap, dus zij tevreden, wij ook! Maar dat was maar van korte duur. Eerst werd de directeur een beetje boos omdat ik geen lijntje in mijn linnen broek had gestreken. Ik zei maar dat ik geen strijkijzer heb hier en toen zei hij dat ik naar hem had moeten bellen, zodat hij er een lijntje in kon strijken! Hoe kan ik dat un weten? Ik vond dat ik chique kleren aan had en of er een lijntje in mijn broek zat of niet, wat maakt dat nu uit? Daarna verweet hij Droïma dat zij hem maandag had moeten zeggen dat wij onze mapjes met officiële documenten zouden meenemen, want un was hij ze kwijt en dat was onze schuld! Daarna begon de directeur het evaluatieformulier in te vullen van Droïma, daarna begon hijo ok aan dat van mij. Ik zei hem dat het eigenlijk de bedoeling was dat Señorita Céci dat moest invullen, maar hij zei: jaja en hij negeerde me verder en vulde het formulier verder in Ik ben dan maar braafjes terug gaan zitten. Toen kwam Señorita Céci binen en ze keek naar het formulier, ze begon meteen te protesteren, de directeur had mij blijkbaar niet zon goede punten gegeven en señorita vond dat ik veel meer verdiende Het werd een hele discussie! De directeur zei vlakaf: Marike is niet goed! En begon vanalles op te sommen wat ik niet goed deed, de moed zakte me écht in de schoenen! Ik werd echt boos want de directeur heeft mij in die twee maanden nog geen enkele keer bezig gezien en nu ging hij mij even helemaal afbreken! Hij is zelfs nog niet in de klas geweest, dus hij heeft mijn onthaalhoek ook nog niet gezien, echt nog niets eigenlijk! Daarna zei hij dat ik geen didactisch materiaal gebruik tijdens mijn lessen! Ik viel bijna van mijn stoel! Ik kookte echt vanbinnen!Señorita Céci verdedigde en zei me dat ik mijn materiaam uit de klas moest gaan halen om te laten zien. Ik ben dan heel snel naar de klas gegaan om mijn materiaal te gaan halen. Ik gaf het aan de directeur, maar hij legde het opzij en zei gewoon: jaja niet goed! Ondertussen waren de andere leerkrachten ook tussengekomen om mij te verdedigen! Ze zeiden tegen de directeur dat ik heel goed werkte, dat ik veel beter was dan de studenten van vorig jaar en dat ik heel goed bezig was! Maar de directeur dreef echt zijn zin door en zei heel boos dat ik helemaal niet goed bezig ben en dat ik helemaal niet goed ben! De emoties liepen ondertussen bij mij heel hoog op! Ikwas echt helemaal in de war, vorige keer had ik een 18/20 gekregen voor mijn stage en was bijna alles in orde en un niet meer? Vorige keer verstond de directeur mijn Spaans en un niet meer? Ik snapte er echt niets van! Toen zei de directeur heel droog dat ik geen goed contact heb met de kinderen! Dat was voor mij echt de druppel, ik ben rechtgestaan heb gezegd dat het heel oneerlijk van hem was om zulke dingen te zeggen terwijl hij geen enkele keer in mijn klasje was komen zien! Daarna ben ik heel boos en al wenend naar de toiletten gelopen. Ik was helemaal overstuur en in paniek! Ik heb me verstopt in de toilet, want ik Wilde zeker niet dat de kinderen me zo zouden zien! Na 5 minuten te kalmeren in het toilet, raapte ik al mijn moed bijeen en had ik zoiets van: Komaan Marike, niet opgeven je staat recht in je schoenen! Ik ben terug naar het kantoor gegaan en kwam onderweg Droïma tegen ze vertelde me dat ondertussen de leerkrachten me wel aan het verdedigen waren, maar dat de directeur bleef voortdoen, zij was ook heel gefrustreerd! Ondertussen waren alle leerkrachten tegen de directeur gekeerd en waren ze ook heel boos omdat hij zo deed! Toen we terug in het kantoor kwamen troosten de leerkrachten ons en zeiden ons dat we ons geen zorgen moesten maken, dat we wel heel goed bezig waren! (Over Droïma was de directeur ook helemaal niet tevreden!) Maar hij bleef zijn zin doordrijven. Even later kwam hij heel schijnheilig naar mij en vroeg me: Maar marike toch! Wat is er? Waarom ween je nu? Ik zei ( en het was heel moeilijk om beleefd te blijven!) dat ik het gewoon heel oneerlijk vond dat hij me zo afbrak terwijl hij mij nog geen 1 keer heeft bezig gezien en dat ik dat helemaal niet leuk vind! Hij reageerde met: ok, we gaan beginnen! We praten straks wel verder! Ik heb mij dan terug even opgekikkerd en ben naar buiten gegaan naar de kinderen. Toen begon het spektakel voor de dag van de vlag: een parade met vanvoor de fanfare van het school, daarachter de 3 beste leerlingen ( van het zesde leerjaar die de veste punten hebben) die de vlaggen mochten dragen en daarachter moest elke klas dan marcheren. Echt precies zoals in het leger! Er waren ook vele ouders komen kijken! Toen we na een tijdje in de school kwamen werd er nog een heel spektakel opgevoerd door het 6de leerjaar. Ze moesten marcheren, ze zeiden: jai k beloof en daarna kusten ze de vlag, Het was allemaal heel vreemd! Daarna moest elke klas een liedje of versje doen voor de vlag. Ik had het liedje dat mijn kleuters zouden zingen goed geoefend gisteren zodat ik kon meezingen. Daarna kregen de 9 beste leerlingen van het 6de leerjaar cadeautjes. De veste leerling kreeg ook een medaille! De hele show heeft ongeveer 2,5 uur geduurd en de kleuters moesten heel de tijd rechtstaan! Opeens was er even paniek! Een kindje van mijn klas begon opeens heel hard te roepen en te wenen, ik snelde er naartoe en zag dat ze gestoken was door een wesp, ik nam haar op en snelde vlug naar de klas ( want ik zag de directeur al boos kijken omdat ze zoveel lawaai maakte). Ik verzorgde haar en gaf haar nadien wat ijs om op de steek te leggen. Daarna gingen we terug naar het spektakel. Na heel het gebeuren mochten de kinderen naar huis, er werden nog vele fotos getrokken. Vele ouders kwamen aan me vragen (bijna smeken) of ik een foto Wilde trekken van mezelf met hun zoon of dochter. Toen ik dan zei dat dat zeker goed was en dat zij dan de foto mochten trekken, wilden ze dat niet want dat durfden ze niet, ze hadden schrik dat ze misschien iets verkeerd zouden doen! Dus ik vroeg elke keer aan een leerkracht of een kind van het zesde leerjaar of hij/zij de foto Wilde trekken. Daarna werden de leerkrachten uitgenodigd thuis bij de slimste jongen van de school ( hij die de vlag van Ecuador mocht dragen, die trouwens heel veel woog en hij moest die dan 2,5 uur dragen! Ik heb veel respect voor de kinderen die een vlag mochten dragen!). We gingen met de auto van Señor Marcello en de directeur reed ook naar het huis. Daar aangekomen kregen we eerst champagne en werd een toespraak gehouden door de directeur en daarna door de vader van de jongen. Daarna kregen we een Whisky met cola en daarna kregen we nog een pure Whisky met ijs! Señorita Adelaide zei dat ik haar moest helpen met drinken want dat ze geslagen wordt door haar man als ze gedronken heeft! Pfft die drinken hier toch wel veel hoor! En het was nog geen 12 uur! Ondertussen kwamen de mensen rond met snoepjes. Lisette ( een kindje van mijn klasje en de zus van de slimste jongen van de school) kwam me ondertussen bloemetjes geven. Toen de directeur dat zag zei hij dat Lisette ook een bloemetje moest komen geven aan hem. Lisette was heel verlegen en bracht hem een bloemetje, hij nam het aan en zei dat ze er nog een moest komen geven. Weer ging Lisette een bloemetje halen en gaf het aan de directeur toen zei hij dat ze er nog 1 moest komen geven ( hij was écht met haar voeten aan het spelen en ik zag dat ze heel verlegen was en schrik had van de directeur). Dus roepte ik haar bij mij en begon ik met haar te praten. Ik zei boos tegen de directeur dat ik het heel flauw vond dat hij zo met haar voeten speeld! Maar hij lachte mij gewoon uit. Daarna kregen we soep met kip in dat je moest afknabbelen. Daarna kregen we nog frietjes, gefrituurde kip en groentjes. Pfft da twas weer veel eten hoor! Daarna bleven we nog even zitten en praatten wat. Opeens begon Señorita Nelly te wenen, we vroegen wat er was en ze zei dat ze een beetje verdrietig was omdat wij daarstraks zo verdrietig waren! Dat vonden we wel schattig, maar we zeiden dat un alles wel in orde was. Daarna gingen we met de directeur eerst Señorita Nelly afzetten, zij liet nog even haar huis zien en ze zei dat ze ons eens ging uitnodigen op bezoek te komen. Daarna vroeg de directeur of ik graag eens een keertje wilde rijden. Ik zei dat ik dat wel wilde, maar enkel hier ( in de achterbuurten van Picaihua, daar is het niet druk en het zijn zandweggetjes) en niet in het centrum, omdat wij in België andere regels hebben in het verkeer en dat is te gevaarlijk voor mij dan! Dus ik heb met de pickup van de directeur gereden, dat was wel leuken ik heb het nog niet verleerd! De directeur zei me zelfs dat ik het heel goed kon! Jawel Meneer de directeur gaf me een complimentje! Toen we aan het centrum kwamen vroeg hij of ik niet nog wat verder wilde rijden of dat Droïma niet nog wat verder wilde rijden, maar daarvoor hebben we hem vriendelijk bedankt: ten eerste ik heb mijn rijbewijs niet bij ( niet dat dat zo belangrijk is want er zijn hier wel meerdere mensen die zonder rijbewijs rijden) en ten tweede omdat ik mij écht niet in dit zotteverkeer ga wagen hoor! Daarna zette hij ons af bij de Choko Banana. Daar kregen we terug eten! Ik heb wel gezegd dat ik niets meer moest hebben want dat ik al gegeten had, gelukkig vond Susana dat geen probleem. Daarna ben ik beginnen werken voor school. s avonds namen we een taxi naar huis en werkten we verder voor school. Ik heb dan nog bakbananen gemaakt ( wel op Marikes wijze, een beetje improviseren é) maar al zeg ik het zelf, ze waren toch heel lekker! Daarna belden we nog even met de jongens om af te spreken, want dit weekend gaan we naar Quito, de hoofdstad van Ecuador! Daarna gingen we slapen.
Vandaag had ik echt een pechdag, meer hierover een beetje verder in mijn tekstje! Eerst zijn we s morgens naar school geweest. Toen we aankwamen werden er weer veel grapjes gemaakt over Señor Venicio en ons, ze probeerden ons weer te koppelen ( we beginnen dat toch stilletjes aan beu te worden ). Daarna ging ik op uitstap met de kinderen naar een museum over de Galapagoseilanden ( wij zouden die graag gaan bezoeken, maar het is spijtig genoeg heel duur: 1200 dollar = ongeveer 1000 euro!). Gisteren had Señorita Céci gezegd dat we met de bus zouden gaan, maar vandaag zei ze dat we met een pickup zouden gaan. Ik was even heel verward: 32 kinderen en 2 leerkrachten in 1 pickup? Dat kon toch niet! Maar jawel hoor, alles is hier mogelijk! 5 kleuters vanvoor in de pickup op de passagierszetel, 10 kleuters op de achterbank en 17 kleuters en Señorita Céci en ik in de laadbak achteraanvan iets groter dan een vierkante meter! Amai, dat vond ik toch wel heel stresserend want de kinderen zagen er geen gevaar in als ze helemaal uit de laadbak gingen hangen. Ik heb hen dan verplicht om te gaan zitten, natuurlijk wel half op elkaar maar dat vond ik toch wel veiliger! En dan nog heb ik zoveel mogelijk kinderen vastgepakt uit stress dat ze uit de laadbak zouden vallen! Señorita Céci ondertussen met de kinderen zonder enige stress maar liedjes zingen met de kinderen! Ik snapte écht niet dat ze zo rustig kon blijven, ondertussen zat ik daar maar paniekerig die kinderen in het oog te houdenen ondertussen spookte maar in mijn hoofd: als we nu botsen, blijft er niets meer van ons over! Toen we aankwamen stopten we in het midden van de straat en moesten de kinderen uitstappen en naar de overkant lopen, ik ben dan maar snel in het midden van het straat gaan staan om de autos tegen te houden! Pfft, ik was blij dat we veilig binnen waren in het museum! We betaalden voor de gids en gingen naar binnen, de kinderen waren overdonderd door alle dieren die ze zagen. Het was echt fijn, want ik had het gevoel dat de kinderen de dag van hun leven hadden ( ze gaan bijna nooit op uitstap). Even later zei Señorita Céci me dat ze even wegging, de school van haar zoon was vlakbij en ze ging even goededag zeggen! Dat vond ik wel een beetje vreemd dat dat zomaar kon! Daarna kreeg een kind weer een bloedneus, dat was wel even een moeilijk moment want de gids kreeg de kinderen niet stil, dus moest ik ondertussen ook nog de kinderen stil krijgen en het in paniek geslagen kind met de bloedneus verzorgen. Tegen dat we bijna heel het museum rond geweest waren was Señorita Céci eindelijk terug. Daarna gingen we even naar het park aan de overkant om daar te wachten op de pickup. Ondertussen waren er mensen van de televisie gekomen en vroegen of ze de kinderen mochten filmen. De kinderen hebben dan een liedje gezongen dat ik hen aangeleerd had, terwijl de mensen van de televisie aan het filmen waren. Ik vond het wel heel leuk dat de kinderen van alle liedjes dat ze kennen mijn liedje kozen om te zingen! Daarna terug stressy momenten in de pickup, ik was weer heel blij dat we veilig in het schooltje waren! Toen hadden de kinderen speeltijd. Na de speeltijd heb ik met de kinderen nog een schrijfoefening gedaan. Daarna hebben we de stoelendans gedaan, de stoelendans is heel populair bij de kinderen! Ik heb die vorige week aangeleerd en sindsdien vragen ze elke dag om die te doen! Soms zetten ze tijdens de speeltijd zelfs de stoelen stiekem klaar, zodat ik na de speeltijd dan misschien de stoelendans zou doen ( dat is wel schattig, want dan smeken ze echt om het nog een keertje te doen). Daarna was het tijd om naar huis te gaan. Wij gingen met de directeur naar het centrum van Ambato, tijdens de autorit deden we hem er nog eens aan denken dat we op het einde van de week ons evaluatieformulier nog eens moesten hebben. Ineens zei hij dat hij onze mapjes kwijt was met al onze officiële documenten! (= pechdag) Dat vinden we wel niet zo grappig, hoe kan je nu zoiets belangrijk kwijt geraken! We hebben hem gezegd dat hij nog maar eens goed moet zoeken, hij denkt dat hij het mapje gisteren is kwijtgespeeld in het ministerie van onderwijs! Hopelijk vindt hij het nog terug!! Daarna ben ik met mijn laptop naar een computerwinkel geweest, want mijn computer was kapot, ik kreeg hem niet meer opgestart ( = pechdag). Hopelijk komt dat ook in orde! Daarna ben ik naar de Choko Banana gegaan en hebben we gegeten ( niet teveel want mijn maag deed nog altijd lastig). Susana wist ons te vertellen dat er gisteren een jongen doodgeschoten was door een andere jongen en dat in een straat waar we elke dag door moeten! ( Het is in de straat van de moeder van Susana gebeurd) We vroegen of het daar dan gevaarlijk was of we daar wel mochten komen dan? Maar ze zei dat het er overdag niet gevaarlijk is alleen s avonds mogen we er zeker niet komen. Maar s avonds mogen we ook niet over de brug dus we nemen heel braafjes elke dag een taxi naar huis, dus je moet niet ongerust zijn hoor! ( De taxi kost maar 1 dollar, maar als je die elke dag moet nemen begint dat wel door te wegen in uw budget! Maar ja liever wat meer betalen dan risicos nemen!) Daarna ben ik even naar een internetcafé geweest om mijn mails te checken, maar er was geen verbinding met het internet ( en dat in een INTERNETcafé!) Daarna naar een ander internetcafé geweest, weer geen internetverbinding! Daarna naar nog een internetcafé geweest, WEER geen internet. ( Het was duidelijk dat heel Ambato geen internetverbinding had) Dan heb ik even naar de Stijn gebeld om te vragen hoe alles was daar in België. Daarna wilde ik terug naar de horlogewinkel van gisteren gaan, want het bandje was al stuk ( goede kwaliteit! Maarja het koste ook maar 1 dollar). Toen ik aankwam vond ik mijn horloge nergens meer! Alles uitgezocht ( hij stak in mijn handtas), ik ben dan teruggegaan naar alle internetcafés om te gaan zoeken, maar niets te vinden! Conclusie: gepikt! (= pechdag) Hoe ze me dat geflikt hebben weet ik niet want ik heb écht niets gevoeld! Maar het zullen professionals geweest zijn zeker? Ik vind het wel heel spijtig dat hij gepikt is maar gelukkig was de rest niet weg! Daarna ben ik maar terug naar de Choko Banana geweest en vertelde het aan Susana, ze zei me dat ik heel voorzichtig moet zijn, want dat er hier ook mensen zijn die zelfs uw handtas gewoon opensnijden en er alles uitpikken! Maar ik ben eigenlijk wel heel voorzichtig hoor! Als ik ergens ga zitten zet ik mijn handtas altijd op mijn schoot en als ik wandel leg ik altijd mijn arm over mijn handtas, dus ik snap écht niet hoe ze dat hebben gedaan! Maar ja het zal een mysterie blijven denk ik! In de Choko Banana werkte ik voor school en leerden we de liedjes voor de dag van de vlag ( die zijn heel moeilijk om te zingen hoor! Heel officieel en heel lang!) Daarna ging ik met Droïma naar de post, want zij moest nog een kaartje opsturen, daarna gingen we een kijkje nemen in de bibliotheek. Ik Wilde graag een boekje zoeken dat ik eens kon voorlezen voor de kinderen ( ook dat zijn ze niet gewoon). Maar de kinderafdeling was gesloten, we weten niet goed waarom maar we zullen een andere keer nog eens moeten terugkomen. Daarna ging ik even naar de computerwinkel om te zien of mijn laptop al gemaakt was, maar de man zei dat ik om kwart na 7 nog eens moest terugkomen. s Avonds aten we in de Choko Banana, want ik had geen goesting om vandaag te koken ( dat mag ook al eens é). Daarna hebben we nog een leeg evaluatieformulier afgedrukt want dat stak natuurlijk ook in het mapje! Tegen 7 uur ben ik dan terug naar de computerwinkel vertrokken. Toen ik aankwam was mijn computer gemaakt, er was blijkbaar een probleem met mijn Windows. Heel mijn computer staat nu wel in het Spaans, dus dat is wel even aanpassen ( gelukkig kan ik al wat Spaans ondertussen, maar die computertaal ken ik nog niet helemaal hoor!). Maar het belangrijkste is dat hij gemaakt is! Daarna namen we een taxi naar huis en werkte ik nog wat voor school en ging ik slapen.
Señorita Céci zei me dat ik donderdag voor de speeltijd weer alleen in de klas zal staan want ze gaat naar de dokter. Vrijdag zal ik ook alleen in de klas staan want dan komt zij ook niet. (Ik vind het niet erg om alleen in de klas te staan, ik vind het zelfs fijn dat ze mij hier zo vertrouwen, maar ik hoop wel dat ze daar nu geen gewoonte van zal maken hoor!)
Vandaag heb ik eerst weer onthaal gedaan, de kinderen vinden de liedjes echt wel leuk. Ze zeggen altijd: otra vez! Otra vez! ( nog een keer!). Dus we zingen de liedjes wel meer dan 1 keer per dag, de kinderen kunnen ze zelfs al helemaal alleen zingen, zonder dat ik help! Daarna hebben de kleuters hun werkje van vrijdag afgemaakt. Daarna heb ik de kinderen de apendans aangeleerd, dat vonden ze wel leuk, mar ik vond het wel heel moeilijk om hen dat aan te leren. Eerst was het al moeilijk om de kinderen in een kring te krijgen, daarna was het moeilijk om ze allemaal naar rechts te laten lopen, maar na een tijdje begrepen ze het wel en dat was wel heel leuk! Daarna was het speeltijd, we moesten koffie drinken en Quichape eten dat is een soort van deeg met kaas gerold in maïsbladeren en dan gefrituurd, het was niet slecht maar wel heel zwaar! De directeur vond het heel raar dat we geen koffie lusten en maakte daaruit op dat niemand in België koffie lust. Maar we hebben uitgelegd dat ze dat in België wel lusten maar dat wij twee dat gewoon niet lusten, dat vond hij heel vreemd. Daarna vroeg hij waarom Droïma zaterdag niet op de voetbal was geweest. We zeiden hem dat ze er wel was, maar hij geloofde dat niet. Hij was zaterdag zelf niet lang geweest en zat heel de tijd in zijn kantoor, toen ik hem een buenos tardes(goedemiddag) ging wensen, zaten er vele ouders in zijn kantoor en ging ik maar vlug terug weg. Ik zei tegen Droïma dat ze best even kon wachten want de directeur was met die ouders aan het praten, maar Droïma is niet meer kunnen gaan want ineens was de directeur weg. Daarom geloofde hij niet dat Droïma geweest is ( en dan moet je weten dat wij eigenlijk de enige twee leerkrachten waren die aanwezig waren!). Na de speeltijd was het opnieuw oefenen voor de dag van da vlag, dat duurde heel lang en voor de kleuters was het heel moeilijk! Ze moesten mooi per vier achter elkaar gaan staan en marcheren, ze hadden het er heel moeilijk mee ( maar dat is eigenlijk normaal voor hun leeftijd denk ik). Señorita Céci en ik moesten heel de tijd zeggen: kijk naar voor, mooi achter de vorige, knieën meer naar boven, pas op voor de plassen, pas op dat je niet botst tegen de vorige, ( ik vond het eigenlijk niet zo leuk, maar ik wilde zeker dat ze het goed deden als we voorbij de directeur kwamen want anders zou hij weer boos worden en beginnen te roepen tegen de kinderen). Toen we na de parade op de speelplaats kwamen, moesten de kinderen anderhalf uur mooi op hun plaats blijven staan om naar het optreden van het zesde leerjaar te kijken. De kinderen begonnen na een tijdje wel te klagen ( maar wat wil je anderhalf uur mooi op 1 plaatsje blijven staan met hun armen achter de rug in de warme zon zonder te bewegen, ik zou ook beginnen klagen hoor!). Tegen dat de oefening om was, was het tijd voor de kinderen om naar huis te gaan. Ik heb mijn lesjes dus niet meer kunnen doen. (je moet hier wel heel flexibel zijn want er komt heel veel tussen!) Toen we onderweg naar de Choko Banana gingen kreeg ik heel veel last van mijn maag en na het middagmaal was het helemaal niet meer te doen! Droïma had er ook wat last van, dus we denken dat het door het eten in Baños komt, waarschijnlijk was dit niet zo hygiënisch klaargemaakt, hopelijk hebben we geen bacterie ofzo! Tegen 3 uur gingen we naar het ministerie van onderwijs, we hadden mooie kleren aangedaan want dat moest van de directeur. Ik was toch wel een beetje zenuwachtig, want ik wist niet goed wat ze van ons verwachtten. We moesten onze reispas en gewone pas meenemen en ons stagecontract, ons evaluatieformulier van vorige maand en al onze officiële documenten. Toen we aankwamen was de directeur al aan het wachten op ons. We gingen samen naar binnen en het voelde precies aan als een mondeling examen! We moesten aan de ene kant van de tafel gaan zitten en langs de andere kant zat de directeur met de inspectrice. We moesten vertellen wat we eigenlijk allemaal deden in de school en wat we van de leerkrachten en de directeur vonden. We overliepen de formulieren, daarna bedankte ze ons heel hard omdat we hier wilden werken en toen was het al gedaan. We moesten in de gang wachten want de directeur moest nog enkele dingen bespreken. Even later kwam hij naar ons, we vroegen of alles in orde was, maar hij antwoordde een beetje kortaf met nee en zei dat we al door mochten gaan. ( We denken dat het door de evaluatie van de school komt dat het niet in orde was). Daarna ging ik naar een winkel om een nieuw horlogebandje ( van 1 dollar) te kopen want dat van mij was kapot gegaan. Daarna gingen we naar de Choko Banana, werkten wat voor school en gingen we naar huis. Toen ik thuis kwam, voelde ik me echt niet goed, ik heb enkel een stukje fruit gegeten en ben tegen 8 uur gaan slapen. Morgen ga ik met de kinderen op uitstap, señorita Céci meldde dit pas vandaag aan de kinderen en mij, ze moesten tegen morgen 1 dollar meenemen. Ik ben wel benieuwd wat dat zal worden, die uitstap!
Vandaag moesten we weer vroeg opstaan(om 7 uur) want we gingen vandaag naar Baños met Señorita Mariana, haar man Fernando en haar zoon Fernando. Eerst ontbijten: rijst met frietjes! Pfft dat bekomt toch niet zo goed hoor om 7 uur s morgens! Daarna vertrokken we richting Baños ( Señorita Mariana had gezegd dat het niet meer zo heel gevaarlijk was om naar daar te gaan, het is vlakbij de vulkaan daarmee) Droïma, Fernando en ik zaten vanachter in de pickup, dat was wel grappig want we werden heel de tijd van de ene naar de andere kant van de pickup geslingerd omdat we op kussens zaten! Toen we aankwamen in Baños gingen we eerst naar de mis ( de mensen zijn hier heel gelovig!) Daarna liepen we wat rond in Baños, er zijn heel veel kraampjes die typisch Ecuadoriaanse dingen verkopen. Typisch voor Baños zijn een soort van Caramellen, je ziet ze dan ook overal gemaakt worden ( zie foto met witte lange sliert, het wordt gemaakt van rietsuiker). Daarna hebben we een jugo ( fruitsap) gedronken van bosvruchten. Heel lekker maar heel zwaar ook! Daarna gingen we naar een warmwaterbron, het is eigenlijk een zwembad dat gevuld is met water vanuit de bergen. Het was heel warm, dat kwam door de uitbarsting van de vulkaan die warmt het water op. Een bubbelbad is er niets tegen, het was precies kokend water! Mijn lichaam moest er wel even aan wennen, maar nadien was het echt zalig! Je kon daarna dan onder een koude waterval gaan staan en terug in het hete water, het was zo heet dat mijn tatoo ( van in de jungle) er direct af was. Het was echt wel zalig, we willen hier nog wel een keertje naartoe komen! We aten nog een gebakken banaan met kaas en daarna gingen we met de auto naar ergens anders in Baños, daar hebben we in een plastieken bootje gevaren. Toen hebben we ook wel hard gelachen, want we konden niet zo goed roeien waardoor we heel de tijd rondjes maakten. Daarna hebben we er nog gefrituurde vis met rijst gegeten ( de vis was gefrituurd met vel en al dus dat moesten we allemaal opeten, staart en al!) Toen we terug naar huis reden hebben we wat geslapen in de pickup, weer hard gelachen want we rolden heel de tijd van de ene kant naar de andere kant! Toen we aankwamen bij Señorita Mariana thuis hebben nog een beetje gepraat. Daarna brachten ze ons naar ons huis. We nodigden hen nog even uit om iets te drinken bij ons thuis ( wel eerst toestemming vragen aan Miki). Daarna brachten ze ons naar de Choko Banana, waar we even onze mails nakeken. Daarna gingen we met Susana, jaimé, Arturo en Solé naar de ouders van Susana op familiebezoek. Daar aten we spaghetti, brood met kaas en heel veel fruit. Daarna gingen we terug naar de Choko Banana, werkte ik nog wat voor school en daarna bracht Jaimé ons naar huis. Het was een lange maar heel leuke dag!
Vandaag zijn we heel vroeg opgestaan want we hadden afgesproken dat we vandaag eens een kijkje gingen nemen bij de scouts van Ambato. We moesten tegen 8 uur in een schooltje zijn ( daar is de scouts). Vandaag ging de scouts juist op uitstap naar parque de familia ( dat is eigenlijk een park zoals de Schorre maar dan veel groter en veel meer groen). Eerst was er een soort van opening, de kinderen moesten allemaal groeten. Er zijn 3 groepen en elke groep heeft een leider. Wat mij wel heel hard opviel was dat de leiders al wel vrij oud waren om nog leiding te zijn, rond de 30- 40 jaar ( nu voel ik mij nog jonger om al oudste leidster te zijn bij ons!!) We gingen te voet, daar had ik wel niet echt op gerekend want ik had al mijn gerief bij voor twee dagen. ( Droïma wist dat, maar dacht dat ik dat ook wist, oeps misverstand ) De wandeling was wel lang en heel de tijd naar boven, dus het was voor de kinderen wel soms moeilijk, maar uiteindelijk is alles goed verlopen. Toen we aankwamen in het parque de familia aten we en daarna gingen we naar de vlag. In het park staat een hele grote vlag met een plein rond. Op dat plein moesten enkele leden hun belofte doen en kregen dan een vlag en enkele kentekens. Daarna mochten ze nog een kwartiertje spelen. Toen we vroegen wat ze normaal gezien doen in de scouts zeiden ze werken en leren. Toen ik vroeg of ze ook spelltjes speelden zeiden ze dat ze dat soms ook deden. De scouts ging met de bus terug naar het schooltje, maar wij mochten met enkele leden en een leider mee met de pickup naar het centrum van Ambato. Toen we zeiden dat in België het eigenlijk verboden is om mensen te vervoeren in een pickup, zeiden ze doodleuk dat het hier eigenlijk ook verboden is! Maar iedereen doet het wel! Toen we aankwamen in het centrum van Ambato namen we meteen een taxi naar ons schooltje, want vandaag was het weer voetbalmatch en deze keer moest ik spelen met de ouders van mijn klasje. Toen we aankwamen was er geen enkele leerkracht te zien! De ouders vroegen of wij geen sleutel hadden van de klassen, maar die hebben we niet. Op het moment dat we wilden bellen naar de directeur ( het begon normaal gezien om 2 uur en het was al half 3,typisch Ecuadoriaans!), kwam Fanny aan ( dat is de poetsvrouw, maar ik denk dat dat hier onbeleefd is om te zeggen ofzo want we moeten altijd zeggen dat zij de conciërge is) zij opende de deuren, we kleedden ons om en begonnen te voetballen. Nu, ik ga zeker niet zeggen dat ik goed kan voetballen, maar ik weet wel dat je de bal een beetje moet controleren enzo. Dus ik deed mijn uiterste best om zo goed mogelijk te voetballen. Tijdens de pauze zeiden de ouders tegen mij dat ik direct zo hard mogelijk op de bal moest sjotten, maakt niet uit naar waar, zo zou het misschien eens in de goal kunnen komen! Haha dat vond ik wel heel grappig (Het was ook wel een beetje potteke stamp). Ze zeiden tegen mij dat ik tegen de volgende keer moest oefenen om heel hard tegen de bal te sjotten! Dus ik zal maar wat oefenen é Uiteindelijk verloren we met 3-2, maar niet getreurd, de ouders zijn er rotsvast van overtuigd dat als ik oefen om hard tegen de bal te sjotten, we dan zeker zullen winnen! Want uiteindelijk kom ik uit België en kunnen ze daar niet heel goed voetballen?! Na de wedstrijd, ontdekte ik dat ik me vergeten in te smeren was met zonnecreme, dus opnieuw verbrand! ( het was vandaag ook wel heel harde zon, zelfs enkele mensen van hier waren een beetje verbrand!) Na onze voetbalwedstrijd was het de beurt aan het 4de leerjaar tegen het 2de leerjaar. Ondertussen praatte ik wat met de ouders, dat was wel leuk want op die manier kon ik hen ook een beetje beter leren kennen. Ze waren ook wel heel nieuwsgierig: Is het mooi in België? Hoeveel kost een broek daar? Hoeveel kost het om naar de kapper te gaan? Hoeveel kost een brood? Heb je broers en zussen? Mis je je ouders niet? Heb je hier ook ouders? Heb je kinderen? Ben je getrouwd? Wanneer ga je dan trouwen?... Daarna waren er nog twee wedstrijden volleybal met de vaders van de kinderen. Ondertussen nog geen enkele leerkracht gezien, alleen Droïma en ik, dat vond ik wel vreemd. De directeur is wel heel eventjes geweest, maar is meteen in zijn kantoor gaan zitten. Daarna gingen we naar Señorita Mariana, haar kinderen en kleinkind waren ook op bezoek. We aten en praatten nog een beetje. Daarna gingen de kinderen naar huis ( behalve Fernando= de jongste zoon, hij is 23 jaar) en nam ik een douche. Daarna moesten Droïma en ik mee naar de kamer van Señorita Mariana en haar man gaan, want we gingen filmpjes zien van de vulkaan en van de feesten. Daarna bleven we daar slapen.
Vandaag vertrokken we naar de Kathedraal, na een kwartiertje viel ineens onze frank dat Señorita Céci vandaag helemaal niet naar school kwam en ons dus ook niet kon meenemen naar school! Dan hebben we maar snel een taxi genomen naar school. Vandaag stond ik alleen in de klas, Señorita Céci was op cursus samen met Señorita Mariana ( Droïma nam haar klas over). Ik deed mijn onthaal, dat verliep heel goed! Daarna las ik de brief uit België voor ( ik ben bezig met een project: Ik ben samen met de kleuters hier aan het communiceren met een klasje in België, dat verloopt heel goed! De kinderen hier zijn heel enthousiast en de kinderen in België ook! Het is wel vrij veel werk met al dat vertalen maar het is de moeite waard, want het is heel leuk!). Daarna schreef ik samen met de kinderen een briefje terug. Dat was soms niet gemakkelijk , want soms wist ik niet wat ze willen zeggen en moeten ze het dicteren aan mij J. Ze stellen soms wel grappige vragen, zoals wanneer komen jullie eens op bezoek? Ze vinden het ook heel grappig dat de kinderen zo wit zijn. Daarna maakte ik samen met de kinderen het werkblaadje van gisteren af. Daarna was het speeltijd. Tijdens de speeltijd moesten we naar een lokaaltje gaan om thee te drinken omdat het zo koud was ( toch een 20°C, maar voor de mensen hier is dat toch wel koud, maar wij hadden er dus niet zoveel last van). De leerkrachten en de directeur hebben vandaag wel goed gelachen met ons ze! Het begon eerst met dat wij moesten raden hoe oud Señor Marcello was, we gokten op 35 jaar. De directeur zei dat we mis waren en dat hij 18 was, maar dat kon helemaal niet, dus we hebben ons niet laten doen, ik heb dan gezegd dat ik 35 jaar was. Dat vonden ze wel héél grappig! Daarna vertelde de directeur dat Señor Venicio verliefd was op ons alletwee. Ik zei dat hij pech had want dat ik al een vriend had, dat vonden ze weer heel grappig en ze vroegen of ik hem niet wilde wisselen met Señor Venicio. Maar ik zei heel duidelijk dat ik dat zeker niet wilde! ( misschien iets té duidelijk) Daarna zeiden ze dat mijn vriend toch niet hier was en dat ik toch een vriend hier en een vriend in België kon hebben? Ik zei dat ik dat niet wilde en vroeg aan de directeur hoeveel liefjes hij dan wel had! Hij antwoordde heel droog dat hij er 5 had en begon alle namen van de leerkrachten op te noemen, wat dat weer veel gelach meebracht! Daarna kreeg Droïma de vragenronde ( Droïma heeft geeft vriend) maar ik zei maar voor te lachen dat zij er 10 heeft. Weer gelach Het grappige was dat de directeur zei dat ik heel verlegen was, terwijl ik ondertussen gewoon onnozel mee aan het doen was! Daarna was de speeltijd gedaan en ging ik met de kinderen terug naar de klas. We deden een herhalingsles over de letter A en maakten oefeningen. Als de kinderen klaar waren, mochten de kinderen even met de spelletjes spelen die ik gemaakt had. Daarna konden de kinderen naar huis, ik wenste hen een leuk weekend en deed hen er nog eens aan denken dat hun ouders morgen naar school moeten komen om te voetballen. De kleuters kwamen me allemaal nog een kus geven en wensten me ook een fijn weekend. Daarna ruimde ik de klas een beetje op. Señorita Céci had me gisteren gezegd dat ik de namen moest opschrijven van de stoute kinderen, zij zou maandag deze kinderen dan naar de directeur sturen ( het vervolg kennen jullie). Ik ben wel enkele keren boos moeten worden omdat sommige kinderen niet luisterden ( Wat wil je? Een stagiaire in de klas zonder de leerkracht die nog niet 100% perfect Spaans kan praten Elke deugniet zou toch beginnen testen?!). Ik ga tegen Señorita Céci zeggen dat alles goed verlopen is en dat de kinderen heel goed hun best hebben gedaan. Ik hoop dat Señorita dit geloofd want ik wil echt geen kinderen naar de directeur sturen!! Daarna gingen we naar de Choko Banana, ik begon meteen voor school te werken, want dit weekend heb ik daar niet zoveel tijd voor want we gaan weer vanalles doen! Daarna gingen we naar huis, waste ik mijn kleren en aten we. Tegen 19 uur gingen we naar die feestmis! Dat was weer heel grappig. Susana noemt die mensen trouwens locos (= zotten). Op het podium staat een drumstel, twee keyboards, en twee mannen die elektrische gitaar spelen. De zanger loopt rond in de zaal en zingt liedjes over alleluja enzo. De mensen staan ondertussen met hun armen in de lucht mee te zingen. Sommigen vallen op hun knieën terwijl ze voortzingen ( = bidden) De meeste mensen beginnen ook te wenen. Het is echt wel heel vreemd en op sommige momenten is het zelfs eng. Echt precies een sekte! Daarna beginnen de vrouwen en de kinderen vanachter in de zaal te dansen. De mannen lopen toertjes in de zaal achter de man met hun vlag. Wij hebben meegedanst en daarna moesten de vrouwen en kinderen ook mee in de zaal rondlopen, ondertussen zijn ze nog steeds aan het zingen van alleluja! Echt vreemd, maar ja ieder zijn godsdienst hé. Na de mis gingen we naar de Choko Banana want daar hadden we afgesproken met Señorita Gabriella. Gabriella is 22 jaar en geeft haar eerste jaar les, op donderdag geeft ze Engels in ons schooltje. We hadden gevraagd of zij goesting had om vanavond iets te gaan doen. We zijn dan eerst iets gaan drinken in de Cuba Sun. Daarna gingen we naar een feestje met een taxi. Er was een optreden, als de mensen aan het optreden waren moest je gaan zitten en luisteren, daarna was er Salsamuziek en dan mocht je wel dansen. We zaten nog geen 5 minuten en hadden onze cerveza (= pintje) nog niet uitgeschonken of Gabriella en ik werden al ten dans gevraagd! Ik vond dat wel goed want dan kon ik mijn Salsa nog wat oefenen J De jongens hier zijn wel soms heel direct: heb je een lief?, ( als ik dan zeg ja in België dan hebben ze zo iets van aahja das goed dan kan je hier ook een lief hebben! Maar ik maak hen wel altijd goed duidelijk dat ik dat niet wil hoor! Dus Stijn, ge moet geen schrik hebben Zenne, ik sta mijn manneke hier wel!), gaan we naar u thuis?, We gingen het normaal gezien niet te laat maken, maar het was heel leuk dus het werd toch nog half 3! Daarna zijn we maar snel gaan slapen!
Vanmorgen toen we aankwamen op school kregen we een ondervraging van de directeur en de leerkrachten. Ze stelden wel grappige vragen! Ze vroegen ons of we ons haar hadden gekleurd, daarna vroegen ze ons of we ons soms schminkten, ze vroegen of we vandaag geschminkt waren toen we nee zeiden heeft de directeur dat toch maar even gecontroleerd door mijn zijn zakdoek over onze wangen te wrijven om te zien of er geen schmink afkwam! Daarna vroegen ze of we soms korte rokjes dragen en nog meer van die vreemde vragen! We hebben wel goed gelachen! Vandaag heb ik met mijn klaspop gewerkt tijdens het onthaal. Dat vonden de kleuters heel leuk! Zeker toen de klaspop elke kleuter een kus gaf!!! Daarna heb ik de kleuters een Spaans liedje geleerd over een vogel , omdat mijn klaspop een vogel is. De kleuters vonden het liedje wel leuk, maar het was heel moeilijk om te zingen voor hen. Dat had ik een beetje verkeerd ingeschat! Daarna was het speeltijd, tijdens de speeltijd moesten Droïma en ik bij de directeur komen. Hij zei ons dat we maandag naar het ministerie van onderwijs moesten gaan om met de inspectrice te praten. Toen we hem vroegen waarom wij daar naartoe moesten gaan, ontweek hij onze vraag en zei dat hij wel met Susana zou bellen. Hij zei ons dat we onze heel knap moesten maken, hij zei dat we chique kleren moesten dragen. Omdat chique kleren hier toch niet helemaal hetzelfde is dan in België vroegen we wat we dan juist moesten aandoen? Een kleedje? Maar dat vond hij niet goed we moesten een jeansbroek aandoen met een hemdje. Ik ben wel benieuwd wat we daar moeten gaan doen! Hopelijk is er geen probleem, want de directeur deed zo vreemd! ( maar ja, hij doet wel meer vreemd!) Na de speeltijd vertelde een kind mij dat zijn schoen op het dak van de school lag, ik was een beetje boos op hem omdat hij zijn schoen op het dak had gegooid Señorita Céci begon er heel hard mee te lachen en ging de directeur halen om ons te helpen. Hij nam het kind op, ging op een tafel staan en zette het kind op het dak, hij moest zelf zijn schoen nemen! Ik schrok er een beetje van want het dak was wel heel hoog en ik had een beetje schrik dat het kind er misschien zou afvallen! Toen het kind zijn schoen terug had gingen we terug naar de klas en leerde ik de kinderen wat een rechthoek is, daarna werkte ik met de kinderen aan een werkblaadje over een rechthoek. Daarna legde ik hun huiswerk uit en mochten de kinderen naar huis gaan. Vandaag had er weer een kind een bloedneus! Deze keer was het niet zo hard en was het wel snel over, maar ik vind het wel vreemd dat tegenwoordig zoveel kinderen een bloedneus hebben Ik denk dat dit komt door de assen van de vulkaan ofzo Daarna namen we een bus naar de Choko Banana. Nadat we gegeten hadden heb ik even naar ons Tine gebeld want zij was vandaag jarig! Ze vond het wel leuk dat ik belde. Daarna ging ik terug naar de Choko Banana en begon te werken voor school. Daarna namen we een taxi naar huis, aten we en werkten verder voor school. Daarna ging ik slapen en niet te laat deze keer! Morgen sta ik alleen in de klas, want Señorita Céci heeft morgen een cursus. De directeur vroeg me of ik het zag zitten om alleen in de klas te staan, anders zou hij de kinderen morgen vakantie geven ( en dat besprak hij één dag op voorhand!?). Ik zei dat het wel in orde was dat ik morgen alleen in de klas zou staan, ik besprak met Señorita Céci wat ik morgen ging doen.
Vandaag had ik me een beetje overslapen ( weer veel te laat gaan slapen hé). Daarna stapten we goed door naar de Kathedraal zodat we nog op tijd waren. Ik heb vandaag mijn onthaal nog een keer gedaan. Dat was weer leuk! Daarna hebben de kleuters de letter A geschilderd. Mijn kleren hingen vol verf nadien! Daarna hadden de kinderen turnen, ik had een turnles voorbereid maar mocht die niet geven van Señor Marcello. Hij zei dat ik de volgende keer eens iets mocht doen. Daarna was het speeltijd, opeens paniek: de inspectie was er! Alle leerkrachten en de directeur waren heel zenuwachtig. Ik vond het wel grappig dat de directeur ook een keer ondervraagd werd. Wij werden ook wel ondervraagd: Wat doen we hier? Van waar komen we? Welke taal spreken we? ( we moesten ook iets zeggen in het Nederlands van de inspectrice) De directeur moest ook ons evaluatieformulier laten zien. Daarna bedankte de inspectrice ons dat we les wilden geven in deze school, dat vond ze heel fijn. We zeiden tegen haar dat we het ook heel fijn vonden om in deze school les te geven. De inspectrice zei tegen Señorita Adelaide dat ze beter moest werken en dat zei ze waar iedereen bij was, dat vonden we wel een beetje gênant! ( We vonden het ook heel vreemd dat ze dat juist tegen Señorita Adelaide zei want wij hadden het gevoel dat zij de enige is die eigenlijk echte lesvoorbereidingen maakt!) Nadat de inspectrice weg was ( de lessen hadden ondertussen al een half uur vertraging!), oefenden we met heel de school voor de dag van de vlag, die is volgende week woensdag. ( daar gingen mijn lesjes!) Die oefening vond ik wel vreemd, het ging er allemaal heel officieel aan toe! Alle kinderen moesten achter elkaar marcheren precies zoals in het leger. Het zesde leerjaar moesten dan een heel spektakel doen om de vlag te groeten. Voor de kleuters was het wel heel moeilijk om mooi achter elkaar te lopen en heel de tijd te blijven marcheren, dus ik moest hen wel heel de tijd aanmoedigen en deed zelf ook mee. Een kwartier voor het einde van de school, gingen de kinderen terug naar de klas. Ik heb dan nog een tussendoortje gespeeld met de kinderen, even later riep Señorita Céci mij in paniek: Er was weer een kind met een bloedneus en ze vroeg of ik mij wilde ontfermen over het kind. Ik ben dan met het kind naar buiten gegaan en heb hem een beetje getroost want hij was heel hard aan het wenen. Na een tijdje maakte ik me toch wel ongerust want ik kreeg de bloedneus echt niet gestopt! Toen kwam zijn moeder eraan, samen hielpen we de jongen. Na nog een kwartier, zag het er toch niet goed uit vond ik, de jongen zag heel bleek en zijn ogen waren aan het wegdraaien, ik heb hem dan proberen wakker te houden met water. De moeder was helemaal in paniek en wist niet meer wat doen, dus heb ik haar ondertussen ook een beetje gerustgesteld. Even later lag de jongen bewusteloos in mijn armen en had hij nog steeds een bloedende neus, nu geraakte ik toch ook wel in paniek! Ik heb dan uiteindelijk door met hem te praten en water over zijn hoofdje te gooien terug wakker gekregen en zijn bloedneus was uiteindelijk ook gedaan. Dat was toch een opluchting! Ondertussen was de moeder bijna aan het wenen, dus ik zei haar maar dat het wel terug goed zou komen. Ik vroeg aan de jongen of hij zich duizelig voelde of misselijk was of hoofdpijn had. Maar de jongen begon te wenen toen ik dat vroeg. Ik troostte hem, daarna vroeg ik of alles in orde was en vroeg hem om eens te proberen recht te staan ( wist ik veel wat ik juist moest doen!). Ik weet dat het geen zin had om hem naar het ziekenhuis te sturen, want dat kunnen de ouders niet betalen. Ik gaf hem een glaasje water, ondertussen ging het al veel beter met hem. Hij kreeg al terug kleur en hij kon terug rondlopen. De moeder ging bijna op haar knieën zitten om mij te bedanken! Ze deed precies of het was een wonder! Ik vind het eigenlijk niet meer dan mijn verantwoordelijkheid als juf om in deze situatie te helpen. Maar ik was toch ook even geschrokken hoor, als er zo een kindje bewusteloos in uw armen ligt, begin je direct aan de ergste dingen te denken! Toen de jongen en de moeder naar huis waren ruimde ik al het bloed op en ging ik terug naar de klas. Daarna gingen we met de bus naar de Choko Banana, daar begon ik meteen voor school te werken in de hoop dat ik dan vanavond vroeger zou kunnen gaan slapen! Daarna zijn we nog even naar de vulkaan gaan kijken, je kon hem heel goed zien en er kwam nog veel donkere rook uit. Je kon ook zien dat de vulkaan veel donkerder was door de opgedroogde lava. Daarna gingen we naar huis. Vandaag heeft Droïma een keertje gekookt ( wel met mijn hulp, want ze heeft niet veel ervaring in de keuken). Daarna belden we nog even met de jongens in Tena om nog enkele dingen af te spreken. Ik werkte nog even verder voor school, nam een douche en lag tegen 9 uur doodmoe in mijn bed!
Leuk weetje: De directeur zegt dikwijls in plaats van Señorita Marike, Señorita Marika tegen mij, wat hetzelfde betekend als juffrouw ekster. Dat vinden de kinderen dan altijd heel grappig en verbeteren de directeur!
Vandaag was het wel hard om op te staan, want ik heb maar 4 uur geslapen! Ik heb vandaag weer onthaal gedaan, de kinderen vinden het echt wel leuk en ze kunnen de liedjes al goed meezingen. Tijdens het onthaal heb ik fotos laten zien van een klasje in België, ik heb met de juffrouw afgesproken dat we via mail de kinderen konden laten communiceren, de kinderen hier kunnen dan vragen stellen aan de kinderen in België en omgekeerd. De kleuters vonden het wel heel grappig en vreemd dat de kinderen zo wit waren. Ze waren heel nieuwsgierig naar de kinderen en willen heel graag op bezoek gaan naar België. Spijtig genoeg zullen deze kinderen nooit de kans krijgen om naar België te gaan, want ze zijn vrij arm Ik schreef samen met de kleuters de eerste brief naar de kinderen in België. De directeur had gezegd dat ik vandaag weer computerles moest geven. De kinderen mochten hun naam om beurten typen. Dat vonden ze wel heel moeilijk, de meeste kinderen drukten veel te lang op een toets waardoor de letter heel veel keer achter elkaar kwam en dan waren ze helemaal in de war! Al gauw kwamen er verschillende foutmeldingen op de computer, de kinderen hebben dan niet door dat ze dan even moeten wachten en drukten verder op de toetsen waardoor het alleen maar erger werd! Omdat er maar twee computers waren die werkten, heb ik de andere kinderen in groepjes gezet, elk groepje kreeg een spelletje om te spelen: memorie, een oefening op de letter A, puzzels, ( daardoor heb ik zo lang gewerkt gisteren). Na de computerles, die toch wel vrij vermoeiend was omdat de kinderen me de hele tijd riepen, heb ik enkele klasfotos gemaakt dat vonden de kinderen heel leuk! Daarna was het speeltijd, ik moest van de directeur naar zijn kantoor komen, ik kreeg een zware ondervraging over Mon Piche ( Dat is een dorpje aan de zee waar we binnenkort naartoe gaan). Ik kreeg vragen als: waarom wil je daar naartoe? Hoe ga je daar naartoe? Met wie ga je daar naartoe? Wacht er iemand ginder op jullie? Lusten jullie wel vis? En gebakken bananen?... Ik vond het maar niets en werd er heel zenuwachtig van, de directeur is toch maar een rare hoor! Na de speeltijd heb ik met de kinderen stoelendans gespeeld, in het begin was het wel wat moeilijk voor de kinderen om te begrijpen wat de bedoeling was, maar eens ze het doorhadden amuseerden ze zich rot! Toen Jean Carlos gewonnen had heb ik het huiswerk dat ze meekregen uitgelegd ( ik geef de kinderen eigenlijk niet graag huiswerk mee, maar het moet van Señorita Céci). Daarna was het tijd om naar huis te gaan. Aangekomen in de Choko Banana ben ik direct beginnen werken voor school, want ik wou vanavond toch wat vroeger in mijn bed kruipen! Tegen 16 uur gingen we naar een winkel om een vlag van Ecuador te kopen ( we hadden gisteren met die man afgesproken dat we om 16 uur zouden komen!). Daarna gingen we naar huis aten we en werkte ik verder voor school. Ik heb een klaspop gemaakt van een sok om morgen te gebruiken in de klas, ik ben benieuwd hoe ze daar op gaan reageren! ( Sorry moeke, maar er gaat hier nog meer aan gaan vrees ik dan enkel mijn sok! Ik heb mijn hoeslaken ook al gebruikt voor mijn onthaalhoek zoals je kan zien op de foto, maar ja ik moet mij hier behelpen met de dingen die ik heb hé!) Ik heb heel goed doorgewerkt, maar het werd toch nog 12 uur vooraleer ik in mijn bed lag, hopelijk morgen meer succes!
Vandaag namen we een taxi naar de Kathedraal want het was aan het regenen. Ik heb vandaag voor de eerste keer mijn onthaal gedaan met de kindjes! Dat was wel spannend want ik wist niet hoe Señorita Céci en de kleuters hierop zouden reageren. Ik begon eerst met een goedemorgen-liedje te zingen. Dat vonden de kleuters al heel leuk! Ze begonnen ook meteen mee te zingen. Na een aantal keer het liedje te zingen heb ik de dagen van de week besproken, dat vonden de kinderen ook leuk. Dan heb ik geprobeerd om de daglijn uit te leggen, voor sommige kleuters was dit wel moeilijk om te begrijpen, maar enkelen waren er toch al mee weg ( ik denk dat dat ook wel elke dag beter zal gaan). Ik vond het wel heel spijtig dat Señorita Céci mijn onthaal niet heeft gezien ( ik weet niet waar ze naartoe was) want nu weet ik nog niet goed wat zij ervan vindt. Daarna had ik van Señorita Céci de opdracht gekregen om de letter A aan te leren aan de kinderen. Ik maakte een werkblaadje om de letter A in te oefenen. Daarna was het speeltijd. Na de speeltijd heb ik de kleuters zichzelf laten tekenen op een papier. Daarna trok ik van elke kleuter een foto met zijn/haar tekening, de kleuters vonden dit heel spannend en heel leuk! Ik heb daarna de tekeningen ook opgehangen in de onthaalhoek, dat zijn de kinderen niet gewoon want meestal worden hun werkjes meteen in de kast gestoken. Daarna heb ik het liedje hoedje van aangeleerd in het Nederlands en ik moet zeggen, ik schrok ervan hoe goed dat eigenlijk ging! Daarna was het tijd om naar huis te gaan. Toen de kinderen door waren, namen we de bus en gingen daarna verder te voet door naar de Choko Banana. Daar begon ik meteen ijverig te werken voor school, want ik had veel ideeën voor morgen, maar dat is natuurlijk ook veel knutselen en voorbereiden! Tegen 15 uur hadden we afgesproken met Señorita Mariana, zij ging met ons samen naar enkele winkeltjes waar je ponchos en Ecuadoriaanse vlaggen kan kopen. Na een tijdje hadden we gevonden wat we wilden en gingen terug naar de Choko Banana. Daar begon ik verder te knutselen. Tegen 20 na 6 viel ineens mijn frank, dat ik geen plastificeerfolie meer had en ik had dat écht nog nodig vandaag! Ik ben dan gaan vragen aan Susana of ik dit nog ergens kon gaan kopen. Ze zei ons dat we mee moesten gaan met twee jongens die juist in de Choko banana waren, zij zouden ons naar een winkel brengen. Wij zijn dan met hen met de auto naar een winkel gereden en hebben gelukkig nog een rol kunnen kopen! Daarna aten we in de Choko Banana en gingen naar huis. Thuis werkte ik verder voor school, ik had het precies een beetje onderschat, want ik heb moeten doorwerken tot 2 uur s nachts om alles af te krijgen! Ik kon dus nog maar maximum 4 uur slapen, dus ik geraakte wel een beetje in paniek. Ik ben tegen 2 uur dan maar heel snel in mijn bed gekropen!
Vandaag zijn we om 10 uur opgestaan, want we hadden tegen 11 uur afgesproken met Fernando (= de zoon van Señorita Mariana) om samen naar de voetbal te gaan kijken. We namen een taxi naar het stadion, kochten een kaartje en gingen op de tribune zitten. Ambato ( waar wij natuurlijk voor suporterden!) moest vandaag tegen Quito voetballen. De supporters hier hebben wel heeel veel lawaai bij! Met een hele fanfare en met vlaggen en toeters en alles erop en eraan kwamen zij mee bij ons op de tribune zitten. Ze zongen heel de wedstrijd door! Na nog geen 5 minuten had Quito al een goal gemaakt, de spanning bij ons op de tribune steeg!! Toen tijdens de pauze Ambato 3-0 achter stond, voelde je echt wel de spanning bij de supporters! Elke keer als er een goal werd gemaakt door de andere ploeg begonnen de supporters heel hard te schelden ( we verstonden niet wat ze juist zeiden, maar ik ben er zeker van dat het heel lelijke dingen waren!!!) In de tweede helft maakte Ambato dan toch nog een goal, met veel gejuich en getier in onze tribune natuurlijk. De wedstrijd eindigde met 3-1 voor Quito. Ik ken niet zo veel van voetbal maar ik vond het toch wel eens leuk om hier zo een wedstrijd mee te maken! We kregen van Fernando nog een mooi aandenken ( een vlaggetje van de voetbalploeg van Ambato) Daarna bracht Fernando ons met zijn auto naar de Choko Banana. We zijn met Susana en Arturo naar een pizzeria geweest en hebben daar een pizza gegeten. Daarna gingen we terug naar de Choko Banana waar we even werkten voor school. Tegen 4 uur gingen we met een taxi naar de bus terminal en namen daar een bus naar Salasaca. Dat was wel even spannend want de taxichauffeur zei ons dat we die bus moesten nemen, maar de buschauffeur zei dat we een andere bus moesten nemen. We werden van hier naar daar gestuurd, maar uiteindelijk hebben we dan toch de juiste bus gevonden. Toen we aankwamen in Salasaca ( daar is een marktje met allemaal kleding, muziekinstrumenten, handgemaakt door de mensen) kochten we veel souveniertjes! Toen we zowat heel de markt leeg hadden gekocht zijn we met de bus terug naar de terminal gegaan en namen we een taxi naar de Choko Banana. Daar lieten we alles wat we gekocht hadden zien aan Susana en daarna gingen we naar huis met een taxi. De taxichauffeur reed wel heel gevaarlijk! Hij had in zijn auto vanvoor een TV staan en was heel de tijd aan het volgen op de TV en niet goed op de weg aan het letten! Maar uiteindelijk zijn we wel veilig thuis geraakt! Toen we thuis kwamen heb ik eten gemaakt, hebben we gegeten, heb ik nog wat voor school gewerkt en daarna ben ik gaan slapen. Ik ben heel benieuwd voor morgen om mijn onthaal te introduceren, want de kinderen en Señorita Céci zijn deze manier van legeven helemaal niet gewoon, dus ik ben benieuwd hoe zij erop zullen reageren!
Vandaag zijn we vroeg opgestaan want Señorita Mariana had ons uitgenodigd bij haar thuis. Tegen half 10 namen we een taxi naar haar thuis. Toen we aankwamen werden we vriendelijk onthaald door 4 honden! We kregen al meteen Whisky en wijn aangeboden! Daarna gingen we met Señorita Mariana naar de keuken, want zij was eten aan het maken. Even later kwam haar man aan, hij liet ons meteen fotos zien. We bekeken alle fotos die ze hadden! Daarna kregen we een rondleiding in hun huis en in hun tuin. Ze hadden ook cavias, ze vertelden ons dat als de cavias groot waren dat ze die dan op de barbecue legden en daarna opaten! Daarna staken ze de barbecue aan en legden het vlees erop. Toen het vlees klaar was, aten we. Even later kwam ook Fernando (= de zoon van Señorita Mariana) aan. We hebben even gepraat met de zoon en hebben afgesproken dat we morgen samen naar een voetbalmatch gaan kijken. Tegen 14 uur namen we de auto om naar de school te gaan. Er waren al veel ouders in de school want het was vandaag voetbaltornooi voor de ouders. Wij hebben dan onze voetbaloutfit aangedaan. Deze hadden we gekregen. Ik moest mee voetballen met de ouders van de kleuters en Droïma moest mee voetballen met de ouders van het zesde leerjaar. Even later moesten we allemaal naar een straat wat verder want vanaf daar zouden we in de stoet moeten lopen. De fanfare van de school liep helemaal vooraan en daarachter liep dan elke keer een voetbalploeg. Wij liepen dus ook mee in de stoet! Dat was wel grappig! Toen we aankwamen op de speelplaats werd er eerst een missverkiezing gehouden, elke voetbalploeg had zijn eigen miss (= de mooiste moeder van de klas). De miss van het tweede leerjaar is gewonnen. Het derde leerjaar heeft een medaille gekregen omdat ze de mooiste voetbaloutfit hadden. Daarna moesten we poseren met alle missen en alle leerkrachten voor een foto. Na de fotosessie gingen we naar de klas, daar aten we een broodje en kregen een limonade. Daarna begon de eerste wedstrijd: het eerste leerjaar tegen het tweede leerjaar. Ik dacht dat wij daarna zouden moeten voetballen, maar de directeur zei me dat wij de volgende keer zouden voetballen, vandaag werd er maar 1 wedstrijd gespeeld. Opeens zei Señorita Mariana dat we doorgingen, dat vond ik wel spijtig want ik wilde nog wat verder kijken naar de wedstrijd. Maar alle leerkrachten gingen blijkbaar naar huis. We gingen mee naar Señorita Mariana en hebben ons daar weer omgekleed. Daarna hebben zij en haar man ons naar de Choko Banana gedaan met de auto. We zaten met vier vooraan in de auto! Dat vond ik wel wat gevaarlijk, Señorita Mariana zat zelfs met haar benen mee bij de pedalen! Toen we aankwamen hebben we nog wat mails nagekeken en daarna zijn we gaan eten in een restaurant. Toen we lekker gegeten hadden, namen we een taxi naar huis en werkten we nog wat voor school.
Vandaag was het zover, we gingen op uitstap met het vijfde en het zesde leerjaar naar de Chimborazo (= vulkaan). Toen we s morgens aankwamen was heel de school in de ban van de uitstap. Vele ouders kwamen snel nog enkele vragen stellen in verband met de uitstap. Alle kinderen waren heel benieuwd en vonden het heel spannend! Ik moest van de directeur even mee gaan naar zijn kantoor, hij zei me dat ik mijn rugzak niet kon dragen want dat ik dan te moe zou worden. Ik zei hem dat het in orde was en dat het wel zou lukken. Maar hij zei dat hij mijn rugzak wel zou laten dragen door een kind! Ik werd toch wel een beetje boos van die uitspraak dus heb ik gezegd dat ik het wel zou proberen en dat als het niet meer lukte ik mijn rugzak wel aan hem zou geven en dat hij hem dan maar moest dragen! Dat was misschien niet zo slim, maar hij begon heel hard te lachen omdat ik zo boos was, dus het was wel in orde. Na een tijdje kwam de bus dan toch aan en vertrokken we. Het was ongeveer 2 uur rijden met de bus. Op de bus vonden we het wel heel vreemd dat alle kinderen zomaar mochten rondlopen. Vele kinderen kwamen ons eten aanbieden: kip, snoepjes, chips, popcorn, en dat om 9 uur s morgens! Onderweg stopten we zeker 5 keer omdat er kinderen naar toilet moesten! Dan stopte de bus midden op de weg en gingen de kinderen in de bosjes. Soms nog geen kwartier later moest de volgende al! Toen we aankwamen was het heel koud voor de kinderen ( wij zijn dat dankzij ons Belgenlandje wat meer gewoon é). Maar we hadden toch veel kleren aangedaan en een muts en een sjaal aan. We begonnen aan onze tocht naar boven. Dat was wel heel zwaar want we zijn tot 5000 meter hoogte gegaan en daar kan je niet meer zo goed ademen! Ik vond het wel een beetje onverantwoord hoor! Zonder voorbereiding zo een zware tocht! Onderweg kwamen we mensen tegen helemaal uitgerust in bergoutfit en duidelijk voorbereid! Na nog geen 100 meter begonnen de eerste kinderen te klagen, ze hadden hoofdpijn of hadden het koud of voelden zich misselijk of Na 200 meter begonnen de eerste kinderen te vallen, ze vielen gewoon uitgeput op de grond! Wij moesten ze dan helpen en motiveren om toch door te stappen. Señorita Adelaide ( = leerkracht vijfde leerjaar) had zelf ook veel problemen, ze voelde zich niet goed en kon de tocht ook niet aan, waardoor ze ook begon te klagen en dit was niet bepaald motiverend voor de kinderen! Na een tijdje begonnen sommige kinderen zelfs over te geven! Wij zijn er dan bij blijven zitten en wachtten tot de directeur langskwam, wij dachten dat hij wel zou weten wat we met die kinderen moesten doen. Maar toen hij aankwam zei hij gewoon: Dat is niets, doorlopen! Ikzelf had toch ook wat problemen, door de hoogte en mijn keelontsteking kon ik heel moeilijk ademen. Ik voelde me ook heel duizelig en misselijk! Zo duizelig soms dat ik even moest gaan zitten in de hoop dat ik dan niet zou flauwvallen! Ik vond het echt onverantwoord! Sommige kinderen konden het wel aan, maar het merendeel had écht wel problemen. Het was zo een vreemd zicht: kinderen die uitgeput op de grond vielen, kinderen die moesten wenen, kinderen die moesten overgeven, kinderen die hun longen er bijna uithoesten, ! En dit was dan het hoogtepunt van het jaar! Toen we even later aankwamen bij een huisje zijn we daar naar binnen gegaan om iets warm te drinken. Sommige kinderen hun handen en hun gezicht waren zo koud als een ijsblokje, echt niet te doen! Ik heb dan maar geprobeerd om de kinderen een beetje op te warmen want anders geraakten ze nooit meer terug vreesde ik. Ik wilde heel graag mijn kleren aan hen geven, maar ik had natuurlijk niet genoeg kleren aan om 66 kinderen aan te kleden! De kinderen waren wel heel lief voor elkaar, ze hielpen elkaar en ze warmden elkaar op. Na een kwartiertje zitten gingen we terug naar beneden, dit ging wel iets beter. Toen we beneden aankwamen aten we, de kinderen waren ondertussen bijna bevroren en smeekten bij de directeur of ze in de bus mochten gaan zitten omdat het daar toch iets warmer is. Na een tijdje zagen mochten de kinderen dan toch uiteindelijk in de bus gaan zitten. Señorita Adelaide was tijdens het eten heel hard aan het klagen over de koude en ze bibberde bijna uit haar vel, dus heb ik haar een trui van mij gegeven. We kregen eten van de directeur: koude rijst, koude kip en koude patatjes. Daarna kregen alle kinderen een warme chocomelk. Toen vertrokken we terug met de bus richting Ambato. Na 2 uur rijden zei de directeur dat Droïma en ik moesten uitstappen, want dat we nu dichter bij huis waren en we moesten niet helemaal meer meegaan naar de school. We namen afscheid van de kinderen en stapten uit. We gingen ineens naar het shoppingcenter want ik moest nog witte schoenen hebben om onder mijn voetbaluniform te dragen voor morgen te voetballen in de school. Daarna gingen we naar huis, namen onze laptop en vertrokken naar Susanna. Daar hebben we dan even onze mails nagekeken en gegeten. s Avonds toen we naar huis wilden gaan hoorden we muziek in een kerk dus gingen een kijkje nemen. Wat we zagen was fantastisch! Alle mensen daar groot en klein waren aan het dansen heel de kerk rond! We vroegen of we mee mochten doen en dat mocht. Dus wij maar meedansen en rondspringen! Dat was wel grappig, want we konden niet zo heel goed volgen. Achteraf vroegen we wat dit eigenlijk was ( wij dachten eigenlijk dat het een sekte was ofzo), de mensen zeiden ons dat het een mis was. Daarna namen we de taxi en gingen naar huis. Ik nam nog vlug een douche en kleedde me om en daarna vertrokken we naar de milk, dat is een discotheek. ( eigenlijk zoiets als de copa) Miki heeft ons afgezet bij de discotheek. Toen we aankwamen was er wel niet veel volk, dus zijn we maar gaan zitten en hebben we een cerveza (= een pintje) gedronken. Even later trokken we het ons niet meer aan dat er nog niet zoveel volk was en zijn we beginnen dansen ( niemand kent ons hier toch J ) Even later werd ik geroepen door een meisje, ze zei dat ik bij hen moest komen dansen in de groep dat is veel leuker. Dat was inderdaad ook veel leuker! Op die manier hebben we weer wat lokale bevolking leren kennen! We hebben het feestje samen met hen afgesloten ( het was wel al gedaan om 2 uur). Daarna namen we afscheid en namen een taxi naar huis en gingen we slapen. Het was weer een leuke maar vermoeiende dag!
Toen we aankwamen op school wenste iedereen ons een gelukkige Valentijn. Ik kreeg ook van de kleuters bloemetjes en van een kleuter kreeg ik zelfs chocolade. Dat was wel even moeilijk want de chocolade was ingepakt en ik wist niet goed of het nu onbeleefd was om het cadeautje uit te pakken of dat het onbeleefd was om het dicht te laten. Ik nam het aan, bedankte de kleuter en wachtte even, toen de kleuter bleef kijken heb ik het maar open gedaan. Vandaag kregen de kleuters Engelse les van señorita Gabriella. Ik vind haar wel heel leuk, ze is 22 en is eigenlijk de enige leerkracht die oprecht geïnteresseerd is in wat we in Tena gedaan hebben. Dat gevoel heb ik toch. Het is wel grappig als ze Engels geeft, ze kan vrij goed Engels, maar haar uitspraak trekt soms op niets! ( zo zegt ze bv. Bery good). Ondertussen moest ik van señorita Céci voor elke kleuter een hartje tekenen en uitknippen om mee te geven naar huis. Na de speeltijd maakte ik met de kleuters kussentjes uit rubber om in de onthaalhoek te leggen. Ik speelde enkele spelletjes met hen in de onthaalhoek, dat was niet zo gemakkelijk want de kleuters zijn het niet gewoon om in een kring op een kussentje te zitten. Ik moest elk kindafzonderlijk op zijn/haar kussentje zetten want anders begrepen ze het niet! Daarna maakte ik met hen een werkblaadje. Toen de school gedaan was namen we de bus naar de Choko Banana. Daar keek ik mijn mails na en begon te werken voor school. In de namiddag gingen we nog geld afhalen want we moesten Susana nog betalen voor het eten. Ik kreeg van Susana een thee met oregano voor mijn maag. Daarna gingen we naar huis, aten we en werkten verder voor school. Morgen gaan we een vulkaan ( de Chimboraza) beklimmen met het vijfde en zesde leerjaar. Ik ben wel heel benieuwd want Susana heeft ons gewaarschuwd dat we heel warme kleren moesten aandoen, want anders zouden we in het ziekenhuis belanden!We moesten ook pijnstillers meenemen voor als we hoofdpijn kregen. Ook moesten we onze mond bedekken want op die vulkaan zijn er veel assen door de uitbarsting van de andere vulkaan. Dus ik ben wel heel benieuwd!
Ik ben Marike
Ik ben een vrouw en woon in Reet (België) en mijn beroep is bijna kleuterleidster.
Ik ben geboren op 23/01/1987 en ben nu dus 38 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: CHIRO!!!.
