Telefoon gekregen van dr. Schotte ,ze heeft wat resultaten en wil me zien. Het was dus een zeer agressieve tumor,vandaar dat die zo snel was gegroeid, tumor is ook hormoongevoelig wat wil zeggen dat deze gevoed word door hormonen , mijn hormonen ( maandstonden) zullen dus stop gezet moeten worden en ik zal in de meno pauze moeten gebracht worden. Ook zal ik 6 chemo kuren moeten volgen , 1 kuur duurt 3 weken. de eerste 3 kuren heten cef kuren , ik krijg dan enkele stoffen via een baxter binnen waaronder een rood goedje. hiervan kan je misselijk worden,haren verliezen en ga zo maar verder. Na de chemo zullen er ook nog bestralingen volgen en tegelijkertijd zal ik moeten starten met een soort pil die mijn hormonen dus zal plat leggen en dit 5 jaar lang elke dag eentje :( gezellig. Dit doen ze om zeker te zijn dat de kanker zal weg zijn ,je weet immers nooit dat er een piepklein celletje in de bloedbaan ontsnapt. volgende donderdag zal ik meer weten want dan word mijn dossier voorgelegd aan een gans staf van 4 omliggende ziekenhuizen en die gaan samen beslissen en overleggen , dit doen ze met alle patienten van elk ziekenhuis. We weten dus toch al iets meer , ben een beetje van de kaart met de gedachte dat dit dus nog heel lang zal naslepen.... wit geel kruis terug langsgekomen en eindelijk een vrouw , had 2 dagen na mekaar een man gehad en dat vond ik echt niet fijn, is toch wel iets intiems he. Al is het ook niet om naar huis te schrijven hoor , moet ze me helpen wassen en dan wast ze mijn slechte oksel en de helft van mijn rug en tis gedaan.... Mag ik nog aan kurt vragen om te helpen met de rest want kan mijn arm amper omhoog doen dus raak zeker niet goed rond.
Melissa en keptje zijn vandaag beiden thuis , ze hebben het druk en ik vind het moeilijk toe te moeten kijken zonder dat ik zelf iets kan doen, voel me er zo schuldig om he pfff Kurt heeft vandaag ook mijn haar afgedaan tot net onder mijn oren. Was zo pijnlijk ,veel traantjes gelaten,dit is het moeilijkste tot nu toe , doet me nog meer pijn dan die borst verliezen , klinkt mss gek maar toch voelt het zo aan, kheb 3 jaar gespaard voor die haren en nu door die stomme ziekte moet ik die afknippen. Mag er al niet aan denken wat het zal zijn als ik binnen een week of 2 volledig kaal zal zijn :( Anders is het wel mooi geknipt , mijn keptje kan eigenlijk alles he haha nu lekker dicht tegen mijn lieverd in de zetel getroost te worden na deze moeilijke dag , wat hou ik toch van hem !
Vandaag mag ik naar de huisarts om een deel van de draadjes uit te halen , boezemt me wat angst in , is zo kortbij en die angst om die grote wonde is zeker niet weg maar dokter stelt me gerust en zal hem maar vertrouwen zeker haha. Het ging heel goed , de helft is er uit, telkens eentje uitgehaald en eentje laten zitten zodat gans de wonde nog enkele draadjes heeft zitten. De wonde geneest ook zoals het hoort en heb geen infecties ,ben blij daarvoor. Hopelijk kan ik nu snel mijn arm wat meer gebruiken zodat ik wat meer kan helpen in het huishouden want met hun werk erbij is het enorm druk voor kurt en melissa.
Mijn wonde werd plots groter en er zat een enorme hoop vocht in dus dr schotte gebeld maar ze was er niet , dr claerhout ook niet aanwezig dus ben dan maar naar spoed gegaan. Daar aangekomen kreeg ik meteen een baxter aangelegd en werd er bloed afgenomen om te zien of er geen infectie was , gelukkig was dit niet het geval en werd het vocht uit de wonde weggezogen met een grote naald en in totaal uiteindelijk 5 grote spuiten. Mijn keptje ondertussen goed doorgewerkt in de tuin want we wonen hier nog maar en er is nog veel werk maar het word al mooi. Ben zo trots op hem ! Kan me geen betere man voorstellen,hij doet zoveel voor mij en onze dieren!
Vandaag wonen we 3 jaar samen ! Ben elke dag dankbaar en zo trots op hem ! Kan niet genoeg benadrukken hoe gelukkig ik wel ben en blij met al de steun die ik krijg. Vele mannen zouden er al de brui aan gegeven hebben. Melissa heeft vandaag ook weer veel gedaan,ben echt blij dat ze ons zoveel helpt ! Verder een rustige dag met een taartje en leuke babbeltjes. Wat last van mijn oksel maar zal ooit wel beteren zeker
Telefoon gehad van schotte , 6 december moet ik binnen voor mijn port a cath , dit is een katheter die ze onder mijn vel en onder mijn nekbeentje stoppen om zo makkelijk de chemo toe te voegen. 10 december krijg ik dan mijn eerste chemo. s'avonds een goed gesprek gehad met kurt want zit zo erg te piekeren dat het uit me moest. Ik vind het zo erg voor hem ,we zijn pas een jaar getrouwd en hij zit nu al met al die miserie en nog eens een kale vrouw erbovenop. K'ben nu wel nooit echt extreem bezig geweest met mijn uiterlijk maar toch, dit gaat echt wel ver en elke vrouw heeft toch wel haar fierheid en nu nemen ze me dit allemaal nog af : ( ook voor kurt zal het niet makkelijk zijn me zo te zien en zo onder zijn vrienden te moeten komen. Maar gelukkig stelt hij me snel gerust , hij houd van mij en niet van mijn haren , het belangrijkste is dat ik er nog ben en die haren komen wel terug en wat zijn vrienden betreft weet ik goed genoeg dat die daar niet om kijken en idd wat hij zegt is allemaal waar. Mijn man houd van me en dat voel en zie ik elke dag,ik hoef me geen zorgen te maken en zijn vrienden zijn idd fantastische gasten die meer met mij inzitten dan dat ze naar mijn haren kijken. dees hier houd zoooooveeeeel van haar mannetje he,had dit niet aangekund zonder hem.
Vandaag vroeg op want moet terug naar het ziekenhuis om de port a cath te plaatsen. Samen met kurt om 7u30 vertrokken en eenmaal op de kamer mocht ik me al meteen omkleden want het was al aan mij. Eerst nog een zak snoep gekregen van de sint in de hoop dat ik flink zal zijn en een half uurtje later lag ik al op het ok. Het was er vandaag erg triest ,er lagen enorm veel kleine kindjes en was zo zielig hen te zien en horen huilen. Zelf had ik ook het geluk een stagiair te hebben deze keer want het lukte hem niet om de baxter te steken en door de paniek verloor hij dan zijn naald en zaten mijn arm en bed binnen de kortste keren onder het bloed. Ondertussen probeerde hij me ook te overtuigen om lokale verdoving te nemen ipv volledige verdoving en toen de dokter en de chirurg er ook over beginnen heb ik dan laar toegegeven want kreeg het gedacht dat ze me maar een sissy vonden en madam de stoere wou weer niet onder doen he ...... Ik mocht me dus gaan leggen om de smalle operatieplank en nadat de verpleegsters allerlei doeken op mijn hoofd hadden gelegd voelde ik de chirurg beginnen met de lokale verdoving te prikken , al had ik de indruk dat de beenhouwer bezig was , zo wringen en prikken dat die deed, was echt wel pijnlijk maar probeerde stoer niet te bewegen lol Gans de verder operatie voelde ik hem trekken en sleuren en ging ik weg en weet en werd mij bed dan nog eens omhoog gedaan en weer omlaag en ga zo maar verder,plots voelde ik dan iets duwen in mijn aders en ging mijn hart opeens heel fel tekeer. werd duizelig en misselijk tesamen maar we bleven olympisch kalm en ons stoer harnas mocht niet afvallen dus nog steeds geen kick gegeven, na een kwartiertje was dat gedoe voorbij en voelde ik hem duwen alsof hij een veel te grote knoop door een klein gaatje moest steken, daarna voelde het alsof hij de wonde als schoenveters aaneen was aan het naaien en het was voorbij , oef. om 9 u 15 lag ik al op recovery. Daar heb ik dan toch een hele tijd moeten wachten voor ze me kwamen halen en moest dan nog naar radiologie om te zien of de pac goed zat en de aders vrij waren. Duurde daar ook al zo lang dus besloot maar een dutje te doen in het midden van de hang. Rond 10 u 30 was ik terug op de kamer en heb dan meteen mijn schattie gebeld , toen hij er was hebben we samen een soepje gedronken en na de uitleg van de dokter mocht ik mee naar huis. verdoving begon uit te werken en had enorme pijnen ,voelde mijn vel precies omlaag getrokken worden door het gewicht van die port a cath ,was echt niet leuk.
Middagje naar de kinderboerderij geweest in ons dorp en eens alles proberen te vergeten , was zeer ontspannend en heb ervan genoten. zusje had dan ook nog lekkere opgevulde paprika's gemakt dus de dag kon niet meer stuk ! Word hier echt wel verwend hoor !
Vandaag word ik om 8 u verwacht in het ziekenhuis op het oncologisch dagziekenhuis voor mijn eerste chemo. Heb enorm veel stress , sommige momenten denk ik dat ik ga flauw vallen , wat ben ik toch een truntje zeg .... Ben niet echt bang voor de chemo maar gewoon de stress van het onbekende , wat gaat er gebeuren,wat gaan ze doen ? Als je zelf nooit kanker hebt gehad weet je wel dat zo'n mensen chemo krijgen en bestralingen en dat vind je dan erg, maar als je verder nadenkt en er zelf voor staat dan moet ikzelf toch toegeven dat ik niet eens echt wist wat chemo was en wat er dan gebeurd, dat er zelfs verschillende soorten zijn ..... En wat doet een mens dan ... Even kijken op internet en natuurlijk vind je alle horror verhalen eerst dus een echte aanrader is het niet. Nu ja , aangekomen in het ziekenhuis nemen ze dus altijd eerst bloed af om te kijken of je bloedwaarden goed genoeg zijn om te starten want je word toch zwakker door de chemo en de minste verkoudheid kan voor ernstige problemen zorgen. Hierna moet ik naar isotopen voor een injectie met radioactieve stof zondat ze kunnen kijken naar mijn hartfunctie via een scanner. Dit is nodig omdat de eerste 3 chemo's die ik krijg je hartfunctie een beetje aantast. Alles was in orde en een half uurtje later konden we starten. Eerst nog even naar kurt gebeld want hij zat in frankrijk voor zijn werk en was toch ook serieus zenuwachtig. Het aanprikken van mijn pac (port a cath) ging heel goed ook al was het de eerste keer en was het toch een grote ,kromme naald. Eerst kreeg ik suikerwater door de baxter om de lijn wat te spoelen en dan een product tegen de misselijkheid en ook een pilletje met cortisone. Na dit medicijn was het weer tijd om even te spoelen en dan kreeg ik een rood product ,mijn neus begon plots enorm te jeuken en opeens kreeg ik zo'n raar gevoel in mijn hoofd en werd ik op slag zo dronken als wat , precies of ik had een fles whiskey uit gedronken. De verpleegster kwamen zelfs kijken wat er scheelde want ik kreeg enorme aanvallen van slappe lach, best wel grappig om hen en mijn zus zo verbaasd naar me te zien kijken. Dan maar even ontsnapt om ene te gaan roken en ja natuurlijk betrapt door de hoofdverpleegster he .. maja mensen die me kennen weten dat ze mogen zeggen wat ze willen ,ik heb mijn leeftijd en ik ga ene roken. Terug op de kamer nog een preek van de vepleegster want zij had natuurlijk onder haar voeten gekregen omdat ik was gaan roken. Rond 15 u mocht ik dan eindelijk naar huis, alle medicijnen meegekregen voor de komende dagen en we konden gaan. Op de parking aangekomen beseft dat we de psychologe waren vergeten want zij was in de voormiddag nog langsgekomen om eens een praatje te maken,blijkbaar mag ik haar elke behandeling verwachten , zo gaat het daar altijd. Maar het is een toffe dus valt wel mee. Ze had dus een knobbel babbel box beloofd voor de kleine omdat zij dan wat meer kon begrijpen wat er met mij gebeurd , ik had het zelf al verteld aan aisha maar was wat ongerust omdat ze er zo normaal en rustig op reageerde, was precies of ze had dit al zoveel meegemaakt. In die box zitten 2 boekjes met een verhaal over een mama die behandelt word en een papa die kanker krijgt. Er zitten ook wat spelletjes in en een kaartendoosje met gevoelens die de kindjes dan kunnen ophangen zodat de volwassenen kunnen zien hoe het kind zich op dat moment voelt. Moet nu wel zeggen dat ze dit met plezier heeft gelezen maar verder is er niet veel verandert , blijkbaar voelt ze zich rustig genoeg en hebben we het goed genoeg uitgelegd dat ze haar geen zorgen maakt,we hebben school wel ingelicht zodat zij ook op de hoogte waren moest aisha toch plots anders doen. Helaas thuis moeten wachten tot 20u30 voor kurt thuis was want er waren problemen in frankrijk en had vast gestaan ... K'was toch wel blij dat hij er was en ik mijn verhaal tegen hem kon doen. <3
Wakker geworden met enorm veel pijn , ik ben een harde en kan tegen veel maar dit is echt niet normaal. Stekende pijn ter hoogte van mijn nieren, vooral als ik me neerleg en wil rechtkomen en zeker als ik diep inadem. Paar pijnstillers genomen en gehoopt dat het ging overgaan maar beter word het precies niet echt.
Heb een helse nacht achter de rug en het word erger en erger dus bel ik laar even naar oncologie. Ik moest meteen gaan want ze vond het toch ook maar raar. Daar aangekomen mocht ik naar radiologie ,daar hebben ze een echo genomen van mijn lever en nieren en een longfoto genomen. Helaas was er niets te zien en werd ik terug naar huis gestuurd, ik begreep er niets van. Ben echt niet de persoon om voor de stomste pijn te gaan janken of panikeren en ik blijf erbij dat er iets abnormaals aan de hand is maar zwijg en kga naar huis. Kan helemaal niet slapen, op mijn zijde liggen snoert me de adem af ,op mijn rug liggen doet onmenselijke pijn en het ergste is dat ik amper recht raak om terug uit bed te gaan. Midden in de nacht strompel ik op handen en knieen naar beneden, wil mijn keptje niet storen en heel de tijd wakker maken dus probeer even beneden tot rust te komen ( vond hij natuurlijk niet leuk want hij wou me wel steunen) K'heb zo erg afgezien,huilend van de pijn leg ik me op de grond,ik kan dit niet meer aan ,zoveel pijn heb ik nog nooit gehad en geloof me vrij ,pijn is mijn 2 de naam ,heb al veel afgezien. Ik voel gewoon dat dit niet normaal is en beslis dat ik morgen terug naar de kliniek ga,ze moeten verder kijken.
Heb nog geluk dat mijn vintje vroeg opstaat en zodra hij zijn tasje koffie binnen heeft kom ik met de vraag of hij me naar spoed wil brengen , hij is natuurlijk wat kwaad als ik vertel dat ik niet heb geslapen en enorm afzie ,moest ik volgens hem meteen gezegd hebben en dan kon hij me direct gevoerd hebben, maar ja wat moet je s'nachts op spoed gaan doen, die stellen dan toch alles uit tot de dag nadien. aangekomen op spoed leg ik uit wat er is en dat ik de week voordien chemo heb gehad zodat ze hier mss de link bij kunnen leggen. ik krijg meteen 2 zware pijnstillers en voel me direct een stuk beter,oef eindelijk eens even geen pijn. Pijn of geen pijn,adem of geen adem toch moet ik nog een sigaretje gaan roken he ... Wat erg om zo afhankelijk te zijn van die stomme sigaret maar kheb geluk,de verpleegster rookt ook dus ze begrijpt me en laat me doen, al mag ik niet ver weg gaan en aan de poort moet gaan roken zodat ze me vinden als de resultaten van mijn bloed er zijn. Teruggekomen moet ik meteen onder de mri met een ingespoten vloeistof willen ze kijken naar mijn longen en ja blijkbaar is er iets want opeens word ik apart in een kamer gestopt en komt iedereen binnen met mondmaskers en moet ik zelf ook ene op. Uitkeg krijg ik nog niet meteen want ik moet wachten op dr schotte , zij komt me dan vertellen dat mijn witte bloedcellen extreem laag staan mede door de chemo en dat er vocht in het vlies van mijn longen zit waardoor ik een zware longontsteking heb en dat is dus gevaarlijk geworden door die bloedcellen die zo laag zijn en ik dus niet kan terug vechten. Ik moet dus blijven en word in een isolatiekamer gestopt en mag geen bezoek ontvangen buiten ons gezinnetje. Maar ja rond 6 u is de zin naar een sigaret er terug en ga ik op pad ,niet gerekend op de boze hoofdverpleegster van die afdeling .... Volgens haar mag ik de kamer niet verlaten en ik begrijp haar wel maar leg haar uit dat ik echt zin heb in een sigaret en dat haar preken niet gaan halen ,probeert ze dan uit te leggen dat dit fataal kan zijn voor me door mijn bloedwaarden maar dat telt voor mij ook niet,tenslotte hebben ze me gisteren wel zo naar huis laten gaan .... Dan wil ze de dokter bellen maar moet ik een kwartiertje wachten want dr zit in vergadering, ik kijk haar even aan en ben het gezag beu en zeg dat ik haar echt begrijp en dat ze groot gelijk heeft maar dat ik binnen dat kwartier al terug zal zijn en ben maar weggegaan. Mijn sigaret heeft aan geen kanten gesmaakt en op de terugweg moet ik kurt enkele malen vastnemen want krijg geen adem meer en word misselijk , al zeg ik dat natuurlijk niet want moet toch altijd stoer blijven he hahaha terug boven heb ik dan maar beslist dat dit mijn laatste sig was en heb het dan ook maar gezegd aan de boze hoofdverpleegster. Al heb ik de rest van mijn verblijf mogen voelen dat ik haar had misdaan , werd steeds als laatste bedient ook al waren er nog kamers achter me en als ik iets vroeg mocht ik het wel 4 x vragen voor ik iets kreeg maar dat stoorde me niet echt , ben graag op mijn gemak dus moesten zij maar weten. na 5 dagen mocht ik naar huis met nog extra antibiotica en was zeer blij,de pijn was weg en nergens beter dan thuis he ! En heel erg trots op mezelf want had nog steeds geen enkele sigaret meer gerookt en het viel wel mee.
Met kerst niet echt veel gedaan,ventje lekker eten gemaakt en gezellig wat zitten praten samen met de kleine en melissa. Meer moest dat voor mij niet zijn want was tenslotte pas 1 dag thuis uit het ziekenhuis. Proberen het zo lang mogelijk op te blijven maar toch rond 22u30 gaan slapen en nog even gezellig in mijn keptje zijn armen gelegen, meer had ik echt niet nodig si. op oudejaarsdag moest ik weer in het ziekenhuis zijn voor mijn 2 de chemo , deze keer gaat kurt met me mee want moet toch niet werken. hetzelfde verhaal als de eerste keer , terug kijken naar mijn bloedwaarden en dan van start. alles gaat heel snel en tegen 14 u staan we weer buiten , ik voel me nog heel goed dus besluiten we nog even te gaan winkelen , is iets waar we beiden echt van genieten sinds ik ziek ben. Nog een geluk dat we zo goed opschieten met elkaar want zowel op de afdeling als op een lotgenoten forum lees ik zoveel verhalen van vrouwen die totaal geen steun hebben aan hun man of een man die er zelfs vandoor gaat, vind dat zo erg voor die vrouwen want die steun heb je echt wel nodig hoor ! Nog maar eens een teken dat ik een fantastische man heb he ! Kweet ,ik zeg het veel maar voel het zo aan ,kan het niet genoeg zeggen
Mijn verjaardag pfff de eerste keer dat die zoveel voor me betekend , 2 maanden geleden was ik zo bang geweest dat ik deze niet meer ging meemaken ! Ben zo blij,zo opgelucht en zo word ik nog eens verwend met een lekker etentje door mijn ventje. Samen gaan winkelen en leuke cadeautjes gehad si , ben weer een heel gelukkig vrouw hihi Veel berichten gehad op de foon en op facebook en die steun is zo enorm leuk , al is het gezegde toch wel echt waar , degene waarvan je steun verwacht hoor je minder en minder en mensen die je amper kennen of zelfs sommige die me nog nooit hebben gezien steunen ze me zo hard , dat doet me echt heel veel plezier. En jah degene waarvan ik het verwacht en waarvan ik hen amper hoor hebben ook weer eens iets bewezen he , al ben ik weer zo braaf om niets te zeggen en laat ik hen wel doen. Ik red het gelukkig ook wel zonder die personen he. Het belangrijkste heb ik dicht bij me en meer moet dat niet zijn,alsook die massale steun op fb ,echt superleuk !
Vandaag mijn derde chemo , deze keer is het terug mijn zus die met me mee gaat. De routine kennen we al dus gaat nog makkelijk. Bloedwaarden zijn in orde en we kunnen starten. De laatste van deze soort chemo (fec) , volgende keer starten we met de tac chemo. Rond 14 u zijn we er al vanaf en we kunnen gaan winkelen si , handig als je een ganse winkelstraat passeert op weg naar huis.
En ja we worden terug lastig gevallen door diezelfde pijnen als bij mijn eerste chemo. Zie het niet zitten om de dokter te bellen uit schrik dat ik weer ga moeten blijven want verer voel ik me goed. Helaas moet ik toch bellen want een simpele verkoudheid kan ernstige gevolgen hebben , dus bellen we dr schotte op en moeten we daarheen gaan. Aangekomen melden ze ons dat schotte dringend weg moest en we haar collega krijgen. Ik vertel haar dat ik dit al heb gehad en dat ik zeker ben dat het hetzelfde is dus wat antibiotica en pijnstillers en ik kan toch wel naar huis he. Maar nee , na de foto's stuurt ze me terug naar huis met aspegic en das al ... Ze zag niet genoeg op de foto ,maar ja ik had haar al gezegd dat schotte ook niets zag op de foto en dat er een scan moest genomen worden omdat het niet mijn longen zijn maar het slijmvlies rond de longen. Toch word ik naar huis gestuurd met de melding dat ik vrijdag nog eens moest terug bellen. Aspegic ...wat ben ik daar nu mee pfff Terug naar huis dus en mijn zetelke in :(
Nog even vertellen hoe het dan gegaan is met mijn longontsteking. natuurlijk mocht ik de vrijdag dan terugkeren want aspegic helpt dus echt niet met zoiets he en ook niet met zo'n hevige pijn.... Schotte heeft dan wel een scan gemaakt en daar was te zien dat ik terug die waas over de longen had zoals de eerste keer. De longspecialist word erbij gehaald want dr schotte vind het vreemd dat ik dit nu terug heb en blijkbaar zou er dus een stof in de chemo zitten waarvan ik deze reactie krijg, maar bon die chemo moet ik toch niet meer krijgen dus thuis uitzieken met antibiotica en dat was voorbij. Helaas tegen 11 februari nog niet volledig genezen dus chemo een weekje uitgesteld.
Vandaag dus mijn eerste tac chemo , hierin zit taxus verwerkt en dat doet me toch wel eens even nadenken , wij hadden ooit een schaap dood die een klein takje taxus had gegeten en onze buur was toen zelfs een koe en een paard verloren , moet dan maar eens gaan bedenken hoe straf dat het spul wel is. Kurt gaat mee met me om me wat kalm te houden want de stress voor het onbekende is weer groot haha Mogelijke bijwerkingen zijn nagels die uitvallen , spier - bot - of zenuwpijnen , zelfs een allergische reactie op het spul zelf tijdens het inlopen en ga zo maar door. Leuke gedachten pfff Door de mogelijkheid aan een reactie blijft de verpleegster deze keer het eerste kwartier bij me om te zien of mijn hartslag en bloeddruk goed blijven. Mijn bloedwaarden zijn goed dus na wat gepruts van de stagair aan mijn pac kunnen we beginnen. Ok die loopt , niet nadenken, begin maar te praten haha end at kan ik goed want door de pillen die ik neem ben ik precies een waterval , heb gans de nacht niet geslapen en heb het gevoel dat ik een marathon kan lopen , zijn zelfgemaakte pillen en ben wel benieuwd wat erin zit want tis verdomt goed om actief te zijn ..... Maar alles gaat verder heel goed en de verpleegster kan haar werk doen. Ondertussen kennis gemaakt met de dame die in de kamer over me ligt en heb meteen medelijden , ze ondergaat gans dit gedoe al 7 jaar ,elke week opnieuw :( mag er gewoon niet aan denken , ik ben het nu al beu. Dan heeft ze nog zo'n dwaas van een man die geen medelijden kent en haar totaal niet steunt , zal weer zo'n roepertje zijn die de wereld aankan tot zijn vrouw wegvalt en hij de grootste sukkelaar word ..... En toch is ze zo lief , een soort moedertje , je merkt dat meteen aan haar. Nieuwe vriendschap is gemaakt en we vragen de verpleegster voortaan in dezelfde kamer te mogen liggen. En zo gaat de tijd heel erg snel want amper een uurtje later is het al gedaan , om 13 u rijden we weg van het ziekenhuis en jaja zoals gewoonte richting winkelcentrum :p
Voel me tamelijk goed met deze chemo, ik ben niet zo moe als met de andere. Natuurlijk zijn er ook nadelen maar al bij al verdraag ik deze precies beter , ik wil niet echt gaan klagen , daarmee help ik mezelf niet en help ik ons gezinnetje niet. de kleine groep vrienden die nog overschiet begroet ik met een glimlach ,niet veel mensen zullen emotie bij me zien,meestal lach ik gewoon alles weg en vaak voel ik me ook zo op dat moment. Sommige mensen weten niet hoe te reageren en dat snap ik wel ,of in feite niet,doe gewoon normaal tegen me , gewoon zoals je anders doet. Zoveel verandert er tenslotte niet , ok ik ben ziek , maar ik ben ik , ik kan dit aan , ik voel me ook sterk.
Naar het ziekenhuis deze keer want mijn dokter is er niet en naar een ander ga ik niet. Moet allemaal ook niet lang duren, wat bloed prikken en ik kan weer gaan , maar nee , verpleegster wil het ook snel laten gaan en aangezien bloed prikken in mijn port a cath de laatste 2 x niet lukte wil ze meteen in mijn arm gaan prikken. En daar gaan we ,prik 1 lukt niet,weer eruit en opnieuw proberen,oeps ernaast... Even wat prutsen en 100 x als je pijn hebt roepen he,maar echt he,je miet roepen hoor,goh wat ben jij sterk. Oh komaan doe nou voort denk ik dan in mezelf,ik ben helemaal niet sterk , ik voel het gewoon niet , volgens mij is het daar zelfs verdooft. En het wil maar niet lukken dus weer eruit en in de hand en auw sterk zijn valt weg en het doet enorm pijn maar komaan , mijn man en de verpleegster bekijken me om toch te zien of ik een krimp geef en nee hoor ik toon geen klein beetje dat ik het voel maar binnenin wil ik het uitschreeuwen,dees doet echt wel veel pijn , ze prikt in de bovenkant van mijn hand net in de plooi met met pols,rare plaats en echt pijnlijk,veel meer dan gewoon in de hand onder de kneukels. Maar hier lukt het dus en 10 min later staan we weer buiten. En ja zoals gewoonlijk gaan we nog even de winkeltjes langs, word een leuke gewoonte.
Vandaag mag ik dus bellen voor de bloeduitslag , ik ben benieuwd want voel toch dat mijn luchtwegen niet prima zijn. Heb vaak wat bloed uit mijn neus en bloed bij het hoesten en zoiets is nooit echt goed nieuws. Als ik bel moet de verpleegster even op zoek naar de dokter maar daar is ze dan , mijn bloedwaarden zijn prima in orde maar krijg toch Eer onder mijn donder. Dr schotte vind het absoluut niet prettig dat ik er was en haar niet heb gesproken , maar ja als verpleegster bloed neemt en zegt dat ik kan vertrekken moet ik toch niet gaan vragen achter de dokter he. Als ik haar zeg dat het enkel voor het bloed was dat ik kwam helpt dat niet veel, ze wou me zien want dan kan ze aan mijn gezicht zien of alles in orde is want ik zeg toch nooit iets .... Jah komaan zeg, als het erg genoeg is zal ik wel bellen hihi Mijn man natuurlijk met een smile tot achter zijn oren omdat ik onder mijn voeten krijg , hij vind het ook nooit leuk dat ik niet vertel wat er is of wat ik van kwalen heb. Maar zo ben ik nu eenmaal , ik kan toch niet elke 5 min zeggen dat ik dit en dit voel want zo is het ook , als je chemo krijgt voel je altijd wel iets. Mijn man doet al zoveel voor me , hij zit zo met me in dus wil ik niet dat hij altijd maar ongerust is want hij piekert nu al zoveel. Als het aan hel lag liet hij me nooit meer alleen en dat merk ik ook aan andere mensen om me heen. De kleine is al gans de week niet naar school , vandaag wou ik toch wel eens weten wat er was want de laatste 2 dagen was ze toch wel genezen en klaar om terug naar school te gaan maar ze wou niet en ik wou haar niet dwingen, dus allen samen beslist dat ze mocht thuisblijven voor die 2 laatste dagen. Komt ze plots terug naar beneden s'avonds en komt ze naast me te staan : tante kan je dood gaan van wat je hebt ? Ik verschiet ervan want we hebben al zoveel gepraat en ze heeft al zoveel gelezen. Heb haar al meerdere keren gevraagd of ze nog vragen had en telkens zei ze van niet , dus dees komt onverwacht : eum ik niet mokkemietje maar het is wel een ziekte waarvan je kan sterven. Maar dat weet je toch al ? Ja hoor tante maar jij ,ga jij dood gaan ? Nou ja natuurlijk wil ik dan al,lachend zeggen,iedereen gaat dood maar nu niet en niet van deze ziekte , ik word minstens 80 zodat ik nog veel aan je oren kan zagen. wat zijn bestralingen tante ? Dat leg ik dan ook uit en ze lijkt terug gerustgesteld. tante ? Ja mokkemie ? Weet je waarom ik thuis wou blijven ? Ik ben bang om je alleen thuis te laten. En op dat moment zit je daar dan he , een kind van 10 die bang is om een volwassene alleen thuis te laten ,mokkemietje toch waarom heb je dat toch niet eerder gezegd. Na een goeie babbel is ze weer wat wijzer en hopelijk zit ze nu wat minder met me in. We hebben afgesproken dat we elke week eens gaan apart zitten en iets samen gaan doen zonder kurt of mijn zus erbij en als er dan iets is dan kunnen we op dat moment met elkaar praten en vragen stellen. Dat vind ze leuk en we gaan dan maar gaan slapen Toch blijf ik er nog een halve nacht aan liggen denken , ik vind het zo erg voor hen , mijn man,de kleine ,mijn zus, zij zijn eigenlijk de dupe van mijn ziekte en dat wil ik niet. Hun geluk staat boven alles en net daarom probeer ik zo weinig mogelijk te zeggen of te klagen. Al lukt dat niet altijd , mijn man is al geoefende en ziet bij de minste krimp dat er wat met me scheelt ,wat lief is natuurlijk maar zijn radar zou een uit knopje mogen hebben bij momenten. Laten we hopen dat alles voorspoedig mag verlopen en dat we straks weer zorgeloos kunnen verder gaan
Deze week was fantastisch voor mij , mijn smaak weer volledig terug , geen constante loopneus meer , niet overdreven moe. Is dus echt een weekje van genieten geweest , kurt was de meeste dagen vroeg thuis en moest vrijdag zelfs niet werken , het weer had ook eens medelijden met me en we hebben dubbem en dik genoten van de zon. Hele leuke uitstapjes gedaan en vooral veel tijd met elkaar doorgebracht en echt genoten van alles , de kleinste dingen doen ons zoveel plezier , het is een groot cliche maar blijkt inderdaad waar te zijn , als je eens hebt gevreesd voor het leven dan weet je het wel , magere hein staataltijd achterr de hoek ! Geniet van elke dag want die krijg je niet meer terug ! Leer wat meer van elkaar verdragen , er zijn geen leiders in een relatie ! Maak wat minder domme ruzie's ! Al wil ik niet hypocriet doen ,natuurlijk knorren wij nog eens tegen elkaar ,kan ook niet anders , maar we laten dat nooit uren duren, meestal gaat kurt dan eens naar buiten en 5 minuten later passeert hij dan voorbij het raam,steken weze tongen uit naar elkaar en schieten we in een grote lach , zalig toch hihihi Zaterdag was het dan ook zijn verjaardag , normaal nodig ik dan zijn vrienden uit en weet hij nooit van iets ,is altijd leuk en elk jaar trapt hij er opnieuw in als ik zeg dat ik deze keer niets heb gedaan. Maar dit jaar was het dan echt zo ver , hoe graag ik zijn maatjes ook zie en hoe tof ze ook zijn voor mij is dat even te druk die leuke gekkie's samen te hebben en vooral voor enkele uren. Ik wil me dan veel te veel uitsloven om hen allemaal te verwennen met hapjes en dergelijke en dat lukt me nu niet. Dus heb ik kurt met zijn vrienden laten afspreken in zijn favoriet metal cafe, zo was hij er nog eens uit en hadden ze toch nog een feestje, dus na een lekker etentje thuis met ons gezinneke heb ik hem gevoerd naar 1 van zijn vrienden. Mijn zus is hem s'nachts dan gaan afhalen , veiligheid boven alles ! Zondag dan uitgeslapen en s'middags gaan winkelen bij duponzoo en daarna naar floralux , enkele boompjes voor mijn man en enkele rozelaars voor mij en iedereen weer content , geen zin meer om te koken end an zijn we maar uit gaan eten , kortom weekje was zalig. dinsdag dan mijn voorlaatste chemo , wat gaat het plots snel , maar zo is het fijn , op naar de volgende !
Vandaag vroeg op want moet terug naar het ziekenhuis om de port a cath te plaatsen.
Vandaag word ik om 8 u verwacht in het ziekenhuis op het oncologisch dagziekenhuis voor mijn eerste chemo.
Nog even vertellen hoe het dan gegaan is met mijn longontsteking.
