Possible…you can fly!

Met deze, wat vreemde, slogan probeert Laoskyway aan klantenbinding te doen.

Maar er werd gevlogen, al waren we maar met 2 passagiers in een klein 1-motorig toestel. De piloten hadden een brede glimlach over voor deze verdwaalde toerist.

De vlieghoogte was beperkt de zichten onbetaalbaar. 

Xiengkouang, de luchthaven van Phonsavan, onooglijk maar sympathiek. Het hotel groot en vooral leeg. Toeristen zijn er in het stadje nauwelijks te bespeuren.

De ’Plains of Jars’, verspreid over 3 plekken staan er tot 3 meter hoge stenen kruiken met een nog steeds onduidelijke oorsprong. Vermoedelijk gaat het over urnen van een oude beschaving.

Op 1 plaats bevinden de kruiken zich tussen de bomkraters en de loopgraven van de 2de Indo-Chinese oorlog, een klein mirakel dat zo veel kruiken het gered hebben.

Heel de streek draagt sporen van deze geheime maar vooral smerige oorlog: veel wapentuig, (cluster)munitie (waarvan veel nog geladen, her en der verspreid liggen en regelmatig slachtoffers maken) en kale bergen ten gevolge van de ontbladeringsproducten (agent orange). 

Hier is ook een grot, gebruikt als schuilplaats, waar tientallen doden vielen tijdens de bombardementen.

Elders zijn in een grot meer dan 400 dorpelingen gedood door een gasraket. Deze streek heeft erg geleden.

Ook tijdens deze gegidste tocht, en zo zal het bijna elke keer zijn, zijn bezoeken aan dorpen van etnische minderheden een verplicht nummer. Het is duidelijk dat de toerist verwacht wordt zijn fototoestel en portemonnee boven te halen. Ik wordt hier niet gelukkig van en laat beide op zak.

Van Phonsavan naar Xam Neua, de eerste van meerdere helse busritten. 230 km in 9 uur over smalle, erg bochtige wegen, steil naar boven en naar beneden. Soms overvolle bussen, chauffeurs die het niet echt voor toeristen lijken te hebben en uitmunten in onbehulpzaamheid.

Maar de uitzichten vanop de bergkammen zijn adembenemend. Bergkammen waar vlak tegen de wegen dorpen zijn gebouwd en kinderen en dieren op enkele meter van voorbijrazende bussen wonen en spelen.

Nu en dan wordt er preventief getoeterd maar meestal worden de bochten vlot afgesneden en moet tegemoetkomend verkeer, vooral bromfietsen, zich door het oog van de naald wringen. Wat vlotjes gebeurt.

Xam Neua, ook hier was de toerist de attractie. Veel bekijks maar weinig communicatie mogelijk. Het Engels moet hier nog uitgevonden worden. Maar met meer geluk dan wijsheid toch een tuktuk-rijder gevonden die me naar de grotten van de Pathet-Lao wou brengen in Vieng Xai.

Het bezoek aan de grotten was zeer leerrijk, mede dank zij een uitstekende audiogids (zonder twijfel goedgekeurd door de huidige overheid). Wel cynisch om de idealen van het toenmalig verzet te beluisteren, idealen die door het huidig regime schaamteloos met de voeten worden getreden.

9 jaar heeft het communistisch verzet hier verscholen gezeten onder dagelijkse bombardementen van de Verenigde Staten. Met meer dan 2000 man verbleven de soldaten in 1 grote grot.

Van een gevangen piloot leerde het verzet dat deze de opdracht kregen uit te kijken naar kippen als teken van menselijk aanwezigheid. Dus moesten alle kippen eraan geloven.

De bombardementen, hebben los van het onnoemlijk menselijk leed, er wel voor gezorgd dat het aantal verzetsleden alleen maar toenam. Wat uiteindelijk tot de nederlaag van de V.S. heeft geleid.

Een stuk geschiedenis dat zich nog dagelijks herhaalt, zoals de groei van I.S. in Irak, maar wat baten kaars en bril als de uil zijn kop in het zand steekt.

Xam Neua, een klein stadje met een kolossaal centraal gelegen park, zijn overdadige overheidsgebouwen en de zo goed als afwezige horeca. Interessant maar blij dat ik kon vertrekken, al wacht er weer een spannende rit naar Muang Hiam.

130 km, goed voor 5 uur rijden in een overvol busje: normaal 15 personen, nu 18. Met hoofd van slapende Laotiaan op mijn schouder: hij beschaamd, de rest van de bus grote hilariteit.

Muang Hiam, waar ik mij  moest aanmelden aan het bureau van het Nam Et - Phou Louey National Protected Area (NPA) voor de Nam Nern Night Safari. Ook dit stadje stelde weinig voor, al zeker wat betreft toeristische voorzieningen en blonk evenmin uit in vriendelijkheid.

Voor de start van de safari moest ik 50 km terug en na het verplichte bezoek aan het dorp, met nu wel wat uitleg door een lokale gids, vertrokken we stroomopwaarts de rivier (Nam) Nern.

Moeiteloos baande het bootje, bemand door 3 gidsen en mezelf, zich een weg over soms stevige stroomversnellingen. 

Naarmate we dieper het park binnen drongen nam het aantal vogels (vooral ijsvogels en woudapen, een soort reiger) toe. Fotograferen met een telelens vanop een bootje blijkt geen sinecure, jammer genoeg.

’s Middags was er een uitgebreide en overheerlijke lunch in de eco-lodge waar we straks overnachten. 

Tijdens de middagrust nam ik de tijd om de omgeving wat te verkennen en had  ik een onfortuinlijke ontmoeting met een dozijn bloedzuigers. Een lichte vorm paniek overviel mij, maar de schade was eerder beperkt, behalve egogewijs dan…

De tocht stroomopwaarts werd voortgezet en eindigde op een strandje waar we wederom genoten van een goed diner.

En toen begon de eigenlijke nachtsafari: we lieten ons meevoeren door de stroom en onderweg werd er uitgekeken naar wildlife. De oogst was niet overweldigend maar wel mooi: een monitor blizzard, een civet-kat, een uil, een woudaap en een sambar hert. Maar de rust, de maan en de sterrenhemel maakten alles goed. 

Slapen, met een muskietennet als enige bescherming, in een regenwoud waar tijgers en pythons in rondzwerven, een aparte en deugddoende ervaring. Natuurlijk waren er 3 gidsen om mij te beschermen, al lagen die toch een 50-tal meter verder.

Gezien de alom tegenwoordige eenzaamheid in Muang Hiam, beslist om de volgende dag, na een bezoek aan de erg warme hotsprings, een dag vroeger te verkassen.

De bus naar Nong Kiaw bood iets meer comfort en het gezelschap van een collega toeriste. 

Maar het blijft toch wel een avontuur. Op sommige plaatsen werd de weg overspoeld door een modderstroom of gedeeltelijk geblokkeerd door een rotsblok. Bij gebrek aan opruimmateriaal en personeel doorploegt men de modderstroom en rijdt rond de rotsblok. Tot…?

In Nong Kiaw betrad ik opnieuw de mundo touristicus. Guesthouses, bars en restaurants bij de vleet. 

De geruststelling die ik hierbij voelde kan gezien worden als een aanwijzing dat de avonturier in mij zijn beperkingen heeft, een salonavonturier als het ware dus.

Tocht naar de 100 watervallen in het gezelschap van 3 pas afgestudeerde ingenieurs. Maar het bleek niet naar maar over de watervallen te zijn. In deze warmte een heerlijke en speciale ervaring.

Gecontroleerd avontuur zou ik zeggen. Het grote probleem die dag zouden de bloedzuigers (‘senssus’ in het Frans) zijn. Maar ook dit hebben we met z’n alleen overleefd. 

Gezien we vroeg terug waren, snel even, dacht ik, een klimpartij naar een viewpoint. Na een, toch wel zware inspanning, een, zoals altijd al het geval is geweest met de Laotiaanse viewpoints, magnifiek uitzicht (ook zoals dikwijls vergald met een hoop vuil).

Even genoten alvorens de afdaling aan te vatten. Onderweg meerdere mensen met slechts twee vragen op de lippen: “is het nog ver en is het de moeite?”. Beide affirmatief.

Bij een wat ouder Duits koppel, dat ik halverwege de beklimming tegenkwam, voelde ik wat spanning: hij ging ervoor, zij wou graag terug.

Een half uurtje na mijn terugkomst is het beginnen regenen, het Duits koppel is maar uren later beneden geraakt. Gelukkig hadden ze een zaklamp, maar of dat alle schade heeft kunnen beperken, weet ik niet.

De voorlaatste stopplaats op mijn trip was Luang Namtha. De rit er naartoe zou de lastigste worden. De bus van 11 uur reed niet, die van 17u vertrok uiteindelijk pas om 18u30. 

Om 24u bereikten we het busstation van Luang Namtha dat op meer dan 10km van de stad ligt. We bleven met 2 achter, een vrouw die werd opgepikt en ik moederziel alleen. Geen tuktuk, niks uitleg, zoek het maar uit. Met de moed der wanhoop de wandeling aangevat. Onderweg wel guesthouses tegen gekomen maar die waren allemaal gesloten. Tot ik een etenstandje tegenkwam met een vriendelijke vrouw die me binnengeloodst heeft in een guesthouse, in gedachte heb ik haar eens stevig omhelst. 

De volgende dag dan toch mijn bestemming bereikt.

Tijdens het verblijf in Luang Namtha een wandeling en een kayaktocht, gedaan in het plaatselijk nationaal park (ook hier zouden nog een 5-tal tijgers verblijven). 

Beide hadden een pittig karakter: de eerste door de glibberigheid, de valpartijen en de bloedzuigers, de tweede door spectaculaire stroomversnellingen. 

Veel flora maar wederom weinig fauna. 

Bitter was dat we tijdens de kayaktocht, tijdens een stop in een dorp de plaatselijke stropers zagen vertrekken, o.a. met semi-automatische wapens.

Mijn vragen en opmerkingen aan de gids bleven grotendeels onbeantwoord.

Luang Namtha: stad van de rubber. Bij aankomst had ik al een erg doordringende geur waargenomen van wat ik dacht mest of afvalwater te zijn. Maar blijkbaar is Luang Namtha de hoofdplaats van de noordelijke rubberproductie en -verwerking en rubber stinkt.

Toen de prijs hoog stond is er massaal ingezet op de aanplanting van rubberbomen, ondertussen is de prijs gehalveerd maar ook heelder stukken van het regenwoud.

Luang Namtha is terrein van Akkha-verkoopsters. Ogenschijnlijk oude lieve vrouwen van de Akkha minderheid die zich in mum van tijd echter ontpoppen tot meedogenloze zakenvrouwen. Nietsvermoedende toeristen worden aldus het slachtoffer van brutale verkoopstechnieken waar zelf het inzetten van valsmunterij niet uit de weg gegaan wordt. 

Ik ben nu in het bezit van een valse “piastre de commerce, Indo-Chine France” van 1908, moest er iemand belangstelling hebben…

Tijd voor de laatste etappe van de voorlaatste trip van mijn verblijf in Laos. Houay Xai, “voormalig” centrum van de Golden Triangle. Kwaadtongen durven dat voormalig ernstig in twijfel trekken.

Misschien zijn de boswachters (het leger) nu wel de stropers (van wild en tropisch hout) geworden, ik zeg misschien…

Dit zou de kers op de Laotiaanse taart worden. De “Gibbon-experience”: 3 dagen, 2 nachten, verblijf in boomhutten, verbonden met zip-lines en een waarschijnlijke ontmoeting met gibbons.

En het is een kers geworden: aangenaam gezelschap, na een aanvankelijk aarzeling een volop genieten van het door de lucht zoeven van boomhut naar boomhut. 

De eerste groep gibbons (7 leden) hebben we alleen gehoord (een mysterieus gefluit door een ontwakende jungle). De tweede familie (6leden) heeft ons vergast op een spektakel van anderrhalf uur. Zo mooi.

Het verblijf in de verassend comfortabele boomhutten was genieten van begin tot einde. De logistiek door de plaatselijke bevolking van een bijzonder niveau.

Zelden heb ik mij zo geprivilegieerd gevoeld.

Maar ook in dit nationaal park hoorden we ’s nachts geweerschoten en kettingzagen.

En dank zij “Possible…you can fly”-Laoskyway, met een er eerder ouiderwets uitziend russisch vliegtuig veilig terug in Vientiane geraakt.

Het aftellen is nu echt begonnen, het is goed geweest maar ik mis mijn maatje en mijn gasten.

Tot later misschien voor een terugblik. Sok dee.